ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Τα δύο «ΟΧΙ»

ΤΟ "ΟΧΙ" ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΟΧΙ και ΤΟ "ΟΧΙ" ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΝΑΙ

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Τα δύο «ΟΧΙ»

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Όταν πλησιάζει η 28η Οκτωβρίου, με το άχραντό της μήνυμα, νιώθεις την ανάγκη να κλείσεις τα μάτια και να γυρίσεις με τον νου στις μεγάλες ώρες και ημέρες εκείνης της εποποιίας. Καθήκον είναι η προάσπιση της εθνικής τιμής. Στην εκτέλεση του καθήκοντος εκλήθησαν τότε οι πολίτες.

Καθήκον προς τα μάρμαρα που αποτελούν τη δόξα των περασμένων, προς τον Ιερό Βράχο που εκοίλαναν ο ιδρώτας και το αίμα των γενεών που προηγήθηκαν. Όταν οι ηγέτες δεν συγχρονίσουν το βήμα τους με το βήμα της Ιστορίας, είναι μοιραίο να αφανισθούν. Όταν το πετύχουν, μένει το όνομά τους γραμμένο σε χρυσές σελίδες. Τι έγινε τότε;

Το 1940 είχαμε το δικτατορικό καθεστώς της «4ης Αυγούστου», που ήταν μισητό. Όμως, όταν ξημέρωσε η 28η Οκτωβρίου, το καθεστώς ξεχάσθηκε. Έμεινε το «ΟΧΙ» που είπε ο πρωθυπουργός Ιω. Μεταξάς. Ήταν ένα «ΟΧΙ» πανελλήνιο, το οποίο κατέβαινε από τις κορυφογραμμές της Ηπείρου και συνηντάτο, διαμέσου ανέμων, βουνών και θαλασσών, με τα εκατομμύρια «ΟΧΙ» τα οποία απαντούσαν όλα τα στόματα. Εκείνη τη στιγμή το «ΟΧΙ» υπήρξε η θρυαλλίς, υπήρξε η Νίκη. Οι μικρόψυχοι, εμπαθείς και ανιστόρητοι θα ισχυριστούν ότι το «ΟΧΙ» δεν… το είπε ο Μεταξάς αλλά ο ελληνικός λαός! Αλλά ο λαός εκείνη την ώρα κοιμόταν. Σίγουρα, θα το έλεγε αργότερα, αλλά την κρίσιμη στιγμή ο Γκράτσι χτύπησε την πόρτα της απλής μονοκατοικίας του Μεταξά στην Κηφισιά. Εάν ο πρωθυπουργός έλεγε τότε «Ναι», η Ιστορία θα εξελισσόταν διαφορετικά.

Και την αλήθεια αυτή μάταια προσπαθούν να την αποσιωπήσουν ανερμάτιστοι ψευδοπροοδευτικοί. Άλλωστε, τη σημασία της απάντησης του Μεταξά ανεγνώρισαν και εξήραν κορυφαίοι πολιτικοί ηγέτες του δημοκρατικού κόσμου, που ήσαν, μάλιστα, εξόριστοι σε νησιά από το καθεστώς, όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Παν. Κανελλόπουλος, ο Γεώργιος Καφαντάρης και πολλοί άλλοι. Ως παρένθεση, να σημειώσουμε ακόμα ότι, με όλα τα δεινά του, το καθεστώς της «4ης Αυγούστου» είχε εφαρμόσει μια εργατική πολιτική που σήμερα μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Κλείνουμε την παρένθεση. Αλλά και ο αρχηγός του ΚΚΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης, τουλάχιστον στην πρώτη επιστολή του ήταν σαφής: «Στον πόλεμο αυτόν, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη…».

