Τι
φρίκη, να θέλουν να τα βρουν με τη Ρωσία!
Της Καρολίν Γαλακτερός*,
Le Figaro.
Μετάφραση: Ευάγγελος
Νιάνιος
Μπροστά στον απόλυτα
πρωτοφανή στρατηγική ανατροπή που γνωρίζει ο πλανήτης, ο παρατηρητής των
πολιτικών συζητήσεων στη Γαλλία – όπως και στις ΗΠΑ – και των ερμηνειών που
διοχετεύονται από το mainstream των μέσων ενημέρωσης και των διανοουμένων,
κάνει μια ανησυχητική διαπίστωση.
Με εξαίρεση κάποιες φωνές
περιθωριακές και που μπορούν να κατηγορηθούν για τυχοδιωκτισμό, σχεδόν το
σύνολο των ιδεών, εκφράσεων, που προτείνεται στη κρίση των συμπολιτών μας
στοχεύει στον συντηρητισμό, στην εμμονή των ανταγωνισμών οι οποίοι εντούτοις
αποδεικνύουν καθημερινά τη νοσηρότητά τους. Αλλά αυτή η συντηρητική στάση είναι
ενεργός και μάλιστα πολύ επιθετική. Και στις δύο χώρες, οι δυνάμεις αδρανείας,
αυτές που δεν επιθυμούν καμιά αλλαγή στο όνομα της συνέχειας και της
σταθερότητας (λες και είναι αφ’ εαυτής πανάκεια) είναι κολοσσιαίες.
Κινητοποιούνται προς κάθε κατεύθυνση για να εμποδίσουν την έλευση του
«καινούριου».
Στις ΗΠΑ, μετά τη νίκη του
Ντόναλντ Τραμπ, στήθηκε ένα ναρκοπέδιο το οποίο και ενισχύεται για να τυλίξει
τον νέο Αμερικανό πρόεδρο, να τον εμποδίσει να νεωτερίσει… και προπαντός να
ενοχλήσει κολοσσιαία κέντρα εξουσίας και συμφερόντων τα οποία απειλούνται από
τον πραγματισμό του. Μετά την υπόθεση των Ρώσων χάκερς- οι οποίοι το λιγότερο
που υποτίθεται ότι έκαναν ήταν να προκαλέσουν τη νίκη του ρεπουμπλικανού
υποψηφίου – ακολούθησαν οι ανησυχίες για τη συμπαιγνία ανάμεσα στις
επιχειρήσεις του και τα καινούρια του καθήκοντα, έφτασαν – με την υπόθεση του
βίντεο και τη συνενοχή ενός πρώην Βρετανού κατασκόπου – μέχρι την συγκλονιστική
κατασκευή ενός «Kompromat» όπως λένε στη Ρωσία (!) για να εξουδετερώσουν αυτό
που οι αμερικανικές δημοκρατικές ελίτ θεωρούν ως μια αδιανόητη φιλοφροσύνη
έναντι της Ρωσίας. Λυσσώδης πόλεμος οπισθοφυλακής. Με μια πρωτοφανή διαύγεια
πνεύματος, ο πρόεδρος Τραμπ – ο οποίος συστήνει μια ομάδα αιχμής και υψηλού
επιπέδου η οποία θα μπορούσε να αναδιατάξει θετικά την αμερικανική εξωτερική πολιτική
και άμυνα, δηλαδή την ισορροπία του κόσμου – θα έχει την πρόθεση να αναζητήσει
τις οδούς και τα μέσα δημιουργίας ενός κοινού μετώπου με τον πρώην εχθρό του
κατά των απειλών πολιτισμικής και ταυτοτικής τάξης οι οποίοι ενισχύονται
εντυπωσιακά και θα πρέπει λογικά να συνενώσουν γύρω του τους αντικειμενικούς
Δυτικούς και Ευρωπαίους από όλες τις πλευρές; Σκέφτεται, ΜΑΖΙ ΜΕ τη Μόσχα, να
θέσει και πάλι σε ισχύ έναν ρωσοαμερικανικό «κώδικα συμπεριφοράς» στηριζόμενο
στον σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας, της κυριαρχίας των Κρατών, της μη
επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις τους και στην αναγνώριση αμοιβαίων και
σεβαστών «κόκκινων γραμμών», ανασυστήνοντας έτσι το πλαίσιο που μεθοδικά
αποδομήθηκε από την Ουάσινγκτον από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου πάνω στα ερείπια
της ΕΣΣΔ; Τι φρίκη, Θεέ μου!
