Ήταν κάποτε κάποιοι Έλληνες χάκερς

Ήταν κάποτε κάποιοι Έλληνες χάκερς

Η κυβερνοεπίθεση των Τούρκων χάκερς στο Αθηναϊκό πρακτορείο Ειδήσεων έφερε στη θύμησή μου ένα άρθρο που είχα διαβάσει πριν είκοσι σχεδόν χρόνια στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ και παρουσίαζε τις ιστορίες των πρώτων ελλήνων χάκερς. Βεβαίως τα χρόνια έχουν περάσει τα συστήματα, αμυντικά και επιθετικά, έχουν εξελιχθεί· όμως αξίζει να διαβάσετε τις ιστορίες των πρωτοπόρων του ελληνικού χάκινγκ γιατί είτε τότε είτε σήμερα …. Όταν εκείνοι πιάνουν το πληκτρολόγιο, τα κυκλώματα παραμιλούν. Οι Έλληνες χάκερ μιλούν για τις μεθόδους τους, το «σερφάρισμα» στην απάτη και τα «γαλόνια» της ηλεκτρονικής σταδιοδρομίας τους... Χρήστες, φυλαχτείτε!

Από ρεπορτάζ της ΜΑΡΙΛΗΣ ΜΑΡΓΩΜΕΝΟΥ στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της 19^ης Μαΐου 1996 με τίτλο «Έλληνες χάκερς;; Και όμως υπάρχουν»

«Βρίσκεις κάποιον χρήστη που έχει ίδιο login και password. Ανοίγεις μια κερκόπορτα. Παραβιάζεις το σύστημα, και... μπήκες στον παράδεισο!». Ο Patricί Β. περιγράφει παράνομες εμπειρίες με πλήκτρα που παίρνουν φωτιά. Έλλην χάκερ, εισβολέας σε συστήματα υπολογιστών, μιλάει για την τέχνη του: την ηλεκτρονική απάτη. «Γράφεις το password... Περιμένεις μια στιγμή και... “#route access”στην οθόνη. Ξέρεις τι θα πει δύο λέξεις να σε στέλνουν στα ουράνια; Μαζί τους γίνεσαι ο απόλυτος άρχων του συστήματος. Ένας μικρός Θεός. Κάνεις ό,τι θες, όπως το θες, όταν το θες... Δεν αξίζει να ρισκάρεις γι' αυτό;».

Όχι για το χρήμα, ούτε για τη δόξα. Τα παιδία παίζει με τα πλήκτρα, μόνο για μια στιγμή παράνομης έκστασης. Οι νεαροί Έλληνες διαβάζουν στις εφημερίδες για κλοπές εκατομμυρίων στα δίκτυα της Αμερικής, βλέπουν στο σινεμά εκδοχές χάκιν σε σελιλόιντ και πορεύονται αναλόγως. Γίνονται οι πιτσιρίκοι του War Games που... τετραγωνίζουν το Πεντάγωνο, οι φοβεροί sneakers του Ρ. Ρέντφορντ, που ροκανίζουν κυκλώματα για πρωινό και τελικά παγιδεύονται στο δίκτυο σαν τη Σάντρα Μπούλοκ - με τη διαφορά πως εκείνοι δεν θέλουν να βγουν. Και όταν τους ρωτάς, ποτέ δεν λένε «είμαι χάκερ». Μόνο χαμογελούν και σου απαντούν «χάκερ δεν αυτοαποκαλείσαι. Είναι τίτλος τιμής και στον δίνουν οι άλλοι».

■ Αμπαρώνω, και ο κλέφτης είναι μέσα

Εχθροί τους τα συστήματα ασφαλείας. Υπάρχουν πολλά, μα κανένα δε μπορεί να τους αποκλείσει 100% από τα πολυπόθητα ξένα αρχεία - τα περισσότερα περιορίζονται μόνο σε... φιλότιμες προσπάθειες. Ο τρόπος δράσης, συγκεκριμένος. Σε ένα καλά προστατευμένο σύστημα, το πρώτο εμπόδιο είναι ο έλεγχος της εισόδου. Πρέπει να βρεις τις λέξεις - κλειδιά που γράφει ο χρήστης για να μπει - κάτι σαν το... «Ανοιξε Σουσάμι». Πρώτα το login ή account name, που βρίσκεται μάλλον εύκολα (είθισται να ταυτίζεται με το όνομα του χρήστη) και ύστερα το δύσκολο password, που μπορεί να είναι οτιδήποτε. Παλαιότερα οι χάκερ ανέτρεχαν σε αρχεία του συστήματος, όπου τα password υπήρχαν κωδικοποιημένα και το μόνο που χρειαζόταν ήταν... ένα καλό σπάσιμο. Όταν οι υπεύθυνοι το αντελήφθησαν, εξαφάνισαν τις λίστες και άφησαν τους νεαρούς... στα κρύα του λουτρού. Όχι για πολύ βεβαίως. Γιατί επιστρατεύθηκαν αυτοσχέδια λεξικά με πιθανά password, που έλυσαν χέρια... και συστήματα μαζί. Κυκλοφορούν ευρέως στο δίκτυο, και έκαστο περιέχει περί τις 2.000 λέξεις βγαλμένες από... παράνομη πείρα ετών.

Συνήθως πρόκειται για μάρκες ποτών και αυτοκινήτων ή για τους αρχικούς κωδικούς αφελών χρηστών που τους δόθηκαν προς αλλαγή, αλλά εκείνοι θεώρησαν τη διαδικασία του μισού λεπτού περιττή -            «κωδικός» ή «κρυφό», φέρ' ειπείν. «Σε ένα σύστημα που επεχείρησα να           σπάσω, διαπίστωσα πως από τους 600 χρήστες οι 35 έμπαιναν με password "change it— το πρώτο που τους έδωσαν. Το έγραφαν κάθε μέρα, αλλά να το διαβάσουν δεν αξιώθηκαν», λέει χαμογελώντας ο Patric Β. Εξίσου δημοφιλή τα ονόματα προγραμμάτων («lotus3», «Win3x» κ.ά.) και κάποιες κλασικές λέξεις του δικτύου («error», «guest» κ.ά.). Αλλά το μεγαλύτερο... σουξέ το έχουν οι βρισιές - ελληνικές και αγγλικές, που γνωρίζουν ημέρες δόξας στο δίκτυο. Ξεκινούν απ' το σεμνό «παράτα με» και φθάνουν σε  διάφορα  ακατονόμαστα!

