Ηλ. Μαμαλάκης: Από τη δική μου γενιά, των Beatles, στα παιδιά που ζουν χωρίς ελπίδα

Από τη δική μου γενιά, των Beatles, στα παιδιά που ζουν χωρίς ελπίδα

Το χάσμα που υπάρχει σε κάθε εποχή μεταξύ των ηλικιών και η αναθεώρηση των απόψεων που είχα για τους σημερινούς νέους όταν μπόρεσα να τους ζήσω από κοντά, να συνεργαστώ μαζί τους και να δω πόσο δουλεύουν.

Γράφει ο Ηλίας Μαμαλάκης

ΟΣΟ περνούν τα χρόνια τόσο απομακρύνομαι ηλικιακά από τη νεολαία. Είναι πράγματα που με ενοχλούν πάρα πολύ μαζί της. Όμως φαίνεται ότι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω ότι προχώρησαν τα πράγματα και έχουν αλλάξει. Ήμουν νέος την εποχή των Beatles. Τα τότε μακριά μαλλιά των Beatles, που όταν τα αφήναμε εμείς ενοχλούσαν τους γονείς μας, σήμερα θεωρούνται μια παρωχημένη κόμμωση που την κάνουν άνθρωποι κάθε ηλικία. Η σημερινή αντίδραση στην κόμμωση των παιδιών μπορεί να είναι λοφία Απάτσι σε ξυρισμένο κεφάλι, κοτσίδα στα αγόρια, μπλε ή ροζ μαλλιά στα κορίτσια και ένα σωρό άλλα πράγματα που πολλές φορές δεν είμαι σε θέση να διακρίνω λεπτομερώς.

Η αντίδραση

Αντιδρούν οι νέοι στον συντηρητισμό των γονιών. Φαίνεται ότι είναι ένα παγκόσμιο γεγονός που ισχύει εδώ και χιλιάδες χρόνια και θα συνεχιστεί για πολύ. Ο γονιός θέλει να επιβληθεί ως άτομο αλλά και ως άποψη στο παιδί και το παιδί έχοντας τη δική του άποψη, αντιδρά, όμως πολλές φορές η αντίδραση του είναι βίαιη. Και εκεί είναι η μαγκιά του γονιού, να μπορέσει με ήπιο τρόπο όχι να επιβάλει, αλλά να συζητήσει με το παιδί

Σε πολλές περιπτώσεις βλέπουμε μια άναρχη συμπεριφορά και μέσα από αυτή χαρακτηρίζουμε τους νέους ατίθασους και με κακή συμπεριφορά. Στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό άλλαξαν μερικά πράγματα αλλά και η γνώμη μου για τη νεολαία. Ξεκίνησα μια μικρή δουλειά και είπα μέσα μου ότι δεν θέλω να χρησιμοποιήσω ώριμους, έμπειρους και μεγάλους σε ηλικία συνεργάτες, αλλά νέα παιδιά έως 24 χρονών. Μέσα από γνωριμίες, αλλά και από εφημερίδες άρχισα να επιλέγω άτομα. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω μέσα από μια συνέντευξη πόσο καλός ή κακός είναι ένας επαγγελματίας. Οι προσλήψεις μου γίνανε περισσότερο με ένστικτο παρά βασισμένες σε ειδικά τεστ προσλήψεων. Είπα, από μέσα μου, θα τους δώσω χρόνο και βλέποντας και κάνοντας.

Όλα τα παιδιά είχαν τελειώσει μια σχολή μαγειρικής. Μπήκαν με όρεξη στην κουζίνα Ποτέ δεν άργησαν το πρωί, παρόλο που δεν ήταν κανενός επιστάτης εκεί. Μαγείρευαν με λάθη, όμως άκουγαν τις διορθώσεις και, το κυριότερο, δεν ξαναέκαναν ποτέ το ίδιο λάθος. Ήταν χαρούμενα παιδιά που είχαν βρει μια δουλειά και το εκτιμούσαν. Ρουφούσαν τις καινούργιες γνώσεις, χαιρόντουσαν, γελούσαν και αστειευόντουσαν. Όλοι μαζί είμαστε μια παράξενη πινακοθήκη. Άλλος είχε ξυρισμένο κεφάλι, άλλος γένια, άλλος φορούσε μια μπαντάνα και άλλος ένα ψηλό καπέλο. Αν μας έβλεπες στον δρόμο, θα μας πέρναγες για συμμορία Και όμως, μόνο συμμορία δεν είμαστε, είμαστε ομάδα συνεργατών. Και έχω και άλλη εμπειρία να σας πω. Μερικές μέρες ξυπνάω αξημέρωτα, κατεβαίνω έως το μικρομάγαζο μου να ανοίξω τις παροχές φυσικού αερίου και ηλεκτρικού. Άδεια η λεωφόρος Κηφισίας. Ελάχιστα αυτοκίνητα και δυο τρείς πεζοί Η ατμόσφαιρα είναι ακόμα καθαρή από την ησυχία της νύχτας. Στα περισσότερα σπίτια ακόμη κοιμούνται. Οι ξύπνιοι νιώθουν σαν να έχουν μια παράξενη εξουσία. Το λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι: Ο κόσμος ανήκει σ' αυτούς που ξυπνάνε νωρίς.