Aντί να του αναγνωρίσουμε
μια «ματιά» η οποία θα μπορούσε να αλλάξει την όψη του κόσμου, για πρώτη φορά
προς το καλύτερο – και να κρεμάσουμε το δικό μας κουρασμένο άρμα από το άστρο
του, προτιμούμε να τον κατηγορούμε για χίλια κακά: τσαπατσούλης, απρόβλεπτος,
ασταθής, επικίνδυνος, μπερδεμένος, πιθανώς η Μόσχα να τον «κρατάει» από
ανομολόγητες ενέργειες. Εν συντομία, αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρει τι λέει. Είναι
προφανές ότι μιλάει και ενεργεί κάτω από επιρροή. Η ρωσική Αρκούδα θα μείνει
για πάντα απομονωμένη και θα παραμένει ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της Αμερικής,
όπως και της Ευρώπης. Μια Ευρώπη σε πλήρη ταυτοτική και πολιτική ταλάντωση, της
οποίας η Μόσχα υποθάλπει ενεργά τον διαμελισμό, φυσιολογικά (λες και δεν
είμαστε ικανοί να εξασθενήσουμε από μόνοι μας)! Δείχνουν να πιστεύουν σε ένα
μύθο για ανυπάκουα παιδιά , τα οποία απειλούν με το Δράκο που θα τα
κατασπαράξει ανελέητα αν τολμήσουν έστω και μισανοίξουν την πόρτα και του
μιλήσουν. Αυτός ο παιδισμός δεν είναι μόνο γελοίος. Είναι απελπιστικός. Και
λέει πολλά για την πραγματική ιεράρχηση των προτεραιοτήτων των αμερικανικών
ιθυνουσών ελίτ, για τη μέριμνά τους για την εικόνα της χώρας τους και για την
ειρήνη του κόσμου. Φανερώνει επίσης μια απίστευτη αδιαφορία για το μέλλον της Ευρώπης
που θα έπρεπε να μας εμβάλλει σε σκέψεις.
Απηχώντας αυτή την υπερατλαντική θεσιθηρία,
στη Γαλλία ξεσπούν με μανία πάνω στον άλλο πιθανό ευρωπαϊκό πυλώνα αυτής της
στρατηγικής και ανέλπιδης ωστόσο «συνόδου των πλανητών» και στιγματίζουν
ασταμάτητα «το ριζοσπαστισμό», «τη βία», αλλά και «τον πολιτικό συντηρητισμό»
και κοινωνικό «οπισθοδρομικό» του προγράμματος του υποψήφιου της Δεξιάς και του
Κέντρου…. Στην εξωτερική πολιτική
συνεχίζεται το ίδιο: εδώ ο συντηρητισμός συγχέεται, από το 2003-2004, με την
ενθουσιώδη συμπόρευση με όλα τα σφάλματα του Αμερικανού «μεγάλου αδελφού». Αλλά
από το 2012, παρακολουθούμε μια εκπληκτική επιτάχυνση και ένα μεγάλο κενό στην
πρωτοφανή ασυνέπεια. Παραδόξως – η Συρία και η Ουκρανία είναι εμβληματικές
περιπτώσεις – ο συντηρητισμός της αριστεράς εκφράζεται με μια ηθικοπλαστική και
σκληρότερη πολιτική στην υπηρεσία της αποσταθεροποίησης του πλανήτη. Πρόκειται
για την πεισματική προώθηση μιας «αλλαγής καθεστώτος» με καταστροφικά
αποτελέσματα, και εκεί καθώς και σε μας, με την έκρηξη του υπερβίαιου
ισλαμισμού ακόμα και στους δρόμους μας. Εντούτοις αυτή η πολεμική διέξοδος στην
εσωτερική μας αμέλεια δεν ξεγελά κανέναν, αλλά θέλουν να βλέπουν εκεί την
πορεία της προόδου και της δημοκρατίας , όχι τα ερείπια και πτώματα αυτών των
λαών τους οποίους αποφάσισαν να καταστήσουν ευτυχείς παρά τη θέλησή τους.
Πιστεύουν ότι αυτό μας δίνει κύρος και επιρροή ενώ ο δογματισμός μας σε
μικρογραφία το μόνο που κάνει είναι να μας περιθωριοποιεί σοβαρά στην παγκόσμια
σκηνή. Κάθε μέρα προσθέτει μια επιπλέον ταπείνωση. Η ανδρεία των στρατευμάτων
μας – η μόνη ανέγγιχτη ακόμα πλευρά της κυριαρχίας μας, από τα οποία ζητούμε
πάντα περισσότερα χωρίς να τους παρέχουμε τα ανάλογα μέσα – τα οποία κάνουν
θαύματα με ψίχουλα δεν μπορεί να
κρύψει την ένδεια της εξωτερικής μας πολιτικής και τις επιλογές της σε πλήρη
οπισθοδρόμηση για τα εθνικά μας συμφέροντα σε μια περίοδο που γίνεται μεγάλη
«ανακατανομή ρόλων». Αλλά δεν πειράζει! Η διατήρηση των παλαιών ανταγωνισμών,
οι παλιές συνταγές, η προθυμία για τον πρόχειρο επεμβατισμό και η σημαντική
ασυνέπεια ανάμεσα στην υποστήριξη στον ισλαμισμό που μάχεται στο εξωτερικό και
τις ιερεμιάδες μπροστά στις εσωτερικές επιπτώσεις σε θέματα ασφάλειας
συνεχίζονται. Το ίδιο ισχύει για την άρνηση των αδιαμφισβήτητων δεσμών ανάμεσα
στην ενθάρρυνση του κοινοτισμού και την εθνική αποσύνθεση, ανάμεσα στο
εξισωτικό τοτέμ και την εμβάθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, ανάμεσα στην εξομοίωση εκ των κάτω και την
ένδεια του επιπέδου του σχολείου, κ.λπ. Τίποτε δεν μας γλυτώνει. Το πρόβλημα
είναι ότι οι κωμικοί δεν αποτελούν πλέον συνταγή. Το θέατρο είναι άδειο και
εμείς μόνοι στη σκηνή. Το έργο του κόσμου παίζεται αλλού και χωρίς εμάς.
Η σημερινή εξουσία κάνει
κοινωνική, οικονομική και στρατηγική αρχαιολογία. Σκάβει τα ερείπια ενός μεγαλείου
θυσιών βάζοντας βότσαλα σε βάθρα αντί να ασχολείται να διαμορφώσει ένα φιλόδοξο
και πλήρες όραμα αυτού που θέλουμε να είμαστε στην Ευρώπη και στον κόσμο. Αυτό
κάνουν κάποιοι, κυρίως ο μεγάλος μας γείτονας, φίλος και σύμμαχος Γερμανός, του
οποίου η διαφορά ισχύος σε σχέση με μας βαθαίνει επικίνδυνα σε βάρος μας και ο
οποίος στο εξής εκδηλώνει ξεκάθαρα τις φιλοδοξίες του στον τομέα της άμυνας και
της εξωτερικής πολιτικής. Μόνο το αποφασιστικό θάρρος μιας σφαιρικής
στρατηγικής μεταρρύθμισης προς κάθε κατεύθυνση, επώδυνης αλλά ζωτικής, θα μας
βγάλει από αυτές τις κινούμενες άμμους. Τελικά, ένα όραμα. Η ισχύς και η
επιρροή τρέφονται από τη συνοχή, την εξουσία, την κυριαρχία και την
ακεραιότητα: σίγουρα αυτή των συνόρων αλλά και αυτή της απόφασης.
*Διδάκτωρ πολιτικών
επιστημών, παρακαλούθησε μαθήματα στο Ινστιτούτο Ανώτερων Σπουδών της Εθνικής
Αμυνας. Απόστρατη συνταγματάρχης σήμερα
διευθύνει το Σεμινάριο της Σχολής Πολέμου της Γαλλίας και παράλληλα το γραφείο
στρατηγικών μελετών PLANETING. Δημοσίευσε, μεταξύ άλλων. το δοκίμιο Μanieres du
monde, Maniere du guerre (2013).
Μετάφραση: Ευάγγελος
Νιάνιος
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου