Ο γλύπτης Γιάννης Παππάς (1913-2005)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΠΑΣ

1913 - 2005

Ο Γιάννης Παππάς (13 Μαρτίου 1913 – 2005) ήταν Έλληνας γλύπτης, ένας από τους πιο σημαντικούς νεοέλληνες γλύπτες του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα στην Ελλάδα που μετέφερε και αξιοποίησε τις διδαχές της μεταροντενικής γαλλικής σχολής στην ελληνική πραγματικότητα.

 Μία από τις τελευταίες φωτογραφίες του Γιάννη Παππά.

στο εργαστήριο του στου Ζωγράφου.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Γιάννης Παππάς γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1913 στην Κωνσταντινούπολη, γιος του χειρουργού Αλέξανδρου Παππά και της Ελένης Φ. Φωτιάδη. Το Σεπτέμβριο του 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οικογένειά του εγκαθίσταται στην Αθήνα. Το 1929 ολοκληρώνει τις γυμνασιακές σπουδές του στο Γ' Γυμνάσιο Αθηνών.

Το 1930 εγγράφεται στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (École Supérieure des Beaux-Arts) του Παρισιού. Από το 1930 ως το 1932 σπουδάζει στο εργαστήριο του καθηγητή Ζαν Μπουσέ (Jean Boucher). Το 1937 βραβεύεται με χρυσό μετάλλιο στη Διεθνή Έκθεση των Παρισίων. Το 1939 εκθέτει στο Παρίσι το πρόπλασμα του ανδριάντα του Αδαμαντίου Κοραή.

Επιστρέφει στην Ελλάδα προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Την 28η Οκτωβρίου 1940 επιστρατεύεται και υπηρετεί στη ζώνη των πρόσω ως απλός οπλίτης. Τον Απρίλιο του 1941 επιστρέφει από το μέτωπο. Τα χρόνια της Κατοχής εργάζεται στο εργαστήριό του στην αθηναϊκή συνοικία Ζωγράφου.

Το Δεκέμβριο του 1944 κατατάσσεται στο Βασιλικό Ναυτικό και υπηρετεί στην Ανωτέρα Ναυτική Διοίκηση Αλεξανδρείας ως ναύτης. Παραμένει στην Αλεξάνδρεια ως το 1951 και μελετά τα μνημεία της αιγυπτιακής τέχνης στο Κάιρο και την Άνω Αίγυπτο. Το 1952 επιστρέφει στην Αθήνα, όπου το 1953 εκλέγεται καθηγητής των Εργαστηρίων Γλυπτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.).

Το 1972 εκλέγεται αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών, ενώ το 1980 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Έχει βραβευθεί με τον Ταξιάρχη dell’ Ordine del Merito Nazionale της Ιταλίας.

Ο Γιάννης Παππάς πέθανε στην Αθήνα στις 18 Ιανουαρίου 2005 σε ηλικία 92 ετών και ετάφη στο Α΄ Κοιμητήριο Αθηνών.

Καλλιτεχνική δημιουργία

Ανδριάντας του Οδυσσέα Ελύτη

Ο Γιάννης Παππάς θεωρείται ένας από τους πιο παραγωγικούς νεοέλληνες γλύπτες, με πλήθος έργων του εγκατεσπαρμένων σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας. Φιλοτέχνησε ανδριάντες και προτομές, μεταξύ των οποίων στις πιο αξιόλογες περιλαμβάνονται:

•     Ανδριάντας Ελευθερίου Βενιζέλου (ορείχαλκος, ύψος 4 μ., Αθήνα – Πάρκο Ελευθερίας). Τοποθετήθηκε στα τέλη του 1969.

•     Ανδριάντας Οδυσσέα Ελύτη (ορείχαλκος, Αθήνα – Κολωνάκι, Πλατεία Δεξαμενής). Τα αποκαλυπτήρια έγιναν το Μάρτιο του 1997, ένα χρόνο μετά το θάνατο του ποιητή, από τον τότε Υπουργό Πολιτισμού Ευάγγελο Βενιζέλο και τον πρώην Δήμαρχο Αθηναίων Δημήτρη Αβραμόπουλο.

•     Ανδριάντας Ελευθερίου Βενιζέλου (μάρμαρο, ύψος 3.50 μ., Αθήνα – Προαύλιο Βουλής των Ελλήνων). Τοποθετήθηκε το έτος 1990.

