Ο Σαρτζετάκης μιλάει για τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη

53 χρόνια από τότε, άγνωστα στοιχεία στο φως

Ο Σαρτζετάκης μιλάει για τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη

Αποκαλύπτει τις μύριες και ανομολόγητες δυσχέρειες και τα εμπόδια που αντιμετώπισε ως ανακριτής για να σκεπασθεί το έγκλημα, χωρίς να υποκύψει.    Υπό την κάλυψη του επίσημου κράτους δρούσε το παρακράτος, που είχε επιβληθεί διά της βίας

Τα γεγονότα μπορεί να αποτελούν Ιστορία, αλλά οι αλήθειες που κρύβονται πίσω από αυτά δεν έχουν αποκαλυφθεί όλες.

Οι σκοτεινές πλευρές δεν έχουν έρθει στο φως, ώστε να ξέρουν οι πολίτες τι ακριβώς συνέβη. Κι αν είχαν αντιμετωπισθεί πριν εκδηλωθούν, ίσως οι εξελίξεις να ήταν διαφορετικές σε τούτο τον τόπο. Για να γίνουμε συγκεκριμένοι, αναφερόμαστε στην προγραμματισμένη δολοφονία του γενναίου βουλευτή της ΕΔΑ και λαμπαδηδρόμου στον Μαραθώνιο για την Ειρήνη Γρηγόρη Λαμπράκη, πριν από 53 χρόνια, στις 22 Μαΐου 1963.

Σε εκείνες τις μαύρες νύχτες, όταν όλα τα ’σκιαζε η φοβέρα και το παρακράτος ήταν η ουσιαστική εξουσία, κάτι που είχε παραδεχθεί ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος μόλις έμαθε για τη δολοφονία είπε το ιστορικό: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;», ρίχνει άπλετο φως μέσα από το βιβλίο του με τίτλο «ΕΠΙΤΕΛΩΝ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΟΥ» ο τολμηρός και ανυπότακτος ανακριτής της στυγερής πολιτικής δολοφονίας Χρήστος Σαρτζετάκης (η Βουλή τον τίμησε εκλέγοντάς τον το 1985 Πρόεδρο της Δημοκρατίας), που δεν υπέκυψε στις αφόρητες «πιέσεις».

Και μόνο το ότι η μειονοψηφία του, μετά το πέρας της ανακρίσεως, επί του βουλεύματος του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης καλύπτει 543 σελίδες λέει πολλά. Τα λέει όλα και ξεσκεπάζει όλη τη δράση τού τότε παρακράτους.

Στο «ΠΑΡΟΝ» της 16.10.2016 δημοσιεύθηκε ο πρόλογος του θαρραλέου ανακριτή Χρήστου Σαρτζετάκη (διατηρήθηκε η γραφή του συγγραφέα), όπως τον παραθέτει στο βιβλίο του, επισημαίνοντας ότι εκείνο το παρακράτος οδήγησε στη δικτατορία των συνταγματαρχών και το μέγα έγκλημα σε βάρος της Κύπρου το 1974.

ΕΠΙΤΕΛΩΝ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΟΥ

«Τὸ παρὸν βιβλίον ἐγράφη εἰς ἐκπλήρωσιν χρέους πρὸς τὸν Ἑλληνικὸν λαόν, ὁ ὁποῖος καὶ πρέπει νὰ γνωρίζῃ τὴν ἀλήθειαν. Ἀφηγεῖται τὴν ἀνακριτικὴν διερεύνησιν ἑνὸς εἰδεχθοῦς ἐγκλήματος, τῆς ἐκ πολιτικῆς ἀφετηρίας δολοφονίας τοῦ βουλευτοῦ τῆς ἀριστερᾶς Γρηγορίου Λαμπράκη εἰς τὴν Θεσσαλονίκην τὴν 22αν Μαΐου 1963.

Οἱ καιροὶ ἦσαν σκοτεινοί. Τὸ ἔγκλημα διεπράχθη ἐπὶ παρουσίᾳ ἑκατὸν ὀγδοήκοντα (180) ἀνδρῶν τῆς ἀστυνομικῆς δυνάμεως Θεσσαλονίκης καὶ ἐπὶ πλέον τῶν ἡγητόρων αὐτῆς Ἐπιθεωρητοῦ Χωροφυλακῆς Ὑποστρατήγου Κωνσταντίνου Μήτσου, Ἀστυνομικοῦ Διευθυντοῦ Συνταγματάρχου Εὐθυμίου Καμουτσῆ καὶ Ἀστυνομικοῦ Ὑποδιευθυντοῦ Ἀντισυνταγματάρχου Μιχαὴλ Διαμαντοπούλου. Ἀπεδόθη εἰς παρακρατικῶς δρώσας, ὑπὸ τὴν ἀνοχὴν τῶν Ἀρχῶν, ὁμάδας. Ἀλλὰ τοιαύτη ἐκτίμησις ἀποκλίνει αἰσθητῶς τῆς ἀληθείας.

