ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ : Εθνική ανασύνταξη

 ΜΑΡΓΚΑΡΕΤ ΘΑΤΣΕΡ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΗΝΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ:

«Πρωταγωνιστούν για το ευρώ, χώρες που είναι βέβαιο ότι θα καταστραφούν με το ευρώ, όπως η Ελλάδα. Πιστεύουν όμως ότι θα αποφύγουν αυτό τον κίνδυνο με τις Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Αυτό, όμως, είναι αυταπάτη»

Εθνική ανασύνταξη

Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυς ε.τ.

Παρακολουθήσαμε, για άλλη μια φορά, το ίδιο έργο, που συνεχίζεται για οκτώ σχεδόν χρόνια, χωρίς να διαφαίνεται συγκεκριμένη προοπτική διεξόδου και ελπίδα. Η ουσιαστική συζήτηση του χρέους, χωρίς την περικοπή του οποίου δεν είναι δυνατή η επιστροφή σε μια σχετική οικονομική ομαλότητα και ανάπτυξη, παραπέμπεται συνεχώς στο μέλλον.

Προτάσσονται, αντιθέτως, συνεχώς προαπαιτούμενα. Εξετάζοντας τα τελευταία, διαπιστώνει κανείς ποιο είναι το «όραμα» των δανειστών για την Ελλάδα. Η πλήρης απογύμνωση της χώρας από κάθε περιουσιακό στοιχείο. Τα τελευταία μέτρα που ψηφίσθηκαν στη Βουλή και επέχουν θέση ενός άτυπου 4ου Μνημονίου προβλέπουν την ένταξη 23 άλλων ΔΕΚΟ, απ’ όσες απομένουν, στο περίφημο Υπερταμείο προς εκποίηση και 71.000 τίτλων περιουσίας του Δημοσίου, από οικόπεδα και μετοχές μέχρι διαμερίσματα.

Η μοιραία συνθηκολόγηση του 2010 ακολουθεί ως προπατορικό αμάρτημα μια πολιτική λιτότητας και εσωτερικής υποτιμήσεως, που είναι καταδικασμένη από πριν, σε ό,τι αφορά τον Ελληνικό λαό. Αυτό όμως δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι αποτυχημένη και σε σχέση με τους δανειστές και τη δεσπόζουσα χώρα της Ευρωζώνης, που μετέτρεψε την Ευρωπαϊκή ιδέα σε εργαλείο επιβολής και οικονομικής κατακτήσεως στην Ευρώπη.

Επικράτησε για πολύ η ιδέα ότι αυτό που ζούμε στην Ελλάδα είναι το θλιβερό τίμημα των δικών μας λαθών και της δικής μας πολιτικής αποτυχίας και κακοδαιμονίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σημερινή κατάληξη είναι συνυφασμένη με την πλήρη χρεοκοπία των πολιτικών ηγεσιών που διακυβέρνησαν τη χώρα κατά τις τελευταίες δεκαετίες, με πρωταγωνιστή της συμφοράς τον δήθεν «εκσυγχρονιστή» Κώστα Σημίτη. Ο τελευταίος έσπευσε να εντάξει τη χώρα στην Ευρωζώνη, αγνοώντας τα στοιχειώδη οικονομικά στοιχεία και τις επιπτώσεις από την προσχώρηση αυτή. Αντιθέτως, καλλιέργησε την αυταπάτη ότι η χώρα είναι τώρα ασφαλής με το ευρώ και ενθάρρυνε την αλόγιστη κατανάλωση και υπερχρέωση.

Η υποτιθέμενη Ευρωπαϊκή Ένωση δεν προχώρησε σε πραγματική πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση, που θα είχε ως συνέπεια την κοινή ανάπτυξη αλλά και την αλληλεγγύη στο χάσμα που δημιουργούσε η ελεύθερη κοινή αγορά και η ανισότητα των οικονομικών εταίρων. Τα ελλείμματα εκτοξεύθηκαν, οι καταναλωτικές δαπάνες αυξήθηκαν πάνω από 300%, γεγονός το οποίο έπρεπε να σημάνει συναγερμό και να προκαλέσει επέμβαση της Τράπεζας της Ελλάδος. Η Τράπεζα όμως της Ελλάδος δεν είχε πλέον καμιά δυνατότητα και αρμοδιότητα απ’ αυτές που έχουν οι Κεντρικές Τράπεζες στο εθνικό κράτος. Δεν μπορούσε ούτε να παρέμβει και να ανασχέσει την έκρηξη των ελλειμμάτων και των χρεών ούτε να νομισματοποιήσει, όπως μπορούσε πριν, ελλείμματα του Δημοσίου. Τα ελλείμματα μπορούσαν τώρα να καλυφθούν μόνο με δάνεια, που οδηγούσαν σε αύξηση του εξωτερικού χρέους, ή με φορολογία.

