ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ

ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ

Από την προσωπική ιστοσελίδα φίλου, Κυβερνήτη αεροσκαφών

Τελειώνει ο Σεπτέμβριος και ξεκίνησε το Ελληνικό σχολείο στην Ντόχα. Είναι εκπληκτικό το πόσο αυξήθηκε ο αριθμός των μαθητών. Και είναι εκπληκτικό το πόσοι νέοι Έλληνες μετανάστες ήρθαν να δουλέψουν εδώ. Κυρίως επιστήμονες μηχανικοί, τεχνικοί αλλά και δεκάδες άλλες ειδικότητες, από πιλότους στην Qatar Airways μέχρι φυσιοθεραπευτές. Και συνέχεια καταφθάνουν νέοι…

Δεν χρειάζεται να γράψω εδώ τις σκέψεις μου για την αθλιότητα της Ελληνικής κοινωνίας και την απύθμενη αλητεία των ταγών της, που εξανάγκασε τα νέα ή ικανά μέλη της στον εξανδραποδισμό και τους γηραιότερους στον από πείνα θάνατο. Η κατάσταση επιδεινώνεται μέρα με την μέρα και βλέπω την τελική έκρηξη να έρχεται. Απλά, σαν “παλιός” πια στην δεύτερη μετανάστευση της ζωής μου (5 χρόνια ήδη στην Ντόχα), θέλω να συγχαρώ όσους άνοιξαν τα φτερά τους να ξεφύγουν από την εξαθλίωση για το θάρρος και την αποφασιστικότητά τους, να καλωσορίσω όσους από αυτούς έρχονται στο φιλόξενο Κατάρ και να τους πω ότι, πέρα από κάποιες δυσκολίες στην προσαρμογή, η ζωή θα τους ανταμείψει. Ο τολμών νικά, πάντοτε.

Με αυτές τις σκέψεις, αφιερώνω σε όλους εμάς, παλιούς και νέους μετανάστες που με τόσο πόνο αποχαιρετάμε κάθε χρόνο στο τέλος των σύντομων διακοπών την πανέμορφη Πατρίδα μας και τις οικογένειές μας, τους στίχους από ένα πανέμορφο Ελληνικό τραγούδι, όπως τους πρωτοτραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, πριν το απαγορεύσει η δικτατορία και το κάνει ευρέως γνωστό με άλλους στίχους η Βίκυ Μοσχολιού. Έτσι, για να θυμόμαστε το γιατί φεύγουμε. Γιατί, αν μείνουμε πίσω, όπως λένε οι υπέροχοι στίχοι του Άκη Πάνου, “…δεν θα έρχονται για εμάς τα καλοκαίρια, θα είναι η ζωή πολύ βαριά…”

Τον έρωτα φαρμάκωσ' η μιζέρια,
κομμάτιασε η φτώχεια την καρδιά
δεν ήρθανε για μας τα καλοκαίρια
και έγιν' η ζωή τόσο βαρειά.
Θα κλείσω τα μάτια θ’ απλώσω τα χέρια,
μακριά από τη φτώχεια, μακριά απ' τη μιζέρια,
θα πάρω τη στράτα κι εγώ, τη μεγάλη,
θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει.
Πού να βρεθεί ντροπή να με κρατήσει
στη λάσπη και στην ξύλινη σκεπή,
τη φτώχεια που μας έχει γονατίσει,
τη νιώθω μεγαλύτερη ντροπή.
Θα κλείσω τα μάτια θ’ απλώσω τα χέρια,
μακριά από τη φτώχεια, μακριά απ' τη μιζέρια,
θα πάρω τη στράτα κι εγώ, τη μεγάλη,
θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει.

Facebook/ Pavlos Papadimitropoulos