ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Οι Γερμανοί...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Οι Γερμανοί...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Την πλήρη απαξίωση εισέπραξε ο πρωθυπουργός από τη συνάντησή του με τη γερμανίδα μέγαιρα, τη Μέρκελ. Αλήθεια, τι περίμενε ο Αλέξης από μια τέτοια συνάντηση; Σαν δαρμένο σκυλί, την άκουσε να του ξεκαθαρίζει με πλήρη κυνισμό ότι:

α) Απαγορεύεται να κάνει μονομερείς κινήσεις, χωρίς την άδεια του Βερολίνου. Ούτε στο… αποχωρητήριο δεν μπορούμε να πάμε! Και γι’ αυτό ακόμα πρέπει να ρωτήσουμε τους… «θεσμούς»!

β) Το ΔΝΤ δεν πρόκειται να φύγει και θα «αξιολογεί» όπως θέλει, διότι πρόγραμμα χωρίς ΔΝΤ δεν γίνεται.

Και γ) η Μαντάμ Μέρκελ προειδοποίησε: «Όταν χτυπάτε τον Σόιμπλε, είναι σαν να χτυπάτε εμένα…». Βλέποντας την οργή του ελληνικού λαού κατά του παράφρονα υπουργού της αλλά και τα υπονοούμενα που διατύπωσε ο ίδιος ο Τσίπρας για αυτόν, η γερμανίδα καγκελάριος υπενθύμισε: «Ους ο καπιταλισμός συνέζευξεν, Ευρωπαίος μη χωριζέτω»! Κι ο ψοφοδεής Τσακαλώτος έπεσε στα γόνατα, εκλιπαρώντας από τους ευρωπαίους αφεντάδες συγχώρεση επειδή ο Τσίπρας έδωσε κάτι ψίχουλα στους ανήμπορους. «Άλλη φορά, πάντα θα σας ρωτάμε, οτιδήποτε κι αν κάνουμε», υποσχέθηκε.

Κι από την άλλη πλευρά, ο έτερος, χειρότερος ευρωλάγνος, ο Μητσοτάκης, όχι μόνο δεν συναίνεσε να δοθούν τα ψίχουλα, αλλά –προκειμένου να τον κάνουν πρωθυπουργό– ορκίζεται στους ευρωπαίους προϊσταμένους του ότι αυτός θα εφαρμόσει τυφλά τα πάντα, ώστε να είναι αρεστός στην καγκελαρία του Βερολίνου. Κι ακόμα κάτι εξωφρενικό είπε ο Τσίπρας: Ότι τις αιματηρές θυσίες τις έκανε ο ελληνικός λαός χάριν της… Ευρωπαϊκής Ένωσης! Αλλά, αγαπητέ πρώην αριστερέ Αλέξη, ο ελληνικός λαός γράφει στα παλιά του τα παπούτσια την Ευρωπαϊκή σας Ένωση. Και στις θυσίες δεν υπεβλήθη οικειοθελώς αλλά υποχρεωτικώς, αφού τις επιβάλατε κατά διαταγήν των στρατευμάτων κατοχής.

Είναι, άραγε, τόσο αφελής ο πρωθυπουργός, για να μην καταλαβαίνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι τίποτε άλλο από το Δ’ Γερμανικό Ράιχ; Δεν πρόκειται για φιλολογικό «σχήμα» ούτε για υπερβολή. Πάμε πίσω στην Ιστορία να δούμε τα γεγονότα. Στη διεθνή βιβλιογραφία υπάρχουν πολλές αναφορές για την επιδίωξη του Χίτλερ να ηγηθεί μιας μεταπολεμικής ευρωπαϊκής οντότητας εάν κέρδιζε τον πόλεμο. Αρκετές από τις επιδιώξεις και τα οράματα του γερμανού δικτάτορα έχουν καταγραφεί στο βιβλίο του «Ο Αγών μου». Όταν κατελήφθησαν πολλές χώρες της Ευρώπης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αντιλήψεις περί «ενωμένης Ευρώπης» αναζωπυρώθηκαν. Ο Γκέμπελς υπερηφανευόταν ότι εκείνος πρώτος είχε την έμπνευση για αυτό το ευρωπαϊκό ιδεολόγημα και ότι ο Χίτλερ το απεδέχθη αμέσως. Κι από τότε ο μηχανισμός του υπουργείου Προπαγάνδας καλλιεργούσε την ενωμένη μορφή της Ευρώπης.

