Η Ε΄ Διεθνής...
Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Η
συζήτηση στη Βουλή για το Ασφαλιστικό δεν κατόρθωσε να αποκρύψει το
στοιχείο της υποκρισίας που διακατέχει εκείνους που έχουν υποκύψει στους
«εταίρους». Διότι η «μονομαχία» μεταξύ Τσίπρα - Μητσοτάκη εξαντλήθηκε
στα αποδεικτικά στοιχεία που προσεκόμιζε ο ένας για τον άλλον περί
υποταγής στο δολοφονικό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εκφραστής της άκρατης
νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής πολιτικής και των Μνημονίων, εμφανίσθηκε
ως κήνσορας κατά του Τσίπρα, ο οποίος υπέκυψε στους εκβιασμούς των
Βρυξελλών, αλλά προσπαθεί να παρουσιάσει κάποιες «βελτιώσεις».
Σχεδόν όλοι, όμως, δεν είπαν λέξη για το γεγονός ότι ο λαός έχει ξεπεράσει τα όριά του, δεν αντέχει άλλο τις φοροκαταιγίδες, ότι η ανεργία δεν μειώνεται με τα «τρικ» των αριθμών και ότι οι πολίτες δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν φόρους και δάνεια. Και η κυβέρνηση έχει βάλει τα «κοράκια» των τραπεζών να τηλεφωνούν καθημερινά στους εξαθλιωμένους οφειλέτες και να τους απειλούν για το τι θα πάθουν εάν δεν πληρώσουν στις προθεσμίες που απαιτούν οι τράπεζες, ακόμα και για 120 ευρώ. Και εκείνους τους δυστυχείς που εξανίστανται και διαμαρτύρονται τους χαρακτηρίζουν «μη συνεργάσιμους» και προχωρούν σε κατασχέσεις.
Σε αυτό το κατάντημα φθάσαμε χάριν της Ευρωζώνης και του ευρώ. Και, λυπούμαι που θα το πω, αλλά η πιο ρεαλιστική αγόρευση στη Βουλή ήταν του κ. Νίκου Μιχαλολιάκου, ο οποίος ορθά είπε ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν σημαίνει τίποτε για εμάς». Όταν τον άκουσα, σκέφθηκα: Γιατί να μην υπάρχει ένας αριστερός πολιτικός να διατυπώσει ξεκάθαρα την αντίθεση στη γερμανοευρωπαϊκή ένωση; Να μη διαμαρτύρονται, λοιπόν, όταν θα βλέπουν άπαντες να ανεβαίνουν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Είναι τραγικό φαινόμενο το γεγονός ότι η Αριστερά συμβιβάσθηκε με τους εχθρούς στην Ευρωζώνη και άφησε ελεύθερο το πεδίο της υποστήριξης των δεινοπαθούντων πολιτών στην Ακροδεξιά. Το σκηνικό της «Βαϊμάρης» επαναλαμβάνεται. Οι «καραβοκυραίοι» του ΣΥΡΙΖΑ βιάστηκαν να αρματώσουν τα καράβια τους με «ευρωπαϊκά ξάρτια» και τα έριξαν στους βράχους.
Ποια πολιτική πρέπει να ακολουθήσουμε; Αυτήν τη στιγμή, που γίνονται μεγάλες διαδηλώσεις σε πολλές χώρες κατά της λιτότητας -όπως στη Γαλλία- και η Αριστερά σε Πορτογαλία και Ισπανία παλεύει για την εξουσία, ένα όραμα προβάλλει για όσους ποθούν την εθνική τους απελευθέρωση από το Δ' Ράιχ του Σόιμπλε: Μια Ε' Διεθνής αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στον ευρωπαϊκό χώρο, για να σπάσουμε την Ευρωζώνη και να γυρίσουμε όλοι στα εθνικά μας νομίσματα.
