Ασφάλεια αεροπορικού ταξιδιού : Μύθος ή πραγματικότητα;

Ασφάλεια αεροπορικού ταξιδιού : Μύθος ή πραγματικότητα;

Τα αεροπορικά ατυχήματα και ο φόβος του ανθρώπου

Τι λένε οι στατιστικές

Το τελευταίο τραγικό αεροπορικό δυστύχημα με την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου έφερε στην επιφάνεια όλες εκείνες τις φοβίες που ανέκαθεν στοίχειωναν τα αεροπορικά ταξίδια την πολιτική αεροπορία. Ιστορίες και περιγραφές που μας τρομάζουν, μας στεναχωρούν και μας φοβίζουν. Αργά ή γρήγορα όμως θα ταξιδέψουμε και εμείς με αεροπλάνο λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων ή για να μεταβούμε σε ένα μακρινό μέρος για τις διακοπές μας. Και αυτό που πάντα σκεπτόμαστε πριν μπούμε στο αεροπλάνο προκειμένου να ξορκίσουμε του όποιους φόβους μας είναι αυτό που μας επικοινωνούν οι μεγάλες εταιρίες σε κάθε ευκαιρία και ιδιαίτερα κατόπιν μεγάλων τραγωδιών.

"το αεροπλάνο είναι το ασφαλέστερο μέσο ταξιδιού και μετακίνησης"

Οι περισσότεροι όμως που φοβούνται να ταξιδέψουν υποστηρίζουν τώρα το πόσο δίκιο έχουν! Και επικαλούνται ακόμη και μακάβρια ανέκδοτα του τύπου "ό,τι τύχη και να έχεις εάν έχει έρθει η ώρα του πιλότου έχεις τελειώσει"!

Φυσικά και η θεωρία της πτήσης ενός οχήματος βαρύτερου από τον αέρα που τη διατύπωσε πρώτος ο Βρετανός Σερ Τζορτζ Κέιλι, - έζησε στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα- δεν ήταν εύκολα κατανοητή και πραγματοποιήσιμη. Κυρίως γιατί  τότε δεν υπήρχαν οι κατάλληλες μηχανές.

Οι πρώτες δοκιμές έγιναν με απλά ανεμόπτερα και με ατμομηχανές, οι οποίες λόγω του υπερβολικού βάρους τους δεν μπόρεσαν να ανυψώσουν τα αεροσκάφη. Η επιτυχέστερη προσπάθεια ήταν του ιδιοφυούς Γάλλου μηχανικού Κλεμάν Αντέρ, ο οποίος το 1890 με το ιδιότυπο μονοπλάνο του με έλικα κατόρθωσε να πραγματοποιήσει μια "πτήση" λίγων δεκάδων μέτρων. Αργότερα ένας Γερμανός ο Ότο Λίλιενταλ πραγματοποίησε μια σειρά πτήσεων με ανεμόπτερα και θεωρήθηκε ως ένας έμπειρος πιλότος ανεμοπτέρων όμως και αυτός σκοτώθηκε από πτώση το 1896. Ίσως ήταν και το πρώτο ατύχημα στην ιστορία της αεροπορίας…

Έτσι, κι αλλιώς ο άνθρωπος έχει ένα «κράτημα» για την πτήση. Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσεις από τη μια μέρα στην άλλη ότι μπορείς να πετάξεις σαν τα πουλιά χωρίς να κινδυνεύσεις. Αρκετοί ακόμη και σήμερα αρνούνται να μπουν στο αεροπλάνο σκεφτόμενοι μόνο αρνητικά- πιο διάσημη περίπτωση είναι εκείνη του ακριβοπληρωμένου ποδοσφαιριστή της Άρσεναλ Ντέιβιντ Μπέργκαμ που δεν έπαιζε σε κανένα εκτός έδρας ματς της αγγλικής ομάδας εάν χρειαζόταν να μετακινηθεί με αεροπλάνο!

Ίσως περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους αυτού του πλανήτη εξακολουθούν να θεωρούν ότι τα αεροπλάνα δεν είναι ασφαλή. Κι όμως οι αεροπορικές εταιρείες υποστηρίζουν ότι η στατιστική λέει άλλα. 

flight KGL9268 

"Το αεροπλάνο είναι το ασφαλέστερο μέσο ταξιδιού και μετακίνησης"

Τη δήλωση αυτή πάντα συνοδεύουν στατιστικές οι οποίες υπολογίζουν τον αριθμό δυστυχημάτων και ανθρώπινων απωλειών ανά δισεκατομμύριο χιλιομέτρων ταξιδιών. Ο πίνακας είναι ο ακόλουθος (Θάνατοι ανά δισεκατομμύριο χιλιομέτρων)  Αεροπορικά: 0.05 Λεωφορεία: 0.4 Τραίνα: 0.6 Φορτηγά: 1.2 Πλοία: 2.6 Αυτοκίνητα: 3.1 Ποδήλατα: 44.6 Πεζοί: 54.2 Μοτοσικλέτες: 108.9

Σύμφωνα με τον παραπάνω πίνακα η ασφάλεια του αεροπορικού ταξιδιού είναι πράγματι αξιοθαύμαστη. Εντυπωσιακή ασφάλεια θα λέγαμε ειδικά αν κάνουμε μια σύγκριση ακόμα και με τα καθημερινά μας μέσα μεταφοράς που είναι τα αυτοκίνητα, τα ποδήλατα, οι μοτοσικλέτες αλλά ακόμα και τα πόδια μας.

Τα ίδια περίπου λένε και οι κατασκευαστικές εταιρείες αεροπλάνων : «H πολιτική αεροπορία δεν είναι απλώς ασφαλής, είναι ασφαλής περισσότερο απ' όσο χρειάζεται» Υποστηρίζουν μάλιστα ότι είναι πολύ πιο εύκολο να σου πέσουν απανωτά καμιά δεκαριά λαχεία παρά να είσαι θύμα αεροπορικού δυστυχήματος! Ο καθηγητής του MIT, Αρνολντ Μπάρνετ, , έχει υπολογίσει πως βάσει των δεδομένων ( 1990 έως το 2005), αν ένας επιβάτης ταξιδεύει καθημερινά, θα χρειαστεί κατά μέσο όρο  21.000 χρόνια μέχρι να του συμβεί θανατηφόρο ατύχημα. Σαράντα χρόνια πριν, όταν πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν εμπορικά αεριωθούμενα αεροπλάνα σε κάθε αεροπορικό θανατηφόρο ατύχημα αντιστοιχούσαν 140 εκατομμύρια μίλια. Το 2005, η αναλογία έφτασε τα 1,4 δισ. μίλια, με άλλα λόγια τα αεριωθούμενα είναι δέκα φορές ασφαλέστερα. Υπάρχουν βέβαια και κάποιες άλλες σταθερές που προβάλονται:

-Προτιμότερο είναι το αεροπορικό ταξίδι στη Δύση απ' ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο καθώς θεωρείται πολύ πιο ασφαλές... Ασία, Αφρική, Ν. Αμερική και Αυστραλία συγκεντρώνουν μόλις το 29% των αναχωρήσεων, αλλά στις περιοχές αυτές σημειώνεται το 58% των ατυχημάτων παγκοσμίως.

-Προτιμότερο είναι το ταξίδι με μεγάλη αεροπορική εταιρεία δυτικής προέλευσης, παρά τσάρτερ τριτοκοσμικό... Τα ρεκόρ ασφαλείας των δυτικών εταιρειών είναι πολύ καλύτερα από αυτά των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών.

-Προτιμότερο νέο αεροπλάνο παρά παλιό... Τα αεροσκάφη νέας γενιάς παρουσιάζονται πολύ ασφαλέστερα στις στατιστικές από τα παλιά. Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνα, που πραγματοποίησε παλαιότερα η εφημερίδα `The Guardian` αποκαλύφθηκε ότι τα 2 από τα πέντε αεροπορικά ατυχήματα συνέβησαν με κάποιο αεροσκάφος των Αφρικανικών Αερογραμμών, ενώ τα υπόλοιπα 3 με αεροσκάφος των Ασιατικών.

