Η ζωή μας με ένα κατοικίδιο

Όταν αποφασίζουμε να πάρουμε ένα κατοικίδιο θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι και αυτό είναι ένα θνητό όν και μάλιστα ζει πολύ λιγότερα χρόνια από τον άνθρωπο. Γι' αυτό ας το χαρούμε και ας συνυπάρξουμε μαζί του δείχνοντάς του όλη μας την αγάπη και την φροντίδα από την αρχή μέχρι την ώρα που θα πρέπει οριστικά να το αποχωριστούμε και όχι μόνο....  

 

Η ιστορία μιας Ρίνας

Ήταν Οκτώβρης του 2004 όταν την είδαμε - στις αγγελίες για υιοθεσίες ζώων ενός κυριακάτικου περιοδικού. Ζούσαμε ήδη με δύο υπέροχους γάτους στο σπίτι. Ξέραμε από πρώτο χέρι πως δεν είναι εύκολη υπόθεση η φροντίδα τους· θέλει χρόνο, κόπο και χρήμα.

Πολύ όμορφη δεν θα την έλεγες. Μικρή σε ηλικία επίσης δεν φαινόταν  από εκείνες τις χνουδωτές μπαλίτσες στις οποίες με τίποτα δεν καταφέρνεις να αντισταθείς. Και όμως, δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε τα μάτια μας από τη φωτογραφία της. Κοιταχτήκαμε. «Τι λες; Να...»

Σε λιγότερο από μία εβδομάδα συναντούσαμε την οικογένεια που τη φιλοξενούσε προσωρινά. Από το δρόμο την είχαν μαζέψει, φοβισμένη, πεινασμένη και πληγωμένη. Οι δύο κυνόδοντες της ήταν ραγισμένοι (από κλωτσιά, είπε η κτηνίατρος), το τρίχωμα της θαμπό από τον υποσιτισμό και ένα αχνό νιαούρισμα μετά βίας έβγαινε από το μικρό κορμάκι της. Σ' όλη τη διαδρομή προς το σπίτι μας έκλαιγε σπαρακτικά.

Όταν φτάσαμε και βγήκε από το κλουβί, έτρεξε να χωθεί κάτω από τον καναπέ του σαλονιού. Έναν ολόκληρο μήνα πέρασε εκεί. Από την κρυψώνα της αφουγκραζόταν τη ζωή μας και έβγαινε μόνο για φαγητό και νερό· στα κλεφτά, χωρίς να τη βλέπουμε, χωρίς να μας αφήνει να την αγγίξουμε.

Μια νύχτα, αργά, καθώς βλέπαμε τηλεόραση, έκανε την κίνηση της: βγήκε θαρρετά από το καταφύγιο της και χωρίς καθόλου να διστάσει, χωρίς μια στιγμή να κοντοσταθεί, πήδησε πάνω στα πόδια μου. Κούρνιασε εκεί και αποκοιμήθηκε. «Καλώς σάς βρήκα», μας είπε με τον τρόπο της η Ρίνα - Γουργουρίνα, αποφασίζοντας να εμπιστευτεί, τελικά, το γένος των ανθρώπων.

Πέντε χρόνια κλείνουν σε λίγες μέρες από τη μέρα που μπήκε στην καθημερινότητα μας. Έχει μάθει πολλά πια για μας: ότι δεν πρέπει, για παράδειγμα, να ανεβαίνει στο τραπέζι και στους πάγκους της κουζίνας ούτε να αποκοιμιέται (τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού) στο νιπτήρα του μπάνιου ή να ξύνει τα νύχια της στην πλάτη της μπερζέρας. Πολλά έχουμε μάθει και εμείς για εκείνη: πόσο της αρέσουν τα χάδια και οι αγκαλιές (τα μάτια της μισοκλείνουν από ευχαρίστηση), πόσο ανυπομονεί να γυρίσουμε το βράδυ στο σπίτι (μας περιμένει πίσω από την εξώπορτα), πόσο τρυφερή μπορεί να γίνει μ' εμάς αλλά και με τα «αδέλφια» της.

Και έχουμε και άλλα να μάθουμε. Μικρά και μεγάλα. Πράγματα που θα κάνουν τη συμβίωση μας ακόμη καλύτερη.

Είτε έχετε γάτα είτε σκοπεύετε να αποκτήσετε, θυμηθείτε ότι δεν απαιτούνται πολλά: αγάπη, καλή διάθεση, ένα στοιχειώδες... know-how - και κάποια «Ρίνα», σε κάποιο σπίτι (ίσωςτο δικό σας), θα μπορεί να εμπιστεύεται τους ανθρώπους και να γουργουρίζει ευτυχισμένη... Τ. Ε.

Τα χρόνια πέρασαν η Ρίνα μας συνέχιζε να ζει μαζί μας όμως ένα από τα αδελφάκια της ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωής του και έτσι ήλθε η στιγμή που έπρεπε να το αποχωριστούμε οριστικά. Ανήμποροι να δεχθούμε το  τετελεσμένο γεγονός βρήκαμε παρηγοριά στα λόγια και τις οδηγίες ενός ανθρώπου που αγαπούσε πολύ τα ζώα. Όταν τον ρωτήσαμε  "Τι κάνει κανείς με το πεθαμένο του κατοικίδιο" μας παρότρυνε να διαβάσουμε το παρακάτω άρθρο του..Μπορεί το άρθρο του να αναφέρεται σε σκυλάκι όμως πιστέψτε με δεν υπάρχει καμιά διαφορά όταν χάνεις μια ψυχούλα με την οποία πέρασες τόσες και τόσες όμορφες στιγμές.

