15.6.1945 Σαν σήμερα αυτοκτονεί ο Άρης Βελουχιώτης

Σαν σήμερα το 1945 αυτοκτονεί ο Άρης Βελουχιώτης

Άρης Βελουχιώτης, κατά κόσμο Αθανάσιος Κλάρας, καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ.

O Άρης Βελουχιώτης (ψευδώνυμο του Αθανάσιου Κλάρα, 27 Αυγούστου 1905 – 15 Ιουνίου 1945), ήταν στέλεχος του ΚΚΕ και ηγέτης του ΕΛΑΣ, της μεγαλύτερης αντιστασιακής οργάνωσης κατά την περίοδο της Κατοχής. Αποφασιστικός, έξυπνος, θυμόσοφος και άμεσος ως χαρακτήρας ο Βελουχιώτης είναι μια απο τις πλέον αμφιλεγόμενες φυσιογνωμίες της Νεοελληνικής Ιστορίας. Για κάποιους από τους συμπολεμιστές του ήταν ένας προδομένος ήρωας, αλλά για κάποιους αντιπάλους του ένας βίαιος εγκληματίας.

Γόνος εύπορης οικογένειας, πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Λαμία. Σπούδασε γεωπόνος αλλά σύντομα εγκατέλειψε το επάγγελμά του και μετέβη στην Αθήνα. Εκεί μυήθηκε στην κομμουνιστική ιδεολογία και το 1924 έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Αθήνας. Στην διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας τιμωρήθηκε για απειθαρχία και στάλθηκε στον Πειθαρχικό Ουλαμό Καλπακίου. Στις γραμμές του ΚΚΕ ανέπτυξε έντονη δράση, ενώ στο τέλος του 1928 έγινε αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη. Φυλακίστηκε στου Συγγρού, στην Αίγινα και στη Γυάρο και ως στέλεχος του ΚΚΕ έδρασε στην Θράκη. Κατά την μεταξική δικτατορία φυλακίστηκε στην Αίγινα και στην Κέρκυρα, όπου υπέγραψε δήλωση μετάνοιας. Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο υπηρέτησε στο πυροβολικό και μετά την κατάρρευση του μετώπου ζήτησε από το ΚΚΕ την οργάνωση αντάρτικου κατά των κατακτητών. Μετά την ίδρυση του ΕΛΑΣ τον Φεβρουάριο του 1942, τέθηκε επικεφαλής μικρής ένοπλης ομάδας αλλάζοντας το όνομα τού σε Άρης Βελουχιώτης. Με δικές του ενέργειες το τμήμα του αναπτύχθηκε εντυπωσιακά και έγινε ο πυρήνας του ΕΛΑΣ στην κεντρική Ελλάδα.

Τον Νοέμβριο του 1942 συνεργάστηκε με τον Ναπολέοντα Ζέρβα και Βρετανούς σαμποτέρ στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, μιας επιχείρησης δολιοφθοράς από τις μεγαλύτερες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έγινε Καπετάνιος του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ τον Φεβρουάριο του 1943, όπου και παρέμεινε μέχρι την διάλυσή του. Με το ξέσπασμα των εμφυλίων συγκρούσεων με τον ΕΔΕΣ τον Οκτώβριο του 1943, ο Βελουχιώτης διοίκησε τα τμήματα του ΕΛΑΣ που επιτέθηκαν στην Ήπειρο κατά του Ζέρβα. Κατά το διάστημα Απριλίου - Σεπτεμβρίου 1944 στάλθηκε στην Πελοπόννησο όπου διεύθυνε τις επιχειρήσεις κατά των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας. Για την προσφορά του η Κυβέρνηση του Βουνού ΠΕΕΑ τον Μάιο του 1944 του απένειμε τον βαθμό του Υποστράτηγου. Στα Δεκεμβριανά στάλθηκε, μαζί με τον Στέφανο Σαράφη στην 'Ηπειρο, όπου διάλυσε με ευκολία τις δυνάμεις του ΕΔΕΣ. Παρότι μετά την ήττα του ΚΚΕ και την Συμφωνία της Βάρκιζας υπέγραψε την διαταγή αποστράτευσης του ΕΛΑΣ, αντιτάχθηκε στην εντολή του κόμματος για αφοπλισμό και συγκρότησε ένοπλη ομάδα από πιστούς συντρόφους του. Διαγράφηκε και αποκηρύχθηκε από το ΚΚΕ και διωκόμενος από κυβερνητικές δυνάμεις αυτοκτόνησε στις 15 Ιουνίου 1945 στη Μεσούντα Άρτας .

