ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Η υποδούλωση...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η υποδούλωση...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Ο Αλέξης Τσίπρας στο πρωτοχρονιάτικο «μήνυμά» του έδωσε την εντύπωση ότι απευθυνόταν στους κατοίκους κάποιας άλλης χώρας. Με τους οπτασιασμούς του, παρουσίασε την τραγωδία που βιώνουν οι Έλληνες εξαιτίας της ευρωπαϊκής Κόζα Νόστρα ως παρελθόν, ενώ όχι μόνο είναι φρικιαστικό «παρόν» αλλά και προδιαγράφει σκοτεινό μέλλον.

Ο τραγέλαφος των «μεταρρυθμίσεων» είναι το «εργαλείο» για να συμπιέζονται καθημερινά όλο και περισσότερο οι δυνατότητες ζωής των πολιτών. Ο πρωθυπουργός επιχείρησε –ματαίως– να πνίξει τις κραυγές της οικονομικής απογνώσεως των θυμάτων της παρανοϊκής φορολογίας και να εξωραΐσει την πορεία μας ως έθνους, ενώ κατρακυλάμε στον γκρεμό. Αντί, για το συμφέρον της πατρίδας, να θάψουμε το πτώμα της «ευρωπαϊκής προοπτικής», βλέπουμε τους μνημονιακούς πολιτικούς να διακατέχονται από υστερία ευρωλαγνείας. Άλλη είναι η τραγική πραγματικότητα, για την οποία η συντριπτική πλειονότητα της βουλευτοκρατίας τηρεί σιγήν ιχθύος. Ποια είναι αυτή η πραγματικότητα;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει καταργήσει το ελληνικό Σύνταγμα και το ουσιαστικό νόημα της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Κατέστη κατοχική δύναμη και διέλυσε την ελληνική κοινωνία. Εάν συνεχισθεί η υποταγή μας στο Δ’ Ράιχ του παράφρονα Σόιμπλε, η Ελλάδα κινδυνεύει με αφανισμό. Τα πρωτοφανή φορολογικά μέτρα, που μόνο διεστραμμένοι εγκέφαλοι μπορούσαν να διανοηθούν, προχωρούν ακάθεκτα στην πλήρη φτωχοποίηση των πολιτών. Ο πολιτικός κόσμος –με ελάχιστες εξαιρέσεις– όχι μόνο έχει αποδειχθεί κατώτερος των περιστάσεων, αλλά αποτελεί κι ο ίδιος συστατικό στοιχείο της κρίσεως, αφού παραμένει, με δουλόφρονα νοοτροπία, προσκολλημένος στην απατηλή «ευρωπαϊκή ιδέα». Το γεγονός αυτό, συν την αδιαφορία ή την ανικανότητα των πολιτικών να απαλλάξουν την πατρίδα μας από την επέλαση αλλοδαπών-προσφύγων, με μαθηματική ακρίβεια θα επιφέρει την εντυπωσιακή άνοδο των ακροδεξιών δυνάμεων. Πολύ περισσότερο αφού αυτός ο πολιτικός κόσμος έχει περιπέσει σε πλήρη ανυποληψία και προκαλεί το μίσος και την απέχθεια των ψηφοφόρων. Το πολιτικό μας σύστημα έχει σαπίσει.

Κάποτε υπήρχε στη χώρα μας η Ελληνική Ένωσις υπέρ των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου (τμήμα της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου). Δεν ξέρω εάν υφίσταται ακόμα. Αλλά και αν τυπικά υφίσταται, στην ουσία έχει αχρηστευθεί πλήρως από τη γερμανοευρωπαϊκή ένωση. Σκοπός της Ομοσπονδίας ήταν η διάδοση, η εφαρμογή και η υπεράσπιση στη χώρα μας των αρχών τις οποίες διετύπωσε η Γενική Συνέλευσις των Ηνωμένων Εθνών με την «Οικουμενική Διακήρυξη» της 10ης Δεκεμβρίου του 1948, με σκοπό να συντείνει στην απαλλαγή των ανθρώπων από τον φόβο και την αθλιότητα, καθώς και στην αποκατάσταση φιλικών σχέσεων μεταξύ των εθνών. Οι αρχές αυτές, προστατευόμενες από το Σύνταγμα, και μάλιστα περιλαμβανόμενες στις διατάξεις αυτού περί προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων (καθώς και στη Διεθνή Σύμβαση της Ρώμης, του 1950), αποτελούσαν τα θεμέλια της εννοίας του Κράτους Δικαίου.

