ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ : Tι φταίει

Tι φταίει

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ

Δικηγόρου-πρώην προέδρου Δ.Σ.Θ.

Οι έλληνες πολίτες παρακολουθούν καθημερινά τις αποκαλύψεις για σενάρια διαπλοκής, για τις προμήθειες που εισέπρατταν κάποιοι για τα εξοπλιστικά προγράμματα των Ενόπλων Δυνάμεων, για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων, κ.λπ., σαν να παρακολουθούν κινηματογραφική ταινία... Τρίβουν τα μάτια τους κι αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να γίνονταν αυτά, πώς δεν τα αποκάλυψαν έγκαιρα τα ΜΜΕ, πώς είναι δυνατόν τα πολιτικά κόμματα να μην αντέδρασαν.

Επειδή πρέπει να λέμε μόνο αλήθειες, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι λίγο-πολύ όλοι ήξεραν ή τουλάχιστον υποψιάζονταν αλλά σιωπούσαν… κάνοντας ότι δεν βλέπουν ή κάποιοι λέγοντας (μεταξύ αυτών και πρώην πρωθυπουργός εκείνης της περιόδου), ανοήτως: «Όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον Εισαγγελέα».

Δυστυχώς, το πολιτικό μας σύστημα στη Μεταπολίτευση λειτουργούσε με βάση την αρχή «να κάνουν όλοι ότι δεν βλέπουν», μέχρι που κάποιος «τρελός» δημοσιογράφος θα αποκάλυπτε κάτι ή το ίδιο το πολιτικό σύστημα θα θυσίαζε κάποιους για να εκτονωθεί το λαϊκό συναίσθημα…

Να υπενθυμίσω την υπόθεση Κοσκωτά, όπου όλοι ήξεραν ή υποψιάζονταν τι γίνεται αλλά απέφευγαν να μιλήσουν... Να θυμίσω ότι υπήρξε ένας μόνο βουλευτής της ΝΔ (ο Γ. Σούρλας) τότε που τόλμησε να κάνει ερώτηση στη Βουλή για την υπόθεση αυτή και κόντεψε να διαγραφεί από το κόμμα του… Ενδεικτικά ακόμη να θυμίσω ότι όταν με εισήγησή μου ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, το 2007, εξέδωσε ένα ψήφισμα καταγγελίας της όλης διαδικασίας ανταλλαγών στην υπόθεση Βατοπεδίου (με προσωπικό κόστος για τον γράφοντα), πέτυχε μεν να διασώσει σημαντικές εκτάσεις του Δημοσίου στον Ν. Θεσσαλονίκης, αλλά, δυστυχώς, ήταν ο μόνος φορέας που διαμαρτυρήθηκε σε μια Θεσσαλονίκη που οι περισσότεροι έκαναν πως δεν έβλεπαν... Να υπενθυμίσω ακόμη ότι την περίοδο της ανόδου του χρηματιστηρίου έβγαινε στα ΜΜΕ ο αρμόδιος υπουργός κι έλεγε ότι η άνοδός του αντικατοπτρίζει τον δυναμισμό της ελληνικής οικονομίας, με αποτέλεσμα, όμως, να λεηλατηθούν οι οικονομίες του απλού πολίτη… Τέλος να θυμίσω ότι αρχηγοί κομμάτων, για εκλογικούς ή άλλους λόγους, τοποθετούσαν στα ψηφοδέλτιά τους και υποψήφιους που είχαν ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη και πρόσωπα αμφιλεγόμενου ήθους, ενώ ο πολιτικός κόσμος στη Μεταπολίτευση φρόντισε να βρίσκονται σχεδόν στο απυρόβλητο οι επίορκοι πολιτικοί μέσω της συνταγματικά κατοχυρωμένης σύντομης παραγραφής τυχόν ποινικών ευθυνών κι έτσι λίγες υποθέσεις καταλήγουν στη δικαιοσύνη, που πάντως, παρά τα προβλήματά της, λειτουργεί καλύτερα από τους άλλους θεσμούς στη χώρα μας.

Βεβαίως υπήρξαν και υπάρχουν τίμιοι πολιτικοί που σεβάσθηκαν το δημόσιο χρήμα και είχαν ή έχουν ως γνώμονα των ενεργειών τους το δημόσιο συμφέρον... Δεν φτάνει αυτό όμως... Θα προσέφεραν υπηρεσία στην πατρίδα, αν έλεγαν στους αρχηγούς τους ότι δεν δέχονται να είναι συνυποψήφιοι με πρόσωπα αμφιβόλου ήθους. Θα προσέφεραν, αν διαμαρτύρονταν κάποια φορά για τον τρόπο που καταρτίζονταν ψηφοδέλτια, με αποκλεισμό ικανών, για να εξασφαλιστεί η εκλογή κάποιου συγγενούς ισχυρού και για τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με κομματικές μετριότητες και ανεπάγγελτους γόνους, με αποτέλεσμα αυτός να είναι αναποτελεσματικός.

Ο Τζον Κένεντι, πριν εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ, είχε γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Η σκιαγραφία των γενναίων». Σε αυτό βιογραφεί οκτώ αμερικανούς πολιτικούς που σε κάποια φάση της πολιτικής τους ζωής, χάριν του δημοσίου συμφέροντος, χρειάστηκε να πάρουν κάποια γενναία απόφαση κόντρα στα κόμματά τους αλλά και στην κοινή γνώμη… Όπως γράφει, κάποιοι δικαιώθηκαν αλλά και κάποιοι καταστράφηκαν πολιτικά, αλλά λέει ότι με το θάρρος τους άφησαν καλή κληρονομιά σε κάθε αμερικανό πολίτη και ανύψωσαν την ποιότητα του πολιτεύματος… Δυστυχώς, στη χώρα μας αυτό το θάρρος έλειψε από τον πολιτικό κόσμο, που έπαιρνε αποφάσεις με βάση μόνο τις δημοσκοπήσεις, ενώ αρκετοί από τους πολιτικούς μας μπέρδευαν το νόμιμο με το ηθικό και υπήρξαν ατομικά έντιμοι πρωθυπουργοί, που δυστυχώς κάλυψαν ηθικά κατακριτέα συμπεριφορά υπουργών.

Όσα συμβαίνουν σήμερα νομοτελειακά θα συνέβαιναν, γιατί για πολλά χρόνια υπήρξε ανοχή σε τέτοια φαινόμενα... Ακόμη κι εμείς οι πολίτες δεν λειτουργήσαμε ως ενεργοί πολίτες, ανεχθήκαμε την οικογενειοκρατία και αναδείξαμε κατά καιρούς ως εκπροσώπους μας ασήμαντες μετριότητες, υποτακτικούς της διαπλοκής και κάποιους που συνωστίζονταν στην αυλή πολυεθνικών ή άλλων ισχυρών για να πάρουν χορηγίες...

Το πολιτικό μας σύστημα, με τον τρόπο που λειτουργούσε, κακό σπόρο έσπερνε και, φυσικά, σήμερα καρκινώματα θερίζει… Για να αλλάξουν τα πράγματα χρειάζεται βεβαίως μια τολμηρή συνταγματική αναθεώρηση με τονισμό της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και αναβάθμιση του Κοινοβουλίου, αλλά πρωτίστως πρέπει να αλλάξουμε και εμείς οι πολίτες, πέρα από όλα τα άλλα... Πρέπει πλέον να αντιμετωπίζουμε ως προσωπική μας υπόθεση ό,τι γίνεται στη δημόσια ζωή, αναζητώντας ως εκπροσώπους μας πρόσωπα με ήθος, επαγγελματική καταξίωση αλλά και θάρρος να λένε και όχι όταν πρέπει.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