Ακριβός Τσολάκης: Ο ήρωας της Κορέας ρίχνει φως στα θρίλερ των αιθέρων

Ο κορυφαίος εμπειρογνώμονας έχει 19.000 ώρες πτήσης, διερεύνησε 170 αεροπορικά ατυχήματα και είναι ο μόνος εν ζωή πιλότος του Ελληνικού Σμήνους της Κορέας. Εξομολογείται ότι η τραγωδία του "Helios" τον ακολουθεί, ενώ ξεχωριστό κεφάλαιο για εκείνον αποτελεί η "Ολυμπιακή"

Ακριβός Τσολάκης: Ο ήρωας της Κορέας ρίχνει φως στα θρίλερ των αιθέρων

«Η ζωή μου ήταν έντονη και ευχάριστη. Θα συνεχιστεί έτσι. Δεν έχω σκοπό να παραδώσω το πνεύμα μου γρήγορα», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο Ακριβός Τσολάκης.

Με σχεδόν 19.000 ώρες πτήσης και την ευθύνη της διερεύνησης 170 αεροπορικών ατυχημάτων τα τελευταία 25 χρόνια, ο Ακριβός Τσολάκης αποτελεί αναμφίβολα τον άνθρωπο που ακόμα κι όταν εγκατέλειψε το πιλοτήριο, ποτέ δεν σταμάτησε ουσιαστικά να ζει στους… αιθέρες.

Αν και έχει αποχωρήσει από την Επιτροπή Διερεύνησης Αεροπορικών Ατυχημάτων, παραμένει ο άνθρωπος στον οποίο όλοι θα στραφούν για στοιχεία που θα ρίξουν λίγο φως σε αεροπορικά δυστυχήματα.

Από το Γιάκοβλεφ και το Σινούκ, έως τα ελικόπτερα του ΕΚΑΒ, το Φάλκον και την τραγωδία του Γραμματικού με το αεροσκάφος της κυπριακής «Ηλιος», έζησε από κοντά όλη τη φρίκη που αφήνει πίσω της μια αεροπορική τραγωδία. Και την πληρώνει ακόμα παραδεχόμενος ότι μετά το Γραμματικό έχει χάσει τον ύπνο του…

Ο Ακριβός Τσολάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1930 και αποφοίτησε από τη Σχολή Ικάρων και την Αεροπορική Ακαδημία των ΗΠΑ, το Πανεπιστήμιο της Ν. Καλιφόρνια και το Πολυτεχνείο της Στοκχόλμης σε θέματα ασφάλειας πτήσεων. Είναι ο μόνος εν ζωή αεροπόρος από το Ελληνικό Σμήνος της Κορέας, με το οποίο έλαβε μέρος σε 160 πολεμικές αποστολές, τις οποίες μαρτυρούν τα παράσημα και οι τίτλοι τιμής που κοσμούν τους τοίχους του σπιτιού του. Διετέλεσε αεροπορικός ακόλουθος στην ελληνική πρεσβεία στο Βελιγράδι, ενώ μετά την αποστράτευσή του από την Πολεμική Αεροπορία, συνέχισε να πιλοτάρει τα αεροσκάφη της Ολυμπιακής συνιδρύοντας τον Τομέα Ασφάλειας Πτήσεων. Στην Επιτροπή Διερεύνησης Ατυχημάτων παρέμεινε από το 2002 έως το 2011. Είναι μέλος του ΔΣ του Ιδρύματος Ασφαλείας Πτήσεων στις ΗΠΑ.

«Πολυτάραχη αλλά ευχάριστη». Σήμερα ο ίδιος ξεδιπλώνει στο «Εθνος της Κυριακής» το βιβλίο της ζωής του, για την οποία ο ίδιος λέει: «Ηταν πολυτάραχη αλλά και ευχάριστη. Σκοπεύω να παραμείνει έτσι γιατί δεν θέλω να παραδώσω το πνεύμα μου γρήγορα. Παραφράζοντας μάλιστα μια φράση του στρατηγού ΜακΑρθουρ θα πω «old soldiers never die. They fight all the way» («οι παλιοί στρατιώτες ποτέ δεν πεθαίνουν. Μάχονται μέχρι τέλους»). Την απόφαση να γίνει πιλότος την είχε πάρει από παιδί, όπως λέει: «Από πιτσιρικάς τα βράδια έβλεπα συχνά το ίδιο όνειρο. Εμένα να στέκομαι όρθιος και να κουνάω τα χέρια μου όπως τα πουλιά για να πετάξω. Προέρχομαι από οικογένεια γιατρών και ο πατέρας μου μου έλεγε να μου αφήσει την πελατεία του. Εδωσα εξετάσεις και στην Ιατρική παράλληλα με τη Σχολή Ικάρων. Πέτυχα και στις δύο αλλά είχα ήδη πάρει την απόφασή μου», θυμάται.