Μητέρα των Ενώσεων υπέρ των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου ήταν η πασίγνωστη υπόθεση Ντρέιφους, που συνετάραξε τη Γαλλία επί δέκα περίπου χρόνια και απετέλεσε το μεγαλύτερο γεγονός της Γ’ Γαλλικής Δημοκρατίας. Εξ αφορμής αυτής ιδρύθηκε η γαλλική Ένωση στα 1898. Οι αρχές της Γαλλικής Επανάστασης, που διατυπώθηκαν στις Διακηρύξεις του 1789 και του 1793, ενώ είχαν γίνει καθεστώς, υψώθηκαν και πάλι τότε ως σημαία. Τι είχε συμβεί; Η Γαλλική Επανάσταση, με την κατάργηση των φεουδαρχικών προνομίων και των εμποδίων που αυτά έστηναν στην οικονομική και κοινωνική πρόοδο, χάρισε δύο αγαθά: Πρώτον, έσπρωξε σε ένα άλμα προς την άνοδο του ανθρώπου ως κοινωνικού όντος. Και, δεύτερον, με τη θεμελίωση της Δημοκρατίας, δημιούργησε το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι άνθρωποι μπορούσαν ελεύθερα να επιδιώξουν την περαιτέρω ανάπτυξη και πρόοδό τους. Αυτά τα αποκτήματα φάνηκαν μια στιγμή να κλονίζονται. Οι ισχυροί της ημέρας έδειξαν ότι ούτε για τις εγγυήσεις ενδιαφέρονταν ούτε για την έννοια της Δικαιοσύνης. Στη θέση όλων αυτών τολμούσαν να ανυψώσουν μια ύποπτη σκοπιμότητα. Ύποπτη γιατί κάλυπτε πίσω από ιερές ιδέες άνομα συμφέροντα.

Το ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ συμβαίνει και σήμερα! Οι ισχυροί της εποχής μας, δηλαδή οι «εταίροι», κατήργησαν όλα όσα είχαν καταφέρει οι πολίτες μέσα στους αιώνες, ώστε με καθεστώς Δημοκρατίας να επιδιώκουν την περαιτέρω ανάπτυξη και πρόοδό τους. Δεν ενδιαφέρεται η Ευρωπαϊκή Ένωση για την ευημερία και για τις εργασιακές κατακτήσεις, που κερδήθηκαν με αίμα, ούτε για τη Δημοκρατία. Με ωμές σκοπιμότητες προς όφελος των τραπεζιτών του διεθνούς καπιταλισμού, καλύπτει πίσω από ψευδεπίγραφες ιδέες τα άνομα συμφέροντά της, βυθίζοντας τις κοινωνίες στη φτωχοποίηση και στη δουλεία.

Ας γυρίσουμε, όμως, στην Ένωση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Στην Ελλάδα, μια τέτοια Ένωση ιδρύθηκε την άνοιξη του 1936, με πρωτοβουλία ομάδος επιστημόνων, ανθρώπων των γραμμάτων και πολιτευτών, με επικεφαλής τον Αλέξανδρο Σβώλο, γενικό γραμματέα τον Ηλία Τσιριμώκο και μέλη τους Νίκο Βέη, Στρατή Σωμερίτη, Παύλο Νιρβάνα, Αιμίλιο Βεάκη και πολλούς άλλους. Εκείνη η Ένωσις δεν είχε ανάγκη να πάει μακριά για να αναζητήσει δικαίωση. Τη βρήκε μέσα στο ελληνικό Σύνταγμα και έταξε ως σκοπό «την υπεράσπισιν, εξασφάλισιν και προαγωγήν» της προσωπικής ελευθερίας και όλων των ελευθεριών που προστατεύει το Σύνταγμα της Ελλάδος. Ελευθερίες που ανήκουν στον λεγόμενο «κλασικό κατάλογο ελευθεριών» και χωρίς τις οποίες ούτε Δημοκρατία ούτε Κράτος Δικαίου μπορούν να υπάρξουν.