Για να δοκιμάσουν τους άπειρους πιθανούς κωδικούς, οι χάκερ φτιάχνουν προγράμματα που κάνουν τη διαδικασία συνοπτική. Βάζουν το μηχάνημα να δουλεύει μόνο του ένα ολόκληρο βράδυ και... το πρωί φαίνεται η διαφορά. Περνούν ταχύτατα στην οθόνη το άρτι ευρεθέν password - αν αργήσουν περισσότερο από 15 δευτερόλεπτα, το σύστημα τους πετάει έξω αυθωρεί - και μπαίνουν στο μικρό λαβύρινθο του συστήματος. Για να αποκτήσουν προνόμια σαν εκείνα του διαχειριστή - να πετύχουν δηλαδή τον αντικειμενικό τους σκοπό - οφείλουν να ακολουθήσουν μια συγκεκριμένη πορεία, να περνούν με ορισμένη σειρά τις πόρτες που ανακαλύπτουν. Κάθε «οτραβοπάτημα» μπορεί να σημαίνει την έξωση τους και έτσι συνήθως πιάνουν δουλειά όταν οι «νόμιμοι» χρήστες βρίσκονται στα κρεβάτια τους, ώστε να έχουν ελευθερία κινήσεων.

■ Τα ανασφαλή μέτρα ασφαλείας

Βέβαια, αυτό εγκυμονεί κινδύνους, γιατί κάθε αξιοπρεπές σύστημα προγραμματίζεται να εντοπίζει όποιον εργάζεται τις «μικρές ώρες», ιδιαίτερα αν αυτό που κάνει δεν εντάσσεται στο σύνηθες «πακέτο» εργασιών του χρήστη. Παράλληλα, για λόγους προστασίας, το σύστημα καταγράφει όλες τις εντολές που δέχεται από χειριστές και χρήστες, ώστε εκ των υστέρων τυχόν... ύποπτες να επισημαίνονται. Και εξυπακούεται, φυσικά, πως οι υψηλά ιστάμενοι του δικτύου αλλάζουν συχνά κωδικό - ως και άπαξ της εβδομάδος - για να αποτρέψουν την είσοδο παρείσακτων.

Παρ' ολ' αυτά, οι έλληνες χάκερ συνεχίζουν το έργο τους απτόητοι, και σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Αμερική και στην Ευρώπη, μέχρι τούδε ελάχιστοι εξ αυτών έχουν πιαστεί... κλέπτοντες οπώρας. Κι έτσι, όποτε επενέβη ο νόμος, οι συλληφθέντες δεν ήταν «καθαρόαιμοι» χάκερς, αλλά... ερασιτέχνες του είδους. Γιατί τα συστήματα ασφαλείας μπορεί να δυσκολεύουν την είσοδο των «ειδημόνων» στα ξένα αρχεία, όμως σπανίως καταφέρνουν να τους εντοπίσουν. Εκείνοι, άλλωστε, προτιμούν να «χακεύουν» εταιρείες που παρέχουν πρόσβαση στο Ιντερνετ και που δεν θέλουν επ' ουδενί λόγο το όνομα τους να συνδεθεί με τη λέξη χάκιν - ο κίνδυνος απώλειας πελατών είναι μεγάλος. Είθισται, λοιπόν, το θέμα να «κουκουλώνεται» και η εταιρεία, κατά το... σιωπηλότερον δυνατόν να προβαίνει στη θωράκιση των συστημάτων της.

Γεγονός είναι πως στη χώρα μας οι μεγάλες απάτες αμερικανικού στυλ με θύματα τράπεζες, δολάρια και κρατικούς οργανισμούς ελλείπουν, παρ' ότι υπάρχουν χάκερ με... χρυσά δάχτυλα. Αντίφαση; Μάλλον όχι. Η εξήγηση είναι απλή. «Στην Αμερική», λένε οι χάκερ, «μπορείς να πάρεις τον αριθμό της πιστωτικής κάρτας κάποιου και με την ημερομηνία λήξης της να παραγγείλεις μια Πόρσε, να την πάρεις και να εξαφανισθείς. Εδώ άντε να αποκτήσεις δωρεάν συνδρομή για κάποιο περιοδικό. Λίγοι κρατικοί οργανισμοί είναι δικτυωμένοι, και πουθενά δεν έχει αρχεία που να θες πραγματικά να χακέψεις. Για εμάς, τα συστήματα εδώ είναι κάτι σαν... επικοινωνιακός κόμβος. Πατάς σ' αυτά και βγαίνεις στο εξωτερικό να βρεις πραγματικές πληροφορίες».

■ Το κλειστό κύκλωμα των ελλήνων χάκερ

Στην Ελλάδα όλοι κι όλοι οι «καθαρόαιμοι» χάκερ μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η δράση τους όμως (κυρίως εκτός των συνόρων) αποδεικνύει πως ναι μεν είναι λίγοι, αλλά... λέοντες. Φίλοι μεταξύ τους, ενίοτε και... συνένοχοι στο έγκλημα, παίζουν το UΝΙΧ - το λειτουργικό σύστημα των περισσότερων υπολογιστών - στα δάχτυλα. «Οι υπόλοιποι», λένε οι νεαροί ειδήμονες, «είναι πιτσιρικαρία, φοιτητές που παίζουν μεταξύ τους. Μπήκαν τυχαία σε κάποιο σύστημα και σ' ένα μήνα θα έχουν χάσει κάθε επαφή. Από UΝΙΧ έχουν μαύρα μεσάνυχτα».