Είναι όμως αυτή η μόνη αλήθεια; Η μήπως ο τρόπος παρουσίασης γίνεται έτσι ώστε να βολεύει αυτή την βιομηχανία των δισεκατομμυρίων ευρώ; Ας δούμε τα νούμερα από μια άλλη οπτική γωνία. Τα νούμερα που ακολουθούν είναι αυτά που χρησιμοποιούν οι ασφαλιστικές εταιρίες (στο πλευρό μας σε αυτή την περίπτωση αφού δίνουν και την ‘'άλλη'' αλήθεια σε εμάς) και πραγματικά ζωγραφίζουν μια τελείως διαφορετική εικόνα. (Θάνατοι ανά δισεκατομμύριο ωρών ταξιδιού) Λεωφορεία: 11.1 Τραίνα: 30 Αεροπορικά: 30.8 Πλοία: 50 Φορτηγά: 60 Αυτοκίνητα: 130 Πεζοί: 220 Ποδήλατα: 550 Μοτοσικλέτες: 4840

Τα πιο επικίνδυνα μέσα παραμένουν τα ίδια αλλά κοιτάξτε σε αυτόν το δεύτερο πίνακα πόσο πολύ έχει ανέβει η ‘επικινδυνότητα των αεροπλάνων'. Όχι και τόσο ασφαλή πλέον. Αλλά δεν σταματούν εκεί οι φίλοι μας των ασφαλιστικών εταιριών που έχουν κάνει την δουλειά τους και μας ανοίγουν ακόμα περισσότερο τα μάτια.

Κοιτάξτε τον ακόλουθο και τελευταίο πίνακα για να δείτε πόσο πολύ ακόμα αλλάζει η κατάταξη όταν δούμε τα νούμερα από ακόμα μια νέα οπτική γωνία (Θάνατοι ανά δισεκατομμύριο ταξίδια) Λεωφορεία: 4.3 Τραίνα: 20 Φορτηγά: 20 Αυτοκίνητα: 40 Πεζοί: 40 Πλοία: 90 Αεροπορικά: 117 Ποδήλατα: 170 Μοτοσικλέτες: 1640

Για μια ακόμη φορά τα λεωφορεία παραμένουν τα ασφαλέστερα μέσα μεταφοράς ενώ το αεροπλάνο είναι κατά πολύ περισσότερο επικίνδυνο από κάθε τετράτροχο, τα τραίνα και τα θαλάσσια μέσα.

Ο ανταγωνισμός

Δυστυχώς τα πράγματα σύμφωνα με τους ειδικούς θα γίνουν χειρότερα παρά το γεγονός ότι φτιάχνουμε πιο ασφαλή αεροσκάφη. Και σε αυτό θα ευθύνεται βασικά ο ανταγωνισμός των εταιρειών, η προσπάθεια για χαμηλό κόστος, το κυνήγι του κέρδους και η διεθνής τρομοκρατία.

Σε ένα συνέδριο για την ασφάλεια πτήσεων στην Αθήνα, το 1989, ο επικεφαλής ασφάλειας πτήσεων της Λουφτχάνσα, Σέζαρ Χάινο, προδιέγραφε ένα ανησυχητικό τοπίο:

Αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση στην οποία επικρατεί συνωστισμός και μειώνεται η εποπτεία στον εναέριο χώρο, με τη δημιουργία όλο και περισσότερων νέων εταιρειών που χρησιμοποιούν κατά κόρον παλαιά αεροσκάφη, που σε αρκετές περιπτώσεις πιλοτάρονται από άπειρους πιλότους». Κάθε αεροπορικό ατύχημα, οπουδήποτε συμβεί, καθίσταται το επίκεντρο του ενδιαφέροντος του συνόλου της αεροπορικής κοινότητας. Το ατύχημα γίνεται αντικείμενο λεπτομερούς διερεύνησης, τυποποιημένης βάσει διεθνών προδιαγραφών. H επιτροπή που αναλαμβάνει τη διαδικασία διερεύνησης και την έκδοση του πορίσματος προέρχεται από το κράτος στην επικράτεια του οποίου συνέβη το ατύχημα ή του κράτους στο νηολόγιο του οποίου το αεροπλάνο που ενεπλάκη στο ατύχημα είναι εγγεγραμμένο. Κάθε διερεύνηση συγκεντρώνει όμως και ένα μεγάλο αριθμό ειδικευμένων διερευνητών, από διάφορες χώρες, ώστε να προσδιοριστούν τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν στο ατύχημα.