Αυτόν τον «κλασικό κατάλογο ελευθεριών» κατήργησε η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού ουσιαστικά κατήργησε την ίδια τη Δημοκρατία μπροστά στην ευρωπαϊκή απολυταρχία. Εκείνη η Ένωσις των Δικαιωμάτων έζησε πολύ λίγους μήνες διότι επεβλήθη η δικτατορία της 4ης Αυγούστου του 1936. Λίγες ημέρες πριν, μια διάλεξη του Ηλία Τσιριμώκου υπήρξε η τελευταία προειδοποίηση για τους επερχόμενους «κινδύνους εκτροπής». Το θέμα της διαλέξεως του Τσιριμώκου αφορούσε την «κρίση της πολιτικής ελευθερίας». Σήμερα έχουμε τη δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι πολιτικές ελευθερίες διέρχονται δραματική κρίση. Δεν υφίσταται πλέον ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, αφού δεν έχουμε εθνικό νόμισμα, οι τράπεζες δεν είναι στην ουσία ελληνικές, ενώ και για να βήξουμε ακόμα πρέπει προηγουμένως να ενημερώνουμε τους… «θεσμούς», δηλαδή τις αρχές κατοχής.

Η «εκτροπή» τώρα έχει συντελεστεί. Κι όμως, ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης και οι «αρχηγοί» των μνημονιακών κομματιδίων, σαν «Χατζηαβάτες», προσκυνούν στο σαράι του πασά, στο άντρο των Βρυξελλών, δηλώνοντας δουλόφρονα υποταγή και «νομιμοφροσύνη». Και πραγματικός κυβερνήτης της χώρας μας κατέστη ο παρανοϊκός «Φύρερ» Σόιμπλε. Ο καθηγητής κ. Γιώργος Κασιμάτης επισημαίνει: «Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 4 παρ. 2 της από 8/5/2010 ‘‘Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης’’ μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και των άλλων 16 χωρών της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ, ολόκληρη η κινητή και ακίνητη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου είναι δεσμευμένη για την εξυπηρέτηση του δανείου, και όσο αυτό υπάρχει. Συνεπώς, η αποδέσμευση αυτή της δημόσιας περιουσίας δεν είναι ορατή…». Πώς βρέθηκαν, αλήθεια, τέτοιοι πολιτικοί-εθνικοί μειοδότες και ποιον ρώτησαν για να υπογράψουν αυτήν την επονείδιστη «Σύμβαση»; Οι ευθύνες όλων είναι καταγεγραμμένες και η Ιστορία θα σταθεί για αυτούς αμείλικτη.

Αλλά και ο καθηγητής κ. Γιώργος Κοντογιώργης στο βιβλίο του «Οι ολιγάρχες» καταγγέλλει την κομματοκρατία και «εκείνους που έριξαν τη χώρα στα δίχτυα της διεθνούς των αγορών για να αποφύγουν την αλλαγή, κι όχι γιατί ήταν αναγκαίο. Μας υπέβαλαν σε μια επαχθή, όσο και ταπεινωτική εξωτερική κατοχή για να διατηρήσουν ανέπαφη τη δική τους απεχθή κατοχή. Επιλέγουν την καταστροφή της χώρας αντί της έμπρακτης μεταμέλειας…». Καταντήσαμε να υποτάξουμε τους ελληνικούς νόμους στους κάκιστους ευρωπαϊκούς. Αλλά, όπως έλεγε ο Δημοσθένης, «Νόμος κακός, όταν έχει κύρος, είναι ντροπή για την πόλη που τον νομοθέτησε και βλαβερός για όλους εκείνους που τον χρησιμοποιούν…». Χάριν της λεγόμενης «ευρωπαϊκής προοπτικής», βαφτίσαμε την αδικία κανόνα. Ο Μπρεχτ, όμως, είχε επισημάνει: «Η αδικία γίνεται συχνά κανόνας ‘‘δικαίου’’ μόνο και μόνο επειδή επαναλαμβάνεται συχνά…».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