Στο απέναντι πεζοδρόμιο ένα μεγάλο καφεζαχαροπλαστείο έχει ήδη ανοίξει. Άραγε θα βρω λίγο καφέ; Ανοίγω την πόρτα του μαγαζιού στα μαγειράκια μου που με περίμεναν απέξω φρέσκα και ζωηρά και δυστυχώς με το τσιγάρο στο στόμα. Πετάγομαι απέναντι να αγοράσω καφέδες. Με χαιρετούν θερμά όλα τα παιδιά του καφεζαχαροπλαστείου - και αυτά ξύπνια από τη νύχτα Όλα περιποιημένα, τα αγόρια με τις καθαρές ποδιές τακτοποιούν τα αρτοσκευάσματα και τα σάντουιτς στις καθαρές βιτρίνες. Τα κορίτσια, όμορφα, με εκείνη την παράξενη ομορφιά του αγουροξυπνημένου, στολισμένα με ελαφρά βαμμένα τα χειλάκια τους και κυρίως με χαμόγελο. Οι καλημέρες πάνε και έρχονται. Κοντοστέκομαι σε μια άκρη και απολαμβάνω το θέαμα. Δουλεύουν οι νεολαίοι μας. Δουλεύουν και στοχοποιούνται. Ο ένας σπουδάζει ζαχαροπλαστική μια κοπέλα είναι στο τρίτο έτος του Μαθηματικού, κάποιος άλλος θέλει να γίνει προϊστάμενος. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να είσαι νέος και να επιθυμείς μια καλύτερη ζωή Κι όμως ζούμε στην περίοδο που το μέλλον δεν υπάρχει. Η μεγαλύτερη φιλοδοξία που έχει ένας νέος είναι να μην τον διώξουν από τη δουλειά.

Το βιογραφικό

Την εποχή τη δική μου προσδοκούσαμε σε μια αύξηση μισθού, σε μια άνοδο ιεραρχίας. Θυμάμαι τα δικά μου χρόνια όταν πρωτόπιασα δουλειά. Ένας πολιτικός φίλος της οικογένειας μου έταζε δουλειές και με κορόιδευε ώσπου δανείστηκα μια γραφομηχανή της εποχής και έγραψα ένα βιογραφικό 50 φορές. Το έστειλα σε 50 εταιρίες. Οι 25 δεν μου απάντησαν, οι 10 μου απάντησαν ευγενικά ότι είμαι υπεράνω των προσόντων που χρειάζονται και οι τελευταίες 15 μου όρισαν ραντεβού. Τότε, την εποχή του 75, επέλεξα ποια δουλειά ήθελα εγώ και έτσι πρωτόπιασα δουλειά 15 μέρες μετά την προσπάθεια μου να βρω δουλειά στα Prisunic Μαρινόπουλος υπό την ηγεσία του αείμνηστου Γιάννη Μαρινόπουλου. Σήμερα όποιος ζητήσει δουλειά από 50 εταιρίες θα πάρει 50 φάσκελα. Και αν κάποιος του πει ότι τον θέλει, θα τον ξεκινήσει από τον πάτο της κατσαρόλας. Αν είσαι 25 χρονών και παίρνεις 500 ευρώ, πού να τολμήσεις να κάνεις πρόταση γάμου στην κοπέλα σου.

Είχα πολύ άδικο όταν θύμωνα βλέποντας τις καφετέριες γεμάτες νεαρούς και νεαρές!

ΔΕΝ υπάρχει χειρότερο πράγμα στη ζωή από το να είσαι γεμάτος ενέργεια, πείσμα και γνώση και να μην μπορείς να τα διοχετεύσεις πουθενά. Και να πρέπει κάθε μέρα να ζητάς 10 ευρώ από τον πατέρα, τη μάνα ή τη γιαγιά για να μπορέσεις να βγεις από την καμαρούλα με το άστρωτο κρεβάτι για να πιείς έναν καφέ μαζί με τους φίλους σου. Θύμωνα πολύ όταν έβλεπα τις καφετέριες γεμάτες από νέους. Έλεγα από μέσα μου «Δεν έχουνε δουλειά; Τι κάθονται και ξεροσταλιάζουν πάνω από ένα φλιτζάνι άδειο καφέ»; Είχα πολύ άδικο. Κάπου και αυτοί πρέπει να μοιραστούν το πρόβλημα τους, τις ανησυχίες τους και συζητώντας να μπορέσουν να έχουν μια προοπτική για μια θέση εργασίας. Πού θα συναντηθούνε; Σε ένα παγκάκι; Όχι. Στην καφετέρια της γειτονιάς τους, εκεί που είναι και οι άλλοι φίλοι τους.

Το χειρότερο όλων είναι ότι, αν η ανεργία σε έναν νέο κρατήσει πολύ, τον πιάνει μια λύπη, μια απογοήτευση που πιθανόν να οδηγήσει σε κατάθλιψη και γύρω γύρω καραδοκούν κίνδυνοι. Ουσίες και οινοπνεύματα που σε κάνουν τεχνητά για λίγο να ξεφύγεις από το πρόβλημα. Το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα χάνεται όταν μοιράζονται 500 ευρώ σε χιλιάδεδ οικογένειες. Έπρεπε να στοχεύσουμε με αυτό στη δημιουργία καινούργιων θέσεων εργασίας για νέους από 15 έως 30. Όχι ότι δεν υπάρχει πρόβλημα μετά τα 30, αλλά εκεί υπάρχουν περισσότερη ωριμότητα και πείρα να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα. Το μέλλον αυτής της χώρας είναι οι νέοι της. Και εμείς ως πολίτες, ατομικά, και όσοι από την κυβέρνηση μπορούν ας τους στηρίξουν.

"κυριακατικη δημοκρατια"