Να θυμίσουμε το παρελθόν: Το 1864 ιδρύθηκε στο Λονδίνο η Διεθνής Ένωση των Εργατών. Ήταν η Α΄ Διεθνής. Ιδρύθηκε μέσα στις συνθήκες της γοργής ανάπτυξης του καπιταλισμού. Είχε προηγηθεί σειρά αστικών επαναστάσεων, που αγκάλιασαν τελικά όλο τον κόσμο (στην Αγγλία το 1649, στις ΗΠΑ το 1776, στη Γαλλία το 1789, στην Αϊτή το 1790, στις ισπανικές αποικίες της Αμερικής το 1810, στην Ιταλία το 1859 και άλλες). Πέρασαν 13 χρόνια από τη διάλυση της Α΄ Διεθνούς. Η Β΄ Διεθνής ιδρύθηκε το 1889. Τότε ήταν που το καπιταλιστικό σύστημα εξελίχθηκε από τη φάση του ελεύθερου ανταγωνισμού στην αρχική φάση του ιμπεριαλισμού. Το ιδρυτικό συνέδριο της Β' Διεθνούς άρχισε στο Παρίσι στις 14 Ιουλίου του 1889, την ημέρα που συμπληρώνονταν εκατό χρόνια από την πτώση της Βαστίλλης. Τον Μάιο του 1919 ιδρύθηκε στη Μόσχα η Γ΄ Διεθνής. Η γενική κρίση του καπιταλισμού σήμαινε όγκωση στο έπακρο όλων των εσωτερικών και εξωτερικών αντιθέσεων του καπιταλιστικού συστήματος. Πάλη ανάμεσα στους εργάτες και στους εκφραστές του κεφαλαίου, αντιθέσεις ανάμεσα στα συμφέροντα του διεθνούς καπιταλισμού κ.λπ. Και η Δ΄ (Τροτσκιστική) Διεθνής ιδρύθηκε στο Παρίσι το 1938.
Βλέπουμε ότι μέσα στο πέρασμα του χρόνου το πρόβλημα παρέμενε ο καπιταλισμός. Το ίδιο πρόβλημα που υπάρχει στη χειρότερη μορφή του και σήμερα, με το κάλυμμα της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Πρέπει, λοιπόν, κάποιος να πάρει την πρωτοβουλία και να έλθει σε επαφή με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις στον ευρωπαϊκό χώρο, για συντονισμό της δράσης και δημιουργία της Ε' Διεθνούς, που θα έχει στόχο τη διάλυση της Ευρωζώνης και την άμεση κατάργηση του ευρώ. Αυτή η ενότητα είναι το πρόβλημα. Από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου κάποιοι άνθρωποι είχαν δει εγκαίρως την οδό που θα έπρεπε να ακολουθήσουν όσοι πίστευαν στον αληθινό σοσιαλισμό για την καταπολέμηση του καπιταλισμού, που άνοιγε τις μαύρες φτερούγες του. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ΕΛΔ των Σβώλου - Τσιριμώκου επεσήμαινε τότε την ανάγκη για «ένα κίνημα που θα αποσκοπεί στην αντικαπιταλιστική ενότητα του εργαζόμενου λαού και στην άνοδο των λαϊκών δυνάμεων της εργασίας και της δημιουργίας στην εξουσία. Μόνο έτσι θα κατακτηθεί το πρώτο στάδιο της σοσιαλιστικής εφαρμογής μέσα στην κοινωνική φυσιογνωμία και τις οικονομικές συνθήκες της χώρας…».