 Flight 4U 9525

Όμως η ασφάλεια των επιβατών βρίσκει έναν απρόσμενο σύμμαχο στο πρόσωπο των ΜΜΕ. «Όσο τα ΜΜΕ θα καλύπτουν με υπερβολικό και δυσανάλογα θορυβώδη τρόπο τα αεροπορικά ατυχήματα, οι εταιρείες, παρά την πίεση του ανταγωνισμού, πολύ δύσκολα θα τολμούν περικοπές στις επενδύσεις για την ασφάλεια των αεροπλάνων τους».

Έτσι, στη μάχη για την ασφάλεια των 18 εκατ. πτήσεων τζετ κάθε χρόνο, κατασκευάστριες εταιρείες επενδύουν ό,τι καλύτερο έχουν σε ανθρώπινο δυναμικό και πόρους. Έπειτα, περίπου μία φορά ανά 1 εκατ. πτήσεις, το ατύχημα συμβαίνει. Και τότε έρχεται το πόρισμα που συχνά καταλογίζει την ευθύνη όχι σε κάποιο από τα υπερσύγχρονα συστήματα πλοήγησης, αλλά στη... συμπεριφορά του πιλότου

-Για το 67% των ατυχημάτων σε εμπορικά αεριωθούμενα ευθύνεται το πλήρωμα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Boeing για τη δεκαετία του '90.

-Στη βλάβη του αεροσκάφους οφείλεται μόλις το 11% των ατυχημάτων, στον καιρό το 7% και στην κακή συντήρηση το 5%. Η στατιστική αυτή καθίσταται ακόμα σοβαρότερη αν συνδυαστεί με τη διαπίστωση ότι όσο μεγαλώνει η ευθύνη του ανθρώπου, τόσο πιο σοβαρό είναι το ατύχημα.

Κάθε λοιπόν φορά που συμβαίνει κάτι άσχημο η κάθε εταιρία βγαίνει και ανακοινώνει σε 5,000 συγγενείς που έχασαν τους δικούς τους ότι το αεροπλάνο παραμένει ασφαλές και αν μια στις τόσες γίνει κάτι συνήθως φταίει ο πιλότος η ο μηχανικός. Ο αριθμός δυστυχημάτων και νεκρών παραμένει σχεδόν σταθερός εδώ και 60 χρόνια, δηλαδή από το τέλος του πολέμου, αν δει κανείς τα στατιστικά στοιχεία που έχουμε από τότε. Στον 21ο αιώνα όμως και με τόσα δισεκατομμύρια κέρδος που αποφέρει αυτή η βιομηχανία δε θα έπρεπε να θρηνούμε πλέον κόσμο και η τεχνολογία δε θα πρέπει να εκθέτεται έτσι.

Ανθρώπινο λάθος οι αεροπορικές τραγωδίες αλλά μάλλον λάθος ανθρώπους κατηγορούμε.

Πηγές

Εφημερίδα Πατρίς Ηρακλείου

www.patris.gr

www.openscience.gr

(Σημείωση. Προσωπικά διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις ως προς την ακρίβεια των στατιστικών στοιχείων καθώς δεν μπορώ να ελέγξω τις στατιστικές πηγές αλλά η ουσία της φοβίας παραμένει η ίδια. Στο πλείστο των περιπτώσεων αεροπορικών ατυχημάτων η απώλειες είναι στο 100% και φυσικά δεν ξέρεις αν ήλθε η ώρα του πιλότου ή ακόμη αν ο πιλότος τρελάθηκε… και σε παίρνει μαζί του). Τώρα αν με ρωτήσετε να σας 'πω ΑΝ η ασφάλεια των αεροπορικών πτήσεων είναι αλήθεια ή μύθος· μην περιμένετε από εμένα την απάντηση μιας και από το 1989 δεν έχω ξαναπετάξει με αεροπλάνο έστω και αν όλα τα μέλη της οικογένειάς μου είναι θιασώτες των αεροπορικών ταξιδιών….) 

ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

Οι πτήσεις είναι ασφαλείς

Ενας στο 1,5 εκατομμύριο επιβάτες δεν φθάνει σώος στον προορισμό του

Γράφει η Τάνια Μποζανίνου

Πότε πέφτει ένα αεροπλάνο; Σε αυτό το αγωνιώδες ερώτημα υπάρχει μια απόλυτα αξιόπιστη απάντηση: όταν η πτήση του ανήκει στις 0,581 ανά εκατομμύριο που απογειώνονται για να μην προσγειωθούν ποτέ

 

Οσο σουρεαλιστικές και αν ακούγονται οι στατιστικές του είδους (1,5 παιδί για κάθε ζευγάρι, λ.χ.) και όσο σαρκαστικά σχόλια (τύπου «το υπόλοιπο 0,419 του αεροπλάνου που έπεσε, το οποίο βρίσκεται εκτός στατιστικής, θα προσγειωθεί;») και αν προκαλούν, αφορούν αριθμούς και ως γνωστόν οι αριθμοί σπανίως ­ αν όχι ουδέποτε ­ λαθεύουν. Θα μπορούσε, λοιπόν, να πει κανείς ότι όσοι δυστυχείς φοβούνται το αεροπλάνο έχουν μάλλον εξαιρετικά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους διότι πιστεύουν ότι ανήκουν στο απειροελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού που προορίζεται για ένα τόσο εντυπωσιακό και αξιομνημόνευτο τέλος. 

Με άλλα λόγια, εφόσον το αεροπλάνο πολλοί εμίσησαν τα ταξίδια ουδείς, η πλειονότητα σχεδόν των ανθρώπων νομίζει ότι ανήκει στη μειονότητα. Δεδομένου ότι 1,5 δισεκατομμύριο άτομα ταξιδεύουν κάθε χρόνο με αεροπλάνο αλλά σκοτώνονται κατά μέσον όρο «μόνο» οι χίλιοι, αποτελεί ύβρη να πιστεύει κανείς ότι είναι ο ένας στους 1,5 εκατομμύριο επιβάτες που τους πρέπει ένας θάνατος σχεδόν μεταμοντέρνος. 

Οι «επίλεκτοι» Ελληνες

 

Αν υποθέσουμε ότι και τα 10 εκατομμύρια Ελληνες θα ταξιδέψουν τον ερχόμενο χρόνο με αεροπλάνο (και ότι τα θύματα των αεροπορικών ατυχημάτων κατανέμονται ισομερώς ανάμεσα στις διάφορες χώρες), μόνο οι 6,66 θα χαθούν. Είναι, αναμφίβολα, αλαζονικό να θεωρεί κανείς ότι ανήκει στους 6,66 «επίλεκτους» της Ελλάδας, δεν είναι όμως διόλου αξιοπερίεργο εφόσον ο κόσμος βρίθει από συνηθισμένους ανθρώπους που έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι ξεχωριστοί. 

Επιπλέον, οι 6,66 τον χρόνο που τους μέλλει να πάνε από αεροπλάνο είναι αριθμός αστείος συγκριτικά με τις δεκάδες που χάνονται στις εθνικές οδούς κάθε εκδρομικό Σαββατοκύριακο. Τα τροχοφόρα όμως είναι ένα τόσο καθημερινό μεταφορικό μέσο που έχουν πάψει να προκαλούν και την παραμικρή εντύπωση. 

Τα αεροπλάνα, αντιθέτως ­ παρ' ότι όχι και τόσο καινούργιο μέσο εφόσον η πρώτη γενιά ακόμη και των υπερσύγχρονων διώροφων Boeing 747, τα 747-100, έχει ήδη κλείσει αισίως τα 27 της χρόνια και είναι σίγουρα γηραιότερη από τα τζετ σκι, τα υπερταχέα τρένα TGV ή τα roller blades ­, συνεχίζουν να γεννούν δέος στους επιβάτες τους. Τούτο είναι φανερό και από τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι ταξιδιώτες των αιθέρων: όταν κάποιος πρόκειται να πετάξει από την Αθήνα στο Λονδίνο, φροντίζει, για μυστήριους λόγους, το ντύσιμό του ενώ αν πρόκειται να πάρει το λεωφορείο από την Αθήνα για τις Σέρρες προσέχει πολύ λιγότερο την εμφάνισή του. 

