Γιώργος Καπόπουλος : Προς ανατροπή στην Ευρωζώνη;

 

Προς ανατροπή στην Ευρωζώνη;

 

Αν το παραπάνω ερώτημα είχε τεθεί στις αρχές Ιανουαρίου, θα παρέπεμπε αυτόματα στις εκλογικές αναμετρήσεις στον Νότο, στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Σήμερα παραπέμπει στους συσχετισμούς στην καρδιά της Ευρωζώνης μεταξύ της Γερμανίας από τη μια μεριά και από την άλλη της Γαλλίας και της Ιταλίας, με την Αυστρία να προσπαθεί να διαδραματίσει μεσολαβητικό ρόλο. Ενα είναι βέβαιο: Οσα καταγράφηκαν στην πεντάμηνη διαπραγμάτευση της Αθήνας με τους εταίρους-δανειστές, η τοποθέτηση δηλαδή της μιας ή της άλλης χώρας, του ενός ή του άλλου ευρωπαϊκού θεσμού ήταν προαναγγελία των συνολικών συσχετισμών που έχουν ήδη αρχίσει να διαμορφώνονται στην ΕΕ-Ευρωζώνη.

Ας ξεκινήσουμε από δύο δεδομένα, πρώτον ότι η ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ δεν έχει οδηγήσει στα προσδοκώμενα αποτελέσματα που είχε προσδιορίσει ο Ντράγκι και ο κίνδυνος εγκλωβισμού της Ευρωζώ­νης σε ένα σπιράλ αποπληθωρισμού, μια χαμένη δεκαετία σαν αυτή που γνώρισε η Ιαπωνία μετά το 1990, παραμένει.

Δεύτερον υπάρχουν στο τραπέζι η πρόταση Σόιμπλε για αυτόματη δημοσιονομική πειθαρχία όχι πλέον από την Επιτροπή αλλά από μια νέα Αρχή, που θα αποκλείει την πολιτική διαβούλευση για χαλάρωση- παράταση της συμμόρφωσης με το Δημοσιο­ν­ομικό Σύμφωνο και στους αντίποδες η πρόταση Ολάντ για κυβέρνηση και Κοινοβούλιο της Ευρωζώνης που θα καθορίζει τη δημοσιονομική πολιτική.

Ανάμεσα στις δύο αυτές αντίθετες και αλληλοαποκλειόμενες προτάσεις για τη θεσμική μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης υπάρχει η πρωτοβουλία του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου της Αυστρίας Φάιμαν, που συγκαλεί την Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου στη Βιέννη άτυπη μίνι συνάντηση κορυφής με μετέχοντες τον ηγέτη των σοσιαλδημοκρατών της Γερμανίας αντικαγκελάριο και υπουργό Οικονομίας Γκάμπριελ, τον πρωθυπουργό της Γαλλίας Βαλς, τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Σουλτς και τον πρωθυπουργό της Ιταλίας Ρέντσι, με θέμα τη διαμόρφωση εναλλακτικής της μονομερούς λιτότητας στρατηγικής για την Ευρωζώνη.

Ετσι δεν έχουμε απλά και μόνο τις δύο προτάσεις Σόιμπλε και Ολάντ αλλά και το βαρύνουσας σημασίας ζητούμενο αν η αντιπαράθεση των δύο σχεδίων θα προκαλέσει ρήγμα στον Μεγάλο Συνασπισμό Χριστιανοδημο­κρατών-Σοσιαλδημο­κρατών και το συνεπακόλουθο ερώτημα αν η Χριστιανοδημοκρατική Παράταξη CDU-CSU θα συστοιχηθεί με τον Σόιμπλε, αν θα διαιρεθεί ή αν θα τον απομονώσει και τέλος πώς θα κινηθεί η καγκελάριος Μέρκελ. Ομως η ασφυκτική κοινωνική συμπίεση και πολιτική αβεβαιότητα και αστάθεια δεν περιμένει συνόδους κορυφής και ευρύτερες ευρωπαϊκές συναινέσεις, υπαγορεύει τοποθετήσεις και μονομερείς ενέργειες που συνιστούν ντε φάκτο αλλαγές στις ισορροπίες της Ευρωζώνης:

Στη Γαλλία ο Ολάντ εξηγεί ότι οι δημοσιονομικές περικοπές επιβάλλονται όχι γιατί οδηγούν σε έξοδο από την κρίση αλλά για να διαφυλάξει η χώρα την κυριαρχία της απέναντι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή! Επιπλέον δύο μέρες μετά γίνεται γνωστό ότι παγώνουν οι μεταρρυθμίσεις που στόχευαν στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Στην Ιταλία ο Ρέντσι εγκαταλείπει τον αντίστοιχο ΕΝΦΙΑ και εισάγει φοροαπαλλαγές με στόχο την τόνωση του κατασκευαστικού τομέα και της αγοραπωλησίας ακίνητων.

Το μεγάλο ερώτημα είναι αν οι κινήσεις Γκάμπριελ αλλά και ευρωπαϊκή αλληλεγγύη που υιοθέτησε η Μέρκελ στο Προσφυγικό-Μετανα­στευτικό νομιμοποιούν την προσδοκία ότι τελικά η διαφοροποίηση των Ολάντ και Ρέντσι από τη γραμμή Σόιμπλε θα οδηγήσει σε σύγκρουση με το Βερολίνο ή σε ρεαλιστική προσαρμογή της Γερμανίας και θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στη διαχείριση της κρίσης της Ευρωζώνης.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64249455