ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Το τέρας...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Το τέρας...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Είναι όνειρο; Κλείστε τα μάτια και αναλογιστείτε τι έγινε στις 8 του Μάη 1945. Το γερμανικό τέρας είχε ηττηθεί και πέντε χρόνια μετά ο κόσμος ανέπνεε πάλι ελεύθερα. Τι πανηγυρισμοί, τι χαρές, τι παρελάσεις και πόσες ελπίδες ότι η Γερμανία δεν θα αποτελούσε πλέον κίνδυνο για την ανθρωπότητα. Μετά από 72 χρόνια, θυμόμαστε τη μεγάλη εκείνη νίκη, αλλά βρισκόμαστε πάλι υπόδουλοι στην πατρίδα του Χίτλερ.

Ο αρχηγός του Γ’ Ράιχ βρικολάκιασε, πήρε τη μορφή του Σόιμπλε και επέστρεψε για να ολοκληρώσει το έργο του. Έθεσε την «ενωμένη Ευρώπη» κάτω από το σκήπτρο του και προχωρεί στην εξόντωση των λαών. Δεν έχει ανάγκη τώρα η Γερμανία από βόμβες. Κάνει τη δουλειά της με ένα νόμισμα: Το επαίσχυντο ευρώ, μέσω του οποίου ελέγχει τους λαούς, που διέπραξαν την ηλιθιότητα να απαρνηθούν τα εθνικά τους νομίσματα.

Στις 5.30 το πρωί, ξύπνησαν επειγόντως τον Στάλιν οι στρατηγοί του για να του αναγγείλουν ότι ο Χίτλερ αυτοκτόνησε. Θυμόταν ο στρατάρχης Ζούκοφ: «Πολύ γρήγορα ο Στάλιν ήλθε στο τηλέφωνο. Του ανέφερα την είδηση της αυτοκτονίας του Χίτλερ κι εκείνος απήντησε: ‘‘Εκεί κατήντησε ο αχρείος; Κρίμα που δεν μπορέσατε να τον συλλάβετε ζωντανό…’’».

Μετά από 72 χρόνια, ο Χίτλερ αναγεννήθηκε από την τέφρα του κι από αναπηρικό καρότσι παίρνει την εκδίκησή του. «Φωλιά» του είναι τώρα το κτίριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις Βρυξέλλες. Ο «αχρείος» ξαναζεί. Την εποχή εκείνη υπήρχαν ακόμα κομμουνιστές και σοσιαλιστές αληθινοί. Ο Κώστας Καραγιώργης έγραφε στον «Ριζοσπάστη» (8 Μαΐου 1945): «Ο φασισμός, ο μεγαλύτερος κίνδυνος που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, συντρίφθηκε στρατιωτικά…». Κατέληγε όμως στο άρθρο του με μια προφητεία: «Μα ο φασισμός δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τη δράση του επειδή στρατιωτικά ηττήθηκε…». Πόσο δίκιο είχε ο Καραγιώργης! Και βέβαια ο φασισμός δεν εγκατέλειψε τη δράση του. Έχασε τότε στο στρατιωτικό επίπεδο, κέρδισε σήμερα στο πολιτικό. Ο φασισμός άλλαξε το όνομά του. Στις μέρες μας λέγεται παγκοσμιοποίηση. Αποσιωπά ότι έχουμε Δ’ Ράιχ και έχει θεοποιήσει την «ενωμένη (υποδουλωμένη) Ευρώπη».

Το 1945 ο Χίτλερ αυτοκτόνησε. Στην εποχή μας αυτοκτόνησαν οι ιδεολογίες. Κομμουνισμός και σοσιαλισμός έσβησαν. Κάτω από τέτοιες ψευδεπίγραφες ταμπέλες κρύβονται πολιτικοί απατεώνες, που με αυτήν τη μέθοδο περνάνε τα εξοντωτικά μέτρα, τα οποία δύσκολα θα περνούσαν οι δεξιοί. Ελέω ευρωπαϊκής προοπτικής, κάναμε τη φτωχοποίηση καθεστώς και καμαρώνουμε. Το 1945, ο ηγέτης της σοσιαλιστικής ΕΛΔ, ο Ηλίας Τσιριμώκος, έγραφε σε άρθρο του: «Οι λαοί κατάλαβαν τους σκοπούς των πολέμων, τη λέξη ‘‘ιμπεριαλισμός’’, ‘‘καπιταλισμός’’ και τα μεγάλα λόγια. Ο θεωρητικός διεθνισμός δεν είναι τίποτα. Ο πιο ισχυρός διεθνισμός, είναι ο σημερινός: Ο διεθνισμός της δυστυχίας…». Μετά από 72 χρόνια, έχουμε πάλι τον «διεθνισμό της δυστυχίας», εξαιτίας της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Η φράση του Τσιριμώκου παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη. Θα πρέπει να καθιερωθεί.