Διότι θὰ προϋπέθετεν ἁπλῶς κρατικὴν ὀλιγωρίαν, θὰ ἐπρόδιδε τὸ πολὺ μὴ ἰσχυρῶς ὠργανωμένον Κράτος, δηλαδὴ Κράτος μὴ δυνάμενον νὰ προλαμβάνῃ τελεσφόρως τὰ παρ᾿ οἱουδήποτε τελούμενα ἐγκλήματα.

Ὅμως εἰς τὴν περίπτωσιν τὰ πράγματα ὑπῆρξαν τρὶς χειρότερα. Τὸ Κράτος, ἀντιθέτως, ἦτο ἰσχυρῶς ὠργανωμένον καί, ἐπὶ τοῦ προκειμένου, αὐτὸ τὸ ἴδιον διὰ τῶν ἐπισήμων ὀργάνων του ἔδρασε παρακρατικῶς, ποδηγετῆσαν ἁπλῶς τὰς ἐγκληματικὰς ὑπηρεσίας ἀνθρώπων τῆς κοινωνικῆς ὑποστάθμης.

Ἡ ἱστόρησις τῆς ὑποθέσεως δὲν θὰ εἶχεν ἐνδιαφέρον, ἐὰν δὲν ἀπεικόνιζε μίαν ὁλόκληρον ἐποχήν, τραγικὴν πτυχὴν τῆς ὁποίας ἀπετέλεσε καὶ ἡ δολοφονία Λαμπράκη. Ἐποχὴν παγκοσμίου διαπάλης μεταξὺ τῶν δυνάμεων τοῦ ἀνθρωπισμοῦ καὶ τῆς ἀπανθρωπίας, κατὰ τὴν ἐπιτυχῆ ἐξεικόνισιν ἐξόχου πνευματικοῦ μας ἀνδρός ([1]), τὴν ἑλληνικὴν ἀκριβῶς ὄψιν τῆς ὁποίας ἐβίωνε τότε εἰς διαστάσεις τραγῳδίας ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνικὸς λαός, ὡς θεατής, συμμέτοχος καὶ τελικῶς θῦμα ἑνὸς ἀδυσωπήτου ἀγῶνος κατισχύσεως: μεταξὺ ἀφ᾿ ἑνὸς μιᾶς δυναμικῆς καὶ ἀποφασισμένης μειονοψηφίας, ἡ ὁποία, ἔχουσα ἐθνικῶς ἁμαρτωλὸν παρελθὸν καὶ ἀνεθνικὴν ἰδεολογίαν, διεθνικὰ ἐρείσματα καὶ παντοειδῆ ἔξωθεν βοήθειαν, ἐπεδίωκε μὲ κάθε μέσον, κυρίως διὰ τῆς βίας, τὴν ἐπικράτησίν της• καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου ἑνὸς δημοκρατικῶς συντεταγμένου Κράτους, τὸ ὁποῖον μετὰ τὴν ἔνοπλον ἐπιβολήν του, μὲ τὸν ἀγῶνα τῆς συντριπτικῆς πλειονοψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἐπὶ τῶν στασιαστῶν, τοὺς ἰδικούς του θεσμοὺς παραβιάζον, ἐξετράπη εἰς ἀνεκδιηγήτους μωρίας, αἱ ὁποῖαι καὶ τὸ κατέστησαν ἀσφυκτικῶς αὐταρχικόν. Αἱ μωρίαι αὐταὶ ἦτο ἑπόμενον νὰ ἔχουν γεννήτορας ἐπιπλέοντας ἀστέρας πολιτικῆς μετριότητος ἀπὸ τὸν κύκλον κυβερνώντων τῆς ἐποχῆς, χωρὶς τὴν κάλυψιν τῶν ὁποίων βεβαίως καὶ δὲν θὰ ἀπετολμῶντο.

Κορύφωσις, ὄχι ἐκ τῶν μειζόνων, τῆς τραγῳδίας αὐτῆς ὑπῆρξε καὶ ἡ πολιτικῆς ἀφετηρίας δολοφονία τοῦ βουλευτοῦΓρηγορίου Λαμπράκη. Ἡ ἱστόρησίς της συντελεῖται ἀπὸ τῆς ἀνθρωπίνως περισσότερον ἀμερολήπτου σκοπιᾶς. Αὐτῆς τῆς δικαστικῆς ἀνακρίσεως.

Ἡ ἀνακριτικὴ διερεύνησις τῆς ὑποθέσεως διεξήχθη ἀπὸ τὸν γράφοντα, Ἀνακριτὴν τοῦ Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, ἐν μέσῳ μυρίων ἀνομολογήτων δυσχερειῶν καὶ ἐμποδίων ἀφαντάστων καὶ πρωτοφανῶν. Ταῦτα ὅμως κατ᾿ οὐδὲν διετάραξαν τὴν σταθερὰν ἐπιδίωξίν του πρὸς ἀνεύρεσιν τῆς ἀληθείας, οὔτε φυσικὰ τὴν δικαστικὴν ἀμεροληψίαν καὶ ἀπάθειάν του.