Στις 16 Ιουνίου 2011 το ΚΚΕ απεκατέστησε πολιτικά τον Βελουχιώτη, χωρίς όμως να αποκαταστήσει την κομματική του ιδιότητα.

Πηγή: Βικιπαιδεία

 http://www.newsbomb.gr/ellada/news/story/596973/san-simera-to-1945-aytoktonei-o-aris-veloyxiotis#ixzz3dAtkj5h8

Το κομμένο κεφάλι του Αρη Βελουχιώτη μαζί με του Τζαβέλλα σε μια αποτρόπαιη έκθεση 

στην πλατεία των Τρικάλων

Αρης Βελουχιώτης: 

"Αι κεφαλαί εξετέθησαν εις κοινήν θέαν"

Πώς περιγράφουν τα Aρχεία του ΓΕΣ τη μάχη στη Μεσούντα, τον θάνατο και τη διαπόμπευση του αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ

 

«Σ' όποια δουλειά κι αν με βάλετε δε θ' αποδώσω ποτέ όσα σε στρατό και πόλεμο. Αλλωστε, τώρα είναι και έξω από την όρεξή μου καθετί άλλο». Αυτά έγραφε στο υπόμνημά του προς το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ ο Αρης Βελουχιώτης στις 14 Φεβρουαρίου 1945 από τα Τρίκαλα, δύο ημέρες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Τέσσερις μήνες αργότερα ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ και θρύλος της εαμικής εθνικής αντίστασης αυτοκτονούσε στη χαράδρα του Φάγγου στη Μεσούντα Αρτας περιτριγυρισμένος από παρακρατικές ομάδες και άνδρες του 118ου Τάγματος Εθνοφυλακής, έχοντας στο πλευρό του το πρωτοπαλίκαρό του Τζαβέλλα. Τα κεφάλια των δύο ανταρτών-«λάφυρα» των διωκτών τους έγιναν αντικείμενο διαπόμπευσης κρεμασμένα από τον φανοστάτη στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων, ενώ κανείς δεν γνωρίζει τι απέγιναν μετά. Το μακάβριο θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα προσφάτως με την ανάρτηση στο Διαδίκτυο μιας φωτογραφίας η οποία, όπως υποστήριξαν οι υπεύθυνοι του blog XYZ Contagion, απεικονίζει «ανφάς» το κομμένο κεφάλι του Αρη. Το ίδιο θέμα όμως έρχεται στην επικαιρότητα και με μια άλλη αφορμή: την κυκλοφορία από «Το Βήμα της Κυριακής» των Αρχείων του Γενικού Επιτελείου Στρατού, βάσει των οποίων τα κεφάλια του Βελουχιώτη και του Τζαβέλλα «εδόθη διαταγή να ταφώσιν μετά την λήψιν διαφόρων φωτογραφιών κλπ. παρά της Σημάνσεως Χωροφυλακής Τρικάλων».

Ο ηγέτης του ΕΛΑΣ καταδίκασε τη Συμφωνία της Βάρκιζας και ήλθε σε αντίθεση με την επίσημη «γραμμή» της κομματικής ηγεσίας υπό τον Γιώργη Σιάντο. Ο Αρης είχε ταχθεί υπέρ της συνέχισης της ένοπλης δράσης εκπονώντας σχέδιο για την κατάληψη της Αθήνας αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών, προτού οι Βρετανοί και η επίσημη κυβέρνηση γίνουν κυρίαρχοι της κατάστασης. Η ήττα του ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανά του 1944 και κατόπιν η υποχωρητική Συμφωνία της Βάρκιζας, που οδηγούσε στον αφοπλισμό του ΕΑΜ, έφεραν τον Βελουχιώτη σε ευθεία ρήξη με την ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία επιχείρησε να ελέγξει τον ανυπότακτο αντάρτη, δίχως όμως αποτέλεσμα. Η διαφωνία του κορυφώθηκε με την εξαγγελία του Μετώπου Εθνικής Ανεξαρτησίας (ΜΕΑ), που σηματοδοτούσε τη συνέχιση του ένοπλου αγώνα.