Ο Ελληνας εμπειρογνώμονας είναι σήμερα ο μόνος εν ζωή πιλότος του Ελληνικού Σμήνους της Κορέας, του «σμήνους των Ελλήνων που πάει εκεί που δεν πάνε οι άλλοι». Στην Κορέα έμεινε 24 μήνες, περισσότερο και από τους 60 χειριστές που είχαν περάσει από κει. Μέχρι τότε είχαν φύγει τρεις αποστολές για την Κορέα και αυτή ήταν η τέταρτη: «Φτάσαμε ύστερα από 29 μέρες ταξίδι και αμέσως αντικρίσαμε τη φτώχεια, την πείνα και την αρρώστια. Ηταν πολύ δύσκολα χρόνια». Ο Ακριβός Τσολάκης τιμήθηκε ως ήρωας πολέμου με το μεγαλύτερο παράσημο της χώρας. Πέρυσι επέστρεψε εκεί για τρίτη φορά μετά τις αποστολές του συνοδεύοντας τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια. Η υποδοχή ήταν συγκινητική: «Πραγματικά λύγισα όταν μια παιδική χορωδία μου τραγούδησε στα ελληνικά «Το τρένο φεύγει στις 8″. Ηταν από τις στιγμές που λες «Πάρε με τώρα»…».

Την ικανότητά του στη διερεύνηση αεροπορικών ατυχημάτων διέβλεψε πρώτος ο διοικητής της Μοίρας του στην Αγχίαλο: «Πάντα με ενδιέφερε το θέμα και διάβαζα σχετικά. Ισως γι΄αυτό αποφάσισε να με στείλει στην ειδική σχολή της Καλιφόρνια προκειμένου να ιδρύσουμε στη συνέχεια τη Διεύθυνση Ασφάλειας Πτήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας», λέει.

Κάπως έτσι ξεκινά η μακρά πορεία του στον χώρο των ερευνών και παρά το γεγονός ότι έχει μελετήσει περί τα 170 ατυχήματα, αυτό που τον στιγμάτισε περισσότερο ήταν αναμφίβολα το «Ηλιος». Ο ίδιος θυμάται την ένταση με την οποία παρακολουθούσαν την πορεία του αεροσκάφους ξέροντας ότι υπήρχε εντολή κατάρριψης σε περίπτωση που κατευθυνόταν προς τα Σπάτα. Το αληθινό δράμα όμως ήταν μετά: «Φτάσαμε στο σημείο της τραγωδίας μόλις μισή ώρα μετά. Βρεθήκαμε μπροστά στην κόλαση. Σβήναμε με κλωνάρια τις φωτιές από τα σώματα των επιβατών. Δεν θα ξεχάσω την προσπάθειά μου να σβήσω το σώμα ενός παιδιού που καιγόταν ώστε να μπορέσω να του κλείσω τα μάτια. Η εικόνα του δεν φεύγει στιγμή από το μυαλό μου».

Το πρώτο πολύνεκρο δυστύχημα στο οποίο βρέθηκε ήταν το Γιάκοβλεφ στα Πιέρια: «Μέρος δύσβατο, ήταν απόγευμα… Μια μητέρα με το μωρό της στην αγκαλιά, κρεμασμένη από ένα δέντρο. Οι φιγούρες τους φαίνονταν άθικτες. Οταν πήγα να τους κατεβάσω έγιναν ένα σύννεφο στάχτης»…

Αλληλοεκτιμηση Η γνωριμία με Ωνάση, Κάλλας και Τσόρτσιλ

Ξεχωριστό κεφάλαιο στη ζωή του Ακριβού Τσολάκη αποτελούν, πάντως, τα χρόνια που πέταξε με τα χρώματα της Ολυμπιακής και με όλους τους τύπους αεροσκαφών της εταιρείας, από το 1965 έως το 1990.

Με τον Αριστοτέλη Ωνάση γνωρίστηκε μόλις δύο μήνες αφότου προσελήφθη στην Ολυμπιακή: «Μου είπαν να πετάξω το αμφίβιο του Αρίστου από το «Χριστίνα». Εκεί γνώρισα τον ίδιο, την Κάλλας, τον Τσόρτσιλ. Του άρεσε η παρέα μου του Αρίστου. Καθόμαστε συχνά μαζί και λέγαμε ιστορίες. Πάντα εκτιμούσε το ότι προερχόμουν από τη Σχολή Ικάρων. Οταν πέθανε, τον μετέφερα εγώ με το αεροπλάνο, όπως είχε ζητήσει ο ίδιος. Πριν ξεκινήσω την πτήση πήγα στα πίσω καθίσματα, προσκύνησα το φέρετρο και πήρα το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου. Σκέφτηκα «Αρίστο, τι πήρες μαζί σου;»».

Το κλείσιμο της εταιρείας είναι κάτι με το οποίο δεν συμφιλιώθηκε: «Για μένα δεν έκλεισε ποτέ» λέει και θυμίζει τη σημασία της για τους Ελληνες του εξωτερικού: «Λίγα λεπτά αφότου προσγείωσα το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο του Σίδνεϊ, διέκρινα στην είσοδο του τέρμιναλ έναν γεροντάκο με τραγιάσκα να έχει κολλημένα τα μάτια του στο αεροπλάνο. Μου είπε «καλωσόρισες καπετάνιο μου…. Τον ρώτησα αν περίμενε κάποιον που δεν ήρθε. Μου είπε: «Οχι. Ο,τι περίμενα, ήρθε. Περίμενα το αεροπλάνο με την ελληνική σημαία, παιδί μου. Ερχομαι όταν τα πόδια μου με βαστάνε γιατί ξέρω ότι οι τροχοί του πατούσαν σε ελληνικό χώμα πριν από μία μέρα. Νιώθω την ψυχή μου να ανασταίνεται και θα το κάνω μέχρι να πεθάνω»»…

ΜΑΡΙΑ ΛΙΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

ethnos.gr
https://limitofadvance.wordpress.com/2015/03/29/ακριβός-τσολάκης-ο-ήρωας-της-κορέας-ρί/