ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Αντιευρωπαϊσμός...

ΑΛΑΒΑΝΟΣ :«Έχετε δίκιο να με κατηγορείτε. 

Αλλά ακόμη και ο Ναζωραίος ανάμεσα στους μαθητές του είχε και τον… Ιούδα»

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Αντιευρωπαϊσμός...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Στις προηγούμενες παγκόσμιες αναταραχές, με φασισμούς, ναζισμούς, κ.λπ., παρά τη θύελλα και τις συμφορές που προκάλεσαν αυτές οι μορφές ολοκληρωτισμού, δεν μπόρεσαν να σβήσουν την Αριστερά διεθνώς. Μερικοί υποστηρίζουν ότι αυτό επετεύχθη διότι υπήρχε η Σοβιετική Ένωση. Μπορεί.

Το βέβαιον είναι ότι στον ευρωπαϊκό χώρο κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αριστεροί οργανώθηκαν, σχημάτισαν λαϊκά μέτωπα και άλλες μορφές συνεργασίας και αντιστάθηκαν στη λαίλαπα που απειλούσε με αφανισμό την ανθρωπότητα. Ο χώρος αυτός, γενικά της Αριστεράς, επέζησε διότι ήταν γνήσιος και όχι κάλπικος. Ήταν γνήσιος, έστω και με τα ελαττώματά του. Η ανάμνηση της Ρωσικής Επανάστασης συγκινούσε ακόμη το προλεταριάτο. Το 1945 ο ηγέτης της σοσιαλιστικής ΕΛΔ, ο Ηλίας Τσιριμώκος, σε ένα άρθρο του επεσήμαινε ότι: «Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν παρέχει πρότυπο για αντιγραφή, αλλά αποτελεί την πηγή του επαναστατικού πνεύματος, απ’ το οποίο πρέπει να ποτισθούμε για να είμαστε σε θέση -απορρίπτοντας κάθε ιδέα συνθηκολόγησης με τον καπιταλισμό- να αντιμετωπίσουμε κάθε μορφή πάλης που ο καπιταλισμός θα μας επιβάλει…».

Μετά από 70 και πλέον χρόνια, αυτό το επαναστατικό πνεύμα δεν επέζησε για πολλούς και διαφόρους λόγους. Και φθάσαμε σε χαλεπούς καιρούς, όπου ο καπιταλισμός μας έχει επιβάλει τη χειρότερη μορφή δικτατορίας, χωρίς να έχουμε δυνάμεις αντιστάσεως. Η συνθηκολόγηση με τον καπιταλισμό (πιο σωστά η υποταγή σ’ αυτόν) συνέβη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, υπό την ηγεμονία της Γερμανίας, η οποία κατόρθωσε είτε να μεταλλάξει την Αριστερά είτε να τη σβήσει ως δύναμη. Έτσι, τα μεν λεγόμενα σοσιαλιστικά ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα του ευρωπαϊκού χώρου αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου καπιταλιστικού νομίσματος, τα δε κομμουνιστικά ψάχνουμε με τον φακό για να τα εντοπίσουμε.

Συνεχίζουμε κάθε χρόνο τον Ιούλιο, αστόχαστα, να γιορτάζουμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Πέραν του ότι εκείνη η αποκατάσταση συνδέεται με την καταστροφή της Κύπρου (αυτό είναι άλλο θέμα, που χρήζει αναλύσεως), η Μεταπολίτευση, σε σύντομο χρόνο, οδήγησε στη σήψη και στην παραμόρφωση της Δημοκρατίας. Και το γεγονός αυτό δεν πρέπει επιπόλαια να το γιορτάζει κανείς, αλλά τουλάχιστον να προβληματίζεται. Η Αριστερά φέρει μεγάλες ευθύνες γι’ αυτόν τον κατήφορο. Για πρώτη φορά μεταπολεμικά, απόλυτα ελεύθερη, ζαλίστηκε, επεδόθη σε πειραματισμούς, έψαχνε να χτίσει τον κόσμο της πέραν και μακράν του παραδοσιακού ΚΚΕ, πελαγωμένη σε κυκεώνα θεωριών και σε αντίγραφα ξένων προτύπων. Περισσότερο μόδα, παρά ιδεολογία συγκεκριμένη, τα έκανε θάλασσα. Ο καθένας είχε στο μυαλό του σουρεαλιστικές ιδεοληψίες και τις βάφτιζε στην κολυμβήθρα της Αριστεράς. Οι τελευταίοι γνήσιοι αγωνιστές αυτού του χώρου έσβηναν κι έπαιρναν τη θέση τους στην Ιστορία, θλιμμένοι γι’ αυτό που έβλεπαν να μένει πίσω τους. Έτσι, π.χ., έφυγαν από τη ζωή ο Ηλίας Ηλιού και ο Σταύρος Ηλιόπουλος. Πήραν μαζί τους και την ανάμνηση της παλιάς ΕΔΑ, την οποία οι νέοι στάθηκαν ανίκανοι να κατανοήσουν.

Μέσα στις πολλές αλλαγές ονομασιών της ανανεωτικής Αριστεράς ασφαλώς υπήρχαν και άνθρωποι που άξιζαν. Δεν επεκράτησαν όμως αυτοί. Αυτός ο τόσο συγκεχυμένος χώρος, ακριβώς διότι δεν είχε σωστή ιδεολογική πυξίδα, παραγκωνίστηκε σε κρίσιμα χρόνια από τη λαίλαπα του Πασοκισμού, που λεηλάτησε για μεγάλο διάστημα το συγκεκριμένο πεδίο. Έτσι ο σοσιαλισμός έγινε ζόμπι, ένας χώρος ιδεολογικού φρενοκομείου. Αλλά και το ΚΚΕ μετά τον θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη, χωρίς πεπειραμένο τιμονιέρη, επιμένει πεισματικά σε έναν μοναχικό δρόμο, χωρίς να κατανοεί τη σημασία της συσπείρωσης των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Και αποφύγει να δηλώσει ξεκάθαρα πως -κατά τη γνώμη του- θα πρέπει να εφαρμοστεί άλλη οικονομική πολιτική. Δεν μας εξηγεί ούτε καν πώς αντιλαμβάνεται την αντιμετώπιση του καπιταλισμού της εποχής μας και τη συγκυρία που επικρατεί στη χώρα.

Η γερμανοευρωπαϊκή ένωση, ο φασισμός του Σόιμπλε, έκανε απόλυτα τη δουλειά του στην Ελλάδα με το έκτρωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη απάτη όχι μόνο στην πορεία της Αριστεράς, αλλά στην πολιτική ιστορία της Ελλάδος. Οι ξένοι ραδιούργοι κατάλαβαν ότι την πραγματική Αριστερά στη χώρα μας δεν μπορούσε να την ισοπεδώσει καμιά μορφή της Δεξιάς. Οδοστρωτήρας για αυτήν την ιδεολογία θα ήταν η… ίδια η Αριστερά, εάν εξαγοραζόταν και με δελεαστικά ανταλλάγματα μεταβαλλόταν σε δήμιο της εργατικής τάξης. Το υλικό με το οποίο είχε συγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ό,τι έπρεπε για να αλωθεί ευκολότατα αυτός ο χώρος. Όσοι ήσαν πραγματικοί ιδεολόγοι, έφυγαν και διαχώρισαν τη θέση τους. Έμειναν καιροσκόποι, μηδενιστές, προστάτες της αλητείας των αντιεξουσιαστών, πρώην Πασόκοι, απάτριδες, εκατομμυριούχοι, που αρέσκονταν να φοράνε τραγιάσκα και να σέρνουν στις πλάτες σακίδια, ώστε να φαντάζουν… απελευθερωμένοι από αστικές συμβατικότητες, κατεδαφιστές της ελληνικής παιδείας, θεσμοθετούν την παρουσία του Ισλάμ στη χώρα μας και ως απόφοιτοι ακριβών ξένων πανεπιστημίων ήλθαν να αυτοσχεδιάσουν.