Η αποκήρυξη

«Σου συνιστούμε να ξανασκεφθείς καλά αυτό το ζήτημα» του έγραφε στις 3 Μαρτίου 1945 ο Σιάντος, καλώντας τον μάλιστα ως εφεδρεία στην Αθήνα. Εκείνος αρνείται. Ετσι έναν μήνα μετά η 11η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ προχωρεί στην αποκήρυξη και στη διαγραφή του, απόφαση η οποία όμως θα κρατηθεί κρυφή και μόνο δύο μήνες αργότερα θα δημοσιευθεί στον «Ριζοσπάστη». Κατά τραγική σύμπτωση, ήταν την ημέρα που ο Βελουχιώτης θα άφηνε την τελευταία του πνοή, το Σάββατο 16 Ιουνίου 1945. Προηγουμένως, στις 29 Μαΐου 1945, είχε επιστρέψει από το στρατόπεδο του Νταχάου, όπου ήταν έγκλειστος καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου, ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, διαψεύδοντας ωστόσο τις ελπίδες του Αρη, ο οποίος προσέβλεπε στη στήριξή του. Το κόμμα αποφάσισε «να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Αρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια)», ο οποίος «και ύστερα από τη σύναψη της Συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του». Εξήντα έξι χρόνια αργότερα (το 2011) το ΚΚΕ προέβη στην πολιτική αποκατάστασή του, όχι όμως και στην κομματική, διατηρώντας το «στίγμα» του διαγραφέντος. Οπως κατέληξε η ηγεσία του Περισσού, «είχε δίκιο (ο Βελουχιώτης) ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας», η άρνησή του όμως να παραδώσει τα όπλα «δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας»!

 

Ο Αρης Βελουχιώτης στην πρώτη σειρά του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ (δεξιά του Στέφανου Σαράφη), σε φωτογραφία του Νοεμβρίου 1942.

Το ανθρωποκυνηγητό

Το ανθρωποκυνηγητό της ομάδας του Αρη καταγράφεται στα στρατιωτικά έγγραφα που συνέτασσε η Στρατιωτική Διοίκηση Λαρίσης και στις εκθέσεις της «περί του τρόπου εξοντώσεως του Αρη Βελουχιώτη και της Συμμορίας του»: «Η συμμορία του ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ αποτελείται από 84 άνδρας πρώην καπεταναίους και εγκληματίας του ΕΛΑΣ και μία γυναίκα, πιθανόν ερωμένη του. Ο οπλισμός της συμμορίας απετελείτο εκ τριών οπλ/λων, 2 βαρέων πολυβόλων, 1 ατομικού όλμου και 7 αυτομάτων (3 Στεν, 2 Τόμιγκαν, 2 μπερέττες), ακολουθούσαν την συμμορίαν 10 κτήνη φορτηγά, φορτωμένα με τας αποσκευάς των καπεταναίων και πυρ/κά. Εκ των ανδρών του οι 24 έφερον στρατ/κήν στολήν, οι δε υπόλοιποι ήσαν ρακένδυτοι. Ο Αρης επικεφαλής συμμορίας 35-40 ανδρών εισήλθε εις την περιοχήν της Στρατ. Δ/σεως την 13ην Μαΐου 1945. Διέρχεται τα διάφορα χωρία της περιοχής Νοτ. Πίνδου τρομοκρατών τους κατοίκους» αναφερόταν στο έγγραφο του στρατιωτικού διοικητή, συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Μουκανάκη.

Η αυτοκτονία

Εντοπισμένος - έπειτα και από υποδείξεις τσοπαναραίων και χωρικών - από τις παρακρατικές ομάδες του Βόιδαρου (οπλαρχηγού του Ζέρβα) και του Μόκκα με μέλη πρώην ΕΔΕΣίτες και από τους άνδρες του 118ου Τάγματος Εθνοφυλακής, ο Βελουχιώτης βρέθηκε σε θανάσιμο κλοιό επιλέγοντας να δώσει τέλος στη ζωή του. Οι μαρτυρίες των ανδρών του μιλούν για έναν πυροβολισμό που άκουσαν όταν ο αρχηγός τούς έδωσε διαταγή να τραβήξουν προς τον Αχελώο ποταμό μένοντας εκείνος πίσω. Ο Τζαβέλλας που έτρεξε κοντά του τον είδε νεκρό. Εσκισε τις φωτογραφίες του, έσπασε το ρολόι και το πιστόλι του, τον «Ελβετό», και όταν απομακρύνθηκαν οι υπόλοιποι αγκάλιασε το άψυχο σώμα του Αρη και τράβηξε την περόνη μιας χειροβομβίδας. Υπάρχει όμως και η εκδοχή ότι ο Βελουχιώτης έβαλε τέλος στη ζωή του με τη χειροβομβίδα έχοντας δίπλα του τον Τζαβέλλα, όπως ανέφερε η ανταπόκριση από τη Λάρισα του «Ριζοσπάστη» (Τρίτη 19 Ιουνίου 1945): «Κατά τη διάρκεια της μάχης ο Αρης τραυματίστηκε και για να μη συλληφθεί αιχμάλωτος αυτοκτόνησε με χειροβομβίδα της οποίας προκάλεσε την έκρηξη. Με την ίδια χειροβομβίδα σκοτώθηκε και ο Τζαβέλλας». Οσον αφορά την εκδοχή του Στρατού, αυτή ήταν ότι ο 40χρονος αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ σκοτώθηκε από τους διώκτες του:

Η συμπλοκή

«Η τελική συμπλοκή εξοντώσεως της συμμορίας του ΑΡΗ έλαβεν χώραν εις θέσιν ΦΑΓΓΟ της περιοχής χωρίου ΜΕΣΟΥΝΤΑ (S. 4111). Ηρχισεν την 19ην ώραν της 15ης τρέχοντος συναφθείσης διώρου μάχης και καθ' όλην την νύκτα ανταλλάσσοντο αραιά πυρά. Επανελήφθη την πρωίαν της 16ης τρεχ. με αποτέλεσμα την διάλυσιν της συμμορίας και τον φόνον των καπεταναίων ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ και ΤΖΑΒΕΛΛΑ. Αι κεφαλαί του ΑΡΗ και ΤΖΑΒΕΛΛΑ απεκόπησαν παρά του καπετάνιου ΔΡΑΚΟΥ, όστις προσπαθεί να διαφύγη με σκοπόν να μη γνωσθή ο θάνατός των και τρομοκρατηθώσι οι οπαδοί των. Εξ συμμορίται συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι, μεταξύ των οποίων και ο καπετάν ΔΡΑΚΟΣ με τας κεφαλάς των Αρχηγών. Επίσης συνελήφθησαν την επομένην άλλοι δύο, μεταξύ των οποίων και η ερωμένη του ΑΡΗ. Εκ των συμμοριτών εφονεύθησαν κατά την συμπλοκήν 6, αρκετοί ερρίφθησαν εις τον ΑΧΕΛΩΟΝ και τινες, περίπου 10, διέφυγον προς ΠΕΤΡΟΜΠΑ και οι υπόλοιποι διελύθησαν τραπέντες εις την περιοχήν ΑΡΤΗΣ. Εκ των Εθνοφυλάκων ουδείς έπαθε τι» ανέφερε η έκθεση του συνταγματάρχη Μουκανάκη.  