Πρόκειται για παρατήρηση άκρως προσβλητική - η γνώση του UΝΙΧ είναι το βασικό εφόδιο κάθε χάκερ στην πορεία προς τη... δόξα. Όσο πιο καλά το ξέρει, τόσο μεγαλύτερος μπελάς γίνεται για τους απανταχού υπεύθυνους συστημάτων, και τόσο περισσότερο καταξιώνεται στους... χακευτικούς κύκλους. Ως γνωστόν, όμως, τα αγαθά κόποις κτώνται. Και οι κατασκευαστές του UΝΙΧ, στα 25 χρόνια που λειτουργεί, του έχουν κάνει άπειρες προσθήκες, μετατρέποντας το σε πρόγραμμα - κυκεώνα με δυνατότητες πέραν πάσης περιγραφής και εξίσου δύσκολο χειρισμό.

Για να αντεπεξέλθουν, οι χάκερ καταφεύγουν στο εμπόριο πληροφοριών. Οι κωδικοί αλλάζουν χέρια αλλά... με το αζημίωτο: για ό,τι παίρνεις, πρέπει να δώσεις κάτι, αλλιώς την επόμενη φορά θα σου αρνηθούν. Είναι πολύ «χάι», βέβαια, να δίνεις χωρίς να ζητάς. Να λες «εσύ τι έχεις», ο άλλος να σου λέει και να του στέλνεις μήνυμα «δεν πειράζει, τα έχω όλα». Και πάντα οι «προσφορές» γίνονται με... ρέγουλα. Όταν κάποιος δίνει ό,τι έχει, η συμπεριφορά του θεωρείται ύποπτη. Σημαίνει πως κατά πάσα πιθανότητα η πρόσβαση του είναι... ετοιμόρροπη και ο υπεύθυνος συστήματος τον έχει μυριστεί. Λέει λοιπόν σε πενήντα ανθρώπους πώς να μπουν, ο υπεύθυνος παθαίνει... ντελίριο και το σύστημα καίγεται πανηγυρικά!

■ Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια

Όσο παράξενο και αν ακούγεται, οι «απατεώνες» των κυκλωμάτων τηρούν μεταξύ τους... κώδικα δεοντολογίας. Κανείς δεν παραβιάζει το e-mail (ηλεκτρονική αλληλογραφία) του άλλου για να πάρει τυχόν ενδιαφέροντα στοιχεία. Και όταν πρόκειται να διαπράξουν τηλεφωνική απάτη - να μπουν σε δίκτυο του εξωτερικού με την τηλεφωνική γραμμή κάποιου έλληνα χρήστη (στη διάλεκτο των χάκερ λέγεται «φρίκιν»), διαλέγουν επιμελώς το θύμα τους. «Έχουμε ευαισθησίες. Ποτέ δεν επιβαρύνουμε ιδιώτες ή μικρές εταιρείες. Μόνο μεγάλες εταιρείες, με έξοδα τέτοια που μπροστά τους οι δικές μας διακόσιες ή τριακόσιες χιλιάδες τον μήνα είναι σταγόνα στον ωκεανό», λέει διαπρεπής χάκερ του δικτύου.

Κάθε φυλή «χακευόντων» έχει τη δική της φήμη στην «πιάτσα» των κυκλωμάτων. Οι εθνικότητες παίζουν ρόλο σημαντικό. Ελλείψει επωνύμων, οι συνάδελφοι αλληλοχαρακτηρίζονται αναλόγως προέλευσης. Οι Έλληνες, παρ' ότι λίγοι, χαίρουν εκτιμήσεως στο δίκτυο, θεωρούνται αξιοπρεπείς - σπανίως ζητούν κωδικούς -και ιδιαζόντως εφευρετικοί. Εξίσου καλή φήμη έχουν και οι Γερμανοί, γιατί «δεν ζητούν ποτέ τίποτε και δεν κλέβουν ξένες προσβάσεις». Σοβαροί και ευγενείς είναι και οι Νορβηγοί - «δίνουν ό,τι τους ζητήσεις στο λεπτό». Στον αντίποδα, οι Πορτογάλοι, που «ζητιανεύουν συνέχεια account name», και οι Γάλλοι, που έχουν εξασφαλισμένη είσοδο μέσω minitel και θεωρούνται ανάξιοι λόγου. Οι υπόλοιποι αποφεύγουν να τους συναναστρέφονται -«είναι χαμηλού επιπέδου χάκερ», λένε.

H ατζέντα του κάλου κλέφτη

Η Αριάδνη στον μίτο του Ιμτερνετ

Αναμφισβήτητα η πιο χαρακτηριστική περίπτωση χάκινγκ στα ελληνικά χρονικά: το πάθημα της Αριάδνης. Όχι βεβαίως της δεσποινίδος με τον μίτο που ηράσθη σφόδρα τον Θησέα, αλλά του ομώνυμου δικτύου του «Δημόκριτου» που πρώτο έδωσε τη δυνατότητα πρόσβασης στο Ιντερνετ από την Ελλάδα. Εκείνη την εποχή της μονοκρατορίας της λοιπόν, προ τριών ετών περίπου (σημ. 1992), η Αριάδνη είχε προκαλέσει την μήνιν αρκετών εκ των μνηστήρων της - των ηλεκτρονικών βεβαίως. Και αυτό διότι... τους συμπεριφερόταν καταπιεστικά. Εν ολίγοις οι χρήστες είχαν πολλά παράπονα από τον τότε υπεύθυνο του συστήματος κ. Β. Γεωργίου. Θεωρούσαν ότι τους αντιμετωπίζει σαν δικτατορίσκος: είχε περιορίσει στο ελάχιστο τον χώρο του δίσκου που αντιστοιχούσε στον καθένα τους και επιπλέον όταν διαπίστωσε ότι στην τοπική λίστα, όπου εκείνοι συζητούσαν, εμφανίζονταν επικριτικά μηνύματα για τον ίδιο, απλούστατα... την κατήργησε.

