ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ : Η Ευρώπη διαλύεται - Η Γερμανία διατάζει

Η Ευρώπη διαλύεται - Η Γερμανία διατάζει...

 

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Η γερμανική οικονομικοπολιτική ελίτ επεδίωξε και επιδιώκει να οικοδομήσει την κυριαρχία της πάνω σε δύο άξονες: Ο πρώτος αφορά την πολιτική της λιτότητας, τη διάλυση των κοινωνικών θεσμών και τη μαζική πτωχοποίηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Ο δεύτερος άξονας αφορά την άλωση και χειραγώγηση των σχημάτων διακυβέρνησης και των πολιτικών συστημάτων και την προώθηση σε καίριας σημασίας οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς της ΕΕ και της Ευρωζώνης «εντολοδόχων» προσώπων, που -στον έναν ή στον άλλο βαθμό- αποτελούν το «μακρύ χέρι» της γερμανικής ηγεσίας.
Σ' αυτό το πλαίσιο προσπάθησε και προσπαθεί να θέσει εκτός Ιστορίας το κοινωνικό υποκείμενο, να υπονομεύσει ή και να ακυρώσει τη λαϊκή βούληση και τη λαϊκή κυριαρχία. Τελικός σκοπός, η επικράτηση του γερμανικού imperium που θα «νομιμοποιείται» από το Σύνταγμα της αγοράς.

Όμως, η Ιστορία και η Δημοκρατία «εκδικούνται». Το κοινωνικό υποκείμενο εξεγείρεται και αντιδρά. Οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν είναι διατεθειμένοι να δεχθούν αδιαμαρτύρητα τον εγκλεισμό τους στα «στρατόπεδα συγκεντρώσεως» της λιτότητας, ούτε να υποκύψουν στη μεταμοντέρνα δικτατορία της γερμανικής ολιγαρχίας.

Σήμερα, ο αντιγερμανισμός, η εχθρότητα, η απέχθεια, που στρέφονται κατά της γερμανικής ηγεσίας και κατά της γερμανικής πολιτικής, προσλαμβάνουν έναν ευρύτερο χαρακτήρα. Άλλο πράγμα η ηγεμονία και άλλο η καταπίεση και η τυραννία. Η ηγεμονία μιας χώρας δεν μπορεί ποτέ να θεμελιωθεί στην οικονομική της ισχύ, όταν μέσω της ισχύος αυτής επιδιώκεται η «πειθάρχηση», η υποταγή των άλλων λαών. Η πραγματική ηγεμονία προϋποθέτει πνευματικότητα, προϋποθέτει την προώθηση κοινωνικών και ανθρωπιστικών αξιών και αντιλήψεων. Αντίθετα, η σημερινή γερμανική ελίτ παραπέμπει σε μια ολιγαρχική, σε μια αυταρχική εξουσία, που επιχειρεί να επιβληθεί με τον εκφοβισμό, τις απειλές, την τιμωρητική πρακτική, μέσω της οικονομικής εξόντωσης των πλέον αδύναμων κοινωνιών.

Άλλο ηγεμονία, άλλο τυραννία

Ο κύκλος της αδιαμφισβήτητης γερμανικής εξουσίας, μιας πολιτικοοικονομικής δικτατορίας που απαγορεύει κάθε κριτική και κάθε αντίδραση, τελειώνει. Οι θεσμοί -οικονομικοί και πολιτικοί-, τους οποίους χειραγωγεί ο Β. Σόιμπλε και η Άνγκ. Μέρκελ, έχουν ευτελιστεί στα μάτια της μεγάλης πλειοψηφίας των ευρωπαίων πολιτών.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο δεν οδηγείται στην πολιτική ενοποίηση, αλλά αποσυγκροτείται. Ιδιαίτερα στην ελληνική «περίπτωση», ο απροκάλυπτα κυνικός και χυδαίος, συχνά, τρόπος που αντιμετωπίζεται, κατά την τελευταία ιδιαίτερα περίοδο, η ελληνική κυβέρνηση και η Ελλάδα από τη γερμανική ηγεσία και τα συμφέροντα που αυτή υπηρετεί, έχει καταργήσει κάθε πρόσχημα και έχει αποκαλύψει τον πραγματικό χαρακτήρα και τις πραγματικές επιδιώξεις της γερμανικής ελίτ, όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη.

Η πρωτοφανής αντοχή, η εμμονή τόσο της ελληνικής κυβέρνησης όσο και του λαού στον αμείλικτο πόλεμο που έχει κηρύξει εναντίον τους η πολιτικοικονομική «μαφία» των εταίρων και δανειστών, εδώ και τέσσερις ολόκληρους μήνες, ακύρωσε -σ' αυτήν τουλάχιστον τη φάση- την επιχείρηση πολιτικής και οικονομικής τρομοκρατίας που απέβλεπε ευρύτερα στην αποτροπή ανάδυσης κινημάτων αντίδρασης στις χώρες του Νότου.