Στις 2 Μαΐου 1945, ο γερμανός στρατηγός Βέιντλινγκ εδήλωσε από το ραδιόφωνο: «Σύμφωνα με τη διαταγή του Φύρερ, εμείς, τα γερμανικά στρατεύματα, έπρεπε να πολεμήσουμε ακόμα για την υπεράσπιση του Βερολίνου, παρόλο που εξαντλήθηκαν όλα τα πολεμικά αποθέματα και παρά τη γενική κατάσταση, η οποία καθιστά παράλογη την παραπέρα αντίστασή μας…». Ο Βέιντλινγκ δεν μπορούσε να πει τότε στον γερμανικό λαό ότι έπρεπε να έχει υπομονή και να περιμένει κάποια χρόνια ώστε να διαμορφωθεί κάποτε η νέα «γενική κατάσταση», η οποία θα επέτρεπε να ολοκληρωθεί το όραμα του Φύρερ τους, με διαφορετικό τρόπο. Κι επειδή οι Γερμανοί δεν λειτουργούν σαν άνθρωποι, αλλά σαν ρομπότ, δεν έχουν αισθήματα. Υπακούουν μόνο σε διαταγές κι αδιαφορούν εάν αυτές οι διαταγές μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα τον αφανισμό εκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι αδίστακτοι, κυνικοί και θρασείς.

Δεν φτάνει που μας μετέβαλαν σε ολοκαύτωμα κατά την προηγούμενη Κατοχή, μας χρωστούν και 500 δισ. ευρώ. Τόσο ανέρχεται το κατοχικό δάνειο. Αρνούνται όμως να εξοφλήσουν το χρέος τους κι από πάνω μας επιβάλλουν θανατηφόρα Μνημόνια. Δεν πρόκειται για ηθικό χρέος. Είναι ξεκάθαρο οικονομικό χρέος της Γερμανίας, εντελώς διαφορετικό από ανθρωπιστικές και υλικές καταστροφές. Δεν πρόκειται για πολεμικές αποζημιώσεις ή επανορθώσεις, όπως κάκιστα η ελληνική πλευρά το έθεσε. Η Ελλάδα είχε το θλιβερότατο προνόμιο να είναι ουσιαστικά η μοναδική χώρα της κατεχόμενης Ευρώπης που απομυζήθηκε οικονομικά κατά τέτοιο ολοκληρωτικό τρόπο, γι’ αυτό και βιώσαμε αυτήν την τρομακτική πείνα και εξαθλίωση. Διά της βίας εξαρθρώθηκε σε απόλυτο βαθμό η ελληνική οικονομία, όχι μόνο νομισματικά αλλά και με την κατάληψη της γεωργοκτηνοτροφικής και λοιπής παραγωγής της, καθώς υποχρεώθηκε να χρηματοδοτήσει τη γερμανική εκστρατεία του Ρόμελ στη Βόρειο Αφρική, και όχι μόνο. Και σήμερα, πάλι διά της βίας των μνημονιακών μέτρων, η Γερμανία εξαρθρώνει την οικονομία μας.

Από το 1931 είχε καταστρώσει ο Χίτλερ τα σχέδιά του για τις μορφές διακυβερνήσεως στα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη. Τραπεζίτες και βιομήχανοι τον εστήριξαν. Τον ίδιο ρόλο παίζουν τώρα οι τραπεζίτες, οι μόνοι που κερδίζουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ της προηγούμενης γερμανικής Κατοχής (1941-1944) από τη σημερινή είναι η εξής: Στην πρώτη περίπτωση, οι πολίτες είχαν απόλυτη συνείδηση για το τι αντιπροσώπευε η γερμανική κυριαρχία. Σήμερα, πολλοί είναι εκείνοι που δεν συνειδητοποιούν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, που εκκολάπτει την παγκοσμιοποίηση, αποτελεί την πιο απαίσια και ύπουλη δικτατορία με διεθνείς διαστάσεις. Τα έθνη αφανίζονται. Στην πραγματικότητα δεν υφίστανται ούτε Δημοκρατία ούτε Κοινοβούλια.

Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα. Όταν δεν έχεις εθνικό νόμισμα, έχεις ξεπουλήσει την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία της πατρίδας σου. Δεν έχουμε πλέον ελληνικές κυβερνήσεις αλλά κυβέρνηση της «τρόικας», που στεγάζεται στο «κυβερνείο» του «Χίλτον» και δίνει διαταγές στους υπηρέτες της. Η μαύρη προπαγάνδα ότι δήθεν εάν βγούμε από το «γκέτο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από το ευρώ θα καταστραφούμε, έχει δηλητηριάσει και αχρηστεύσει τα μυαλά μεγάλου φάσματος πολιτών. Έντεχνα εμποδίζεται η ενημέρωση και η πληροφόρηση του κοινού. Τίθεται φραγμός σε εκείνους που θα μπορούσαν υπεύθυνα να διαφωτίσουν τον κόσμο. Εξωνημένοι πολιτικοί ψηφίζουν τα εθνοκτόνα Μνημόνια και υπεραμύνονται του ευρώ. Το τέχνασμα της μνημονιακής προπαγάνδας συνίσταται σ’ αυτό που η επιστήμη ονομάζει «προπαγάνδα της δυνάμεως». Σκοπός της είναι να δείξει στα διστακτικά άτομα ότι οι πολλοί ή οι ισχυροί είναι από την άλλη πλευρά. Άρα, συμφέρον τους είναι να ακολουθήσουν τη φωνή του ενστίκτου της αυτοσυντηρήσεώς τους και να προσχωρήσουν σ’ αυτούς που έχουν τη δύναμη. Οι αχυράνθρωποι πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και οι υπόλοιποι του κοινοβουλευτικού τσίρκου καλλιεργούν αυτήν την ανούσια προπαγάνδα διότι θέλουν να έχουν την εύνοια του Ιερατείου των Βρυξελλών και να παριστάνουν τους κυβερνήτες. Ο Τσίπρας, προκειμένου να είναι πρωθυπουργός παντός καιρού, δεν διστάζει να μας φέρει το Δ’ δολοφονικό Μνημόνιο. Αφού διέλυσε τη χώρα σε όλους τους τομείς, αφού επρόδωσε ιδέες, οπαδούς, τα πάντα χάριν της εξουσίας, δεν έχει το σθένος να παραιτηθεί. Μένει πεισματικά γαντζωμένος στην πρωθυπουργική καρέκλα, και είναι σαν να διακηρύσσει: «Ισχύς μου, η εμπιστοσύνη των Βρυξελλών»!

Στα δικαστήρια της οδού Σανταρόζα, από τις 21 Φεβρουαρίου έως 31 Μαΐου του 1945, έγινε η δίκη των κατοχικών πρωθυπουργών και υπουργών. Όταν κάποτε ελευθερωθούμε και πάλι από το γερμανικό τέρας, να δούμε ποιο δικαστήριο θα δικάσει τους συνεργάτες των καινούργιων κατακτητών.

Η διεξαγωγή της δίκης του 1945 έγινε με μια βασική σκοπιμότητα: Η απελευθερωμένη Ελλάδα βιαζόταν να αποδείξει στους Συμμάχους ότι τιμωρεί όσους συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, ιδίως όσους ανέλαβαν κυβερνητικά καθήκοντα. Η προσεχής δίκη θα έχει σκοπό να αποδείξει στον βασανισμένο ελληνικό λαό ότι ΠΡΕΠΕΙ να τιμωρηθούν εκείνοι που, για να γίνουν κατοχικοί κυβερνήτες, δεν εδίστασαν να εξυπηρετήσουν ξένα συμφέροντα και να αφανίσουν τους πολίτες. Και το κομπολόι των ενόχων αρχίζει από τον Σημίτη, που μας έβαλε δόλια στο ευρώ, και συνεχίζεται με τους ευρωπροσκυνημένους όλων των κομμάτων, που παίζουν θέατρο και μας κοροϊδεύουν. Όλους αυτούς που εψήφισαν και εξακολουθούν να ψηφίζουν τα Μνημόνια και τις μεταρρυθμίσεις της ντροπής.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