 Η τελευταία κατοικία

Ο χώρος ανάπαυσης των κατοικίδιων είναι ζήτημα αξιοπρέπειας (κυρίως)

«Αγαπητέ Γιώργο,

Το σχετικό με το θέμα άρθρο σου μου άφησε τη μεγαλύτερη απορία: Τι κάνει κανείς με το πεθαμένο του κατοικίδιο; Θα εκτιμούσα τις συμ­βουλές σου. Δημήτρης»

Κατ' αρχάς, το κλαίει. Το πένθος είναι πολύ σημαντικό σε όλους τους πολιτισμούς και σε όλες τις κοινωνίες - όχι μόνο τις ανθρώπινες. Πρόσφατες μελέτες στον κόσμο των αγελαίων ζώων έχουν αποκαλύψει πως τα περισσότερα θηλαστικά περνούν μια περίοδο πένθους όταν χάσουν τα μικρά τους, απαραίτητη για την ορμονική τους εξισορρόπηση και την επιστροφή τους στο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής και της αναπαραγωγής (που είναι ουσιαστικά το ίδιο πράγμα για όλα τα ζωντανά πλάσματα εκτός ίσως από εμάς...).

 Έπειτα το κηδεύει. Εδώ είναι το αμείλικτο ερώτημα: Πώς κηδεύουμε το αγαπημένο μας ζώο, χωρίς να κατρακυλήσουμε στο βούρκο της επιδεικτικής (ή κουραστικά συναισθηματικής) αναξιοπρέπειας;

Προσπαθώ, τις περισσότερες φορές, να είμαι διαλλακτικός απέναντι στις διαφορετικές απόψεις που κυκλοφορούν στο σύμπαν της φιλοζωίας. Όμως, εδώ είμαι απόλυτος! Τα νεκροταφεία ζώων, αυτή η μόδα που μας ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δεν είναι -για μένα- τίποτα παραπάνω από μια κακόγουστη «μπίζνα». Προσβάλλει ισότιμα την αισθητική μου, την υστεροφημία του νεκρού συντρόφου μου και την αξιοπρέπεια μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πιο σαρκαστικό και γελοίο από έναν μεγαλοπρεπή σκυλίσιο τάφο, με μαρμάρινα διακοσμητικά και διαστάσεις μίνι μαυσωλείου, που αναγράφει κάτι σαν: «Ήσουν ο πιο καλός μας φίλος, θα σε θυμόμαστε για πάντα» κ.λπ.

Η ουσία της συμβίωσης με ζώα είναι η συναίσθηση της φυσικής διαβίωσης. Αν χρειάζεται να το αναλύσω αυτό σε ανθρώπους που έζησαν μία δεκαετία και παραπάνω με έναν τετράποδο σύντροφο, φοβάμαι ότι θα αποτύχω. Τα σκυλιά δεν χρειάζονται κρεβάτια με ασορτί καλύμματα που ταιριάζουν με τις κουρτίνες. Δεν έχουν ανάγκη από ρουχαλάκια που να ακολουθούν τη μόδα της πασαρέλας. Δεν θέλουν, βρε αδερφέ, να προσεγγίσουν τον κόσμο μας μέσω της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Ο προορισμός τους είναι να πείσουν εμάς, ώστε να ζυγώσουμε τον ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ. Έναν κόσμο όπου τα αμάλαγα συναισθήματα κυριαρχούν και οι σχέσεις ανάμεσα στα μέλη του έχουν στέρεες βάσεις: άδολη αγάπη, αφοσίωση χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς φιοριτούρες και παπάντζες. Ένα φαντεζί μνημείο είναι η απόλυτη κατάργηση αυτού του διορισμού. Τα ζώα αντιλαμβάνονται το θάνατο ως τον αναπόδραστο προορισμό κάθε έμβιου όντος. Εμείς έχουμε το πρόβλημα...

Συνεπώς, για να απαντήσω στον Δημήτρη: η αυλή του σπιτιού μου (εδώ ομολογώ ότι είμαι ευλογημένος και τυχερός...) είναι γεμάτη από πεθαμένους τετράποδους φίλους δικούς μου και των φίλων μου. Όταν έθαψα τον κ. Τσούι, έσκαβα δυόμισι ώρες - το άτιμο το πεντελικό μάρμαρο βρίσκεται παντού στο υπέδαφος της γειτονιάς μου, και ο κ. Τσούι ήταν ένα τεράστιο σκυλί. Τα χέρια μου έβγαλαν κάλους. Την επόμενη άνοιξη φύτεψα από πάνω του ένα πεύκο. Είναι το μοναδικό μνημείο που θα μπορούσα να δεχτώ, ως επισφράγιση μιας φιλίας που εκτείνεται και πέρα από το παραπέτασμα του θανάτου...

Έχεις φίλους με οικόπεδα; Ζήτησε τους να φιλοξενήσουν τον φίλο σου εκεί. Δεν έχεις; Βγες στο βουνό. Πάρε μαζί σου μια αξίνα και ένα φτυάρι και κάνε το χρέος σου. Σκάψε βαθιά και μην τυλίξεις το ζώο με τίποτε άλλο εκτός από ένα λινό σεντόνι (τα συνθετικά εμποδίζουν την αποσύνθεση...).

Να το ξέρεις: τα δώρα της φύσης είναι δανεικά. Στο τέλος, πρέπει να γυρίζουν πίσω. Μακριά από τους «επαγγελματίες» του είδους, τη γελοία εκζήτηοη και τα υπόλοιπα «ανθρώπινα» ελαττώματα..

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗ

k9kmag@yahoo.gr

Διασκευή από δύο άρθρα από το περιοδικό "Κ"