Περίπου 70 χρόνια μετά, οι θέσεις αυτές ξαναγίνονται εξαιρετικά επίκαιρες. Ένα τέτοιο «κίνημα» είναι ανάγκη να υπάρξει τώρα. Επιτακτική, όμως, είναι η ανάγκη και για Λαϊκό Μέτωπο όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων, κι αυτό ας το καταλάβει επιτέλους το ΚΚΕ. Πάλι θα ανατρέξουμε στην Ιστορία: Οι αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς έδωσαν ισχυρή ώθηση στους αγώνες στη Γαλλία, την πατρίδα του Λαϊκού Μετώπου. Ύστερα από τη νίκη που σημειώθηκε τον Φλεβάρη του 1934 εναντίον του φασισμού και τις όλο και μεγαλύτερες επιτυχίες στην πάλη κατά των εργοδοτών, η μαχητικότητα των εργατών ήταν πολύ μεγάλη. Τον Μάρτη του 1936 πραγματοποιήθηκε η ένωση των εργατικών οργανώσεων. Και στις εκλογές του Απρίλη του 1936 τα κόμματα που αποτελούσαν το Λαϊκό Μέτωπο συνασπίσθηκαν. Το αποτέλεσμα ήταν μια συντριπτική νίκη. Εδώ το ΚΚΕ αρνήθηκε προεκλογικά τη συνεργασία ακόμα και με το κόμμα της Λαϊκής Ενότητας του Λαφαζάνη και έτσι χάρισε το προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚ. Ας σκεφτεί το ΚΚΕ ότι τότε στη Γαλλία εξαιτίας του Λαϊκού Μετώπου η δύναμη του ΚΚΓ αυξήθηκε από 10 σε 73 έδρες! Ο σοσιαλιστής Λεόν Μπλουμ έγινε πρωθυπουργός της Γαλλίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν πήρε άμεσα μέρος σε αυτήν την κυβέρνηση, αλλά τη στήριξε ενεργά και την επέκρινε κάθε φορά που ήταν ανάγκη.
Εάν ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίσει να ξαναθυμηθεί το ελπιδοφόρο ξεκίνημά του και να συγκρουστεί με τις Βρυξέλλες, ας κάνει με τους αγρότες και τους άλλους επαγγελματικούς κλάδους αυτό που έκανε ο Λεόν Μπλουμ όταν οι εργάτες ζητούσαν τη βελτίωση των αποδοχών και των συνθηκών εργασίας. Όπως έγραφε ο Μορίς Τορέζ στις αναμνήσεις του, όταν η αντιπροσωπεία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας επισκέφθηκε τον Μπλουμ στο γραφείο του, στο Μέγαρο Ματινιόν, στα 1936, ο γάλλος πρωθυπουργός είπε: «Καλά, τον Οκτώβρη θα υποστηρίξω τους νόμους που προτείνετε…». Αλλά ο κομμουνιστής συνδικαλιστής Φρασιόν παρενέβη: «Πρέπει να ψηφιστούν αμέσως από τη Βουλή, μέσα σε 48 ώρες». Έτσι κι έγινε, κάτω από την πίεση των μαζών. Εάν τώρα με τους απεργούς κινηθεί ανάλογα ο Τσίπρας, μπορεί να πέσει από την εξουσία, αλλά θα ανέβει στη συνείδηση των λαϊκών μαζών και θα επανακτήσει το χαμένο του κύρος. Να δεχθεί, όπως ο Μπλουμ, τα αιτήματα των απεργών ο Τσίπρας, αλλάζοντας το πολιτικό σκηνικό.
Τι επιδιώκουν οι σαδιστές των Βρυξελλών; Να ρίξουν τον πρωθυπουργό, αφού θα έχει εισπράξει τη λαϊκή οργή, χωρίς ελπίδα να επανακτήσει την παλιά του δυναμική. Κι ύστερα θα κάνουν μια «οικουμενική» με τον δικό τους Κυριάκο, για να αλωνίσουν πάνω στο πτώμα της Ελλάδας. Ήδη η συμμορία του ΔΝΤ απαιτεί περαιτέρω μείωση των ισχνών συντάξεων κατά 15%. Εάν το δεχθεί η κυβέρνηση, έχει ξοφλήσει οριστικά. Είναι η ώρα των μεγάλων, ιστορικών αποφάσεων. Μια κίνηση μπορεί να επιχειρήσει ο κ. Τσίπρας στην πολιτική σκακιέρα για να κάνει «ματ» στους ξένους άρπαγες και να διασωθεί ο ίδιος. Να δεχθεί τα αιτήματα των εργαζομένων και να προκηρύξει εκλογές με επαναστατικό πρόγραμμα: Μνημόνια ή εθνικό νόμισμα; Εάν το θελήσει ο Αλέξης, μπορεί να ξαναβρεί το μονοπάτι της Αριστεράς και -όπως έλεγε σε έναν στίχο του ο Τάσος Λειβαδίτης- «να αφουγκραστεί το αιώνιο παράπονο του κόσμου…». Το παράπονο του κόσμου, που θεωρεί ότι προδόθηκε από την Αριστερά.