Η εικόνα αυτή γοήτευσε τότε κάποιες «προσωπικότητες» ευρωλάγνων κατεχομένων χωρών, που είχαν τη διάθεση συνεργασίας. Αυτό φάνηκε καθαρά στην περίπτωση της Γαλλίας, τόσο της κατεχόμενης όσο και εκείνης του Βισί, όπου τα δόγματα της ενωμένης Ευρώπης έγιναν αποδεκτά σε μεγάλα στρώματα. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, ήταν ελάχιστες οι περιπτώσεις αυτές και με αυτήν τη διάθεση καιροσκόπησαν κάποιοι νεαροί τότε καθηγητές, οι οποίοι μεταπολεμικά εμφανίστηκαν «ευρωπαϊστές». Ο Ρομπέρ Σουμάν (1886-1963), που τον θαυμάζουν ακόμα κάποιοι ως έναν εκ των θεμελιωτών της «σύγχρονης ευρωπαϊκής ιδέας», είχε διακηρύξει αυτές τις αρχές του Βισί και μάλιστα στη βάση μιας γαλλογερμανικής συνεργασίας κατά την περίοδο 1939-1940 όσο και κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Εξαιτίας αυτών των αντιλήψεών του, αξιωματούχοι του Γ’ Ράιχ, όπως ο Γιόζεφ Μπίρκελ, τον απελευθέρωσαν από τα κρατητήρια της Γκεστάπο. Στη συνέχεια, ο Σουμάν δραστηριοποιήθηκε στο Βισί του στρατάρχου Πετέν, όπου διεκήρυσσε τις ιδέες του για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το Γ’ Ράιχ χρησιμοποίησε το σύνθημα «Νέα Ευρώπη», που διαμορφώθηκε το 1941, ενώ από το 1942 το Ράιχ ξεκαθάρισε τους πολιτικούς και οικονομικούς στόχους της «Νέας Ευρώπης», ίδιους με τους σημερινούς. Σε ένα μεγάλο γερμανικό έντυπο, το 1942, υπάρχουν άρθρα του υπουργού Βάλτερ Φουνκ, του Anton Reithinger, επικεφαλής του οικονομικού τμήματος, του Heinrich Hunke, ανωτάτου στελέχους της εθνικής οικονομίας του Γ’ Ράιχ, του Bernhard Benning, επίσης στελέχους του υπουργείου Οικονομίας και μεταπολεμικά της Ομοσπονδιακής Γερμανικής Τράπεζας, που υπεραμύνονταν της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ήσαν οι πρωτοπόροι της ευρωπαϊκής οικονομικής κοινότητας. Ο επικεφαλής της Διευθύνσεως Εξωτερικού Εμπορίου του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών του Γ’ Ράιχ, ο Καρλ Κλόντιους, βρισκόταν στο επίκεντρο της χιτλερικής «Νέας Ευρώπης». Ο γερμανός υπουργός Οικονομίας Βάλτερ Φουνκ τον εκάλεσε να διατυπώσει το δόγμα της κοινής ευρωπαϊκής οικονομίας, που ελάχιστα διέφερε από το δόγμα του «ζωτικού χώρου». Το ίδιο «δόγμα» ισχύει και σήμερα. Ο Φουνκ, προτού πεθάνει το 1960, είδε την Οικονομική Κοινότητα να γίνεται πραγματικότητα, όπως ακριβώς την ήθελε ο Χίτλερ. Ο Φουνκ πέθανε ικανοποιημένος διότι διεπίστωσε ότι η Γερμανία έβγαινε περισσότερο ωφελημένη απ’ όσο την εφαντάζοντο στα χρόνια του πολέμου.

