Αφιέρωμα στα 60 χρόνια από τον ξεσηκωμό στην Κύπρο

 Η έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 55-59 μέσα από την ματιά βετεράνων δημοσιογράφων που έζησαν την έκρηξη πόθου ελευθερίας του Κυπριακού Ελληνισμού τον Απρίλη του 1955

http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&sctid=41&artvidid=5228

Η 25η Μαρτίου 1821 και η 1η Απριλίου 1955

Η Ιστορία με το ένδοξο μήνυμα του ξεσηκωμού για απελευθερωτικό αγώνα που μεταφέρουν οι δύο αυτές ιστορικές επέτειοι πρέπει και σήμερα να ατσαλώνει τη δύναμη της πίστης στον δίκαιο αγώνα για αρχές και αξίες, όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη και ο σεβασμός των δικαιωμάτων του κάθε ανθρώπου. Οι δύο αυτές ιερές ημερομηνίες κυρίως επιβεβαιώνουν πως η πίστη στο δίκαιο και στα ιδεώδη συντηρεί την αντοχή και την ελπίδα, ακόμα και όταν φαίνεται πως όλα κινδυνεύουν να καταρρεύσουν. Αυτή η πίστη οδήγησε, άλλωστε, το αλάθητο περί δικαίου αίσθημα του λαού στην απόρριψη της λύσης που η επιδιαιτησία του τότε Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ μάς ζήτησε να τη δεχθούμε με ένα ΝΑΙ ή να την απορρίψουμε με το ΟΧΙ.

Απόφαση του κυρίαρχου λαού, που συνεχίζει να κατευθύνει κάθε ενέργειά μας προς τούτο και σήμερα. Έπρεπε να θεμελιώσουμε έκτοτε αταλάντευτα τον αγώνα και τη διεκδίκησή μας για αποκατάσταση του δικαίου και των δικαιωμάτων μας, στην ιδιότητά μας ως χώρας, που είναι πλήρες μέλος της Ε.Ε. με βάση και το κοινοτικό κεκτημένο, έστω και αν δεν αφήνει να τύχουν εφαρμογής, η παρανομούσα κατά το διεθνές δίκαιο Τουρκία.

Μικρή και αδύναμη στρατιωτικά η Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά με μια Ιστορία που κατέδειξε, όπως και η ιστορία της Ελλάδας, ότι πάλεψε για χιλιάδες χρόνια μ’ επίβουλους γείτονες, ωκεανούς επιδρομέων και με τους μεγάλους της Γης που θέλησαν με παγίδες, προκλήσεις, πολέμους, πραξικοπήματα και εισβολές, να διαφεντέψουν την Ιστορία και το μέλλον του τόπου. Όμως η ελπίδα κι η πίστη για δικαίωση δεν απέλιπαν τον Ελληνισμό. Η γενιά του 1955-59 και οι θυσίες της δεν έσβησαν, και ούτε λησμονήθηκαν τα ιδεώδη που κατηύθυναν τη θυσία της.

Οι δυνατοί του κόσμου, που προσμετρούν μόνο την υλική δύναμη, ξεχνούν ή δεν υπολογίζουν τη δύναμη της ψυχής και του φρονήματος για ελευθερία και δημοκρατία όπως και την αξιοπρέπεια και την πίστη στο δίκαιο, που ο λαός μας επέδειξε στο δημοψήφισμα του Απρίλη του 2004. Ας το συνειδητοποιήσουν όλοι εντός και εκτός της Κύπρου ιδιαίτερα τώρα με τη διαφαινόμενη νέα προσπάθεια για λύση (κλείσιμο) του Κυπριακού, πως η αγάπη για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία καθοδήγησε όλους τους αγώνες μας για την απελευθέρωση. Αυτή η αγάπη προς την ελευθερία δεν χάθηκε. Θα συνεχίσει να λειτουργεί και θα επανεμφανιστεί ως δύναμη αντίστασης, που θα οδηγήσει τον λαό σε ανώτερη μορφή αυτοσυνειδησίας, σε βαθύ προβληματισμό για τη μοίρα και τους προσανατολισμούς του προς αποφυγήν πραγμάτωσης των όσων η Τουρκία επιδιώκει. Όλοι όσοι θυσιάστηκαν για την Ελευθερία μας δεν χάθηκαν άδικα. Είναι αναπόσπαστα στοιχεία της ένδοξης Ιστορίας μας. Είναι σύμβολα αγώνα για τα υψηλά και αληθή.

