ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Η Δεξιά...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η Δεξιά...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Στο πλαίσιο ενός πολιτικού προβληματισμού που καθίσταται αναγκαίος στην παρούσα κρίσιμη φάση, οφείλουμε να δούμε τι συμβαίνει και στον χώρο της Δεξιάς. Ο νεόκοπος αρχηγός της, που παρουσιάζεται ως «νέος σωτήρας», μπορεί να δώσει φτερά στην παράταξή του; Πολύ περισσότερο: Είναι σε θέση να βγάλει τη χώρα από το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιπλακεί;

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Πρώτα πρώτα, μπορεί εκ πρώτης όψεως να μη φαίνεται, αλλά γεγονός παραμένει ότι η Νέα Δημοκρατία είναι διχασμένη. Μην ξεχνάμε ότι ο τρόπος εκλογής του νέου αρχηγού μπορεί «τυπικά» να ήταν «νόμιμος», πάσχει όμως από ηθικής πλευράς. Διότι η έντιμη αναμέτρηση εξεφράσθη με τον πρώτο γύρο. Και νικητής ήταν ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Οι συνυποψήφιοί του ήταν πολύ κάτω του μετρίου. Στον δεύτερο γύρο λειτούργησαν οι «υπόγειες συναλλαγές» και τα ανταλλάγματα. Μέσα από αυτές τις διεργασίες αναδύθηκε ως αρχηγός ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Υπάρχει διάσταση απόψεων, πικρίες, διαφορετικές εκτιμήσεις μεταξύ ηγετικών στελεχών. Κώστας Καραμανλής, Σαμαράς, Μεϊμαράκης, Κυριάκος Μητσοτάκης δεν βρίσκονται σε αγαστή σύμπνοια. Τους χωρίζουν αρκετά. Δεν τολμούν, όμως, να εκφρασθούν ανοιχτά διότι φοβούνται ότι θα κατηγορηθούν πως προκαλούν διάσπαση της παρατάξεως. Ο Κυριάκος βασίζεται τώρα στην αποτυχία της συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και, ανεβάζοντας τους τόνους, επιχειρεί να πείσει ότι η Νέα Δημοκρατία μπορεί να σταματήσει την καταστροφή. Πρόκειται απλώς για «επιχείρηση παραπλάνησης» των πολιτών. Η αλήθεια είναι ότι η Νέα Δημοκρατία δεν εκφράζει λύση στο πρόβλημα. Έδωσε κι αυτή εξετάσεις και απέτυχε. Είναι και η ίδια συστατικό στοιχείο της κρίσεως. Ο Σαμαράς ως πρωθυπουργός, κάτω από τις εντολές των ξένων πατρώνων, συμμάχησε σε μια βραδιά με τον άλλοτε αντίπαλό του αρχηγό του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Βενιζέλο, έκαναν κυβέρνηση και τα παρέδωσαν όλα. Η κυβέρνηση εκείνη μετετράπη σε υπηρέτρια της «τρόικας». Μιας «τρόικας» που ξεπέρασε σε αλαζονεία και περιφρόνηση προς την ελληνική πολιτική ηγεσία ακόμα και τον αλήστου μνήμης αμερικανό πρεσβευτή Τζον Πιουριφόι του 1952.

Η συμμορία των εταίρων, με τη βεβαιότητα ότι την όποια κυβέρνηση της Δεξιάς την έχει «στην τσέπη» της, προτίμησε να περάσει τα εθνοκτόνα μέτρα των «μεταρρυθμίσεων» κυβέρνηση της «Αριστεράς» με δύο στόχους, τους οποίους και επέτυχε: α) Να ελαχιστοποιήσει τις λαϊκές αντιδράσεις, β) Να σβήσει μια για πάντα την Αριστερά από αντίπαλο στην πολιτική σκακιέρα και να τη μεταβάλει σε «συμμέτοχο της καταστροφής» και της υποδούλωσης. Η Δεξιά, λοιπόν, είχε προηγηθεί σε αυτόν τον ρόλο. Εψήφισε όλα τα Μνημόνια και επικέντρωσε την αντιδικία της με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ποιο Μνημόνιο ήταν καλύτερο και ποιο χειρότερο. Από τη στιγμή που δεν διανοείται η Νέα Δημοκρατία να βγει από Ευρωζώνη και ευρώ, είναι καταδικασμένη. Ο Κυριάκος, ο οποίος είναι ταπεινός θεράπων της «ευρωπαϊκής προοπτικής» (προκειμένου να γίνει κι αυτός πρωθυπουργός), παριστάνει τώρα τον «δυναμικό» προς τις Βρυξέλλες, για να έλθει αύριο και να εφαρμόσει πολιτική πλήρους υποτέλειας. Τα μικρότερα κομματίδια, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Λεβέντης, ελπίζουν σε κάποια ψίχουλα για συμμετοχή σε μια κυβέρνηση Δεξιάς, που θα χρειάζεται όμως έναν αριθμό βουλευτών από τα δικά τους ερείπια για να μπορέσει να σταθεί.

Επομένως, ποιοι καθιστούν αδύνατη την πορεία για να απαλλαγεί η χώρα μας από τις αλυσίδες των εταίρων; Ποιοι εμποδίζουν να βγει η Ελλάδα από το τέλμα του αδιεξόδου; Τα κόμματα. Διότι, στη συντριπτική τους πλειονότητα, αυτά είναι υπεύθυνα. Ο πολιτικός κόσμος έχει παρακμάσει ως σύνολο. Μεμονωμένες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Την οικονομική πρόοδο, με την οποία το έθνος θα εξασφάλιζε το μέλλον του, την κατεδάφισε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Εφθάσαμε στο σημείο να μην παράγουμε τίποτα. Και τα κόμματα, κατεχόμενα από ευρωπαϊκό «Σουσουδισμό», πρωτοστάτησαν στην κατεδάφιση της οικονομίας μας, χάριν των ευρωπαϊκών συμφερόντων των μεγαλοτραπεζιτών. Δεν αντελήφθησαν οι πολιτικοί του μεγαλύτερου πολιτικού φάσματος πού θα μας οδηγούσε αυτή η τυφλή υπακοή στις Βρυξέλλες. Και έφθασαν στο σημείο με την ευρωλαγνεία τους να θέτουν σε κίνδυνο την εδαφική μας ακεραιότητα και την εθνική μας ύπαρξη, που ήδη νοθεύεται με τα καραβάνια των προσφύγων.

Ο Κυριάκος δεν πείθει ως πολιτικός αρχηγός. Μειονεκτεί, μάλιστα, έναντι του Τσίπρα. Ελπίζει στις δημοσκοπήσεις, που δίνουν κάποιο προβάδισμα στη Νέα Δημοκρατία. Πρόκειται για έκφραση απόγνωσης των ψηφοφόρων από την παρούσα κατάσταση. Αλλά όχι λύση, ούτε ανάσα δεν θα υπάρξει με την άνοδο της ΝΔ στο πηδάλιο του εθνικού σκάφους. Ήδη το σκάφος βυθίζεται. Μπροστά σε αυτό το σκηνικό, ιδρύεται η «Εθνική Ενότητα» των Καρατζαφέρη - Μπαλτάκου. Βασίσθηκαν σε μια απλή ιδέα: Τη δημιουργία μιας αντιμνημονιακής Δεξιάς. Το σκεπτικό τους στηρίζεται στην ακόλουθη «συνταγή»: α) Εμφανίζουν ξεκάθαρο δεξιό προφίλ και δεν χρησιμοποιούν «κεντρώο προσωπείο». β) Προβάλλουν μια νέα ιδέα για διπλό νόμισμα. Θα διατηρηθεί το ευρώ στις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, αλλά θα συσταθεί και παράλληλη χρήση ενός νέου νομίσματος, της ευρωδραχμής, για τις εσωτερικές συναλλαγές. γ) Πιστεύουν ότι σημαντικό τμήμα ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας, που είναι αντιμνημονιακοί και έφθασαν στις περασμένες εκλογές να ψηφίσουν τον Τσίπρα, απογοητευμένοι τώρα, θα στραφούν στο νέο κόμμα της αντιμνημονιακής Δεξιάς. δ) Θα αφαιρέσουν ψήφους από τη Χρυσή Αυγή. Όλους εκείνους που ψηφίζουν τον Μιχαλολιάκο μόνο και μόνο για να εκδικηθούν το ανίκανο κράτος. Ανίκανο στην αναχαίτιση της αιματηρής φορολογίας, αλλά και ανίκανο να αντιμετωπίσει τις ορδές των προσφύγων – μεταναστών. ε) Η Εθνική Ενότητα αφήνει έντεχνα να διαχέεται το όνομα του γιου του τέως βασιλέως Κωνσταντίνου, του Νικολάου, μέσα σε βλέψεις για το μέλλον, χωρίς να λέει όμως κάτι συγκεκριμένο. Με αυτόν τον τρόπο, ελπίζει να προσελκύσει το 31% των πολιτών που στο δημοψήφισμα του 1974 ετάχθησαν υπέρ της Βασιλευομένης Δημοκρατίας και θεωρούσαν ότι προδόθηκαν από τον Κων. Καραμανλή. Εάν με όλα αυτά η Εθνική Ενότητα θα καταφέρει να αποκτήσει απήχηση, αλλά και το τι θα κάνει στην πράξη, θα φανεί σύντομα και θα κριθεί. Στην ουσία, το κόμμα Καρατζαφέρη – Μπαλτάκου δεν έχει αντίπαλο την Αριστερά αλλά τη Νέα Δημοκρατία. Μεταξύ των δύο θα δοθεί η μάχη.