Ισως η αεροφοβία, η οποία επιμένει μανιωδώς να υφίσταται αψηφώντας τις στατιστικές, να πηγάζει από την επίμονη άρνηση να αφεθεί κανείς ολοκληρωτικά στα χέρια των πιλότων και των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας ­ πόσο μάλλον που δεν τους έχει επιλέξει ο ίδιος προσωπικά, όπως τον γιατρό του στα χέρια του οποίου ενίοτε αφήνεται εξίσου ολοκληρωτικά. Σωστή άποψη, αν αναλογιστεί κανείς ότι το 75% των αεροπορικών ατυχημάτων οφείλονται σε ανθρώπινο λάθος. Ως εκ τούτου, ο κάθε αεροφοβικός θα φοβόταν πολύ λιγότερο το αεροπλάνο αν το οδηγούσε ο ίδιος διότι, ως γνωστόν, οι περισσότεροι πιστεύουν ακράδαντα ότι κάνουν τα πάντα καλύτερα από τους άλλους. 

Ο.Α.   ΜΕ ΣΟΒΑΡΗ ΒΛΑΒΗ ΚΑΙ ΣΩΘΗΚΕ ( 9 Αυγούστου  1978)

Συνωστισμός στους αιθέρες

 

Ακριβώς για να εξαλειφθεί η περίπτωση ανθρώπινου λάθους, οι αεροναυπηγοί επικεντρώνουν τις έρευνές τους στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτοματοποίηση του αεροσκάφους σε σημείο που ένας από αυτούς προέβλεψε ότι «στο μέλλον, το πλήρωμα ενός αεροπλάνου θα αποτελείται από έναν πιλότο και ένα σκύλο: ο πιλότος θα παρακολουθεί τον υπολογιστή που θα πετά το αεροπλάνο και ο σκύλος θα προσέχει ώστε ο πιλότος να μην αγγίξει τίποτα». 

Οι πιλότοι, βεβαίως, οι ικανότητες των οποίων έχουν πολλάκις αποδειχθεί σωτήριες για την ασφάλεια των επιβατών, δεν αναμένεται να γίνουν περιττοί στο άμεσο μέλλον, παραγκωνισμένοι από την τεχνολογία όπως τόσες άλλες κατηγορίες επαγγελματιών. Κάθε άλλο· αναμένεται ότι θα υπάρξει ακόμη μεγαλύτερη ζήτηση για πιλότους εφόσον υπολογίζεται ότι ο αριθμός των πτήσεων θα διπλασιαστεί στα επόμενα 20 χρόνια. Εκείνη την αποφράδα εποχή, λένε οι ειδικοί, θα πέφτει ένα αεροπλάνο την εβδομάδα διότι αν οι αιθέρες γεμίσουν αεροσκάφη ­ 18.000 αεροπλάνα θα πετούν, ίσως και συγχρόνως, στους ουρανούς του 2014 ­, ακόμη και αν το ποσοστό του κινδύνου παραμείνει σταθερά χαμηλό, τα ατυχήματα θα αυξηθούν σε απόλυτους αριθμούς. 

Η αυξητική αυτή τάση των πτήσεων είναι ήδη εμφανέστατη: σύμφωνα με την Ενωση Ευρωπαϊκών Αερογραμμών (ΑΕΑ), τα χιλιόμετρα πτήσης που κάλυψαν φέτος τα ευρωπαϊκά αεροπλάνα είναι 9,4% περισσότερα από πέρυσι και 50% αυξημένα σε σχέση με το 1990. Σημειωτέον ότι η πρώτη επίπτωση του συνωστισμού των ουρανών της Ευρώπης δεν ήταν κατά κανένα τρόπο η αύξηση του αριθμού των ατυχημάτων αλλά των καθυστερήσεων. Η ΑΕΑ υπολόγισε ότι οι καθυστερήσεις φέτος το καλοκαίρι έσπασαν το ρεκόρ της δεκαετίας, κυρίως τον Ιούνιο, όπου το 24% των απογειώσεων πραγματοποιήθηκε με καθυστέρηση τουλάχιστον 15 λεπτών. Η δεύτερη παράμετρος που αυξήθηκε λόγω της εναέριας κυκλοφορικής συμφόρησης ήταν το κόστος: οι ευρωπαϊκές εταιρείες επιβαρύνονται με ένα δισεκατομμύριο δολάρια ετησίως ­ σε καύσιμα, υπερωρίες προσωπικού κλπ. ­ επειδή τα αεροπλάνα τους περιμένουν με τις μηχανές αναμμένες στο έδαφος ώσπου να έρθει η σειρά τους να απογειωθούν ή κάνουν άσκοπους κύκλους στον αέρα ώσπου να λάβουν την άδεια να προσγειωθούν. 