Ο απηνής πόλεμος κατά της χώρας μας όχι μόνο δεν απέτρεψε την προέλαση ενός ευρύτερου κοινωνικοπολιτικού κινήματος κατά της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού στην Ισπανία, αλλά, αντίθετα, ανέδειξε το κίνημα αυτό σε σημαντική παράμετρο για τις εξελίξεις όχι μόνο στην Ισπανία αλλά και σε ευρύτερο ευρωπαϊκό επίπεδο. Το αντιπαράδειγμα της Ελλάδας μετατρέπεται σταδιακά σε υπόδειγμα για άλλους ευρωπαϊκούς λαούς.

Χειραγώγηση από τις ΗΠΑ

Την κρίση στην Ευρωζώνη, την υπερχρέωση των κρατών-μελών δεν την προκάλεσε ασφαλώς η Ελλάδα, αλλά η νεοφιλελεύθερη στρατηγική, που μέσω της λιτότητας ενισχύει τη χρηματοπιστωτική δικτατορία.

Η Ευρώπη στερείται σήμερα πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας, στερείται στρατηγικής, με συνέπεια να χειραγωγείται συχνά σε κρίσιμα θέματα από τις ΗΠΑ. Η σημερινή γερμανική ηγεσία δεν μπόρεσε καν να κατανοήσει τον κρίσιμο, τον στρατηγικό χαρακτήρα της παρουσίας του ΔΝΤ στην «καρδιά» της ΕΕ, στην «Ευρωζώνη». Ανέθεσε τη «βρώμικη δουλειά» στο ΔΝΤ, στην περίπτωση της χώρας μας, ώστε μέσα από τα Μνημόνια να προωθηθούν οι «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις», για να μπορέσει η γερμανική ηγεσία να «αποικιοποιήσει» την Ελλάδα χωρίς αντιδράσεις. Δεν θέλησε να αναγνωρίσει ότι η κρίση της Ελλάδας αφορούσε την «Ευρωζώνη», την πολιτική που ασκείται στην Ευρώπη. Αλλά ακόμα και σήμερα δεν φαίνεται να έχει μεταβάλει αντιλήψεις η γερμανική ηγεσία και το μόνο που την ανησυχεί είναι το πολιτικό κόστος που θα αναλάβει η ίδια σε περίπτωση «ατυχήματος» και όχι οι ευρύτερες επιπτώσεις ενός τέτοιου «γεγονότος», όχι μόνο σε ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Το γεγονός και μόνο ότι ο ίδιος ο Πρόεδρος Ομπάμα ανέθεσε στον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ να θέσει το ζήτημα της Ελλάδας στη Σύνοδο των G7 συνιστά ηχηρό «πολιτικό ράπισμα» κατά της γερμανικής ηγεσίας.

Πολλοί παρομοίασαν την αντιπαράθεση της Ελλάδας με τη Γερμανία με σύγκρουση μεταξύ Δαβίδ και Γολιάθ. Όμως, στη δική μας περίπτωση ο «Δαβίδ» δεν κρατά μόνο μια «σφεντόνα», αλλά πολύ ισχυρά πολιτικά, οικονομικά και γεωστρατηγικά «ατού». Αυτά τα «ατού», αυτά τα ισχυρά πλεονεκτήματα, αρνήθηκαν να τα αξιοποιήσουν οι εθελόδουλες κυβερνήσεις των Μνημονίων. Να θυμηθούμε ότι πριν από πέντε χρόνια ο Γ. Παπανδρέου είχε «απειλήσει» με το «περίστροφο στο τραπέζι». Μόνο που το περίστροφο το έστρεψε και «πυροβόλησε» τον ελληνικό λαό και τη χώρα. Όπως έπραξαν, άλλωστε, και οι διάδοχοί του μνημονιακοί πρωθυπουργοί, έχοντας ως συμπαραστάτη και πρωτεργάτη, όλοι τους, τον Ευ. Βενιζέλο.

Είναι προφανές, πάντως, ότι η ελληνική κυβέρνηση ούτε εκβιάζει ούτε απειλεί παρόλο τον πόλεμο που υφίσταται. Φρόντισε, μάλιστα, να διαψεύσει κάθε κατηγορία και να ακυρώσει κάθε κακόπιστη κριτική, εκπληρώνοντας μέχρι τώρα τις δανειακές της υποχρεώσεις με σοβαρές μάλιστα συνέπειες στο επίπεδο της ρευστότητας και εσωτερικής ύφεσης. Οι δε απαραβίαστοι όροι, τους οποίους θέτει -οι περίφημες «κόκκινες γραμμές»- δεν συνιστούν ιδεολογικές εμμονές, αλλά τις ελάχιστες προϋποθέσεις για την έξοδο από την καταστροφική λιτότητα και για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Προϋποθέσεις, βεβαίως, που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν χωρίς την αντιμετώπιση του ζητήματος του χρέους.

Τα περιθώρια σίγουρα στένεψαν ασφυκτικά. Όμως, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει μέχρι την τελευταία ώρα, εξαντλώντας κάθε περιθώριο, να παραμείνει ανυποχώρητη. Δεν το «χρωστά» μόνο στον ελληνικό λαό αλλά και στους ευρωπαίους πολίτες, στα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα που αναδύονται με ορμή και παίρνουν κουράγιο και δύναμη από την ηθική και πολιτική αντοχή και αντίσταση του ελληνικού λαού. 

 

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"