Παράλληλα όσοι αγωνίστηκαν και ψήφισαν το ΟΧΙ με στόχο μια δίκαιη λύση, ζουν ανάμεσά μας και παρακολουθούν, ώστε η εντολή τότε του κυρίαρχου λαού, που ήταν σαφής, να συνεχίζει να ισχύει και να τηρείται με συνέπεια από τη σημερινή ηγεσία. Δεν αρκεί να εύχεται ο Ποιητής να ανασηκώσει τις πλάτες του ο Πενταδάκτυλος, χρειάζεται η δική μας σταθερή και αταλάντευτη προσπάθεια και συμμετοχή σε αντίσταση στις πιέσεις των μεγάλων, ώστε να μην επικρατήσουν τα τετελεσμένα ή μια οποιαδήποτε λύση. Αντίσταση μέχρι να μπορέσουμε να ζήσουμε σ’ αυτόν τον τόπο με δικαιοσύνη, χωρίς σοβινισμό, αλλά και χωρίς εθνικό αποχρωματισμό, χωρίς τον φόβο της βίας και της αρπαγής. Ένας τέτοιος στόχος απαιτεί μνήμη για όσα δικαιούμαστε, μνήμη ως καθήκον, για απελευθέρωση και δίκαιη λύση.

ΑΝΔΡΕΑΣ Σ. ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ

Δικηγόρος

http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/220013/i-25i-martiou-1821-kai-i-1i-apriliou-1955#sthash.BGlTK5JU.dpuf

 

Εξήντα χρόνια από την 1η Απριλίου

Πριν από λίγες ημέρες γιορτάσαμε την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821 και σήμερα το πιστό της αντίγραφο, την 1η Απριλίου 1955. Γιατί όμως εορτάζουμε τις εθνικές επετείους, όπως η 25η Μαρτίου και η 1η Απριλίου; Πρώτα απ’ όλα, για να θυμόμαστε και να αποδίδουμε δόξα και τιμή σε αυτούς που αγωνίστηκαν τόσο σκληρά και άνισα για να μας δώσουν τα αγαθά της ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Κατά δεύτερο λόγο, για να εμπνεόμαστε και να διδασκόμαστε από το παράδειγμά τους, να επιβεβαιώνουμε τη θέλησή μας να διαφυλάξουμε ό,τι μας έδωσαν και να εργαζόμαστε για μεγαλύτερη συνεχώς πρόοδο και προκοπή. Και βέβαια για να αντιμετωπίσουμε με αξιοσύνη τις σημερινές προκλήσεις για επιτυχή κατάληξη του αγώνα για τερματισμό της τουρκικής στρατιωτικής κατοχής.

Έτσι η απόδοση τιμής για τις μεγάλες αγωνιστικές στιγμές της Ιστορίας και για τους επώνυμους και τους ανώνυμους πρωταγωνιστές της, αποτελεί αναμφίβολα επιτακτικό χρέος. Και για λαούς σαν τον δικό μας, που περνά ακόμα στιγμές εθνικής δοκιμασίας και αντιμετωπίζει κινδύνους επιβίωσης, αυτό το χρέος αποτελεί μια κορυφαία αναγκαιότητα. Γιατί, πέρα από την οφειλόμενη απόδοση τιμής, μπορούμε και πρέπει να αντλούμε διδάγματα για τη συνέχιση και καταξίωση ενός αγώνα που δεν έχει ακόμα δικαιωθεί. Οι εθνικές εκκρεμότητες, τα ανοικτά εθνικά προβλήματα, επιβάλλουν την αναδρομή στο παρελθόν ως ενέργεια αγωνιστικής αφύπνισης, ως βήμα εθνικής ανάτασης και ως έμπνευση για τις διαχρονικά άφθορες αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου.

Άλλωστε η 1η Απριλίου 1955 αποτέλεσε ακριβώς ως ιστορική στιγμή αμφισβήτησης της δουλείας, της ξένης τυραννίας και της καταπίεσης, το μεγάλο ρωμαλέο άλμα ενατένισης του κυπριακού Ελληνισμού προς την ίδια την ιδέα της ύπαρξής του. Χωρίς εθνικοαπελευθερωτική αντιαποικιακή επανάσταση ο Κυπριακός Ελληνισμός ως εθνική οντότητα θα αποτελούσε υπόθεση ιστορικής αναδίφησης, μελέτη γλωσσολογικής και εθνολογικής έρευνας, εγκυκλοπαιδικής και αρχειακής καταγραφής. Όχι όμως υπαρκτή εθνική οντότητα τού σήμερα.

Το μεγάλο βήμα του κυπριακού Ελληνισμού να κινηθεί από το τέλμα και τις δύσκαμπτες και ηττοπαθείς αντιλήψεις, που παρέμειναν ως προϊόν της πίκρας των αποτυχημένων δειλών βημάτων του παρελθόντος, προς μια κατεύθυνση ριζοσπαστική που συνιστούσε μια πραγματική ιστορική τομή ως προς τις συμπεριφορές και τις πρακτικές που διαχρονικά είχε ακολουθήσει ο Κυπριακός Ελληνισμός, είναι το βασικό επίτευγμα του 1955-59.

Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας εναντίον της αποικιοκρατικής δύναμης «εν όπλοις» αποτελούσε πράξη αναίρεσης κάθε προηγούμενης στάσης και απόρριψης της λογικής των ισορροπιών δυνάμεων και των ισοζυγίων με αποφασιστική υπέρβαση των δήθεν ρεαλιστικών εκτιμήσεων που, αν επικρατούσαν, θα οδηγούσαν αναπόφευκτα στην καθήλωση και απονέκρωση κάθε κίνησης για δυναμική αντιπαράθεση προς την αποικιοκρατική δύναμη.

Ανεξάρτητα λοιπόν από λάθη, παραλείψεις και κενά, που ως ένα βαθμό ήταν φυσικό να υπάρξουν, ο αγώνας της ΕΟΚΑ, που αναμφίβολα εξελίχθηκε σε ένα λαϊκό κίνημα αντιαποικιακό, αντιιμπεριαλιστικό και γνήσια εθνικοαπελευθερωτικό, συνέτεινε στην αποφασιστική αποδέσμευση του λαού από τις συντηρητικές αναστολές και τα σύνδρομα ενός υποβόσκοντος μακροχρόνιου συμβιβασμού με τη «μοίρα των αδύναμων και μικρών», που θα πρέπει αγόγγυστα να συμφιλιώνονται με την κάθε μορφής δουλεία και καταπίεση.

Το βασικό στοιχείο που οριστικά πια σηματοδοτεί το 1955-59 είναι ο βαθύτατος πατριωτισμός, που στόχευε μέσα από την ολοκληρωτική ρήξη με το αποικιοκρατικό καθεστώς στην αυτοδιάθεση του λαού μας. Υπήρξε τελικά αυτός ο αγώνας ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα, που γέννησε και εξέφρασε ελπίδες και προσδοκίες σε γενιές αγωνιστών και που φιλοδόξησε να δώσει μια ελπιδοφόρα προοπτική σε αδικαίωτους πόθους ολόκληρων αιώνων.

Η κατάληξη αυτού του αγώνα δεν ήταν η εκπλήρωση της μεγάλης προσδοκίας, μπορούμε, ωστόσο, με βεβαιότητα να διαπιστώσουμε ότι η πρωτοβουλία είναι ιστορικά δικαιωμένη. Θα αποτελούσε βαθύτατα αντιδιαλεκτική και ανιστόρητη προσέγγιση, στο όνομα και με επιχείρημα το ανολοκλήρωτο του εγχειρήματος, να ισχυριστεί κάποιος ότι ο αγώνας έγινε επί ματαίω και πολύ περισσότερο να αποφανθεί ότι η επιλογή της χρονικής στιγμής και ο χαρακτήρας του αγώνα συνέτειναν στα δεινά που σημάδεψαν τη μέχρι σήμερα πορεία μας.

Ο συμβιβασμός του 1959, ως αποτέλεσμα της νοοτροπίας που χαρακτήριζε τις μετεμφυλιακές Κυβερνήσεις των Αθηνών, δεν μπορεί να μετατοπίζεται ως ιστορική ευθύνη στο κίνημα του 1955-59. Η ευθύνη βαρύνει εκείνους που στην Ελλάδα λειτούργησαν με την παράλογη λογική του άκριτου δόγματος «ανήκομεν στη Δύση», που υπήρξε διαχρονικά πηγή εθνικής κακοδαιμονίας.

Ανεξάρτητα από αυτά, εξήντα χρόνια μετά, το συμπέρασμα είναι ότι: Η δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τα επαχθή βάρη της κηδεμονίας των υπολειμμάτων του αποικισμού και των συνταγματικών παγίδων, εξακολουθεί να αποτελεί το ύψιστο όπλο μας στον αγώνα για απελευθέρωση από την τουρκική κατοχή και την εθνική επιβίωση του λαού μας.

Αυτό το ανεξάρτητο Κυπριακό Κράτος, την Κυπριακή Δημοκρατία, έχουμε ύψιστο πατριωτικό χρέος να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού, ως ασπίδα και θώρακα του λαού μας απέναντι στις ποικιλώνυμες συνωμοσίες για την υποβάθμιση και την τελική της εξαφάνιση. Το πνεύμα του 1955-59 μπορεί και πρέπει να μας καθοδηγεί σε αυτήν την πορεία.

ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ Λ. ΟΜΗΡΟΥ

Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων

http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/220014/eksinta-xronia-apo-tin-1i-apriliou

Διαβάστε επίσης :

ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΕΝΩΣΗ (1)   http://boraeinai.blogspot.gr/2011/04/1.html

ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΕΝΩΣΗ (2)   http://boraeinai.blogspot.gr/2011/04/2.html