Υπάρχει και κάτι ακόμα σημαντικό, που σήμερα οι εμπαθείς μηδενιστές, ανιστόρητοι και άθεοι, σαν τον απερίγραπτο Φίλη, δεν θέλουν ούτε να το ακούνε: Το θρησκευτικό συναίσθημα, που γιγάντωνε τη θέληση και έδινε φτερά στους μαχητές μας. «Θα γίνει ό,τι έχει αποφασίσει η υβρισμένη Παναγία της Τήνου. Θα νικήσωμεν», έγραφε σε άρθρο του ο Γεώργιος Βλάχος. Η Εκκλησία πρώτη μπήκε στον αγώνα. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ήταν τότε ο Χρύσανθος. Κι όταν στις 24 Απριλίου 1941 πήγαν στην Αρχιεπισκοπή ο νομάρχης Αττικοβοιωτίας Πετζόπουλος και ο δήμαρχος Αμβρόσιος Πλυτάς για να τον καλέσουν μαζί τους, προκειμένου να παραδώσουν την Αθήνα στους Γερμανούς, ο Χρύσανθος τους απάντησε: «Έργον του Αρχιεπισκόπου είναι όχι να υποδουλώνει, αλλά να ελευθερώνει». Και εζήτησε από τον νομάρχη και τον δήμαρχο να μεταφέρουν αυτήν την απάντηση και στον υφυπουργό Ασφαλείας, τον Μανιαδάκη.

Σήμερα, οι κοινοβουλευτικοί μας θεσμοί γέννησαν το ρεζιλίκι της αθεΐας, της απαξίωσης της Εκκλησίας και των ιερών συμβόλων του έθνους. Η κυβέρνηση των σουρεαλιστών - τυχοδιωκτών που έχουμε τεμαχίζει την Ελληνική Ιστορία, διαγράφει τα Αρχαία, αφανίζει τα Θρησκευτικά, για να κάνει τη νεολαία ζόμπι. Θέλουν την πατρίδα μας επαρχία της παπικής και προτεσταντικής Δύσης. Επαρχία αυτών που ακόμα κι ο Νίκος Ζαχαριάδης αποκαλούσε στο άρθρο του της 9ης/9/1945 στον «Ριζοσπάστη» «ξεπεσμένους και έκφυλους Λεβαντίνους».

Ας επανέλθουμε, όμως, στη σημασία του «ΟΧΙ». Υπάρχουν πολλές καίριες στιγμές στην Ιστορία που καλούμεθα να υψώσουμε την άρνηση. Μη λησμονούμε ότι οι ένδοξες σελίδες γράφτηκαν πάντα με «ΟΧΙ» και ποτέ με «Ναι». Ο Μεταξάς, αν και δικτάτορας, διέσωσε τη φήμη του με τη σωστή στάση του την ώρα της επίθεσης των στρατιών του Μουσολίνι. Στις μέρες μας τι έγινε; Όταν ήλθε η στιγμή να αρνηθούμε την υποδούλωση στη δικτατορία της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, ο λαός με το δημοψήφισμα έδωσε το «ΟΧΙ» στον Τσίπρα, αλλά εκείνος, υποκύπτοντας στις απειλές και στους εκβιασμούς των ανάλγητων «εταίρων», μετέτρεψε σαν πλανόδιος ταχυδακτυλουργός το «ΟΧΙ» σε «Ναι»!

Ειρωνεία της Ιστορίας: Ο «φασίστας» Μεταξάς είπε «ΟΧΙ» και ο… «αριστερός» Τσίπρας επέλεξε το «Ναι»! Πώς συνέβη; Απλώς, ο Τσίπρας δεν ήταν καμωμένος για την προοπτική της Ιστορίας. Είναι κατώτερος των περιστάσεων. Απέτυχε ως ηγέτης και διέπρεψε ως καιροσκόπος. Προκειμένου να παραμείνει πρωθυπουργός «παντός καιρού», υπέκυψε στο Δ’ Ράιχ του Σόιμπλε. Διότι ο γερμανός αυτός πολιτικός αγύρτης εφαρμόζει ακριβώς το σχέδιο που είχε στο μυαλό του ο Χίτλερ εάν κέρδιζε τον πόλεμο: Την κυριαρχία της Γερμανίας στον ευρωπαϊκό χώρο, με την απολυταρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου και των τραπεζιτών. Δεν έχει ανάγκη από βόμβες και άλλα καταστροφικά όπλα σήμερα το Βερολίνο. Με ένα νόμισμα –το ευρώ– κάνει τη δουλειά του. Από τη στιγμή που μια χώρα δεν έχει εθνικό νόμισμα, χάνει την εθνική της ανεξαρτησία. Αυτό πάθαμε. Όπως τονίζει ο καθηγητής κ. Γ. Κασιμάτης: «Σκοπός της δέσμευσης της δημόσιας περιουσίας και όλης της οικονομικής πολιτικής είναι η οικονομική και πολιτική χειραγώγηση της Ελλάδας ως εθνικού κράτους, ώστε η οικονομία και η πολιτική να περάσουν στην πλήρη εξουσία του υπερεθνικού καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού αντίστοιχα…».

