Γιώργος Κωνσταντίνου : Η νεολαία μας είναι άπραγη

Τα παιδιά έμαθαν στην ευκολία, λέει ανήσυχος ο Γιώργος Κωνσταντίνου

Η νεολαία μας είναι άπραγη

Είναι δυνατόν να βιώνουμε ίσως από τις πιο τραγικές ημέρες της σύγχρονης Ιστορίας και να ακούω τους νέους στον δρόμο να ρωτάνε τους φίλους τους πού θα πάνε για καφέ;

• Θα έπρεπε να κάνει το δικό της Πολυτεχνείο

• Θα βάλει στη φυλακή η κυβέρνηση 5.000.000 Έλληνες επειδή δεν έχουν να πληρώσουν τόσους φόρους;

της ΜΑΡΙΑΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου δεν είναι μια απλή περίπτωση ηθοποιού. Είναι η ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Θα περιοδεύσει ανά την Ελλάδα με σκοπό να χαρίσει γέλιο στους συμπολίτες του. Μέσα από τη συνέντευξή του στο «ΠΑΡΟΝ» τους τραβάει και το αυτί. Περιμένει να δει από τους νέους το δικό τους Πολυτεχνείο. Όμως, η ευμάρεια των τελευταίων δεκαετιών τους έχει κάνει αδρανείς και νωχελικούς, με αποτέλεσμα να τους βλέπει αργά η γρήγορα να γίνονται -αν δεν επαναστατήσουν- τα γκαρσόνια της Ευρώπης, με τριακόσια ευρώ μισθό!

// Ξεκινάτε από τη Θεσσαλονίκη στις 29 Ιουνίου με την παράσταση του Γιώργου Βάλαρη «Το Μήλο», κάνοντας με τον Κώστα Βουτσά τη μεγάλη ανατροπή. Υποδύεστε δύο συμπεθέρες, εσείς την αρχόντισσα και ο συνάδελφός σας την καπάτσα πολίτισσα μάνα, που κάνουν τα πάντα για να κυριαρχήσουν στο ζευγάρι που πρόκειται να παντρευτεί. Τελικά, τι κρατάει έναν γάμο γερό και δυνατό μέσα στα χρόνια;

Πάντως όχι «το θα σου πατήσω το πόδι Αντωνάκη μου», για να θυμηθούμε και την αγαπημένη μου ελληνική ταινία (γέλια). Ο γάμος θέλει έρωτα, ο οποίος θα γίνει αγάπη, σεβασμός, ενδιαφέρον, υποχώρηση. Η παντρειά είναι μια γλυκιά εξάρτηση και συνήθεια. Επειδή, όμως είμαι πιο μεγάλος, θα συμβουλέψω τις γυναίκες ότι η άποψη «θα κάνω τα πάντα για να μην τον χάσω» δεν έχει αξία. Άλλο συμβιβάζομαι και άλλο χάνω τον χαρακτήρα μου. Άλλωστε το είδος της γυναίκας που υπηρετεί τον άνδρα, που τον θεωρεί αφέντη της, τον έχει κορώνα στο κεφάλι της, δεν είναι κάτι που ζήλεψα ποτέ και δεν νομίζω ότι και οι πατεράδες της γενιάς μου, μορφωμένοι άνθρωποι, θέλουν κάτι τέτοιο για τις κόρες τους. Θεωρώ τις γυναίκες άξιες, δυναμικές, πλάσματα που πρέπει να χαίρουν τον ίδιο σεβασμό με τον άνδρα. Απλά, επειδή οι άνδρες είναι από τον χαρακτήρα τους και λίγο παιδιά, ας κάνει η γυναίκα ότι μερικά πράγματα δεν τα βλέπει.

// Είναι οι ελληνίδες πεθερές παράξενες και χώνουν τη μύτη τους στα εσωτερικά του ζευγαριού;

Οι μητέρες και οι πεθερές -και ειδικότερα σήμερα, που μας έχουν αφήσει ταπί- όχι μόνο βοηθούν τις νύφες και τους γαμπρούς τους, αλλά τους μεγαλώνουν τα παιδιά, δίνουν τις συντάξεις τους χωρίς καμία γκρίνια, αλλά με απόλυτη αγάπη. Το κακό μπαίνει ανάμεσα στο ζευγάρι όχι από τους γονείς τους, αλλά από τον περίγυρο, τους κακούς συμβουλάτορες, που ζηλεύουν την ευτυχία τους.