•      Ανδριάντας Στρατηγού Μακρυγιάννη (ορείχαλκος, ύψος 2 μ., Αθήνα – Οδός Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Βύρωνος). Τοποθετήθηκε επί δημαρχίας Δημήτρη Αβραμόπουλου το Μάρτιο του 1996.

•     Ανδριάντας Χαριλάου Τρικούπη (μάρμαρο, ύψος 3.45 μ., Αθήνα – Προαύλιο Βουλής των Ελλήνων). Φιλοτεχνήθηκε το 1998 και τοποθετήθηκε το 2000.

•     Προτομή Δημητρίου Υψηλάντη (μάρμαρο, 1934, Αθήνα - Πεδίον του Άρεως).

•     Προτομή Κωνσταντίνου Τσάτσου, πρώην Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας (ορείχαλκος, 1989, Αθήνα – Πλάκα, πεζόδρομος οδού Κυδαθηναίων). Βρίσκεται κοντά στο σπίτι, όπου έζησε επί της οδού Κυδαθηναίων αριθ. 9.

Ο Γιάννης Παππάς φιλοτέχνησε επίσης ανδριάντες και προτομές προσωπικοτήτων, που βρίσκονται σε άλλα μέρη της Ελλάδας ή το εξωτερικό, όπως τους ανδριάντες του Αδαμαντίου Κοραή (1938 – 1940, Χίος), του Ελευθερίου Βενιζέλου (Ηράκλειο Κρήτης και Θεσσαλονίκη, 1977), του Μικέ Σαλβάγου, Χιώτη μεγαλέμπορου βάμβακος στην Αίγυπτο (Αλεξάνδρεια), του Ευάγγελου Αβέρωφ – Τοσίτσα (Μέτσοβο), του Ίωνα Δραγούμη (Πλατεία Μακεδονομάχων Θεσσαλονίκης), του Παντελή Πρεβελάκη (Δημαρχείο Ρεθύμνου Κρήτης), τις προτομές των αδελφών Αργέντη, λογίων από τη Χίο, του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου (Πάτρα, 1975 – 1976).

Το έργο του περιλαμβάνει ακόμη πλήθος γλυπτών, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν: «Ο γλύπτης Χρήστος Καπράλος (1936), «Έφηβος» (χάλκινο άγαλμα στο κοινοτικό στάδιο της Αλεξάνδρειας), «Εργάτες στην Κατοχή» (1943), «Κοπέλλες Ελληνίδες» (1953), «Γυναίκα με το Χταπόδι» (1959), «Αναμνήσεις από το καλοκαίρι» (1959), «Η γέννηση της Αφροδίτης» (1976) κ. ά.

 Εργασίες για το άγαλμα της Μητέρας στον Πειραιά (1960)

 «Έφθασε η ώρα. Κλείστε το φως»

Ήταν από τους πιο γνήσιους Έλληνες τεχνίτες της πλαστικής ύλης, ο γλύπτης που δημιούργησε με τις προτομές και τους ανδριάντες του την πινακοθήκη των μεγάλων προσωπικοτήτων του Ελληνισμού. Για τον «δικό τους» Γιάννη Παππά μιλούν οι πιο κοντινοί του άνθρωποι.

Γράφει η Μαργαρίτα Πουρνάρα

Μάλλον δεν υπήρχε καλύτερος τόπος να μιλήσουμε για τον Γιάννη Παππά. τον μεγάλο γλύπτη που έφυγε πλήρης ημερών στις 17 Ιανουαρίου 2005. Στο εργαστήρι του στου Ζωγράφου, όπου οι τεχνίτες εξακολουθούν να εργάζονται πάνω σε έργα του υπό την γλυκιά μελωδία της σμίλης, αγαπημένοι του άνθρωποι άνοιξαν την καρδιά τους στο «Κ» για τον πατέρα, τον δάσκαλο, τον καλλιτέχνη, τον συνεργάτη. Ο γιος του Αλέκος Παππάς. ο βοηθός του Πραξιτέλης Τζανουλίνος. η μαθήτρια του Αφροδίτη Λίτη. η επιμελήτρια των κειμένων του Γεωργία Παπαγεωργίου και ο επιστήθιος φίλος του Αλέξανδρος Αβατάγγελος σκιαγράφησαν την στοχαστική αλλά και τρυφερή του προσωπικότητα. Επιστολή στο «Κ» για τον φίλο του έστειλε και ο Ρολάν Ντιμά, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας.