Όλο αυτό το συνονθύλευμα του Ιονέσκο χρειαζόταν έναν ικανό αρχηγό, λαοπλάνο, και τον βρήκε στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Το δέλεαρ της εξουσίας αρκούσε για να πουλήσει ο νεαρός χαρισματικός ηγέτης την εμπιστοσύνη εκείνων που του έδωσαν την ψήφο τους και πίστεψαν στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Υπό τα χειροκροτήματα των εταίρων, ο γιαλαντζί επαναστάτης μετεβλήθη σε νεκροθάφτη της Αριστεράς και σε εκτελεστή των εντολών των κατακτητών για τον αφανισμό των Ελλήνων. Ο Αλέξης υπήρξε μαθητής του Αλέκου Αλαβάνου. Δημιούργημά του. Αυτός τον προώθησε. Κι όταν κάποτε κατηγόρησαν τον Αλαβάνο για τον μαθητή του, εκείνος, απολογούμενος, έδωσε εύστοχη απάντηση: «Έχετε δίκιο να με κατηγορείτε. Αλλά ακόμη και ο Ναζωραίος ανάμεσα στους μαθητές του είχε και τον… Ιούδα»! Μόνο που ο Ιούδας στο τέλος, από τύψεις για την προδοσία του, κρεμάστηκε.

Πιο… πρακτικός ο Αλέξης προτίμησε να μείνει πρωθυπουργός και να κρεμάσει τον ελληνικό λαό! Δεν ήταν καμωμένος ο Τσίπρας για την προοπτική της Ιστορίας. Δεν πίστεψε ποτέ στις ιδέες του σοσιαλισμού. Ο Ζορές έλεγε: «Η μεγάλη υπόθεση του σοσιαλισμού και του προλεταριάτου δεν έχει ανάγκη ούτε από το ψέμα ούτε από το μισό ψέμα». Ο Αλέξης όμως είχε ανάγκη από το τεράστιο ψέμα για να γίνει πρωθυπουργός. Και η Κίρκη των Βρυξελλών δεν δυσκολεύτηκε να μεταμορφώσει τον ανατροπέα σε μαριονέτα. Χωρίς τύψεις, αδιαφορεί για τις φοροκαταιγίδες που διατάσσουν οι ξένοι ώστε να σαρώνουν την πατρίδα μας. Δεν βλέπει ότι ο ευρωπαϊσμός έχει οδηγήσει στον νέο φασισμό.

Οι γιακωβίνοι είχαν κηρύξει εχθρούς του λαού εκείνους που βοηθούσαν τα σχέδια των συνασπισμένων τυράννων, σχέδια που στρέφονται ενάντια στη Δημοκρατία… Το παράδειγμα των γιακωβίνων είναι διδακτικό και δεν πάλιωσε μέχρι σήμερα. Οι συνασπισμένοι τύραννοι που στρέφονται ενάντια στην Δημοκρατία είναι οι εταίροι. Και εχθροί του λαού είναι αυτοί που τους βοηθούν, όλοι όσοι ανήκουν στα κόμματα του λεγόμενου ευρωπαϊκό τόξου. Αυτά τα χρεοκοπημένα κόμματα και κομματίδια δεν αντιλαμβάνονται ότι μόνο η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που χειραγωγείται από τη Γερμανία, θα διασώσει τις αληθινές ευρωπαϊκές αξίες, που έσβησαν οι εταίροι, εκφραστές του ασύδοτου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτό χρειάζεται εξέγερση.

Αντικρίζοντας την κοσμοϊστορική εξέγερση του 1789, ο Sain-Just αναφωνούσε: «Η ευτυχία είναι μια ιδέα καινούργια στην Ευρώπη…». Τώρα η δυστυχία είναι η ιδέα που κυριαρχεί στη γηραιά ήπειρο. Και για να την αποτινάξουμε οφείλουμε να υψώσουμε το λάβαρο του αντιευρωπαϊσμού. Ο γάλλος αριστερός ποιητής Πολ Ελιάρ έγραφε σε έναν στίχο του: «Μέσα από τη δύναμη μιας λέξης ξαναρχίζω τη ζωή μου…». Μέσα από τη δύναμη αυτής της λέξης -του αντιευρωπαϊσμού- θα ξαναρχίσουμε τη ζωή μας…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