Οι πραγματικοί ηγέτες, όταν αποφασίζουν να προβάλουν αντίσταση σε εχθρούς, και μάλιστα ισχυρότερους, προετοιμάζουν τις κινήσεις τους και έχουν σχέδιο. Ο Μεταξάς δεν ξύπνησε ένα πρωί και απλώς είπε ένα «όχι» όταν του ζήτησε ο Γκράτσι να περάσουν τα ιταλικά στρατεύματα στην Ελλάδα. Έβλεπε το διεθνές κλίμα από καιρό και εγκαίρως είχε πάρει μέτρα. Πρώτα πρώτα, είχε επιλέξει με ποια πλευρά θα ήμασταν, δηλαδή με την Αγγλία. Δεύτερον, φρόντισε εγκαίρως να εξοπλίσει την Ελλάδα, για να την καταστήσει ικανή να αμυνθεί. Έτσι, στις 28 Οκτωβρίου 1940 επέτυχε να θέσει επί ποδός πολέμου 15 μεραρχίες και 5 ταξιαρχίες Πεζικού, ως και μία μεραρχία και μία ταξιαρχία Ιππικού. Για το Πολεμικό Ναυτικό είχαν παραγγελθεί δύο νέα αντιτορπιλικά από την Αγγλία, τα «Βασιλεύς Γεώργιος» και «Βασίλισσα Όλγα», ενώ από το 1936 είχαν παραγγελθεί 300 περίπου αεροσκάφη, διαφόρων τύπων, και πολλά άλλα.

Φυσικά, δεν απαιτήσαμε μια τέτοια προετοιμασία από τον Τσίπρα! Εδώ, η μάχη θα ήταν διπλωματική. Το μόνο που έπρεπε να είχε προετοιμάσει ήταν ένα «Σχέδιο Β΄» για να αμυνθεί. Η συμμορία των «εταίρων» δεν επρόκειτο να του κάνει καμία παραχώρηση. Ο Λαφαζάνης, η Κωνσταντοπούλου και άλλοι τον ικέτευσαν να πάμε στο «Σχέδιο Β΄», που προέβλεπε έξοδο από την ευρωπαϊκή «στρούγκα» και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Ο Τσίπρας πανικοβλήθηκε. Δεν το τόλμησε. Υπέκυψε στις ασφυκτικές πιέσεις και στις απειλές των ξένων αποικιοκρατών. Δελεάσθηκε από τις υποσχέσεις που του έδωσαν ότι θα τον στήριζαν στην εξουσία και υπέκυψε. Όταν οι ξένοι άρπαγες είδαν ότι ο Τσίπρας όχι μόνο δεν διέθετε άλλο σχέδιο για να τους απειλήσει, αλλά τους διαβεβαίωνε εκ των προτέρων ότι δεν είχε σκοπό να αποχωρήσει η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι ξένοι δυνάστες πανηγύρισαν. Θα περνούσαν τα σχέδιά τους για διάλυση και εξαθλίωση της Ελλάδας όχι με καμιά δεξιά κυβέρνηση αλλά με… «πρώτη φορά Αριστερά». Αυτό ήθελαν. Μια «Αριστερά» εξωνημένη, στην υπηρεσία του καπιταλισμού, που θα ξεγελούσε τους αφελείς, ενισχυμένη από τους ιησουίτες των ΑΝΕΛ.

Δύο «ΟΧΙ» - σταθμοί στην Ιστορία. Το πρώτο το είπε ο Μεταξάς και το έδωσε στον λαό να το κάνει λάβαρο. Το δεύτερο το είπε ο λαός και το έδωσε στον Τσίπρα για να αντισταθεί στους ξένους αποικιοκράτες. Κι εκείνος, έντρομος, το πέταξε και δήλωσε υποταγή.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