ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : «Αν θέλεις...»

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

«Αν θέλεις...»

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Ο τόσο δημοφιλής ποιητής της Σοβιετικής Ρωσίας Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, θέλοντας να χλευάσει αυτούς που απέφευγαν μοιρολατρικά να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους και περίμεναν τι θα τους πουν οι κυβερνήτες, έγραφε: «Εσείς κι εμείς γιατί σκεφτόμαστε, αφού οι αρχηγοί σκέφτονται για μας; Κάτσε και περίμενε την εγκύκλιο…». Κι εμείς τώρα καθόμαστε και περιμένουμε την «εγκύκλιο» της κυβέρνησης, τα όλο και αυξανόμενα «προαπαιτούμενα», και δίνουμε στον φορολογικό Μινώταυρο και την τελευταία ρανίδα του αίματός μας. Επειδή αυτό διέταξαν οι ανάλγητοι «εταίροι». Αυτοί, δηλαδή, «που σκέφτονται για μας». Που αποφασίζουν για το πώς θα πεθάνουμε, αφού η παράταξη που κάποτε την πιστέψαμε ως «Αριστερά» κατήντησε «διεκπεραιωτής» των ευρωπαϊκών αξιώσεων. Τα παλιά χρόνια, όταν ο λαός «έπαιρνε τις τύχες του στα χέρια του», το έπραττε με την καθοδήγηση κάποιου αριστερού ή γενικά προοδευτικού πολιτικού φορέα, που έμπαινε μπροστάρης στον αγώνα για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων και διεκδικήσεων. Ο «φορέας» έδινε το σύνθημα και οι μάζες κατέβαιναν στους δρόμους. Άπειρα τα παραδείγματα σε ελληνικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Εδώ, τώρα, συνέβη κάτι πρωτοφανές: Οι πολίτες έδωσαν την εμπιστοσύνη τους τρεις φορές απανωτά στον ΣΥΡΙΖΑ για να μπει μπροστά στη σύγκρουση με τη γερμανοευρωπαϊκή δικτατορία κι εκείνος έκανε «σβαρνούτ» (αναδίπλωση) και συμβιβάστηκε σαν ένα οποιοδήποτε μικροαστικό κόμμα. Τρέμοντας την οργή των ευρωπαίων τυράννων, πέταξε στα σκουπίδια όσα μεγαλόστομα διεκήρυσσε όσο ήταν στην αντιπολίτευση. Τώρα, έχει εξαπολύσει από τηλεοράσεως ένα κύμα τρομοκρατίας κατά των πολιτών για το τι θα πάθουν αν δεν πληρώσουν εγκαίρως (με τι χρήματα;) φόρους που ξεπετάγονται σαν τη Λερναία Ύδρα. Τους κόβουν συντάξεις, διαλύουν τα Ταμεία των επαγγελματικών κλάδων, παίρνουν πρώτες κατοικίες, ταλαιπωρούν τους απελπισμένους ανθρώπους που τρέχουν από τα ξημερώματα στο Ειρηνοδικείο μήπως και σώσουν τα σπίτια τους. Απειλές για τα «κόκκινα» δάνεια, συνεχώς απειλές, γιατί έτσι θέλει το δολοφονικό «κουαρτέτο», που αποφασίζει και διατάσσει για το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πάει σε «τόπο χλοερό». Και συνεχώς διαταγές: «Πληρώστε, πληρώστε, πληρώστε…». Πού να βρουν πλέον χρήματα οι πολίτες με πενιχρές όσο δεν πάει άλλο αποδοχές; Δεν έχουν ούτε να φάνε. Η ανεργία καλπάζει με ξέφρενους ρυθμούς. Αλλά η κυβέρνηση θέλει να περάσει τα εξοντωτικά μέτρα.

