"ΑΝΤΑΜΩΜΑ"
ΣΤΗΝ ΣΚΙΑ ΤΟΥ OLYMPIC
EAGLE
Γράφει η Σταυριανή
Στεφάνου
"Η Σταυρούλα δεν
εισαι;"
Με ξάφνιασε ευχάριστα η
ερώτηση του.
"Ω! Αγαπημένο μου
jumbo, με θυμήθηκες!" Του αποκρίθηκα με γλυκύτητα στα λόγια. Θυμάσαι πόσα
πολλά ταξίδια, πραγματοποίησα μαζί σου;" Το ρώτησα αφήνοντας το βλέμμα, αν
και σκοτεινά, να περιπλανηθεί ολόγυρα μου σε κάθε τι γνώριμο και οικείο.
"Αν θυμάμαι;"
Απάντησε βγάζοντας βαθύ αναστεναγμό. "Πόσους Ατλαντικούς περάσαμε παρέα,
πόσους Ινδικούς; Και τον Ειρηνικό, κάποιες φορές αντάμα τον ατενίσαμε."
Αποκρίθηκε και συνέχισε. Αχ! Πέρασαν τα χρόνια...εγω καθηλώθηκα εδώ,
περιμένοντας το θαύμα κι εσύ συνέχισες τη ζωή σου".
"Μα για αυτό
συγκεντρωθήκαμε όλοι απόψε. Κοίταξε το πλήθος των συναδέλφων; Για σένα
αγαπημένο μου jumbo! Για να σου δείξουμε, πόσο πολύ συνδεθήκαμε μαζί σου. Ήσουν
η γέφυρα μας με τα πέρατα της γης. Κοντά σου ζήσαμε δυνατές εμπειρίες, που
σχημάτισαν τα καλύτερα μας χρόνια".
Η Σταυριανή Στεφάνου στο εσωτερικό
του Olympic Eagle
Το αεροσκάφος της OA μαρτυρά ακόμα και σήμερα την αρχοντιά και την πολυτέλεια
που ένα 747 πρόσφερε σε όλους του τους επιβάτες.
Εκείνο, παρέμενε σιωπηλό
μέσα σε βαθύ στοχασμό, ενώ ήδη εγώ, είχα φτάσει στην A zone. Η σκάλα του upper
deck, στεκόταν εμπρός μου, όμως τα πόδια μου δεν άντεχαν να την ανέβουν.
"Μεγάλωσα κι εγώ όπως
κι εσύ". Του ψιθύρισα με μάτια βουρκωμένα.
Σαν χάδι, η παλάμη μου
απλώθηκε στην κουπαστή της σκάλας και στο galley. Έπειτα το άκουσα να μου λέει.
"Ξέρω πως λυπάσαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Όμως η ζωή κύκλους κάνει κι
ο δικός μας κύκλος έκλεισε. Δέξου το και συνέχισε τη ζωή σου. Μόνο κάποτε,
κάποτε να με θυμάσαι. Εμένα μου φτάνει που απόψε σας είδα όλους εδώ, στο «Αντάμωμα»!
Χαρηκα που με επισκέφτηκες μετά τόσα χρόνια, όμως ξέρεις, τώρα θέλω να μείνω
πάλι μόνο μου. Ήταν μεγάλη η συγκινησιακή φόρτιση που ένοιωσα απόψε".
Σεβόμενη την επιθυμία του
και στέλνοντας ένα τελευταίο βλέμμα σε ότι σημάδεψε τα καλύτερα μου χρόνια,
προχώρησα προς τη σκάλα. Χωρίς βιασύνη, βέβαιη πως η καρδιά του OLYMPIC EAGLE,
ακόμη χτυπούσε.
Επέστρεψα στους φίλους μου
και βλέποντας από απόσταση αυτό το γιγάντιο πουλί, σκέφτηκα πως μπορεί να μην είχε
πια την ισχύ να πετάξει, είχε όμως καταφέρει κάτι σημαντικό. Να δημιουργήσει
μια ψυχομαγνητική έλξη σε όλους εμάς, που το ζήσαμε από κοντά...
(15.6.2017 -"ΑΝΤΑΜΩΜΑ
3" - Ανατολικός Αερολιμένας Αθηνών)
Facebook/
Για την συγκεκριμένη ανάρτηση θα έπρεπε να υπήρχε η πρόβλεψη απ το Facebook, αντί σχολίων να μπορούσε κάποιος να μοιραστεί το καρδιογράφημα του. Ν' ακουστούν οι χτύποι και να φανούν τα ραγίσματα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα αυτό το κουκλί, μιλούσε διαφορετικά από τ' αδέλφια του. Ειδικά απ' όταν αποχωρίστηκε το διδυμάκι του το Alpha. Πιό άρχοντας και απόμακρος πάντα ο Zeus, θαρρείς κι έκανε την δουλειά του σαν σοβαρός και τίμιος επαγγελματίας. Θαρρείς ότι πάντα κουβαλούσε ένα κομμάτι της ψυχής του Αριστοτέλη κι άλλο ένα του Αλέξανδρου που χάθηκε έτσι άδικα. Το Bravo, το Eagle μας, είχε άλλου τύπου ψυχή. Ένα ψηφιδωτό των ψυχών των δικών του ανθρώπων. Όσων πετούσαν μαζί του κι όσων το φρόντιζαν στο έδαφος. Το Spirit, το Peace και το Flame, μας ήρθαν έτοιμα από αλλού. Είχαν πάντα έναν αέρα ξενόφερτης κουλτούρας αλλά μας αγάπησαν και τ' αγαπήσαμε πολύ. Με το Bravo όμως η σχέση μας ήταν πάντα διαφορετική. Με τους αυτόματους του να δυστροπιάζουν πάνω απ τον Ινδικό, με τα φρένα του που άναβαν εύκολα, με τα φουρνάκια στα galleys με τα τόσα ηλεκτρικά προβλήματα. Με το D section το κιτρινισμένο απ τον καπνό των τσιγάρων... Κι όμως, κάθε φορά που παρουσίαζε στον αέρα κάποιο πρόβλημα, λες και συνεργαζόταν μαζί με τα πληρώματα του για να τα καταφέρει... Πάντα τέσσερεις on duty στο flight deck. K1, K2, ο μηχανικός του και η ψυχή του Bravo... Πάντα αυτή η ψυχή, ένα extra cabin crew member σε κάθε section...
https://www.facebook.com/ordo.abchao.31
Και από εδώ ευχαριστώ πολύ για τις αναμνήσεις σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή