Τ. Κατσιμάρδος : Το Ασφαλιστικό ως θρυαλλίδα

Το Ασφαλιστικό ως θρυαλλίδα

 

Πρώτα το αυτονόητο, αφού τις μέρες μας περισσεύουν οι πολιτικοί παραλο­γισμοί και η αμνησία. Το Ασφαλιστικό πάντα ήταν και παραμένει θρυαλλίδα για πυροδότηση εκρηκτικών καταστάσεων. Σε ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο έχει αναδειχθεί αιτία ή αφορμή για καθοριστικές εξελίξεις. Μέχρι πολιτικά σκηνικά έχει άρδην μεταβάλει και κυβερνήσεις έχει ανατρέψει στην ιστορική διαδρομή του.

Το νέο, σε αυτήν την παλιά γνωστή διαπίστωση, είναι ότι σήμερα συνοψίζει την Ελλάδα της κρίσης. Συνιστά το πιο αντιπροσωπευτικό, ίσως, παράδειγμα του ελληνικού προβλήματος. Με τη διπλή του διάσταση. Από τη μια ως σύστημα διακυβέρνησης και από την άλλη ως ευρωπαϊκό, με την έννοια της θέσης του κοινωνικού κράτους στην ΕΕ της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού. Ειδικά ως προς το δεύτερο σκέλος και αφήνοντας κατά μέρος τα γενικά, ποια Ελλάδα φαντάζονται οι δανειστές-εταίροι της; Με ποιο ρόλο στον ευρωπαϊκό χάρτη; Ως κοινωνία πολιτών ή κράτος των δανειστών;

Επιγραμματικά το Ασφαλιστικό είναι ταυτοχρόνως ελληνικό και ευρωπαϊκό ζήτημα. Στη βάση αυτή, και καθώς οι μέρες του Καζαμία δεν τελείωσαν ακόμη, μια όψιμη προφητεία: Εως το τέλος Φεβρουαρίου - αρχές Μαρτίου θα καθοριστεί η φορά των εξελίξεων. Με την προϋπόθεση ότι θα ολοκληρωθεί η προγραμματισμένη διαδικασία για το νέο ασφαλιστικό καθεστώς και την αξιολόγηση εφαρμογής του μνημονίου από τους θεσμούς. Απλοϊκά θα κριθεί αν το φάντασμα της «αριστερής παρένθεσης» θα επανέλθει δριμύτερο από τον κάδο των απορριμμάτων, είτε θα σφραγιστεί το τέλος του κρατικού μοντέλου αλά ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Η «προφητεία» δεν βασίζεται σε μια πιθανή απώλεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Αυτή φαίνεται δεδομένη. Αλλά στη σημασία του Ασφαλιστικού που δεν επιδέχεται επικοινωνιακού τύπου προσεγγίσεις. Στο έδαφός του δεν ευδοκιμούν πολιτικές πομφόλυγες, όπως αυτές των τελευταίων ημερών εξ αριστερών και εκ δεξιών της κυβέρνησης. Ολοι κρίνονται επί πραγματικών δεδομένων.

Είναι προφανές ότι το κυβερνητικό σχέδιο για το Ασφαλιστικό κινείται στο ασφυκτικό πλαίσιο των μνημονιακών δεσμών και στα συντρίμμια που συσσωρεύτηκαν μετά το 2010. Επιχειρεί να συμβιβάσει πολλά ασυμβίβαστα, όπως είναι αρκετές προδιαγραφές των δανειστών περί «βιωσιμότητας» και κυβερνητικές «κόκκινες γραμμές». Σε ένα ευρύτερο επίπεδο αναζητούνται γέφυρες στο χάος, που χωρίζει τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις και τις πολιτικές λιτότητας, με το κοινωνικό κράτος και το Ασφαλιστικό, ως μια από τις μέγιστες κατακτήσεις των εργαζομένων.

Στο πλαίσιο αυτό είναι ενδεχόμενο, εκτός από έναυσμα για εσωτερικές πολιτικές-κομματικές εξελίξεις, να είναι και φιτίλι -πραγματικά ή και προσχηματικά- για έναν νέο «πόλεμο» με τους θεσμούς. Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, πρόκειται για θρυαλλίδα...

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=64314031