Έτσι, τα Χριστούγεννα του 1992 ο κόμπος έφθασε στο χτένι. Κάποιοι χάκερ ανέλαβαν να πάρουν εκδίκηση. Τα συστήματα ασφαλείας της Αριάδνης όμως ήταν ιδιαίτερα εξελιγμένα και οι γνώσεις των νεαρών Ελλήνων δεν αρκούσαν. Επιστρατεύθηκε λοιπόν ένας βραζιλιανός πιτσιρίκος ο οποίος ανέλαβε την παραβίαση του συστήματος... εκ των έξω. Με τη βοήθεια δύο ελλήνων συναδέλφων του βρήκε μια «κερκόπορτα» στο δίκτυο, μπήκε στα mail boxes των χρηστών (κάτι σαν θυρίδα όπου δέχονται την ηλεκτρονική αλληλογραφία τους) και άφησε... χριστουγεννιάτικο δώρο στον κ. Γεωργίου. Το άλλο πρωί όλοι οι συνδεδεμένοι με την Αριάδνη βρήκαν το ίδιο μήνυμα. Το περιεχόμενο του; «Χα, χα, χα, εγώ είμαι ο Βασίλης Γεωργίου. Τους έχω τους ηλίθιους τους χρήστες περιορισμένους. Τους κάνω ό,τι θέλω και εγώ έχω τα πάντα. Εικόνες πορνό, τσόντα απ' το Ιντερνετ...»!

Ο πανικός που επακολούθησε ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για τα ελληνικά ηλεκτρονικά δεδομένα. Τελικά δύο ημέρες αργότερα η τάξις αποκατεστάθη και η κερκόπορτα έκλεισε. Ο κ. Γεωργίου έξαλλος, όπως θυμούνται κάποιοι χάκερ που... όλως τυχαίως το επόμενο πρωί πέρασαν από τα γραφεία της Αριάδνης, ωρύετο: «Μπήκαν χάκερ! Χιλιάδες χάκερ στο δίκτυο! Ορδές!». Στην πραγματικότητα ήταν τρεις μονάχα. Και δεν είχαν ολοκληρώσει το έργο τους ακόμη. Το επόμενο Σαββατοκύριακο, την Πρωτοχρονιά του 1993 επανέλαβαν το ίδιο σκηνικό. Νέα παραβίαση, νέο μήνυμα, νέος πανικός.

Το αποτέλεσμα; Για να σταματήσουν οι παραβιάσεις και να κλείσουν οι κερκόπορτες αφαιρέθηκαν τόσες δυνατότητες από τους χρήστες ώστε η Αριάδνη κατέληξε δίκτυο σχεδόν άχρηστο. Η πρόσβαση στο Ιντερνετ έγινε προβληματική - οι κομπιουτερόπληκτοι έμειναν με το «μάους» μετέωρο... Ευτυχώς γι' αυτούς, τέσσερις μήνες αργότερα άρχισε να λειτουργεί η πρόσβαση στο Ιντερνετ μέσω του δικτύου Forthnet: και... τα πληκτρολόγια πήγαν στη θέση τους. Οσο για τον κ. Γεωργίου, σήμερα (1996) είναι διευθυντής στην εταιρεία Netor και θεωρεί εκείνη την παλιά ιστορία της Αριάδνης «άνευ σημασίας». Και για τους χάκερ... «Κολοκύθια τούμπανα! Αν ήταν πραγματικοί χάκερ, θα είχαν κάνει άλλα, δύσκολα πράγματα. Η Αριάδνη ήταν δίκτυο σκοπίμως ανοικτό. Ο,τι προνόμια ήθελαν, τα είχαν. Σε κάποιο βιβλίο διάβασαν ένα κόλπο και το έκαναν. Σιγά τους ήρωες!».

■ Το μπλοκ άουτ του Πολυτεχνείου

Ξαφνικά μίαν ωραίαν πρωίαν του περυσινού καλοκαιριού (1995) όλοι οι υπολογιστές του Πολυτεχνείου... έπνευσαν τα λοίσθια. Μπλακ άουτ - και μαζί με τις οθόνες σκοτείνιασαν και τα πρόσωπα των υπευθύνων. Ήταν προφανές: χειρ χάκερ είχε επέμβει στο πληκτρολόγιο και είχε κάνει το σύστημα... γης μαδιάμ. Για να το επαναφέρουν οι υπεύθυνοι κάλεσαν την εταιρεία που το είχε εγκαταστήσει και μαζί άρχισαν το ψάξιμο. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα διετάχθη Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ) για να βρεθεί ο ένοχος ηλεκτρονικής απάτης. Αλλά η ανεύρεση αποδείχθηκε δύσκολη υπόθεση. Γιατί ο δράστης είχε φροντίσει να καλύψει τα ίχνη του καλά. Από το εργαστήριο λογισμικού είχε περάσει στο κεντρικό σύστημα, έκανε τη ζημιά και φρόντισε παράλληλα να σβήσει κάθε πληροφορία που θα μπορούσε να τον ενοχοποιήσει. Πώς; Ήξερε ότι το σύστημα για λόγους ασφαλείας καταγράφει κάθε εντολή που δίνουν οι χειριστές, αλλά επειδή η χωρητικότητα του είναι περιορισμένη διατηρεί τα στοιχεία για μικρό χρονικό διάστημα. Άφησε λοιπόν να μεσολαβήσει αρκετός χρόνος αφότου έδωσε την εντολή να σβήσει το σύστημα ως την εκτέλεση της. Και εξασφάλισε έτσι ότι στο ενδιάμεσο διάστημα κάθε ενοχοποιητικό στοιχείο θα έχει σβηστεί.

Προς στιγμήν φάνηκε ότι ο ένοχος θα βρεθεί. Γιατί κατά τη διάρκεια της ΕΔΕ κάποιος φοιτητής υποστήριξε ότι ήταν παρών στη... σκηνή του εγκλήματος. Είπε ότι ο δράστης ήταν κάποιος πιτσιρίκος μέσα από το Πολυτεχνείο που «κατέβασε» το σύστημα χάριν φιγούρας σε παρέα από δεσποινίδες, επίσης φοιτήτριες. Κατ' αυτόν, όλη η υπόθεση ήταν ένα παιχνίδι επίδειξης δύναμης. Το πρόβλημα είναι ότι ο νεαρός δεν ήταν αρκούντως πειστικός. Η διήγηση του είχε πολλές αντιφάσεις και άφησε πολλά ερωτηματικά γύρω από τον τρόπο δράσης του χάκερ. Έτσι, οι υπεύθυνοι συνέχισαν την έρευνα προς κάθε κατεύθυνση.

Η δεύτερη εκδοχή την οποία εξέτασαν ήταν ότι επρόκειτο για προσχεδιασμένο χτύπημα που εξυπηρέτησε συγκεκριμένα συμφέροντα. Κάποιος μέσα από το Πολυτεχνείο ήθελε να δείξει ότι το σύστημα είναι άχρηστο, να δημιουργήσει πανικό και να επωφεληθεί από αυτόν. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι ο χάκερ απλώς έκλεισε το κεντρικό σύστημα, ενώ με την πρόσβαση που είχε αποκτήσει κάλλιστα μπορούσε να κάνει οτιδήποτε ήθελε - ακόμη και να σβήσει όλα τα αρχεία του Πολυτεχνείου. Τι ακριβώς συνέβη, ουδείς - εκτός από τον ίδιο τον χάκερ βεβαίως - μπορεί να γνωρίζει. Καθόλου όμως δεν αποκλείεται η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση. Η υπόθεση δηλαδή να άρχισε για πλάκα και όταν πήρε διαστάσεις, κάποιος μέσα στο Πολυτεχνείο να αποφάσισε να την εκμεταλλευθεί για να εξυπηρετήσει το δικό του συμφέρον βγάζοντας άχρηστο το σύστημα και τους υπευθύνους λειτουργίας του. Γεγονός είναι ότι τελικά ουδείς τιμωρήθηκε καθώς η ΕΔΕ δεν κατέληξε σε ουσιαστικό πόρισμα. Απλώς οι υπεύθυνοι του Πολυτεχνείου φρόντισαν να θωρακίσουν καλύτερα το σύστημα προς αποφυγήν «παρατράγουδων» στο μέλλον...

■ Η χρυσή σελίδα των χάκερ

Θύμα... των πλήκτρων έπεσε εφέτος τον χειμώνα (1996) και η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» - στην ηλεκτρονική της μορφή βεβαίως. Το Ιντερνετ φιλοξενεί καθημερινά τα βασικά άρθρα της, τα οποία αποδείχθηκαν πεδίο δράσης εξαίρετο για χάκερ και μάλιστα χιουμορίστες.

Ήταν ξημερώματα Σαββάτου 18 Δεκεμβρίου 1995 όταν κάποιοι εκ των ευρισκομένων on line βρέθηκαν μπροστά σε μια είδηση - βόμβα: «Ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου πέθανε. Η σύζυγος του κυρία Δήμητρα Λιάνη βρίσκεται στον Ευαγγελισμό με ισχυρό νευρικό κλονισμό»! Το ηλεκτρονικό πρωτοσέλιδο συνέχιζε με εκτενή ανάλυση: από τις συνθήκες θανάτου του Πρωθυπουργού ως ζωντανό ρεπορτάζ από το Ωνάσειο και όλα τα παραλειπόμενα περί της καταστάσεως της κυρίας Λιάνη...

Η μόνη διαφορά, ότι ο κ. Παπανδρέου δεν είχε πεθάνει. Και οι πρώτοι που αντελήφθησαν ότι επρόκειτο για χτύπημα μπλακ χιούμορ - κάποιοι πιτσιρικάδες του αμερικανικού Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (ΜΓΤ) - φρόντισαν να ειδοποιήσουν κάθε ενδιαφερόμενο απανταχού του Ιντερνετ. Όσοι τριγυρνούσαν στο δίκτυο εκείνο το βράδυ είδαν τις απελπισμένες προσπάθειες των ανθρώπων της «Ελευθεροτυπίας» να σβήσουν την... καταραμένη σελίδα. Εκείνη όμως για κακή τους τύχη χανόταν για δευτερόλεπτα και αμέσως εμφανιζόταν ξανά, καθώς ο άγνωστος χάκερ είχε φροντίσει σχετικά. Εν τω μεταξύ, μέσω του δικτύου η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου. Πολλά ξένα μέσα ενημέρωσης την μετέδωσαν και ακόμη περισσότεροι «αναγνώστες» στις τέσσερις άκρες της υφηλίου την πίστεψαν!

Ως τώρα κανείς στους κύκλους των χάκερ δεν ξέρει ποιοι... πέθαναν τον Πρωθυπουργό. Το «σενάριο» όμως που όλοι πιστεύουν ότι βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι ότι η επιχείρηση έγινε από το εξωτερικό, ίσως με κάποια πρόσβαση εντός της... παθούσης εφημερίδας. Και αυτό φυσικά που θεωρείται βέβαιον είναι ότι το χτύπημα ήταν προσχεδιασμένο. Η επιλογή της ώρας - ξημερώματα Παρασκευής προς Σάββατο όπου το προσωπικό των εφημερίδων παραδοσιακά «ησυχάζει» - και της ημέρας - την Παρασκευή ήταν η απεργία των δημοσιογράφων - το αποδεικνύει. Όποιος έκανε τη δουλειά γνώριζε πρόσωπα και πράγματα: είχε βρει τον κωδικό κάποιου εκ των «super users» της εφημερίδας και επέλεξε για να δράσει μια ημέρα δημοσιογραφικής ηρεμίας ώστε να εξασφαλίσει ότι θα εργασθεί στο δίκτυο ανενόχλητος. Όπερ έπραξε!

■ Τι συνέβη στις διαθήκες;

Ετέρα περίπτωσις... ηλεκτρονικού θανάτου ζωντανών, εκείνη του Πρωτοδικείου Αθηνών. Κατά τα μέσα του περυσινού καλοκαιριού (1995) κάποια... περίεργη νόσος χτύπησε τους υπολογιστές του Τμήματος Διαθηκών. Τα πιστοποιητικά που εξέδιδαν... τρελάθηκαν και στα αρχεία σημειώθηκαν κρούσματα ζωντανών νεκρών! Ανύπαρκτες διαθήκες άρχισαν να εμφανίζονται και υπαρκτές να εξαφανίζονται. Αποτέλεσμα; Ο τότε προϊστάμενος του Πρωτοδικείου κ. Ι. Καραβοκύρης μόλις έλαβε γνώση του πράγματος «πάγωσε» αμέσως την έκδοση πιστοποιητικών.

