Δημήτρης Παπαγεωργίου : Ο Χαοτικός ΣΥΡΙΖΑ και η ανύπαρκτη ΝΔ

Ο Χαοτικός ΣΥΡΙΖΑ και η ανύπαρκτη ΝΔ

Εάν κάποιος πολιτικός δέκα χρόνια πρίν, περιέγραφε τα τεκταινόμενα στην πολιτική σκηνή της χώρας μας σήμερα, θα τον είχαν πάρει τουλάχιστον με τις ντομάτες. Η Βουλή αυτή την στιγμή θυμίζει περισσότερο κοτέτσι όπου διαφορετικοί κόκορες ανταγωνίζονται για το ποιος θα έχει μεγαλύτερο χαρέμι, παρά την οργανωμένη έκφραση της θέλησης ενός ολόκληρου λαού.

Ένα κυβερνητικό κόμμα όχι απλά βυθισμένο σε μία άνευ προηγουμένου εσωστρέφεια αλλά απορροφημένο σε έναν επιθανάτιο ρόγχο. Και από την άλλη το απόλυτο τίποτε, ένα άλλο κόμμα που δεν σπαράσσεται μεν από εμφύλιες έριδες – αφού αυτές δεν έχουν ξεκινήσει ακόμη – αλλά είναι απόλυτα κατατονικό ή που συμπεριφέρεται σαν να πάσχει από γεροντική άνοια.

Γιατί αυτή περίπου είναι η κατάσταση. Έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ που πεθαίνει (τουλάχιστον με την μορφή που τον ξέραμε) και από την άλλη έχουμε την ΝΔ που δεν μπορεί να βρεί κανέναν λόγο ύπαρξης αφού φαίνεται να έχει απολέσει για τα καλά κάθε προοπτική εξουσίας για τα επόμενα χρόνια. Και όλα αυτά σε μία από τις κρισιμότερες (αν και η φράση έχει γίνει πια κλισέ με τις απανωτές κρίσεις κάθε είδους που μας έχουν βρεί) στιγμές της ιστορίας της χώρας μας. Επανειλημμένα εδώ και χρόνια γράφαμε για την ανάγκη να πεθάνει η Μεταπολίτευση μήπως και σωθεί το ελληνικό κράτος. 

Αλλά ως οργανισμός, το όλο μεταπολιτευτικό σύστημα έβαλε την δική του επιβίωση πάνω από την επιβίωση του κοινού των Ελλήνων. Έτσι συνέχισε την στρεβλή αναπαραγωγή του, με το παλαιό ΠΑΣΟΚ να απορροφάται από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους εκσυγχρονιστές να επιβιώνουν μέσω των κυβερνήσεων ΝΔ και συνεργασίας.

Η “ενιαία αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ επιβιώνει χάρις ακριβώς στην μίζερη ύπαρξη της κεντροδεξιάς της ΝΔ που δεν επέτρεψε σε κάτι νέο να αναδυθεί από τις στάχτες της. Ας είμαστε ρεαλιστές.

Δεν υπάρχουν οδοί που να επιτρέπουν αισιοδοξία για το άμεσο μέλλον της χώρας. Και αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι το ίδιο σύστημα συνεχίζει να αναπαράγεται με κάθε κόστος. Μικρότερα κόμματα που ξεπήδησαν από τους παλαιότερους κομματικούς σχηματισμούς σε ελάχιστο χρονικό διάστημα απέδειξαν ότι δεν ήταν κάτι το διαφορετικό, ότι το πολιτικό τους DNA ήταν αυτό ακριβώς που οδήγησε στα σημερινά τέλματα την πατρίδα μας.

Και ας το πούμε με απλά λόγια. Οι μεταπολιτευτικές ελίτ, είτε αυτές είναι αριστερές, είτε δεξιές είτε όπου φυσά ο άνεμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά οργανισμοί που συνεχίζουν την παρά φύση ύπαρξή τους (αφού απέτυχαν στον ρόλο τους ως ελίτ) ρουφώντας από την ενέργεια του ελληνικού έθνους. Βαμπίρ ή παράσιτα είναι στην ευχέρεια του καθενός να τις χαρακτηρίσει όπως θέλει. Κάποιες από αυτές τώρα θέλουν να προσκολληθούν στις ευρωπαϊκές δομές για να επιβιώσουν και κάποιες άλλες θεωρούν ότι έχουν καλύτερες πιθανότητες σε μία απομονωμένη χώρα.

Δημήτρης Παπαγεωργίου