Ο Σόιμπλε, λοιπόν, ολοκλήρωσε, έκανε πράξη το όραμα του Χίτλερ. Διότι ποτέ η μεταπολεμική Γερμανία δεν παρέμεινε αδιάβροχη από τις αρχές του Γ’ Ράιχ. Αυτά έπρεπε να πει στη μαντάμ Μέρκελ ο Αλέξης εάν ήθελε να συγκρουστεί. Αντ’ αυτών, έδωσε την εικόνα μαθητού που πήγε αδιάβαστος στο σχολείο του. Θα μπορούσε ακόμα ο Αλέξης να θυμίσει στη μαντάμ τις απίστευτες δουλόφρονες υποχωρήσεις που κάναμε στο παρελθόν, χάριν των καλών σχέσεων μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας. Όπως το 1959, όταν η κυβέρνηση της ΕΡΕ εφήρμοσε εξευτελιστική πολιτική, που έφθασε στο σημείο να απελευθερώσει εγκληματίες πολέμου, σαν τον Μαξ Μέρτεν. Και, δυστυχώς, τότε οι ελληνογερμανικές σχέσεις θεμελιώθηκαν επάνω στον εξευτελισμό της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Και ο εξευτελισμός συνεχίζεται επί των ημερών μας. Αλλά και οι Μεγάλες Δυνάμεις εγκληματικά έκλειναν τα μάτια. Το 1960, το Συμβούλιο του ΝΑΤΟ απεφάσισε «ομοφώνως» ότι η Δυτική Γερμανία εδικαιούτο και μπορούσε να απαιτήσει βάσεις για την αποθήκευση πολεμικού υλικού και για την εκγύμναση μονάδων των Ενόπλων Δυνάμεών της σε άλλες χώρες του Ατλαντικού Συμφώνου.

Τώρα δεν τα έχει ανάγκη αυτά η Γερμανία. Απέκτησε το υπερόπλο, το «ευρώ», και με αυτό υπέταξε τους λαούς του Νότου. Όταν ο Αλέξης έκανε την απίστευτη στροφή και απαρνήθηκε τον παλαιό εαυτό του, χάριν της πρωθυπουργίας «παντός καιρού», φαντάσθηκε ότι υπήρχε περίπτωση να υπάρξει «έντιμη» αντιμετώπισή του από το Βερολίνο; Η Γερμανία εκμεταλλεύεται τους αφελείς που πιστεύουν στα «ευρωπαϊκά ιδεώδη» για όσο χρόνο αποδεικνύονται χρήσιμοι για τη δική της πολιτική. Όταν «στύψει» τους πρωθυπουργούς που δέχθηκαν να παίξουν το «ευρωπαϊκό» παιχνίδι, τους ανατρέπει. Και τώρα αυτό θα γίνει, για να έλθει ο χειρότερος ευρώδουλος, ο Κυριάκος. Η Γερμανία ήταν, είναι και θα είναι εχθρική χώρα. Δεν σταμάτησε να επιδιώκει τον αφανισμό μας ως έθνους. Αντί να αναζητεί «κατανόηση» ο Τσίπρας και αντί να κάνει «δήλωση μετανοίας» και να εκλιπαρεί «συγγνώμη» ο Τσακαλώτος, προσκυνώντας στο «Τέμενος» των Βρυξελλών, θα όφειλαν εδώ και πολύ καιρό να είχαν προετοιμάσει «Σχέδιο Β΄» για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.

Το δράμα της σημερινής Ελλάδος είναι ότι έχει σαπίσει ως σύνολο το πολιτικό μας σύστημα και ποτέ άλλοτε στη μακραίωνα Ιστορία μας δεν παρουσιάστηκε τέτοιο πολιτικό κατάντημα. Κι έχουμε ακόμα τον νεο-Σουλτάνο Ερντογάν που θέλει να αρπάξει τα νησιά μας και, από την άλλη, γίναμε «χωματερή» προσφύγων και κάθε είδους αλλοδαπών. Αίσχος. Κάτι τέτοιες τραγικές ώρες, που η πατρίδα μας βυθίζεται στη συμφορά, ο συντάκτης αυτού του άρθρου, μικρασιατικής καταγωγής, αθεράπευτα ρομαντικός, ξαναφέρνει στη σκέψη του τον Πλαστήρα και τον Γονατά, που το 1922 ανύψωσαν το γόητρο του ταπεινωμένου έθνους. Τέτοιους ανθρώπους χρειαζόμαστε σήμερα και δεν είναι λίγοι αυτοί που θα έπρεπε να πάρουν τη θέση που τους αρμόζει, στο Γουδί. Μας λένε ανερυθρίαστα οι ευρωλάγνοι, διαφόρων ιδεολογικών χρωμάτων, ότι θα οικοδομήσουν «σωστή Δημοκρατία» μέσα στο ευρωπαϊκό τσίρκο. Αν είναι ποτέ δυνατόν! Ο τελευταίος κομαντάντε, ο Φιντέλ, έλεγε: «Μπορείς να στηρίξεις μιαν ολιγαρχία ή μια τυραννία στην πείνα και στη φτώχεια, μα δεν μπορείς ποτέ να οικοδομήσεις μιαν αληθινή Δημοκρατία σε τέτοια θεμέλια…».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