Τον ΣΥΡΙΖΑ τον διακρίνει αυτό που είχαν πει οι ηγέτες του «Σπάρτακου» Παντελής Πουλιόπουλος και Παστίας Γιατσόπουλος για το ΚΚΕ της εποχής του 1927. Ότι η επικρατούσα τάση μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν η «αμορφία» και ο «κομφουζιονισμός» (σύγχυση). Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συγκεκριμένη μορφή και διακατέχεται από πλήρη ιδεολογική σύγχυση. Πρόκειται για τη μεταπολιτευτική νέα γενιά των εύπορων «προοδευτικών» που εξέλαβαν την Αριστερά ως «μόδα» και χάρις σε αυτήν, με τις κατάλληλες «αναδιπλώσεις», εξασφαλίζουν εξουσία και απολαβές καθόλου ευκαταφρόνητες, καταθέσεις κ.λπ. Ποια η διαφορά με την παλιά-γνήσια Αριστερά; Όλοι τη γνωρίζουν, αλλά ας δώσουμε δύο παραδείγματα:

Ο Άρης Βελουχιώτης, πριν ακόμα γίνει «Άρης», ως νεαρός, σπούδασε γεωπόνος στην Αβερώφεια Γεωργική Σχολή της Λάρισας. Όταν πήρε το δίπλωμά του και το πήγε στον πατέρα του στη Λαμία, εκείνος του προσέφερε τα ελαιοπερίβολα και τα λιοτρίβια του. Ο Άρης (τότε λεγόταν Θανάσης Κλάρας) τα αρνήθηκε όλα, με λόγια σταράτα, που έμειναν παροιμιακά: «Αν πιάσω, πατέρα, όλα αυτά τα κτήματα στα χέρια μου, θα γίνω πλούσιος και θα πάψω να σκέφτομαι τους φτωχούς. Κι αυτό δεν το θέλω…». Και ακολούθησε τον Γολγοθά του.

Δεύτερο παράδειγμα: Ο Δημήτρης Μπάτσης, γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας (ο πατέρας του ήταν ναύαρχος βασιλόφρων), άφησε όλες του τις ανέσεις για να ενταχθεί στην Αριστερά. Στο βιβλίο του «Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα» διετύπωνε τη μεγάλη φιλοδοξία του: «Στη λαϊκή δημοκρατία θα καταργηθεί η προνομιακή θέση του ξένου κεφαλαίου, τόσο στις δημοσιονομικές (εξωτερικό χρέος, Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος κ.λπ.) όσο και στις ιδιωτικής μορφής τοποθετήσεις του, με αναθεώρηση από τη βάση τους όλων των συμβατικών δεσμών της χώρας με το ξένο κεφάλαιο…». Για αυτές τις (τόσο επίκαιρες) απόψεις του, τον έστειλαν στο εκτελεστικό απόσπασμα δίπλα στον Μπελογιάννη. Όχι γιατί πίστεψαν ότι ήταν «κατάσκοπος». Αλλά για να τρομοκρατήσουν την αστική τάξη, που θα υιοθετούσε, τότε και στο μέλλον, την αντίδραση στον καπιταλισμό και στην ξένη εξάρτηση.

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους στέλνει τώρα η γερμανοευρωπαϊκή ένωση στο οικονομικό εκτελεστικό απόσπασμα τους έλληνες πολίτες. Εθνική ανεξαρτησία και οικονομική ανάπτυξη δεν επιτυγχάνονται εάν δεν έχεις εθνικό νόμισμα και οι ξένοι κρατούν στα χέρια τους τις τράπεζες. Ποια πρέπει να είναι η αριστερή γραμμή; Αυτή που έλεγε ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚ Ιταλίας, ο Τολιάτι: «Η πάλη του Κομμουνιστικού Κόμματος πρέπει να είναι μια πάλη καθημερινή για ψωμί, δουλιά, για γη και λευτεριά…». Αυτά δεν μπορούμε να τα εξασφαλίσουμε μέσα στη γερμανοευρωπαϊκή ένωση. Ξεκάθαρα πράγματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διέπραξε ένα μεγάλο κακό: Μικρότερη σημασία έχει αν απέτυχε η πολιτική του. Εκείνο που βαραίνει περισσότερο είναι ότι με την ευρωλαγνεία και με τη μέθη της εξουσίας έβαλε ταφόπλακα στην προοπτική της Αριστεράς. Ο κόσμος έχασε την εμπιστοσύνη του σε αυτήν την ιδεολογία. Εμείς οι παλαιότεροι, με ρομαντική έστω διάθεση, θα ζούμε με τις αναμνήσεις της μεγάλης ΕΑΜικής εποχής. Οι νεότεροι όμως, που ως «Αριστερά» εγνώρισαν τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν τους ενδιαφέρει τι έγινε στα παλιά χρόνια, απογοητεύθηκαν πλήρως και δεν πρόκειται να στηρίξουν ξανά τις ελπίδες τους, για δεκαετίες, σε φορέα που απεδείχθη κατώτερος της Ιστορίας. Αυτό ακριβώς ήθελαν και οι «εταίροι», οι εκπρόσωποι του άκρατου καπιταλισμού: Να ακούει «Αριστερά» ο κόσμος και να φεύγει. 

