Βιώσιμα Ταμεία ή βιώσιμοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ;

Φόβοι για νέες περικοπές στις συντάξεις

Βιώσιμα Ταμεία ή βιώσιμοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ;

Αν προέχει το Ταμείο, βάζεις έναν λογιστή στο Μαξίμου και δεν χρειάζονται οι πολιτικοί - Ο κυβερνήτης πρέπει να βρίσκει τα χρήματα που λείπουν του ταμία, αξιοποιώντας το «χρυσάφι» της χώρας μας, και όχι να κόβει κεφάλια - Κανέναν δεν ανησυχεί η μείωση του ελληνικού πληθυσμού, γιατί κάθε παιδί «στοιχίζει» πολύ, ενώ θα έπρεπε από χρόνια να επιδοτείται η οικογένεια για κάθε παιδί που φέρνει στη ζωή

του Μάκη Κουρή

Μπλέξαμε με τους αριθμούς. Κορόνα στο κεφάλι μας τους έχουν βάλει κοντά επτά χρόνια τώρα. Πάνω απ' όλα να είναι ισοσκελισμένο το Ταμείο κι ας ψοφήσει η... κατσίκα του γείτονα. Αυτή είναι η λογική... πολιτική των γειτόνων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι άνθρωποι είναι... παρεμπίπτον θέμα, δευτερεύουσας σημασίας, γιατί κοστίζουν πολύ! Ναι, δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια της νέας εποχής. Εργαλείο μάς θέλουν. Μηχανή που θα παράγει φθηνά. Και όποιος αντέξει. Μιλιούνια περιμένουν να πάρουν το πόστο.

Αυτή η ωμή πραγματικότητα κρύβεται στο πιάτο του Ασφαλιστικού που έχει μαγειρέψει η κυβέρνηση της Αριστεράς. Η συνταγή δεν φαίνεται να περιέχει το... φάρμακο που κάνει βιώσιμο τον άνθρωπο, τον κάθε εργαζόμενο, τον συνταξιούχο πάνω απ' όλα και τους συνανθρώπους μας που έχουν την ατυχία να έχουν προβλήματα, να είναι ανήμποροι, χωρίς να φταίνε οι ίδιοι.

Η κυβέρνηση δεν έκρυψε τις προθέσεις της. Ούτε ο πρωθυπουργός. Όλη η λογική του νέου Ασφαλιστικού κινείται γύρω από έναν και μόνο άξονα: Τους αριθμούς. Να κόψουμε από δω, να κόψουμε από κει, για να βρούμε το ποσό που θα δίνει μια σύνταξη, χωρίς να μετράμε αν θα διασφαλίζει μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή επιβίωση. Να μη χρειάζεται να ζητιανεύει κανείς από τα παιδιά του για να ζήσει. Να μπορεί να πάρει κάτι στο εγγόνι του.

Δεν μπορεί η λογική του πολιτικού, ο στόχος του ταμία, του λογιστή, να είναι: Τόσα έχω στο συρτάρι, τόσα μπορώ να δώσω στον συνταξιούχο και δεν με ενδιαφέρει αν μπορεί να ζήσει μέχρι να αποχαιρετίσει τούτο τον κόσμο. Αν είναι να μοιραστεί παντού μιζέρια, δεν χρειάζεται ο πολιτικός, αποστολή και όραμα του οποίου πρέπει να είναι το πώς θα αυξήσει τον πλούτο της Ελλάδας, αξιοποιώντας το «χρυσάφι» που έχει τούτη η ευλογημένη χώρα -όπου και να πετάξεις μια πέτρα φυτρώνει-, ώστε να βρει από την παραγωγή και την ανάπτυξη τα λεφτά που λείπουν του ταμία. Και όχι να επιλέγει το «κόψε από δω κι από κει κεφάλια»...

Το Ασφαλιστικό για τη χώρα μας δεν είναι μόνο η σύνταξη των «περήφανων γηρατειών», το να έχουν να ζήσουν ανθρώπινα. Είναι και η προϋπόθεση για το αύριο της Ελλάδας μας. Για να αυξηθούν οι επόμενες γενιές. Πολύ περισσότερο όταν ο ελληνικός πληθυσμός όλο και λιγοστεύει. Και αυτό θα έπρεπε να είχε κάνει τις καμπάνες να κτυπήσουν. Η ευθύνη είναι διαχρονική, όλων των κυβερνήσεων. Καμία κυβέρνηση δεν έκατσε να λογαριάσει πόσο «κοστίζει» σε μια οικογένεια -όχι πλούσια- το να αποφασίσει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί. Ούτε υπολόγισε καμία κυβέρνηση πόσα χρήματα χρειάζεται μια οικογένεια με δύο παιδιά για να ζήσει. Φθάνουν, λένε, 12.000 ευρώ. Το να πεις μόνο ότι είναι άσχετοι είναι λίγο. Γι' αυτό και βουλιάξαμε.

Βιώσιμο θα είναι το νέο Ασφαλιστικό, κύριε πρωθυπουργέ, από τη στιγμή που θα είναι βιώσιμος ο άνθρωπος και πρωτίστως θα είναι βιώσιμη η Ελλάδα, η πατρίδα μας. Αυτή πρέπει να είναι κάθε στιγμή η αγωνία και η επιδίωξη κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, που πρέπει να βάλουν στην άκρη τα μικροκομματικά συμφέροντα.

Για να μη γίνουν όλοι αβίωτοι... 

www.paron.gr