Ένα πορτρέτο από μνήμες νωπές που δεν έχουν ακόμα προλάβει να στεγνώσουν. Η γκρίζα ζακέτα του είναι πάντα στην πολυθρόνα του. Μια «στρατιά» από μικρά προπλάσματα μάς κοιτάζουν από τα ράφια. Στο μέσον της αίθουσας ένας γλύπτης «χαϊδεύει» το αντίγραφο σε λευκό μάρμαρο του έργου «Ελληνίδα Κοπέλα» του 1953. Όπως το επιθυμούσε ο καλλιτέχνης, το εργαστήρι του δεν θα γίνει ποτέ μαυσωλείο. Θα παραμείνει ένας ζωντανός χώρος εργασίας για τους φοιτητές της ΑΣΚΤ. ενώ ένα τμήμα του φιλοξενεί ήδη μια μικρή μόνιμη έκθεση ζωγραφικών έργων. Στο εγγύς μέλλον θα γίνει μια επέκταση για να στεγαστούν τα γλυπτά του που κληροδότησε στο Μουσείο Μπενάκη, ενώ ο γιος του προσέφερε το ακίνητο.

Ο Γιάννης Παππάς εξακολουθεί να ζει μέσα από τα γλυπτά του που βρίσκονται σε πολλά μέρη της Ελλάδας, από το Μέτσοβο μέχρι τη Χίο και από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Κρήτη. Οι νεότερες γενιές θα συλλάβουν το όραμα του Ελευθερίου Βενιζέλου ή του Χαριλάου Τρικούπη από τα γεμάτα πνοή αγάλματα του Παππά. Κοιτώντας τα δεν μπορεί παρά να διακρίνει κανείς και τη μαστοριά του καλλιτέχνη που τα έφτιαξε, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα την αισθητική του δημοσίου χώρου στη χώρα μας.

Ο ίδιος είχε πλήρη συναίσθηση του τι σημαίνει για τον καλλιτέχνη να τοποθετεί ένα γλυπτό σε κοινή θέα: «Ένα κακό έργο ζωγραφικής το γυρίζεις ανάποδα, ένα γελοίο θεατρικό έργο το ξεχνάς, ένα μέτριο ποίημα δεν το διαβάζεις- το γελοίο γλυπτό σε δημόσιο χώρο σε βασανίζει όσο ζεις - αν φυσικά αντιληφθείς το χάλι του», γράφει στο κείμενο του θαυμάσιου λευκώματος με τα εργά του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΔΑΜ. Διαυγέστατος μέχρι και την τελευταία ημέρα της ζωής του, στα 92 του χρόνια, ο Παππάς δεν σταμάτησε να στοχάζεται και να εκφράζει με μεστό τρόπο τους συλλογισμούς του. Το τελευταίο κείμενο που μετέφραζε ήταν το ημερολόγιο του Ντελακρουά. Οταν κατάλαβε ότι το τέλος πλησίαζε, «έφυγε» ήρεμα: «Έφτασε η ώρα. Κλείστε το φως...»

ΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ

ΡΟΛΑΝ ΝΤΙΜΑ

Πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας

«Ο Γιάννη» Παππάς, ο φίλο» μου»