Το δύσκολο δεν είναι να κατακτήσεις την εξουσία. Το δύσκολο είναι να μείνεις ακλόνητος στις ιδέες και στα «πιστεύω» για τα οποία σε ετίμησε ο λαός ώστε να πάρεις στα χέρια σου το πηδάλιο του εθνικού σκάφους. Το έχω ξαναγράψει: Εάν ο Αλέξης Τσίπρας, όταν του έβαλαν οι «εταίροι» το μαχαίρι στον λαιμό με το τρίτο Μνημόνιο, έλεγε «ΟΧΙ» (αυτό ακριβώς το «ΟΧΙ» που του προσέφερε στο δημοψήφισμα ο λαός), θα γινόταν ίνδαλμα. Θα έπεφτε από την εξουσία, αλλά θα ανέβαινε στη συνείδηση των ψηφοφόρων. Ο ρόλος της Αριστεράς δεν είναι η προσαρμογή στις διαταγές της κεφαλαιοκρατίας αλλά η αντίσταση σε αυτές. Ο κόσμος, που βλέπει να τον ληστεύει, να τον κλέβει και να τον εξαθλιώνει η Ευρωπαϊκή Ένωση, δικαιώνει τώρα τον Λαφαζάνη και τη ΛΑΕ. Ζητάει άλλη πολιτική, άλλο πρόγραμμα, άλλους ηγέτες. Δεν αντέχει άλλο. Μέσα στην Ευρωζώνη και στο επαίσχυντο «ευρώ» δεν πρόκειται ποτέ να τελειώσουν τα «προαπαιτούμενα» και οι νέες φορολογίες.

Εδώ οι ξένοι θέλουν να τελειώσουν μια και καλή με το ελληνικό έθνος. Δεν πρόκειται για υπερβολή. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ κάθεται και ασχολείται με νομοσχέδια για τη… «συμβίωση ομόφυλων ζευγαριών»! Έχουν χάσει οι άνθρωποι ακόμα και την αίσθηση του γελοίου μέσα στη μέθη της εξουσίας. Ο νέος χρόνος δεν μπορεί να είναι μια παθητική συνέχεια του περασμένου. Πρέπει να είναι έτος εξέγερσης κατά της γερμανοευρωπαϊκής συμμορίας. Αυτό είναι το καθήκον μιας σωστής Αριστεράς. Ο Τάσος Λειβαδίτης, στο ποίημά του με τίτλο «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος», βάζει μια σειρά προϋποθέσεις για αυτό το «ΑΝ». Γράφει: «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους να φωνάξεις…» κ.λπ. Αν ζούσε σήμερα ο ποιητής, σίγουρα θα προσέθετε ακόμα έναν στίχο: «Αν θέλεις να λέγεσαι αριστερός, δεν θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης…». Και οφείλουμε να βγούμε στους δρόμους, να φωνάξουμε, για να φυσήξει ο αγέρας της λευτεριάς… 

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=94331&colid=37&catid=34&dt=2016-01-10%200:0:0