Σχεδόν όλοι, όμως, δεν είπαν λέξη για το γεγονός ότι ο λαός έχει ξεπεράσει τα όριά του, δεν αντέχει άλλο τις φοροκαταιγίδες, ότι η ανεργία δεν μειώνεται με τα «τρικ» των αριθμών και ότι οι πολίτες δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν φόρους και δάνεια. Και η κυβέρνηση έχει βάλει τα «κοράκια» των τραπεζών να τηλεφωνούν καθημερινά στους εξαθλιωμένους οφειλέτες και να τους απειλούν για το τι θα πάθουν εάν δεν πληρώσουν στις προθεσμίες που απαιτούν οι τράπεζες, ακόμα και για 120 ευρώ. Και εκείνους τους δυστυχείς που εξανίστανται και διαμαρτύρονται τους χαρακτηρίζουν «μη συνεργάσιμους» και προχωρούν σε κατασχέσεις.
Σε αυτό το κατάντημα φθάσαμε χάριν της Ευρωζώνης και του ευρώ. Και, λυπούμαι που θα το πω, αλλά η πιο ρεαλιστική αγόρευση στη Βουλή ήταν του κ. Νίκου Μιχαλολιάκου, ο οποίος ορθά είπε ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν σημαίνει τίποτε για εμάς». Όταν τον άκουσα, σκέφθηκα: Γιατί να μην υπάρχει ένας αριστερός πολιτικός να διατυπώσει ξεκάθαρα την αντίθεση στη γερμανοευρωπαϊκή ένωση; Να μη διαμαρτύρονται, λοιπόν, όταν θα βλέπουν άπαντες να ανεβαίνουν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Είναι τραγικό φαινόμενο το γεγονός ότι η Αριστερά συμβιβάσθηκε με τους εχθρούς στην Ευρωζώνη και άφησε ελεύθερο το πεδίο της υποστήριξης των δεινοπαθούντων πολιτών στην Ακροδεξιά. Το σκηνικό της «Βαϊμάρης» επαναλαμβάνεται. Οι «καραβοκυραίοι» του ΣΥΡΙΖΑ βιάστηκαν να αρματώσουν τα καράβια τους με «ευρωπαϊκά ξάρτια» και τα έριξαν στους βράχους.
Ποια πολιτική πρέπει να ακολουθήσουμε; Αυτήν τη στιγμή, που γίνονται μεγάλες διαδηλώσεις σε πολλές χώρες κατά της λιτότητας -όπως στη Γαλλία- και η Αριστερά σε Πορτογαλία και Ισπανία παλεύει για την εξουσία, ένα όραμα προβάλλει για όσους ποθούν την εθνική τους απελευθέρωση από το Δ' Ράιχ του Σόιμπλε: Μια Ε' Διεθνής αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στον ευρωπαϊκό χώρο, για να σπάσουμε την Ευρωζώνη και να γυρίσουμε όλοι στα εθνικά μας νομίσματα.
Να θυμίσουμε το παρελθόν: Το 1864 ιδρύθηκε στο Λονδίνο η Διεθνής Ένωση των Εργατών. Ήταν η Α΄ Διεθνής. Ιδρύθηκε μέσα στις συνθήκες της γοργής ανάπτυξης του καπιταλισμού. Είχε προηγηθεί σειρά αστικών επαναστάσεων, που αγκάλιασαν τελικά όλο τον κόσμο (στην Αγγλία το 1649, στις ΗΠΑ το 1776, στη Γαλλία το 1789, στην Αϊτή το 1790, στις ισπανικές αποικίες της Αμερικής το 1810, στην Ιταλία το 1859 και άλλες). Πέρασαν 13 χρόνια από τη διάλυση της Α΄ Διεθνούς. Η Β΄ Διεθνής ιδρύθηκε το 1889. Τότε ήταν που το καπιταλιστικό σύστημα εξελίχθηκε από τη φάση του ελεύθερου ανταγωνισμού στην αρχική φάση του ιμπεριαλισμού. Το ιδρυτικό συνέδριο της Β' Διεθνούς άρχισε στο Παρίσι στις 14 Ιουλίου του 1889, την ημέρα που συμπληρώνονταν εκατό χρόνια από την πτώση της Βαστίλλης. Τον Μάιο του 1919 ιδρύθηκε στη Μόσχα η Γ΄ Διεθνής. Η γενική κρίση του καπιταλισμού σήμαινε όγκωση στο έπακρο όλων των εσωτερικών και εξωτερικών αντιθέσεων του καπιταλιστικού συστήματος. Πάλη ανάμεσα στους εργάτες και στους εκφραστές του κεφαλαίου, αντιθέσεις ανάμεσα στα συμφέροντα του διεθνούς καπιταλισμού κ.λπ. Και η Δ΄ (Τροτσκιστική) Διεθνής ιδρύθηκε στο Παρίσι το 1938.
Βλέπουμε ότι μέσα στο πέρασμα του χρόνου το πρόβλημα παρέμενε ο καπιταλισμός. Το ίδιο πρόβλημα που υπάρχει στη χειρότερη μορφή του και σήμερα, με το κάλυμμα της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Πρέπει, λοιπόν, κάποιος να πάρει την πρωτοβουλία και να έλθει σε επαφή με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις στον ευρωπαϊκό χώρο, για συντονισμό της δράσης και δημιουργία της Ε' Διεθνούς, που θα έχει στόχο τη διάλυση της Ευρωζώνης και την άμεση κατάργηση του ευρώ. Αυτή η ενότητα είναι το πρόβλημα. Από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου κάποιοι άνθρωποι είχαν δει εγκαίρως την οδό που θα έπρεπε να ακολουθήσουν όσοι πίστευαν στον αληθινό σοσιαλισμό για την καταπολέμηση του καπιταλισμού, που άνοιγε τις μαύρες φτερούγες του. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ΕΛΔ των Σβώλου - Τσιριμώκου επεσήμαινε τότε την ανάγκη για «ένα κίνημα που θα αποσκοπεί στην αντικαπιταλιστική ενότητα του εργαζόμενου λαού και στην άνοδο των λαϊκών δυνάμεων της εργασίας και της δημιουργίας στην εξουσία. Μόνο έτσι θα κατακτηθεί το πρώτο στάδιο της σοσιαλιστικής εφαρμογής μέσα στην κοινωνική φυσιογνωμία και τις οικονομικές συνθήκες της χώρας…».
Περίπου 70 χρόνια μετά, οι θέσεις αυτές ξαναγίνονται εξαιρετικά επίκαιρες. Ένα τέτοιο «κίνημα» είναι ανάγκη να υπάρξει τώρα. Επιτακτική, όμως, είναι η ανάγκη και για Λαϊκό Μέτωπο όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων, κι αυτό ας το καταλάβει επιτέλους το ΚΚΕ. Πάλι θα ανατρέξουμε στην Ιστορία: Οι αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς έδωσαν ισχυρή ώθηση στους αγώνες στη Γαλλία, την πατρίδα του Λαϊκού Μετώπου. Ύστερα από τη νίκη που σημειώθηκε τον Φλεβάρη του 1934 εναντίον του φασισμού και τις όλο και μεγαλύτερες επιτυχίες στην πάλη κατά των εργοδοτών, η μαχητικότητα των εργατών ήταν πολύ μεγάλη. Τον Μάρτη του 1936 πραγματοποιήθηκε η ένωση των εργατικών οργανώσεων. Και στις εκλογές του Απρίλη του 1936 τα κόμματα που αποτελούσαν το Λαϊκό Μέτωπο συνασπίσθηκαν. Το αποτέλεσμα ήταν μια συντριπτική νίκη. Εδώ το ΚΚΕ αρνήθηκε προεκλογικά τη συνεργασία ακόμα και με το κόμμα της Λαϊκής Ενότητας του Λαφαζάνη και έτσι χάρισε το προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚ. Ας σκεφτεί το ΚΚΕ ότι τότε στη Γαλλία εξαιτίας του Λαϊκού Μετώπου η δύναμη του ΚΚΓ αυξήθηκε από 10 σε 73 έδρες! Ο σοσιαλιστής Λεόν Μπλουμ έγινε πρωθυπουργός της Γαλλίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν πήρε άμεσα μέρος σε αυτήν την κυβέρνηση, αλλά τη στήριξε ενεργά και την επέκρινε κάθε φορά που ήταν ανάγκη.
Εάν ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίσει να ξαναθυμηθεί το ελπιδοφόρο ξεκίνημά του και να συγκρουστεί με τις Βρυξέλλες, ας κάνει με τους αγρότες και τους άλλους επαγγελματικούς κλάδους αυτό που έκανε ο Λεόν Μπλουμ όταν οι εργάτες ζητούσαν τη βελτίωση των αποδοχών και των συνθηκών εργασίας. Όπως έγραφε ο Μορίς Τορέζ στις αναμνήσεις του, όταν η αντιπροσωπεία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας επισκέφθηκε τον Μπλουμ στο γραφείο του, στο Μέγαρο Ματινιόν, στα 1936, ο γάλλος πρωθυπουργός είπε: «Καλά, τον Οκτώβρη θα υποστηρίξω τους νόμους που προτείνετε…». Αλλά ο κομμουνιστής συνδικαλιστής Φρασιόν παρενέβη: «Πρέπει να ψηφιστούν αμέσως από τη Βουλή, μέσα σε 48 ώρες». Έτσι κι έγινε, κάτω από την πίεση των μαζών. Εάν τώρα με τους απεργούς κινηθεί ανάλογα ο Τσίπρας, μπορεί να πέσει από την εξουσία, αλλά θα ανέβει στη συνείδηση των λαϊκών μαζών και θα επανακτήσει το χαμένο του κύρος. Να δεχθεί, όπως ο Μπλουμ, τα αιτήματα των απεργών ο Τσίπρας, αλλάζοντας το πολιτικό σκηνικό.
Τι επιδιώκουν οι σαδιστές των Βρυξελλών; Να ρίξουν τον πρωθυπουργό, αφού θα έχει εισπράξει τη λαϊκή οργή, χωρίς ελπίδα να επανακτήσει την παλιά του δυναμική. Κι ύστερα θα κάνουν μια «οικουμενική» με τον δικό τους Κυριάκο, για να αλωνίσουν πάνω στο πτώμα της Ελλάδας. Ήδη η συμμορία του ΔΝΤ απαιτεί περαιτέρω μείωση των ισχνών συντάξεων κατά 15%. Εάν το δεχθεί η κυβέρνηση, έχει ξοφλήσει οριστικά. Είναι η ώρα των μεγάλων, ιστορικών αποφάσεων. Μια κίνηση μπορεί να επιχειρήσει ο κ. Τσίπρας στην πολιτική σκακιέρα για να κάνει «ματ» στους ξένους άρπαγες και να διασωθεί ο ίδιος. Να δεχθεί τα αιτήματα των εργαζομένων και να προκηρύξει εκλογές με επαναστατικό πρόγραμμα: Μνημόνια ή εθνικό νόμισμα; Εάν το θελήσει ο Αλέξης, μπορεί να ξαναβρεί το μονοπάτι της Αριστεράς και -όπως έλεγε σε έναν στίχο του ο Τάσος Λειβαδίτης- «να αφουγκραστεί το αιώνιο παράπονο του κόσμου…». Το παράπονο του κόσμου, που θεωρεί ότι προδόθηκε από την Αριστερά.
"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου