Σκάνδαλα στην Ελληνική πολιτική ζωή

Σκάνδαλα στην Ελληνική πολιτική ζωή

Η Δημοκρατία στον τόπο μας αργοπεθαίνει και θα λέγαμε ότι βρίσκεται στην «εντατική». Ο παρηκμασμένος πολιτικός κόσμος κατέστη αναξιόπιστος, βουτηγμένος στην ανυποληψία και στην ανικανότητα να προασπίσει τα εθνικά δίκαια, αποδεχόμενος πλειστηριασμούς και άλλα επαίσχυντα μέτρα που στρέφονται εναντίον των αδυνάμων, αλλά και μολυσμένος μέσα στη σκανδαλολογία. Ο κόσμος δεν πιστεύει τίποτε πλέον από όσα λένε οι πολιτικοί. Ο Σαίξπηρ, ο εξοχότερος «καθρέφτης» του καιρού και του τόπου του, ζωντάνεψε την κατάσταση που επικρατούσε εκεί στα 1608 με τα λόγια του Μάκβεθ: «Και πια κανένας ας μη δίνει πίστη στα δολερά δαιμόνια που πλανούνε με διπλονόητα λόγια τους ανθρώπους! Και κρατούνε το λόγο τους σε κείνο που μας τάζουν μονάχα για τ’ αυτιά μας, και τον πατούν για τις ελπίδες που μας δίνουν…».

Μετά από 410 χρόνια, τα λόγια του Μάκβεθ γίνονται επίκαιρα στην Ελλάδα! Στο έργο του Σαίξπηρ, ο φρόνιμος και τίμιος Μπάνκο προμάντευσε τα επακόλουθα. Ο Μάκβεθ δεν άκουσε τα λόγια του, μεθυσμένος από το «μεγαλείο» –τίτλους, δόξα και θρόνο– που του έταζαν οι Μάγισσες. Χρειάστηκε να πνίξει στο αίμα τη φιλία και την ανθρωπιά, χρειάστηκε να βυθίσει τη χώρα του στο πένθος και στην τυραννία. Και διεπίστωσε πού οδήγησε τη χώρα του μόνο όταν έφτασε στο χείλος του αφανισμού του. Η σαιξπηρική τραγωδία επαναλαμβάνεται στην εποχή μας. Οι κυβερνώντες, μεθυσμένοι από τα «μεγαλεία» της εξουσίας που τους εξασφαλίζουν οι «Μάγισσες» των Βρυξελλών, βύθισαν τη χώρα στη μνημονιακή τυραννία. Αυτοί όμως, αν και πλησιάζουν στο χείλος του αφανισμού τους, δεν συνειδητοποιούν τι κακό έκαναν στην πατρίδα και στον λαό μας. Μέσα στην «ευρωπαϊκή προοπτική», ο λαός μας αργοπεθαίνει. Όπως ακριβώς το έλεγε σε έναν στίχο του ο μεγάλος ρώσος συγγραφέας Ιλιά Έρενμπουργκ: «Εσύ που πέθαινες μέσα στην οικουμένη επίσημα, όπως ο άνθρωπος πεθαίνει…».

Στην Ελλάδα επαναλαμβάνεται η τραγωδία της Βαϊμάρης. Το κραχ του 1929 σώρευσε μεγάλη φτώχεια σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Η μαζική ανεργία, το κλίμα συλλογικής ανασφάλειας και ο ξεπεσμός του πολιτικού κόσμου έφεραν τότε τον Χίτλερ στην εξουσία. Από τέτοιες καταστάσεις μόνο τα άκρα ωφελούνται. Ο όρος «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» είχε κάτι το εύθραυστο, κάτι το σκανδαλώδες, κάτι το παρακμιακό. Ό,τι ακριβώς γίνεται τώρα. Ο όρος αναφέρεται σε μια σύντομη περίοδο της γερμανικής ιστορίας, στα χρόνια από το 1918 έως το 1933. Ένα μεσοδιάστημα ασταθούς δημοκρατικής διακυβέρνησης, ανάμεσα στη μοναρχία και στη δικτατορία, ανάμεσα σε έναν καταστροφικό πόλεμο και στον ερχομό του επόμενου. Η πολιτική βία, ο πληθωρισμός, η ανεργία, η κρίση και η αστάθεια ήταν αυτά που χαρακτήρισαν συνολικά την περίοδο της Βαϊμάρης, με καταχρήσεις και σκάνδαλα. Όπως έλεγε ο ιστορικός Peter Gay: «Η Βαϊμάρη δεν αγαπήθηκε, δεν είχε φίλους. Γεννήθηκε νικημένη, έζησε ανάστατη και πέθανε κατεστραμμένη…».

Τα ίδια «συμπτώματα» παρουσιάζει σήμερα η χώρα μας. Τα αίτια του φαινομένου του συνολικού εκφασισμού όλων των πλευρών της γερμανικής κοινωνικής ζωής βρίσκονται στην ίδια την αποτυχία της Δημοκρατίας αυτής να διαχειριστεί την κρίση που παρήγαγε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η αποτυχία των πολιτικών εδώ να αντιμετωπίσουν την κρίση της μνημονιοκρατίας θα σπρώχνει τους ψηφοφόρους προς τα άκρα. Πολύ περισσότερο όταν στελέχη διαφόρων κομμάτων θα εμφανίζονται βουτηγμένα στη λάσπη οικονομικών σκανδάλων, την ώρα που οι πολίτες δεν μπορούν να επιβιώσουν κι από πάνω οι «αιμοσταγείς» τραπεζίτες τούς παίρνουν και τα σπίτια τους.

Πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα, που κατά καιρούς αναστάτωναν την ελληνική κοινωνία, υπήρξαν πολλά στη μακραίωνα πορεία του τόπου. Ενδεικτικά μόνο θα αναφερθώ σε κάποια των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, που προκάλεσαν πολύ θόρυβο. Τον Μάιο του 1948, μέσα στις φλόγες της ένοπλης κομμουνιστικής ανταρσίας, δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο αμερικανός δημοσιογράφος Τζορτζ Πολκ. Είχε εξαφανισθεί από το ξενοδοχείο του και λίγες μέρες αργότερα βρέθηκε το πτώμα του στον Θερμαϊκό. Ο σάλος για τη δολοφονία του ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα. Ο Πολκ είχε έλθει στην Ελλάδα με σκοπό να συναντήσει τον Μάρκο Βαφειάδη στα βουνά.

Οι Αρχές απέδωσαν τη δολοφονία του στο ΚΚΕ και ένας αθώος, ο Γρ. Στακτόπουλος, πλήρωσε με πολύχρονη φυλάκιση, ως ένας εκ των «ενόχων». Η κατηγορία και η δίκη ήσαν στημένες. Ανακατεύθηκαν στην ιστορία ακόμα και αμερικανοί στρατιωτικοί, όπως και άγγλοι πράκτορες. Μερικά χρόνια αργότερα, όμως, η ελληνίδα σύζυγος του Τζορτζ Πολκ, η Ρέα Κοκώνη, από το εξωτερικό, σε συνέντευξή της έδωσε μια τελείως διαφορετική εκδοχή για τη δολοφονία του αμερικανού δημοσιογράφου, που είχε σχέση με οικονομικά σκάνδαλα. Η Ρέα εδήλωσε: «Μία μόλις εβδομάδα προτού εξαφανιστεί ο Τζορτζ, μου είπε ότι είχε ανακαλύψει κάτι για κακή διάθεση των χρημάτων του Σχεδίου Μάρσαλ στην Ελλάδα, που θα έφερνε πολλά στην επιφάνεια…». Η πλήρης αλήθεια, όμως, δεν μαθεύτηκε ποτέ.

Στις 5 Ιανουαρίου του 1950, η Αθήνα αναστατώθηκε με δημοσιεύματα που αφορούσαν το σκάνδαλο μεταφορών καυσίμων. Συγκεκριμένα, κατηγορούσαν τον υπουργό Μεταφορών, στέλεχος του Λαϊκού Κόμματος, Χατζηπάνο. Του κατελόγιζαν ότι έδωσε χαριστικά το προνόμιο της μεταφοράς υγρών καυσίμων, ματαιώνοντας τον σχετικό μειοδοτικό διαγωνισμό, σε «εταιρεία» που συστάθηκε για αυτόν τον σκοπό και στην οποία συμμετείχε μια κυρία Όλγα, φίλη της συζύγου του ηγέτη του Λαϊκού Κόμματος Ναντίνας Τσαλδάρη. Το Συγκρότημα Λαμπράκη, και μάλιστα ο ίδιος ο Δημ. Λαμπράκης, εξαπέλυσε επίθεση κατά του Τσαλδάρη και η υπόθεση έφθασε στα δικαστήρια. Ο Τσαλδάρης, με τη σειρά του, κατηγόρησε το Συγκρότημα ότι εξυπηρετούσε οικονομικούς σκοπούς και πολεμούσε κόμματα τα οποία επέμεναν στην αποκέντρωση του ελληνικού πλούτου.

Τον Τσαλδάρη υπεστήριξε με την αρθρογραφία του ο Γεώργιος Βλάχος στην «Καθημερινή». Χαρακτηριστικά, ο Γ. Βλάχος έγραφε: «Ενδεχομένως, άνθρωποι του Λαϊκού Κόμματος κατεχράσθησαν τα δημόσια χρήματα. Άλλος έκλεψε, άλλος επούλησε αδείας λεωφορείων, άλλος επνίγη εις τα πετρέλαια. Αλλ’ υπάρχει πιθανότης να είναι, όχι τυπικώς, αλλά ουσιαστικώς συνυπεύθυνος εις αυτά ο αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος, ο κ. Τσαλδάρης; Οι γνωρίζοντες τον άνθρωπον –και εμείς τον γνωρίζομεν– ημπορούν ν’ απαντήσουν εύκολα: ‘‘Όχι…’’».

Τον Σεπτέμβριο του 1955 ξέσπασε το «σκάνδαλο Βουλπιώτη» με τη Ζήμενς και την Τελεφούνκεν. Ο Βουλπιώτης είδε το όνομά του να εμπλέκεται σε υπόθεση δωροδοκίας υπουργού. Προκλήθηκε σάλος. Ο Κων. Παπακωνσταντίνου υπέβαλε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, η υπόθεση έφθασε στα δικαστήρια και η κατάθεση του Κων. Καραμανλή (υπουργού τότε Δημ. Έργων) συζητήθηκε ευρύτατα. Η αντιπολίτευση κατηγορούσε την κυβέρνηση του Ελληνικού Συναγερμού για σκάνδαλα που προκάλεσαν «οξύτατες διαμάχες των συναγερμικών φατριών». Πάντως, από τότε η Ζήμενς φερόταν να εμπλέκεται σε σκοτεινές υποθέσεις. Υπάρχουν όμως και δεκάδες άλλες περιπτώσεις που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη αλλά ας σταματήσουμε προς το παρόν ως εδώ.

Από το άρθρο του Γ. Λεονταρίτη  «Ο στόχος» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» στις 4.2.2018