 

Η «παρέλαση»

Τα κεφάλια των δύο ανταρτών έκοψε ο συλληφθείς καπετάν Δράκος με σουγιά κατ' εντολήν του Βόιδαρου. Τοποθετήθηκαν σε έναν ντορβά και παραγεμισμένα με αλάτι τα πήγαν στα Τρίκαλα, όπου τα κρέμασαν σε κοινή θέα από τον φανοστάτη που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία της πόλης. Η «Ακρόπολη» θα γράψει: «Πυκνά πλήθη παρήλασαν από την πλατείαν όπου ήσαν ανηρτημέναι αι κεφαλαί διά σχοινίων από τον πάσσαλον. Το θέαμα ήτο φρικιαστικόν...». Στο σημείο θα λάβουν χώρα γλέντια των παρακρατικών με νταούλια και ζουρνάδες. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της «Ελευθερίας» του Κόκκα (19 Ιουνίου 1945), «αργά την νύκτα (σ.σ.: προφανώς της προηγουμένης) αι Αρχαί απέσυρον τας εκτεθειμένας κεφαλάς, πιστεύεται δε ότι ούται ταριχευόμεναι θα μεταφερθούν εν ταύθα. Τα πτώματα εγκατελείφθησαν εις τον τόπον της μάχης».

Αυτή η πληροφορία συνδέθηκε και με το ταξίδι στα Τρίκαλα του Ναπολέοντα Ζέρβα για να πιστοποιήσει την εξόντωση του θανάσιμου εχθρού του - και μακρινού συγγενούς του - Αρη Βελουχιώτη. Μετά τις κανιβαλικές εκδηλώσεις γύρω από τον φανοστάτη τα κεφάλια μεταφέρθηκαν μέσα σε τσουβάλι από παρακρατικούς και χωροφύλακες στην τότε Διοίκηση Χωροφυλακής, σε ένα υπόγειο, όπου τοποθετήθηκαν μέσα σε τσίγκινο καζάνι με πάγο και αλάτι μέχρι να τα δει ο πρώην ηγέτης του ΕΔΕΣ. Οι παρακρατικοί διέδιδαν τη φήμη ότι τα κεφάλια «τα πέταξαν στα σκυλιά», ενώ η εκδοχή που υποστηρίχθηκε πολύ αργότερα, ότι τα κεφάλια ούτε θάφτηκαν αλλά ούτε πετάχτηκαν αλλά μεταφέρθηκαν από τον ίδιο τον Ζέρβα στην Αθήνα, στο Εγκληματολογικό Μουσείο, όπου βρίσκονταν τα κεφάλια των φημισμένων ληστάρχων Γιαγκούλα, Μπαμπάνη, Τζαμήτρα κ.ά., ουδέποτε επιβεβαιώθηκε.

Η «Ελεύθερη Ελλάδα», το όργανο του ΕΑΜ, ζητούσε στις 20 Ιουνίου 1945 να κατεβάσουν τα κεφάλια από τον φανοστάτη και να τα μεταφέρουν στον Γοργοπόταμο για να ταφούν εκεί και ζητούσε «να μη μιλούν για ταρίχευση και για μεταφορά του λειψάνου στην Αθήνα». Σύμφωνα με τα στρατιωτικά έγγραφα του ΓΕΣ, εδόθη διαταγή να ταφούν αφού πρώτα ληφθούν οι απαραίτητες φωτογραφίες από το Τμήμα Σημάνσεως της Χωροφυλακής Τρικάλων. Αυτό επιβεβαίωνε και η «Ακρόπολις» των ημερών, η οποία έγραψε: «Αι δύο κεφαλαί ενεταφιάσθησαν ήδη συμφώνως προς εντολήν των Αρχών», χωρίς ωστόσο να γνωρίζει πραγματικά κανείς ως σήμερα αν και πού ετάφησαν.

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=581779

 

Βαγγέλης Γκονέζος: H στιγμή του αποκεφαλισμού του Αρη

του ΑΡΗ ΡΑΒΑΝΟΥ

Ηταν Ιανουάριος του 1998 όταν πρωτοσυνάντησα στην Αθήνα τον αντάρτη του ΕΛΑΣ Βαγγέλη Γκονέζο που δεν ζει πια. Ο Γκονέζος, μετέπειτα αξιωματικός του Δημοκρατικού Στρατού και εκ των στενών συντρόφων του Αρη Βελουχιώτη, έζησε από κοντά το τέλος του.

Θεωρείται ακόμη και σήμερα ο άνθρωπος που έχει δώσει την πιο αξιόπιστη μαρτυρία για τα γεγονότα της 15ης και της 16ης Ιουνίου του 1945, ενώ είναι γνωστή στον κόσμο της Αριστεράς η περίφημη «έκθεση Γκονέζου» που υπέβαλε τον Αύγουστο του 1955 στην Τασκένδη και στον Αλέκο Κουτσούκαλη. Συνομίλησα μαζί του επί αρκετή ώρα και με την άδειά του κατέγραψα ηχητικά την εξιστόρησή του.

Ο Γκονέζος εκ Μελισσουργών Αρτης αναφέρει ότι ο Βελουχιώτης την τελευταία ημέρα προτού αυτοκτονήσει ήταν πικραμένος και απογοητευμένος. Ο πρώτος λόγος ήταν η συμφωνία της Βάρκιζας και η παράδοση των όπλων. Επίσης τον επηρέασε πολύ «η πληροφορία ότι στις 13 του Ιούνη αποκηρύχθηκε και διαγράφηκε με απόφαση της 11ης Ολομέλειας του ΚΚΕ. Ολόκληρη τη μέρα ήταν σκεπτικός και λιγομίλητος».

Μια ακόμη παράμετρος της κακής ψυχολογικής κατάστασης του Βελουχιώτη ήταν η ενέδρα που στήθηκε. «Με πικρία έβλεπε να εγκαταλείπεται από πιστούς συντρόφους του. Τον πρόδωσαν και πανικόβλητοι έφυγαν από κοντά του». Επίσης, ο Γκονέζος μου είπε ότι το χτύπημα που είχε ο Αρης στη σπονδυλική στήλη κατά τη σύμπτυξη της ομάδας τού δυσκόλευε τις κινήσεις, ενώ τον επηρέασε πολύ και το αδιέξοδο στη ρεματιά της Κερασιάς στην περιοχή της Μεσούντας, όπου διαφαινόταν ο κίνδυνος της αιχμαλωσίας.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικός είναι ο Γκονέζος όταν περιγράφει τη στιγμή του αποκεφαλισμού. «Η αντίδραση έδειξε όλη την απανθρωπιά, την κακία και το μίσος στους νεκρούς αγωνιστές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Θέλησαν να εκδικηθούν τους αγωνιστές και ειδικά τον Αρη, χωρίς κανένα σεβασμό στους νεκρούς, στους οποίους φέρθηκαν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο» αναφέρει.

Την τραγωδία της αυτοκτονίας, σύμφωνα με τον Γκονέζο, την έζησε ο ίδιος και ο Λέων, σύνδεσμος του Αρη που έπαθε νευρικό κλονισμό. «Περίπου στις 9 μ.μ. (της 15ης Ιουνίου) ακούω τον Αρη να λέει: "Εζησα 42 χρόνια και καλά και άσχημα. Κοιτάξτε εσείς τι θα κάνετε τώρα. Γεια σας". Βγάζει το πιστόλι του και αυτοκτονεί» μου είπε.

Για όσα λέει στη συνέχεια ο Γκονέζος είναι άκρως αποκαλυπτική για τη στιγμή του αποκεφαλισμού: «Στον Αρη επεφύλαξαν την πιο προσβλητική και απάνθρωπη συμπεριφορά που ακόμα και τώρα δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα. Του βγάλανε τα ρούχα, τον ξεγύμνωσαν. Του πήραν τη στολή, τον οπλισμό του, τον σκούφο, τις σφαίρες και ό,τι είχε πάνω του. Στη συνέχεια με ψυχρό ύφος του κόψανε το κεφάλι λες και σφάζανε ζώο. Του κόψανε τα χέρια από τους ώμους και τα πόδια από τα γόνατα και κάτω... Στη συνέχεια, του Τζαβέλλα του κόψανε το κεφάλι και το δεξί χέρι. Ηταν ένα πραγματικά φριχτό θέαμα».

 

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=581780