Στην Κίνα, όπου η μεσαία ­ και οπαδός των πτήσεων ­ τάξη πολλαπλασιάζεται με ρυθμό γρηγορότερο και από εκείνο των αεροπλάνων, η εναέρια κυκλοφορία αναμένεται να αυξάνεται κατά 11,5% τον χρόνο τα επόμενα 20 χρόνια. Η πιο πολυσύχναστη περιοχή του ουρανού, πάντως, παραμένει το κομμάτι πάνω από τον Βόρειο Ατλαντικό. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, τα αεροπλάνα που σκοπεύουν να προσγειωθούν στο αεροδρόμιο Κένεντι της Νέας Υόρκης παίρνουν σειρά προτού ακόμη απογειωθούν από το Χίθροου του Λονδίνου ­ το οποίο, παρεμπιπτόντως, εξυπηρετεί 120.000 επιβάτες ημερησίως και το καλοκαίρι 160.000. 

Οι ανώδυνες αναταράξεις

 

Ωστόσο, τα τρία τέταρτα των ατυχημάτων συμβαίνουν στις χώρες που διακινούν μόνο το 12% της διεθνούς αεροπορικής δραστηριότητας. Και το 90% των μοιραίων συμβαίνει στην ευρύτερη φάση της προσγείωσης και της απογείωσης, όταν το αεροπλάνο βρίσκεται πιο κοντά στο έδαφος ­ εκτός αν πρόκειται για τρομοκρατική ενέργεια ­ και ουδέποτε στη φάση των αναταράξεων εν μέσω πτήσης, αν και αυτές τρέμει το 100% των αεροφοβικών. Οι αναταράξεις (που τις αισθάνονται κυρίως οι επιβάτες των πίσω θέσεων του αεροσκάφους όταν αυτό μπει σε περιοχή όπου υπάρχουν είτε μεταβολές θερμοκρασίας με ανοδικά ρεύματα, συνήθως θερμά, είτε καταιγίδες, δηλαδή σύννεφα με νερό ή πάγο) είναι τόσο φυσικές για το αεροπλάνο όσο και για το αυτοκίνητο που κινείται σε χωματόδρομο.

Τόσο φυσικές όσο είναι φυσικό για τους πιλότους να απελευθερώνονται τακτικά από τα δεσμά της βαρύτητας που μας δένει με τη Γη. «Οι πιλότοι δεν παίρνουν ιδιαίτερη χαρά από το περπάτημα. Στους πιλότους αρέσει να πετούν», είχε δηλώσει κάποτε ο Νιλ Αρμστρονγκ. 

Και, βεβαίως, δεν φοβούνται τίποτε εκτός από τις τρομοκρατικές ενέργειες, κυρίως αν οδηγούν ένα από τα 1.100 Boeing 747 που πετούν σήμερα στον κόσμο ­ αν αυτός ήταν ιδανικά πλασμένος και δεν συνέβαιναν ποτέ ατυχήματα, θα λέγαμε 1.118. Αρκετά από τα 18 Boeing 747 που σταμάτησαν αιφνιδίως να διασχίζουν τους αιθέρες τα τελευταία 27 χρόνια (ούτε ένα τον χρόνο) έγιναν στόχος τρομοκρατών. Ο λόγος είναι προφανής: οι διψασμένοι για διαφήμιση τρομοκράτες επιλέγουν να χτυπήσουν μεγάλα αεροσκάφη διότι όσο μεγαλύτερος ο αριθμός των θυμάτων τόσο μακρύτερη και η διάρκεια ζωής του συμβάντος στους τίτλους των ειδήσεων. Ωστόσο, ακόμη και την περίοδο όπου η τρομοκρατία ήταν σε έξαρση, τα 747 είχαν ποσοστό ατυχήματος 1,8 για κάθε εκατομμύριο απογειώσεις. 

Το παράδοξο της στατιστικής λοιπόν συνίσταται στο ότι γίνεται πολύ πιο πιστευτή όταν αναφέρεται στα της γης ­ ποσοστό ευτραφών που αδυνατίζουν και ξαναπαίρνουν τα χαμένα κιλά, ποσοστό απήχησης του πρωθυπουργού ­ παρά όταν μετρά τα του ουρανού. Και ας είναι τα δεύτερα πιο αξιόπιστα μετρήσιμα. 

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=92028