Η χώρα βρέθηκε γρήγορα σε μια κατάσταση η οποία λογικά έπρεπε να είναι προβλέψιμη, εάν η πολιτική της ηγεσία είχε στοιχειώδη οικονομική γνώση και διορατικότητα και δεν αγόταν από ιδεοληψίες για την Ευρώπη, το ευρώ και την παγκοσμιοποίηση. Η ίδια η βρετανίδα πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ, όπως γράφει στα απομνημονεύματά της για την πρωθυπουργία της, είχε προΐδει την καταστροφή, από το ευρώ, των φτωχότερων οικονομιών του Ευρωπαϊκού Νότου, και ειδικότερα της Ελλάδος, ήδη από το 1989, πριν ακόμη την εισαγωγή του ευρώ. «Πρωταγωνιστούν για το ευρώ», γράφει στα απομνημονεύματά της, «χώρες που είναι βέβαιο ότι θα καταστραφούν με το ευρώ, όπως η Ελλάδα. Πιστεύουν όμως ότι θα αποφύγουν αυτό τον κίνδυνο με τις Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Αυτό, όμως, είναι αυταπάτη».

Αυτήν την αυταπάτη των κυβερνώντων και τις ιδεοληψίες για την παγκοσμιοποίηση και τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, με τον οποίο ταυτίσθηκε η Ευρώπη, πλήρωσε και πληρώνει ακριβά η Ελλάδα, με κίνδυνο την πλήρη αποσάθρωσή της.

Η ασύδοτη κυριαρχία του ακραίου νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη επέβαλε ως υπέρτατη αρχή τις αγορές. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει ως μοναδικό στόχο, σύμφωνα με το καταστατικό της, τη σταθερότητα των τιμών, τη συγκράτηση δηλαδή του πληθωρισμού. Η ανάπτυξη, η απασχόληση, η κοινωνική πολιτική δεν περιλαμβάνονται ως στόχοι στο καταστατικό της. Είναι επίσης «ανεξάρτητη» από τα κράτη, που αντιπροσωπεύουν τη λαϊκή κυριαρχία. Εξαρτημένη δηλαδή από τη χρηματιστική ολιγαρχία που ελέγχει τις αγορές.

Το προνόμιο της δημιουργίας χρήματος, που είναι κατ’ εξοχήν προνόμιο του κράτους, εκχωρήθηκε στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η οποία το δανείζει με τόκο στα κράτη, μέσω του τραπεζικού συστήματος. Η Κεντρική Τράπεζα ήταν άλλοτε ο δανειστής εσχάτης ανάγκης του κράτους. Η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα δεν έχει σήμερα κανέναν τέτοιο ρόλο. Αντιθέτως, απαγορεύεται ρητά σ’ αυτήν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ να δανείσει τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ή να λειτουργήσει ως τράπεζα εσχάτης ανάγκης. Τα κράτη πρέπει να απευθύνονται στις αγορές. Μόνο κάτω από την πίεση της ανάγκης, δημιουργήθηκαν, μετά την κρίση του 2008, νέοι θεσμοί, όπως ο ESM, για την αντιμετώπιση καταστάσεων, όπως η περίπτωση της Ελλάδος, που δεν μπορεί να απευθυνθεί στις αγορές.

Η Ελλάδα, όπως συχνά αναφέρεται, έγινε πειραματόζωο για την επιβολή πρακτικών που μετατρέπουν ένα κυρίαρχο κράτος σε «αδειανό πουκάμισο» και αποικία. Με τον εκβιασμό της διασώσεως του ευρώ και της Ευρωζώνης, επεβλήθη στην Ελλάδα μια δήθεν συνταγή σωτηρίας που αποτελεί όνειδος και καταισχύνη για την «αλληλέγγυη» Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντί να προηγηθεί οποιουδήποτε σχεδίου διασώσεως η απαραίτητη αναδιάρθρωση του χρέους, ώστε να καταστεί αυτό βιώσιμο, επεβλήθη η κρατικοποίηση του ιδιωτικού χρέους, που ανερχόταν στο 70% περίπου, και υποθηκεύθηκε για την εγγύησή του ολόκληρη η εθνική περιουσία.

Τα αποτελέσματα είναι σήμερα ορατά. Ποτέ η Ελλάδα δεν υπέστη μια τέτοια καταστροφή εν καιρώ ειρήνης. Χρειάζεται και άλλος χρόνος ακόμη για να συνειδητοποιηθεί πού οδηγεί αυτή η πολιτική και για να διαλυθούν οι αυταπάτες και οι μάταιες ελπίδες.

Είναι προφανές ότι η χώρα, για να ανασυγκροτηθεί και να ξαναβρεί την ελπίδα και την αυτοπεποίθησή της, για να ανασυνταχθεί και να προωθήσει την ανάπτυξή της, πρέπει να ανακτήσει την εθνική κυριαρχία της και τη δυνατότητα να διαμορφώσει μια δική της αναπτυξιακή στρατηγική. Η παγκοσμιοποίηση, μ’ επικάλυμμα την Ευρώπη και εγγενή πολιτική τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, είναι η συνταγή καταστροφής για τη χώρα. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχισθεί η πολιτική αυτή, με κανένα ιδεολόγημα.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