Συνάντησα για τελευταία φορά τον φίλο μου Γιάννη Παππά, μία εβδομάδα πριν από τον θάνατο του στο διαμέρισμα του στην Αθήνα. Ήταν στο κρεβάτι. Τα πόδια του δεν τον κρατούσαν πια. Τον βρήκα αδυνατισμένο και εξουθενωμένο σωματικά. Πράγμα αξιοπερίεργο, η πνευματική του οξυδέρκεια είχε μεγαλώσει κατ' αντιπαράθεσιν με το σώμα του. Με υποδέχθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο, με χαιρέτησε στα Γαλλικά και συνεχίσαμε τη κουβέντα μας αμιγώς στα Γαλλικά. Καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης δεν έδειξε το παραμικρό σημείο κόπωσης. Μου ανέλυσε λεπτομερώς τα αποτελέσματα της αρρώστιας του στο σώμα, το επερχόμενο τέλος του, μου έδωσε εξηγήσεις για ορισμένα του έργα, και την επιθυμία του για μια αναδρομική έκθεση αυτών στο Παρίσι. Ανταλλάξαμε γνώμες για μερικούς σύγχρονους της τέχνης με τους οποίους υπήρξα συνδεδεμένος, τον Πικάσο, τον Τζιακομέτι, τον Μπρακ. Μιλήσαμε για τον Πικάσο, τα σχέδια του, του διηγήθηκα δύο ανέκδοτα με εμένα και τον Πικάσο, γελάσαμε. Μου εξέφρασε τις διαφωνίες του όσον αφορά τον Τζιακομέτι, που τραβούσε στο έπακρον τα γλυπτά του, φθάνοντας στα όρια του μανιερισμού. Μιλήσαμε δύο ώρες, δεν έψαξε ούτε μια φορά τις λέξεις του, πολλαπλές ήταν οι αναφορές του σε κομμάτια της γαλλικής λογοτεχνίας, Βαλερί, Ντελακρουά, Ντεγκά.

 Έβγαινε μέσα από αυτόν τον Κολοσσό μια διαυγής δύναμη, μια ασύγκριτη παρουσία. Γεωργός, κουρασμένος, να κοιτάζει τις οργωμένες γραμμές που άφησε πίσω του μέσα στο αφράτο χώμα, έτσι έπεφτε το μάτι του Γιάννη σε όλη του τη ζωή, σε όλο μας τον αιώνα, και άφηνε το άροτρο σε άλλα χέρια να συνεχίζουν αυτές του τις γραμμές.

Τον γνώρισα το 1998, μέσω ενός κοινού μας φίλου. Με είχε υποδεχθεί στο ατελιέ του, στο μέσο του καταπληκτικού, γεμάτου γλυπτά του, κήπου του. Θυμάμαι τον Όμηρο, τυφλό να περπατάει μέσα στη νύχτα προς ένα άλλο φως, την Ιοκάστη, τις Κόρες και τους Κούρους της Αιγύπτου.

Μιλήσαμε για το Παρίσι, για τα χρόνια που πέρασε στη σχολή Καλών Τεχνών το 1930 για τον Ντεγκά, τον Ρέμπραντ, τον Πικάσο και πολλούς άλλους. Η γαλλική παιδεία τον σημάδεψε ενισχύοντας τη βαθιά του ελληνικότητα. Μου εξήγησε τη σύνθεση μεταξύ Αιγύπτου και Ελλάδας. Τη μετάβαση από τη μία στην άλλη, στη ζωή του. Η Ελλάδα τίμησε όπως μπορούσε και μέχρις εκεί που μπορούσε αυτόν τον Κολοσσό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τελευταίο νεύμα του Γιάννη, το τελευταίο σφιχταγκάλιασμα των χεριών μας όταν τον άφησα στο γεμάτο φως δωματιάκι του, εκείνο το απόγευμα της Κυριακής περιτριγυρισμένο από τις ζωγραφιές του.

ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Επιμελήτρια των κειμένων του

«Οταν μιλούσε, αντιλαμβανόσουν τον μεγάλο δάσκαλο»

Η γνωριμία μου με τον γλύπτη Γιάννη Παππά οφείλεται στις μεταφράσεις που έκανε, εκ περιουσίας, κειμένων που αγαπούσε, γι' αυτό και τα μετέφραζε, όπως συχνά έλεγε. Κείμενα του Νίτσε, του Πιραντέλο, του Μωπασάν, καθώς και ομότεχνων του. Οι συναντήσεις μαζί του εκτός από τις συζητήσεις για την επιμέλεια των κειμένων, το σχήμα και τα γράμματα του βιβλίου ήταν γεμάτες χρώματα, φως, όγκους -πώς αλλιώς-, ιδέες και λέξεις, λέξεις σε τόσες γλώσσες. Και τόπους. Κωνσταντινούπολη, Παρίσι, Αλεξάνδρεια, Αίγινα. Όταν μιλούσε για τα κείμενα αυτά, αντιλαμβανόσουν τον μεγάλο δάσκαλο. Θαρρείς είχε ζήσει με τους συγγραφείς και τους ήρωες τους. Η γνώση των ξένων γλωσσών και η ευρυμάθεια του ήταν τα στέρεα εφόδια για τις μεταφραστικές του αυτές εργασίες, πολλές από τις οποίες τον παίδεψαν και τον συντρόφευαν σε όλη του τη ζωή, πλάι στη γλυπτική και στη ζωγραφική. Ακόμη και λίγο πριν από το τελευταίο του ταξίδι τον απασχολούσε η ολοκλήρωση μιας ακόμη αγαπημένης του μετάφρασης: το Ημερολόγιο του Ντελακρουά.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΒΑΤΑΓΓΕΛΟΣ

