Του Γενάρη το φεγγάρι Παραλίγο να 'ναι μέρα

ΜΕ ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ

Του Γενάρη το φεγγάρι

Παραλίγο να 'ναι μέρα

Γράφει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων

Τέλη του Γενάρη κι ήταν η μεγάλη βραδιά

του φεγγαριού, ανέτειλε αρχοντικά κι ανηφόρισε

ασημωμένο ολοστρόγγυλο.

Τα αστέρια χαμήλωσαν το φως τους τιμώντας το.

Ξαφνικά η νύχτα τού φώναξε αγριεμένη:

-Σε μισώ, σε μισώ

γιατί μου τραυματίζεις το κύρος του μαύρου.

-Σε σέβομαι μα δεν μπορώ να μην απαντήσω

στην άδικη σου επίθεση, αν δεν ήμουν εγώ και τα

αστέρια ποιος θα σήκωνε κεφάλι να σε κοιτάξει;

Απάντησε ήρεμα το φεγγάρι.

Κείνη την ώρα περνούσε πάνω από την ήσυχη

λίμνη, καθρεφτίστηκε.

Κοντοστάθηκε, έφτιαξε λίγο το φως του, κοίταξε

τη λίμνη θαυμαστικά και τη ρώτησε:

-Μα πώς το κάνεις, λίμνη μου, κι έχεις πάντα τόσο

καθαρό πρόσωπο.

-Όταν λες την αλήθεια, φεγγάρι μου,

μόνο την αλήθεια, θα έχεις πάντα καθαρό

πρόσωπο.

-Κι εσύ εξήγησε μου:

έχουμε τόσο μεγάλο ουρανό, γιατί παίρνεις πάντα

τον ίδιο δρόμο;

-Παίρνω τον ίδιο δρόμο γιατί ακόμα

δεν τον έμαθα...

Αναβοσβήνει

στα βαθιά

του Λιβυκού

ο φάρος

Κι ένας ξενύχτης

Γλάρος

Του κάνει συντροφιά

Γενάρης

και τα κύματα

Σκεπάζουν

το φανάρι.

 Χάθηκε το φεγγάρι

Στην άγρια συννεφιά

Σ' αυτό το σκούρο σκηνικό

Φάνηκε η γοργόνα

Γαλάζια Αλκυόνα

Στην πλώρη

του «Μανιά»

Να χαιρετά το φύλακα

που στέκεται στο τζάμι

Κουλούρι με σουσάμι

Και πίσω στα χανιά.

«ανέκδοτο τραγούδι»

ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