Η ιστορία της διάσπασης στον χώρο της Δεξιάς έχει την αφετηρία της στο πραξικόπημα της «21ης Απριλίου». Εκείνο που δεν κατάλαβαν τότε οι Συνταγματάρχες ήταν ότι με την κίνησή τους δεν έσωσαν, αλλά διέσπασαν το μέχρι τότε αρραγές μέτωπο της λεγόμενης «εθνικόφρονος» παρατάξεως. Διότι έφεραν σε σύγκρουση: Τους κατώτερους με τους ανώτερους αξιωματικούς. Τους πραξικοπηματίες με το παλάτι. Τους κινηματίες αξιωματικούς με το παραδοσιακό κόμμα της Δεξιάς, την ΕΡΕ. Και στο τέλος, άσβεστο μίσος εχώρισε τους βασιλόφρονες από τους Καραμανλικούς. Μικρότερης αλλά καθοριστικής έκτασης διασπάσεις ακολούθησαν μεταπολιτευτικά στη Νέα Δημοκρατία. Η οποία, όμως, δεν είναι πλέον ούτε «Νέα» ούτε «Δημοκρατία», αφού προσκύνησε τους «εταίρους». Με αντιπαλότητα έντονη μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και Εθνικής Ενότητας, η Δεξιά βρίσκεται ήδη σε μια καινούργια φάση διασπάσεως. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αισθάνεται τριγμούς στα θεμέλια του κόμματος του οποίου τώρα ηγείται. Οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι δεν πρόκειται να παραμείνουν αδρανείς. Αναμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να τον αμφισβητήσουν. Δύο βασικοί επιτελείς του Κυριάκου, οι Μάκης Βορίδης και Άδωνης Γεωργιάδης, προερχόμενοι από τον ΛΑΟΣ, δεν έχουν δυνατότητα ούτε θα τολμήσουν να αντιπαραταχθούν στον παλαιό αρχηγό τους. Είναι «διάτρητοι» σε επιχειρηματολογία. Η ΝΔ θα χάνει συνεχώς έδαφος.

Υπάρχουν και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Καμμένου. Κάποιοι από αυτούς διαισθάνονται ότι ο ρόλος τους στο τωρινό κυβερνητικό σχήμα τελειώνει. Σε προσεχείς εκλογές, οι ΑΝΕΛ θα καταποντισθούν. Προέρχονται από τη Δεξιά. Θεωρείται πλέον πιθανό να αναζητήσουν σωσίβιο από τον Καρατζαφέρη. Η Δεξιά, με το νέο της σχήμα, κάνει ένα βήμα μπροστά με την ευρωδραχμή. Η Αριστερά έμεινε πίσω. Χρειάζεται ένα νέο κόμμα Αριστεράς, με πρόταση για εθνικό νόμισμα. Δεν επιτρέπονται πλάνες και αυταπάτες. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκτός ευρώ. Όσοι επιθυμούν να γνωρίζουν την ουσία των πραγμάτων, οφείλουν να κατανοήσουν αυτήν τη θεμελιώδη αλήθεια…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