Επιστήθιος φίλος του, χορηγός της έκδοσης «Γιάννης Παππάς» των εκδόσεων ΑΔΑΜ

«Στάθηκε μέχρι τέλους απλώς άνθρωπος»

Τον Γιάννη τον γνώρισα μέσω του Ανδρέα Βουρλούμη. Μου είπε ο Ανδρέας: «Μείνε κοντά στον Γιάννη και αφουγκράσου, ο Γιάννης είναι "κάτι άλλο". Ο Γιάννης δεν κολακεύει».

Με αυτό το « κάτι άλλο » συμπορευτήκαμε τα τελευταία χρόνια. Ένα μικρό μέρος από αυτό το « κάτι άλλο », πέρασε μέσα μου. Θα θυμάμαι πάντα τον Γιάννη, ρωμαλέο, νέο, να μιλάει γι' αυτά που μας απασχολούσαν. Δεν θα μιλήσω για τα όνειρα του, τα γραπτά του, τα γλυπτά του ούτε για την κρίση του χωρίς «ωραιοποιήσεις» ή αυταπάτες πάνω στα παιχνίδια της σύγχρονης τέχνης, αυτό που ονόμαζε χαμογελώντας «παζάρι του μάρκετινγκ της αυτοΰπνωσης ή της αυτοθέωσης». Μία από τις τελευταίες συζητήσεις μας θα ήθελα σύντομα εδώ να καταγράψω.

« Ξέρεις κάτι», μου είπε,« δεν υπάρχει τίποτα άλλο έξω από την ειλικρίνεια των αισθήσεων και του σώματος. Ξέχνα την "άλλη ζωή". Το "σώμα" είναι ειλικρινής οδηγός και τελειωτικός κριτής. Η ειλικρίνεια με την οποία κατοίκησες πάνω σε αυτόν τον λεπτό φλοιό που λέγεται γη, θα σε μετράει για πάντα. Ο τρόπος που τα μάτια σου και οι αισθήσεις σου άνοιξαν διαύλους είναι αιωνιότητα. Εγώ δεν μπορώ πλέον να αγγίξω τα δέντρα έξω από το παράθυρο μου, δεν μπορώ να κρατήσω πλέον στα χέρια μου εργαλεία για δουλειά, τι να την κάνω όλη την τυποποιημένη αθανασία για τους "αδύναμους", που στη σύγχρονη μετεξέλιξη της είναι ο καταναλωτισμός; Θα σταθώ μέχρι τέλους απλώς άνθρωπος, όρθιος απέναντι στα πράγματα».

Σε βλέπω, φίλε, να χαμογελάς από την μισόκλειστη ή μισάνοιχτη πόρτα του σώματος, μέσα από το «άλλο» δωμάτιο.

 Το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έχει αγοραστεί από

τον Δήμο Αθηναίων

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΛΙΤΗ

Γλύπτρια, μαθήτρια του στην ΑΣΚΤ

«Μας έμαθε τι σημαίνει να είσαι δημιουργός»

Γνώρισα τον δάσκαλο Γιάννη Παππά ως φοιτήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών. Ήμουν πολύ ντροπαλή. Μόλις είδε τη δουλειά μου αποφάσισε να με πάρει στο εργαστήρι του. «Έχω να δω τέτοια σχέδια από τον Ρέμπραντ», μου είπε και ο έπαινος του μου έδωσε ορμή να συνεχίσω με πάθος την ενασχόληση με την τέχνη. Πολλές φορές μας φώναζε, ήταν αυστηρός. «Η τέχνη είναι διαχρονική. Δεν πρέπει να βιάζεστε να αφομοιώσετε στη δουλειά σας στοιχεία από τα διάφορα κινήματα», μας έλεγε στα μαθήματα. Τώρα που βλέπω αυτές τις συμβουλές με την απόσταση των ετών που πέρασαν, διακρίνω πόσο δίκιο είχε. Μας έμαθε τι είναι τέχνη, τι σημαίνει να είσαι δημιουργός, πώς να προσεγγίζουμε τα πράγματα με ηρεμία και θρησκευτικότητα. Πώς συλλαμβάνει κάτι το μάτι, πώς σχολιάζει το βλέμμα. Ήταν ένας άνθρωπος ακέραιος, συνεπής, με μεγάλη αγάπη για την τέχνη και τους μαθητές του. Μας μεταλαμπάδευσε το πάθος για την πολιτιστική μας κληρονομιά. Η σχέση μας έχει αφήσει μέσα μου μια γλύκα και το σεβασμό για μια μοναδική προσωπικότητα. Ήμουν πολύ τυχερή που τον είχα δάσκαλο...

