Νίκου Αμμανίτη : Το Στούντιο ΑΤΑ

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ & ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

μέσα στον χρόνο

Το Στούντιο ΑΤΑ

Του Νίκου Αμμανίτη

Η μαύρη αλήθεια είναι πως με φωνάξανε, αλλά εγώ δεν πήγα. Κάτι οι δουλειές, και η καθημερινότητα, πού να μείνει καιρός για τυπικές επισκέψεις. Είχες και την κουμπάρα σου επτά χρόνια να σου τριβελίζει το μυαλό πως «η χούντα όπου να 'ναι πέφτει». Μόλις πείσθηκε πως δεν υπάρχει «δύναμη ικανή να την ρίξει...», η χούντα έπεσε μόνη της. Μετά ήρθε η Μεταπολίτευση. Μέσα στα πολλά που μάθαμε με τη Μεταπολίτευση, το καλύτερο ήταν ότι μάθαμε όλα τα σχετικά με το γκολφ.

Τηλεόραση είδαμε για πρώτη φορά το 1966. Στην αρχή ήταν «πειραματική». Βλέπαμε κάθε βράδυ για δύο-τρεΐς ώρες την Ελένη Κυπραίου να μας μιλάει επί παντός επιστητού. Είδαμε τους άθλους του «Lone Ranger», του μοναχικού καβαλάρη, που ολομόναχος, με βοηθό το άλογο του, κατατρόπωνε τους πιο στυγνούς αιμοδιψείς φονιάδες του Τέξας. Είδαμε τη «Λάσι», εκείνη τη συμπαθητική σκυλίτσα, που εξ ενστίκτου ξελάσπωνε το αφεντικό της απ' όποια γκάφα έκανε με το ξερό του το κεφάλι. Είδαμε, και τι δεν είδαμε, και δεν ντρέπομαι να ομολογήσω πως την πρώτη Κυριακή που έπαιζε η τηλεόραση, χωρίς απογευματινή διακοπή έως τις 11 το βράδυ, έμεινα καθηλωμένος στον καναπέ (χωρίς να πάω προς νερού μου) και είδα ολόκληρο το πρόγραμμα της ημέρας. Αυτή ήταν η λαχτάρα να δούμε και στην Ελλάδα τηλεόραση. Ύστερα έφυγαν τα κέντρα εκπομπής από το κτίριο του ΟΤΕ, όπου είχε εγκατασταθεί παρακλάδι του ΕΙΡΤ, και πήγαν στο νέο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, ο δε σταθμός των Ενόπλων Δυνάμεων, που συναγωνιζόταν εντόνως το ΕΙΡΤ, έφυγε από τη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού και εγκαταστάθηκε, ως ΥΕΝΕΔ πλέον, σ' ένα στρατόπεδο της οδού Μεσογείων. Όπως είναι κατανοητό, οι ανάγκες για παραγωγή τηλεοπτικού προγράμματος καθημερινά μεγάλωναν. Τα στούντιο δεν επαρκούσαν. Αγοράζονταν αμερικανικές ταινίες, πολυχρονισμένες, που πουλιόταν με την οκά. Οι σταθμοί βρίσκονταν σε αδιέξοδο...

Έτσι γεννήθηκε το Στούντιο ΑΤΑ, που σήμαινε «Ανεξάρτητη Τηλεόραση Αθηνών». Πατέρας και χρηματοδότης του εγχειρήματος ήταν ο τηλεοπτικός παραγωγός Γ. Ράλλης, της Astir TV, αλλά, στην πιάτσα, ως κύριος εμπνευστής φερόταν ο Νίκος Μαστοράκης, που είχε πολλές τηλεοπτικές επιτυχίες στο ενεργητικό του. Το σχέδιο ήταν απλό. Πήραν έναν χειμερινό κινηματογράφο από το τέρμα σχεδόν της  Κολωνού με την Εθνική Οδό Αθηνών - Θεσσαλονίκης και ξήλωσαν τα πάντα. Τον τοίχο, από τα πλαϊνά μέχρι την πλευρά της οθόνης και έως τα άλλα πλαϊνά, έντυσαν με μια σκούρα, ημικυκλική κουρτίνα. Το κυκλόραμα ήταν έτοιμο. Το ισόγειο το εξόπλισαν με κάμερες λήψεως, προβολείς και άλλα φωτιστικά και το πλατό ήταν έτοιμο να αρχίσει γύρισμα. Τα σκηνικά κάθε παραγωγής αποθηκεύονταν πίσω από το κυκλόραμα και ούτε γάτα ούτε ζημιά...

Στον επάνω όροφο, εκεί που άλλοτε ήταν η μηχανή προβολής, προς την οποία συχνά απευθύνονταν οι θεατές κραυγάζοντας «χασάπη, γράμματα». Τώρα, μετά το ξήλωμα της, τη θέση της κατέλαβε το κοντρόλ, με τον σκηνοθέτη επί το έργον. Πλάι του βρισκόταν το βίντεο των δύο ιντσών, με μόνιμο χειριστή τον Θοδωρή Κανέλλο. Ήταν ένα μεγάλο και βαρύ βίντεο, μονίμως χαλασμένο, γιατί το αγόρασαν μεταχειρισμένο, χωρίς καπάκια και εξαρτήματα φύλαξης του εσωτερικού του. Το επισκεύαζε ο μακαρίτης Κώστας Μπούρας. Φυσικά, το μοντάζ στο βίντεο αυτό δεν γινόταν ηλεκτρονικά αλλά διά οπτικής επαφής. Είναι όμως αναμφισβήτητο πως από το βίντεο αυτό βγήκανε θαύματα τηλεοπτικής παραγωγής. Και μεγάλη μερίδα του θαύματος οφείλεται στον επαγγελματισμό του Κανέλλου. Το τελικό αλλά και το πιο προβεβλημένο μέρος του στούντιο ήταν στο... υπόγειο. Εκεί είχε την έδρα της η καφετέρια του ΑΤΑ, που μόνον καλό καφέ και ζεστές τυρόπιτες σέρβιρε. Επίσης είχε το τμήμα μακιγιάζ, με τον λιλιπούτειο χώρο, και την αίθουσα αναμονής, για να κάθονται και να περιμένουν, ώσπου να 'ρθει η ώρα να παίξουν, οι ηθοποιοί.

Το Στούντιο ΑΤΑ ήταν μικρό για τα ελληνικά δεδομένα. Αλλά χάριν της αγάπης προς την ποιότητα των αφεντικών του το ΑΤΑ έγραψε τη μεγάλη ιστορία του στην ελληνική τηλεοπτική παραγωγή.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