// Ποιοι άνθρωποι ζηλεύουν;

Οι ανασφαλείς και αυτοί που νιώθουν ότι δεν πατάνε γερά στα πόδια τους. Ευτυχώς, στον χώρο του θεάτρου, του κινηματογράφου, της τηλεόρασης, δεν γαντζώθηκα από κανέναν, αλλά ό,τι κατάφερα στην καριέρα μου έγινε μέσα από πολύ δουλειά και ας με πολέμησαν. Ποτέ δεν ζήλεψα τους ταλαντούχους και τους σκληρά εργαζόμενους, ίσα ίσα τους θαύμαζα και με θυμάμαι να τους χειροκροτάω κρυφά πίσω από τις κουίντες.

// Είναι ελληνικό ιδίωμα να σκοτώνουν τα άλογα πριν γεράσουν;

Εντελώς. Αλλά όσο και να αμφισβητούν οι νεότεροι τους συνάδελφους τους που έχουν μεγαλώσει σε ηλικία, εκείνοι υπάρχουν εκεί για να τους αποδεικνύουν ότι οι αξίες είναι διαχρονικές, δεν σκουριάζουν, αλλά γυαλίζουν. Αλλά και πρακτικά να το πάρεις, ποιος νέος θα μπορούσε να παίξει τον Κρέοντα στην «Αντιγόνη» ή τον «Βασιλιά Ληρ»; Δεν γίνεται. Όποιος σκεφτεί κάτι άλλο είναι εκ του πονηρού. Να βάψει δηλαδή τα μαλλιά ενός νέου ηθοποιού σε γκρι. Για να παίξεις τέτοιους ρόλους πρέπει να κουβαλάς στους ώμους σου ιστορία και σοφία.

// Πώς βλέπετε τα νιάτα μας σήμερα; Στη Γαλλία έγινε χαμός με τα εργασιακά. Η νεολαία ταρακούνησε την κυβέρνηση. Εδώ τι γίνεται;

Σας ευχαριστώ που μου κάνετε αυτήν την ερώτηση, γιατί η μόνιμη απορία μου όλο αυτό το διάστημα είναι γιατί η νεολαία μας μένει άπραγη, τη στιγμή που θα έπρεπε να κάνει το δικό της Πολυτεχνείο. Δεν βλέπω όμως κανένα Πολυτεχνείο!

Φοβάμαι ότι υπήρξε μια μεγάλη περίοδος όπου τα παιδιά, από πέντε χρονών μέχρι και επτά χρόνια πριν, τα έβρισκαν όλα έτοιμα από τους γονείς τους. Έμαθαν στην ευκολία. Οι τράπεζες έδιναν αφειδώς δάνεια, οι γονείς είχαν χρήματα και ανέθρεψαν παιδιά νωχελικά, μέσα στην αδράνεια. Πώς τα ξεκουνάς τώρα; Το 1967 οι γονείς δεν είχαν τα απαραίτητα για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, αλλά εκείνα έκαναν τον δικό τους αγώνα για ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Σκέφτομαι ότι το σχέδιο οργανώθηκε στο εξωτερικό. Η πλασματική ευμάρεια έγινε η αιτία που δεν βλέπουμε 2.000.000 άνεργους να κάθονται ειρηνικά στον δρόμο και να μην μπορεί καμιά αστυνομία να τους σηκώσει. Αν γινόταν μια ειρηνική επανάσταση, δεν θα διαλυόταν το σύμπαν; Είναι δυνατόν να βιώνουμε ίσως από τις πιο τραγικές ημέρες της σύγχρονης Ιστορίας και να ακούω τους νέους στον δρόμο να ρωτάνε τους φίλους τους πού θα πάνε για καφέ;

 // Δεν αισθάνεστε ότι στο τέλος θα ξυπνήσουν από τον λήθαργο;

Όχι. Θα γίνουν τα γκαρσόνια της Ευρώπης με μισθό 300 ευρώ. Όταν βλέπω στις ειδήσεις ότι ζητά η κυβέρνηση από τον ελεύθερο επιχειρηματία να προκαταβάλει τον φόρο εισοδήματος της νέας χρονιάς -δηλαδή μιλάμε για τρελή στέρηση, που φτάνει στην παράνοια- και δεν βλέπω ορδές λαού κάτω από το μπαλκόνι μου και δεν ακούω φωνές, τότε μπορώ να περιμένω να έρθει η άνοιξη;

// Τι θα καταφέρει η κυβέρνηση βάζοντας τόσους φόρους στον λαό;

Τίποτα! Δεν πρόκειται να πληρώσει κανένας! Θα τους πει ο λαός πάρτε και τα σπίτια μας, πάρτε και τα αυτοκίνητά μας, πάρτε τα όλα. Τι θα κάνει η κυβέρνηση; Θα πάνε 5.000.000 Έλληνες στη φυλακή; Παίρνουν μέτρα ουτοπικά. Τα σωστά μέτρα θα ήταν να έλεγε το κράτος «ελάτε όσοι χρωστάτε και θα πληρώσετε με περισσότερες δόσεις». Το «φέρτε τα τώρα» δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα. Είναι παλαβό. Καλύτερα να σου δώσουν σιγά σιγά όσα έχουν. Και τι θα καταλάβει το κράτος αν τους πετάξει από τα σπίτια τους; Σου ξεχρεώνουν τα ντουβάρια τα χρέη; Απλώς δημιουργείς μεγαλύτερη δυστυχία. Και ποιος θα σου φέρει την ανάπτυξη; Αυτός που πέταξες στον δρόμο; Γίνονται τεράστιες αδικίες με τους τριακόσιους της Βουλής. Δηλαδή εκείνοι μπορούν να ασκούν και το επάγγελμά τους και να είναι βουλευτές και να βγάζουν μια χαρά τα λεφτά τους και οι συνταξιούχοι των 380 ευρώ αν θέλουν να βρουν μια δουλειά των 300 ευρώ, για να μην πεθάνουν της πείνας, να τους κρατάει το κράτος από τη σύνταξή τους το 60%; Τι κατάφωρη αδικία είναι αυτή για τον συνταξιούχο; Γιατί δεν κρατάνε και το 60% από τον μισθό του βουλευτή; Ο ένας κοιτά να επιζήσει και ο άλλος παίρνει έξι χιλιάδες ευρώ; Θα φτάσω να συμφωνήσω με τον Λεβέντη, που λέει να κοπούν τα λεφτά των βουλευτών στο μισό.

// Πώς σας φαίνεται αυτή η Ευρώπη;

Πρόκειται για μια Ευρώπη των ολίγων πλουτοκρατών και των πληβείων. Σε λίγα χρόνια οι Έλληνες θα παίρνουν 250 ευρώ σύνταξη, οι νέοι μας θα γίνουν σερβιτόροι των 300 ευρώ και δουλοπάροικοι των νέων αποικιοκρατών του κεφαλαίου. Είμαστε πλούσιοι και φτωχοί. Αν υποκύψουμε θα γίνουμε υπόδουλοι για μια ακόμη φορά της Γερμανίας. Έτσι και αλλιώς αυτός ήταν ο στόχος της. Από τη μια να υπάρχουν οι φεουδάρχες της Ευρώπης και από την άλλη οι είλωτες. Και δεν υπάρχει κανένας αναβρασμός, κανένας ξεσηκωμός. Όταν θα φτάσουν οι γονείς να μην μπορούν να πάρουν γάλα στα παιδιά τους, ίσως υπάρχει κάποια εκτόνωση. Τώρα οι άνεργοι ζουν με το επίδομα του ΟΑΕΔ.

// Φταίνε οι ξένοι για την κατάντια μας ή εμείς οι ίδιοι;

Οι ξένοι κοιτάνε το συμφέρον τους. Οι κυβερνήσεις μας, δεν καταλαβαίνω γιατί, εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ξένων και πουλάνε τα φιλέτα της πατρίδας μας. Αλλά και αυτός που βγάζει πέντε χιλιάδες ευρώ δεν μπορεί να καταλάβει αυτόν που παίρνει τριακόσια ευρώ. Δεν τον συναισθάνεται. Δεν μπορούν να γίνουν μια γροθιά αυτοί οι άνθρωποι. Η τέχνη είναι μια πολιτική πράξη. Οι καλλιτέχνες προσπαθούμε να κρατάμε σε ψυχική ανάταση τον λαό, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε θαύματα, ούτε επανάσταση. Μέσα από το θέατρο τους προβληματίζουμε για τα «χαράτσια», τους χιλιάδες φόρους, κριτικάρουμε την εξουσία, που με όσα τρελά σκαρφίζεται δεν μπορεί να εισπράξει τα λεφτά της. Αλλά τι άλλο να κάνουμε; Στηλιτεύουμε την κυβέρνηση, που δεν θέλει να διευκολύνει τον λαό, αλλά προτιμά να τον πετάξει από το σπίτι του. Το θέμα όμως είναι και οι θεατές να ξυπνήσουν.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