Από αριστερά οι Πραξιτέλης Τζανουλίνος, Αφροδίτη Λίτη και ο γιός του γλύπτη Αλέκος στο εργαστήρι του Γιάννη Παππά

ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

Δύο οι κουβέντες για τον πατέρα μου

Πρώτον, ποτέ δεν ξέχασε ότι ήταν γλύπτης Ελλην. Δεύτερον, τακτικά ανέτρεχε σε ένα από τα αδέσποτα του Ευριπίδη:

«σε τον αυτοφυά /τον εν αιθερίω ρύμβω πάντων φύσιν εμπλέξανθ' / ον πέρι μεν φως / πέρι δ' ορφναία νυξ αιολόχρως / άκριτος τ' άστρων όχλος / ενδελεχώς αμφιχορεύει»

(εσύ ο αυτοφυής / ο εμπλέξας την ουσία πάντων σε αιθέρια περιδίνηση / έχων απ' τη μία μεν φως / απ' την άλλη δε σκοτεινή και αστερόεσσα τη νύχτα / με αμέτρητο το πλήθος άστρων διαρκώς να χορεύουν γύρω) 

ΠΡΑΞΙΤΕΛΗΣΤΖΑΝΟΥΛΙΝΟΣ

Γλύπτης και επί σειράν ετών βοηθός του

«Μου έλεγε γα βλέπω πάντα με τα δικά ρου μάτια»

Ήταν μεγάλη τύχη, τύχη αγαθή, όταν ερχόμενος από την Τήνο, πολύ νέος τότε, γνώρισα τον Δάσκαλο μου, τον Γιάννη Παππά. Η πρώτη μας συνάντηση έγινε ένα βράδυ στο «γυμνό νυκτός» εργαστηριακό μάθημα όπου σχεδιάζαμε και μελετούσαμε με γυμνό μοντέλο. Μέσα στην ησυχία όπου μονάχα ο ήχος των μολυβιών επάνω στο χαρτί ακουγόταν, άνοιξε η πόρτα. Ο Δάσκαλος, μια παρουσία ζεστή αλλά και αυστηρή, παράξενα οικείος στα μάτια μου, μπήκε στην αίθουσα. Άρχισε να κοιτάζει τα σχέδια και τους σπουδαστές έναν-έναν και κάποια στιγμή αισθάνθηκα να στέκεται κοντά μου. Με χαιρέτησε. «Εσύ Βενιαμίν, από πού είσαι;» «Από την Τήνο Δάσκαλε», είπα χαμηλόφωνα. Έμεινε για λίγο κοντά μου, παρατηρώντας το σχέδιο μου. «Να βλέπεις με τα δικά σου μάτια. Πρόσεξε τα μεγάλα σχήματα, τις μεγάλες γραμμές, το χώρο. Να έρθεις να μου δείξεις αυτά που κάνεις αύριο στο εργαστήριο στις 10.00», μου είπε. Αυτό ήταν. Τα χρόνια πέρασαν και πέρασαν γεμάτα κοντά του.

Στις 16 Ιανουαρίου 2005, ώρα 7 το βράδυ, με παλιόκαιρο, κρύο αέρα που σφύριζε στον 10ο όροφο του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» μαζί με τον κοινό μας φίλο Αλέξανδρο Αβατάγγελο, ήταν η τελευταία φορά...

«Ξέρεις παιδί μου, να με σκέπτεσαι... αλλά και να μην με σκέπτεσαι... Αυτά που σου λέω να τα θυμάσαι...» 

Πηγές :

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Περιοδικό «Κ»