Ἡ ἰδία μέριμνα τῆς ἐκθέσεως τῆς ἀληθείας καὶ μόνον αὐτῆς ἐνεψύχωσε καὶ τὴν συγγραφὴν τοῦ παρόντος βιβλίου.

Δι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν περιέχει κρίσεις ἐκ τῶν ὑστέρων, οὔτε ἑλκυστικὰς ἀληθοφανείας, δίκην δημοσιογραφικῶν πομφολύγων, ἱκανοποιούσας μὲν ἴσως τὸν φιλοπερίεργον, ἐλαφρόνουν ἢ καὶ φιλοκατήγορον ἀναγνώστην, ἀλλὰ καὶ βιαζούσας ἰσοδυνάμως τὴν ἀλήθειαν. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον καὶ κατεχωρίσθησαν αὐτολεξεὶ τὰ κείμενα ἐπισήμων ἐγγράφων καὶ περὶ τὸ μέσον τοῦ βιβλίου ὁλόκληρος ἡ μειονοψηφία τοῦ γράφοντος ἐπὶ τοῦ ἐκδοθέντος ἐπὶ τῆς ὑποθέσεως, μετὰ τὸ πέρας τῆς ἀνακρίσεως, βουλεύματος τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Θεσσαλονίκης• μειονοψηφίας, σημειωτέον, πολλαπλασίας εἰς ἔκτασιν καὶ αὐτοῦ τοῦ βουλεύματος, κατέλαβε συγκεκριμένως 543 δακτυλογραφημένας σελίδας ([2]), ἴσως τὸ ἐκτενέστερον μέχρι τότε δικαστικὸν κείμενον! Τὸ ὁποῖον καὶ εἲχε συνθέσει ὁ γράφων ὡς χρέος ὑπέρτατον πρὸς τὴν Δικαιοσύνην τῆς Πατρίδος μας, ὡς ἄμυναν δικαστικῆς συνειδήσεως καὶ κατάθεσιν πνεύματος καὶ ψυχῆς πρὸς ἀπόδειξιν ἐνώπιον τῆς Ἱστορίας της, ἐκτὸς ἄλλων, ὅτι ὁ Ἀνακριτής, ὑπηρέτης ἀποκλειστικῶς τοῦ κοινωνικοῦ συμφέροντος, τὸ δικαστικόν του καθῆκον καὶ μόνον αὐτὸ ἐπετέλεσε, ὅταν, μὲ τὴν σύμφωνον γνώμην τῶν Εἰσαγγελέων Πλημμελειοδικῶν, ἀειμνήστων Δημητρίου Παπαντωνίου κατὰ μίαν τῶν περιπτώσεων καὶ Στυλιανοῦ Μπούτη κατὰ τὰς λοιπάς, προέβη εἰς τὴν προφυλάκισιν τῶν ἡγητόρων τῶν Ἀστυνομικῶν Ἀρχῶν τῆς Θεσσαλονίκης, διὰ τῶν ὁποίων τὸ ἐπίσημον Κράτος ἔδρασε κατὰ τὴν δολοφονίαν τοῦ βουλευτοῦ Γρηγορίου Λαμπράκη παρακρατικῶς.

Τοιουτοτρόπως ἔχει τὴν δυνατότητα ὁ ἀναγνώστης νὰ ἀνασυνθέσῃ τὴν ἀληθῆ εἰκόνα μιᾶς ἐποχῆς μὲ βάσιν αὐθεντικὰ στοιχεῖα, καὶ ὄχι μὲ εἰκασίας ἢ ἐκ τῶν ὑστέρων κατεσκευασμένας ἀληθοφανείας. Διὰ νὰ εἶναι εἰς θέσιν νὰ ἐξηγήσῃ καὶ τὰ ἀκολουθήσαντα μετὰ τὸ εἰς τὸ ἀκροατήριον τοῦ Κακουργιοδικείου Θεσσαλονίκης ναυάγιον τῆς δικαστικῆς καθάρσεως τῆς ὑποθέσεως Λαμπράκη. Δηλαδή, τὴν ὁλοσχερῆ πλέον ἀποθράσυνσιν τῶν δυνάμεων τῆς ἀνωμαλίας, ἡ ὁποία καὶ ὡδήγησεν εἰς τὴν δικτατορίαν τῶν ἐπιόρκων Ἀξιωματικῶν τῆς 21ης Ἀπριλίου 1967• καὶ εἰς τά, προγραμματισμένως ἀπὸ ξένους παράγοντας μὲ τὴν βοήθειαν ἐγχωρίων ὑπηρετῶν των, ἐπακόλουθά της: κυρίως τὸ μέγα ἔγκλημα εἰς βάρος τῆς Κύπρου μας τὸ 1974, τὴν μεγαλυτέραν αὐτὴν μετὰ τὴν Μικρασιατικὴν καταστροφὴν συμφορὰν τοῦ νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ».

http://makiskouris.paron.gr/?p=3508