Για να ανακαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει κάλεσε επειγόντως την εταιρεία που είχε εγκαταστήσει τα μηχανήματα. Οι αρμόδιοι όμως μασούσαν τα λόγια τους... Απέδωσαν τα πάντα στα... κλιματιστικά μηχανήματα του κτιρίου και οι ίδιοι αποποιήθηκαν κάθε ευθύνη αφού, όπως υποστήριζαν, το σύστημα δεν παραβιάστηκε. Ακούγοντας ο κ. Καραβοκύρης ότι τους υπολογιστές... τους χτύπησε η ζέστη, απάντησε: «Ή θα επαναφέρετε το σύστημα ή θα καταγγείλουμε τη συμφωνία μαζί σας και θα έλθει εδώ εισαγγελέας». Μπροστά σ’ αυτό το ενδεχόμενο βεβαίως η εταιρεία ανέκρουσε πρύμναν και ξεκίνησε την αποκατάσταση του συστήματος. Παράλληλα, για έναν ολόκληρο μήνα το προσωπικό του Πρωτοδικείου μαζί με συνεργείο 15 έκτακτων υπαλλήλων προσπαθούσε να βρει άκρη μεταξύ ηλεκτρονικών υπολογιστών, αρχείου διαθηκών και χειρόγραφων πιστοποιητικών.

Αν και το κατά πόσον ανεμείχθησαν χάκερ στην υπόθεση, όπως εγράφη τότε στον Τύπο, δεν μπορεί να εξακριβωθεί - θα μπορούσε κάλλιστα το φαινόμενο να οφείλεται και σε ιό που εισήχθη μέσω δισκέτας στο σύοτημα. Έτσι, οι υπάλληλοι του Πρωτοδικείου που δεν είχαν ιδιαίτερη εμπειρία από ηλεκτρονικά συστήματα ώστε να διαπιστώσουν περί τίνος ακριβώς επρόκειτο αντιμετώπισαν τη... μοίρα τους ως αγνώστων αιτιών βλάβη, που τους βασάνισε όσο λίγες άλλες. Όπως λέει ο κ. Καραβοκύρης, «ευτυχώς που συνέβη καλοκαίρι και μπορέσαμε να το αντιμετωπίσουμε. Γιατί, αν ήταν άλλη εποχή, με τον φόρτο εργασίας που έχει το Πρωτοδικείο ούτε θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν...».

■ Οι συνήθεις παραβιάσεις

Πέραν αυτών των περιπτώσεων υπάρχουν φυσικά και οι «συνήθεις παραβιάσεις» των δικτύων που προσφέρουν πρόσβαση στο Ιντερνετ. Είτε για να εξασφαλίσουν δωρεάν σύνδεση είτε από απλή περιέργεια (για να διαβάσουν την αλληλογραφία «νόμιμων» χρηστών συνήθως) οι χάκερ συχνά πυκνά εισβάλλουν σε... ξένα χωράφια. Όπως συζητείται στους κύκλους τους, εταιρείες σαν την Compulink και την Hellas On Line έχουν δεινοπαθήσει κατά καιρούς από τις συνεχείς επιθέσεις, επιτυχείς ή όχι.

Ιδιαίτερα η πρώτη λέγεται ότι σία τέλη του 1994 αναγκάστηκε, για την προστασία του συστήματος της, να βάλει δικούς της ανθρώπους να ελέγχουν τα mail boxes των πελατών της. Βεβαίως οι χρήστες έκαναν παράπονα ότι το απόρρητον της αλληλογραφίας τους έχει καταργηθεί και κάποιοι διαβάζουν τα μηνύματα τους. Πολλοί εξ αυτών... εκπαραθυρώθηκαν από την εταιρεία και το θέμα «πνίγηκε»... Αν και κατά πόσον όλα αυτά ισχύουν, μόνον οι χάκερ και οι εταιρείες το γνωρίζουν και κανείς από τους δύο δεν έχει συμφέρον να το πει. Γεγονός είναι ότι οι υπεύθυνοι των εταιρειών υποστηρίζουν ότι πρόκειται απλώς για φήμες. Όπως είπε προς «Το Βήμα» ο κ. Α Γαλής, τεχνικός διευθυντής συστήματος της Compulink, «κάποτε είχε ειπωθεί κάτι τέτοιο, όμως ποτέ δεν διεπιστώθη. Δεν θεωρούμε ότι ισχύει, πρόκειται ασφαλώς για παραπληροφόρηση και διαδόσεις».

H VENIX και το δίκτυο

Ο γνωστότερος έλληνας χάκερ είναι μια γυναίκα 27 ετών. «Δεν υπάρχει σύστημα που να μην μπορώ να το χακάρω», λέει

«Η γοητεία του δικτύου είναι η ρευστότητα του. Άμα πλαγκάρεις, τίποτε δεν είναι βέβαιο. Μια γυναίκα μπορεί να γίνει άνδρας, ένα παιδί τριαντάρης, ένας ανάπηρος αρτιμελής... Φτιάχνεις τον κόσμο σου και μπαίνεις μέσα. Όλα είναι όπως τα θες — οι άλλοι δεν σε βλέπουν, δεν μπορούν να σε αναγκάσουν να είσαι ο συνηθισμένος εαυτός σου. Αν υπάρχει ουτοπία, αυτή είναι. Μια χώρα με τους δικούς σου όρους. Περικλείει ό,τι και όποιον έχεις επιλέξει, αποκλείει ό,τι σε ενοχλεί. Εκεί ο άλλος ανοίγει την ψυχή του, χωρίς καν να το σκεφθεί. Γι' αυτόν δεν είμαι πρόσωπο, είμαι γραμμές σε μια οθόνη, με πέντε γράμματα για ταυτότητα: Venix. Το όνομα μου».

Κάθε χάκερ την γνωρίζει, κάθε υπεύθυνος συστήματος την φοβάται. Άμα τη γενέσει μιας ηλεκτρονικής απάτης είναι η πρώτη που ειδοποιείται. Οι νεότεροι χάκερ ζητούν επιβράβευση από τα πλήκτρα της - το δικό της ηλεκτρονικό «μπράβο» είναι η δική τους καταξίωση. Η Venix, μια κοπέλα γύρω στα 27 με μάτια μαύρα σαν μπίλιες που παίζουν διαρκώς και δάχτυλα που κάνουν τα συστήματα να παραμιλούν. «Μάλλον δεν υπάρχει σύστημα που να μην μπορώ να το χακέψω», λέει. Αν δεν ήταν μετριόφρων, το «μάλλον» θα έλειπε. Κατά καιρούς έχει μπει στα αρχεία της CΙΑ, της ΝΑSΑ, της ΚGΒ, σε στρατιωτικές βάσεις και δίκτυα απίθανα, από την Πορτογαλία και το Ισραήλ ως την Ακτή του Ελεφαντοστού. Μετά από επτά χρόνια «σερφάρισμα» στα θολά νερά του χάκιν, μιλάει σήμερα για τους σκοπέλους που συνάντησε, τα χωρικά ύδατα που παραβίασε, τις ναυμαχίες που κέρδισε. Πάντα με σκαρί το πληκτρολόγιο και πανί την αναζήτηση, για ένα account name ακόμη, ένα password παραπάνω, «κι όπου μας βγάλει...».

■ Το βάπτισμα του πυρός

Βούτηξε στον κυβερνοχώρο τυχαία - «ένας φίλος που ήξερε πέντε πράγματα, ένα account, ένα μόντεμ... και άρχισε το παιχνίδι». Και η πρώτη εντύπωση... «Βαρεμάρα... Δεν μ' άρεσε, αναρωτιόμουν τι του βρίσκουν. Γιατί, βλέπεις, ο εθισμός έρχεται σιγά σιγά. Ολο και περισσότερες ώρες στην οθόνη, on line ως τα ξημερώματα... Τέσσερις - πέντε μήνες αργότερα, μπλακ άουτ! Ξαφνικά το account μου κάηκε. Κόντεψα να τρελαθώ - είχα ήδη πωρωθεί. Έψαχνα αλλόφρων να βρω άλλον κωδικό, άλλο account, να είμαι on line ξανά». Δύσκολο όταν είσαι πρωτάρης, αλλά με θράσος και υπομονή όλα γίνονται. Και με κάποια βοήθεια από τον... ΟΤΕ βεβαίως. «Κλασική μέθοδος. Πήρα κάποια εταιρεία τηλέφωνο. Σοβαρό ύφος και... 'Γεια σας, από τον ΟΤΕ σάς τηλεφωνώ. Θα ήθελα τον κωδικό και το account name σας για να τσεκάρω το σύστημα... ". Είναι απίστευτο πόσο εύπιστοι είναι οι άνθρωποι. Σου δίνουν απόρρητες πληροφορίες αμέσως»... Και έτσι η σύνδεση αποκατεστάθη, αυτή τη φορά μια για πάντα.

«Τα πρώτα δύο χρόνια γύριζα  απ' τη δουλειά στις 5.00 το απόγεύμα και καθόμουν στον υπολογιστή ως τις 9.00 το πρωί που έφευγα για το γραφείο. Κάθε μέρα το ίδιο, για μήνες. Όταν πια δεν άντεχα, κοιμόμουν μία εβδομάδα σερί. Σηκωνόμουν και πάλι απ' την αρχή. Οι φίλοι δεν μπορούσαν να πιάσουν γραμμή στο τηλέφωνο — το μόντεμ, βλέπετε... Αποκόπηκα από όλους. Με ρούφηξε το μηχάνημα. Χαλάλι, ήταν μια εποχή αξέχαστη».

■ Στα αρχεία της ΝΑSΑ και της ΚGΒ

Νέοι φίλοι, ηλεκτρονικοί και... υπερεθνικοί, και καλωδίωση ατελείωτη. «Περάσαμε από 40 κύματα στο δίκτυο. Δίναμε ραντεβού στο σύστημα της ΝΑSΑ την τάδε ώρα. Σπάγαμε τους κωδικούς και βρισκόμασταν όλοι μέσα Εκεί είναι πιο δύσκολο να βρεις μια σημαντική πληροφορία παρά να μπεις. Έχει άπειρα ψεύτικα στοιχεία, καλαμπούρια και αστειάκια, ίσα να σε παραπλανήσουν. Δεν βρίσκεις άκρη... Πιο πολλή πλάκα έχει να χακεύεις τις μετεωρολογικές υπηρεσίες της Αργεντινής. Θυμάμαι, αλλάζαμε τα φώτα στον καιρό — 40 βαθμοί Κελσίου μες στο καταχείμωνο, παγετώνας έξω και εμείς να προβλέπουμε λιακάδα... Σε μια τράπεζα στην Αργεντινή κάναμε άνω κάτω τις ισοτιμίες συναλλάγματος. Μια φορά μπήκα και σε ένα σύστημα της ΚGΒ στη Ρωσία, με account που μου έδωσε ένας φίλος. Ούτε κυριλλικό αλφάβητο στον υπολογιστή είχα όμως ούτε ήξερα ρωσικά Άρχισε κάποιος να με ρωτάει κάτι περίεργα.. Τι να του απαντήσω; Με πέταξε έξω. Μετά, για ένα ολόκληρο βράδυ το τηλέφωνο μου ήταν νεκρό... Επανήλθε την επομένη και... είπα να πάω γι' άλλες πολιτείες».

Έξω οι βόλτες στο δίκτυο είναι μοναχικές. Στην Ελλάδα πιο εύκολα συστήματα, πιο πολλοί «παράνομοι». Η Venix χαμογελάει όταν η συζήτηση φθάνει στο εν Ελλάδι χάκιν. «Στην HOL και στην Compulink οι κωδικοί και τα account κυκλοφορούν παντού, τα mails γίνονται... χαρτοπόλεμος. Σκέψου, στο τέλος πέφτει το σύστημα από την υπερφόρτωση. Είναι κάτι σαν πόλεμος μεταξύ υπευθύνων συστήματος και χάκερ... όπου χάνουν πάντα οι πρώτοι βεβαίως! Οι χάκερ είναι πιο έξυπνοι, βλέπετε, και πιο πνευματώδεις. '     Μπαίνουν στο σύστημα και εκεί που γράφει την   εντολή    “system" βάζουν    "systemsucks"! Αλλάζουν το πρόγραμμα   και  στο “Yes master" που ζητάει να του γράψουν ο... δικτατορίζων υπεύθυνος βάζουν “Yes, lamer": η χειρότερη βρισιά για έναν χάκερ. Ο υπεύθυνος γίνεται... Τούρκος! Αλλάζει κωδικούς, κατεβάζει συστήματα... Αποτέλεσμα μηδέν. Δυο μέρες μετά, το ίδιο σενάριο».

■ Ο εύρων αμειφθήσεται

Πώς το κάνουν; Φθάνει να μαντέψουν ένα password και αυτό είναι όλο. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται - ας όψονται γι' αυτό οι έλληνες χρήστες και η... εφευρετικότητα τους. Η συνταγή της επιτυχίας κατά τη Venix; «Ποντάρεις στην αφέλεια του χρήστη και βάζεις και λίγη φαντασία». Χαμογελάει. «Σκέφθηκα κάποια φορά να φτιάξω ένα λεξικό για χάκερ, με πιθανούς κωδικούς. Κυκλοφορούν πολλά στο δίκτυο — συνήθως έχουν επιτυχία 7-8%. Το δικό μου πέτυχε μέσα στο ίδιο βράδυ 99%! Ξέρετε τι ήταν; Όλο το... εορτολόγιο! Είναι τόσο εύκολο να σπάσεις τους κωδικούς εδώ που φθάνεις να νιώθεις άσχημα. Στο Πολυτεχνείο κάποτε υπήρχαν 70 χρήστες που έμπαιναν στο σύστημα με κωδικό "Χαρούλα". Στην Αριάδνη ο Βασίλης ο Γεωργίου, τέως system administrator, είχε γράψει κάποιες οδηγίες για τους χρήστες. Τους έλεγε: "Προτιμάτε κωδικούς με περισσότερες από μία λέξεις. Για παράδειγμα, Μία Γάτα, Το Ψηλό Βουνό κ. ά.". Όταν επιχείρησα να μπω στο σύστημα έβαλα κωδικό "Μια γάτα". Και διαπίστωσα ότι οι μισοί χρήστες έμπαιναν έτσι! Ανακάλυψα αργότερα ότι εξίσου μεγάλο σουξέ είχε και “το ψηλό βουνό ". Τέτοια πρωτοτυπία!».

Και όταν πια οι χάκερ εκτοπίσουν χρήστες και υπευθύνους συστημάτων; Δεν επαναπαύονται στις δάφνες τους. Τότε αρχίζει ο... εμφύλιος. Μια ολόκληρη κοινότητα... παρανόμων μάχεται σε «φράξιες». Όλη η υπόθεση, ποιος θα πετάξει τον άλλον έξω από το σύστημα. Ο ένας παλεύει να το καταστρέψει και ο άλλος υπερασπίζεται την ασφάλεια του. Κάνει δηλαδή τη δουλειά του υπευθύνου συστήματος απλώς και μόνο για να μη χάσει την πρόσβαση του στο ξένο account! Θύματα του πολέμου οι δυστυχείς χρήστες, τα account των οποίων καταστρέφονται ερήμην τους. Αρχεία που έκαναν χρόνια να φτιαχθούν εξαφανίζονται εν μια νυκτί. Όσο για τους υπαιτίους... Σηκώνουν τους ώμους: «Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Μου έχει συμβεί κι   εμένα»,  λέει  η Venix. «Στην Αριάδνη έτσι έκαψα την πρόσβαση μου. Έπιασα κάποιον μέσα στο account μου. Είχε μπει από το εξωτερικό. Κατάφερα να τον πετάξω έξω, ξαναμπήκε. Το επόμενο βράδυ πάλι τα ίδια. Δυο εβδομάδες πόλεμος! Τα πρωινά ο υπεύθυνος δικτύου θα πρέπει να έβρισκε... αίματα στο γραφείο του! Ένα μήνα αργότερα μας ανακάλυψε βέβαια και πάει η πρόσβαση».

■ Οι κίνδυνοι του επαγγέλματος

O μεγάλος εχθρός του χάκερ όμως δεν είναι ούτε ο υπεύθυνος συστήματος ούτε ο άλλος χάκερ. Είναι ο νόμος! Στα... ξένα ηλεκτρονικά χωράφια η είσοδος είναι πάντα επικίνδυνη. Και παρ' ότι στην Ελλάδα ιστορικό συλλήψεων δεν υπάρχει, οι... καταπατητές έχουν συνείδηση του κινδύνου που διατρέχουν. Στη σχετική ερώτηση η Venix σκοτεινιάζει. «Ως τώρα μόνο μία φορά φοβήθηκα πραγματικά ότι θα με συλλάβουν. Ήμασταν τρεις - τέσσερις έλληνες χάκερ σε ένα σύστημα με κάτι περίεργα account. Όπως μιλούσαμε, ο ένας χάνεται στη μέση της κουβέντας. Εμείς να αναρωτιόμαστε τι συνέβη και ξαφνικά εμφανίζεται ξανά με μήνυμα: "Κλείστε αμέσως! Μπάτσοι!". Πανικός! Βγαίνουμε από το σύστημα, κλείνουμε και τα μηχανήματα...».

Μια παύση. Η Venix ανάβει τσιγάρο. Μια ρουφηξιά και... «Δευτερόλεπτα μετά, χτυπάει το τηλέφωνο. Ακούω τη φωνή τον παιδιού που σήμανε συναγερμό να τρέμει: "Venix, έχουν έρθει αστυνομικοί στην πολυκατοικία και κάνουν εφόδους στα διαμερίσματα. Το περιπολικό είναι από κάτω. Μου χτυπάνε το κουδούνι, έχω κλείσει τα φώτα και δεν ανοίγω ". Μέσα σε δέκα λεπτά είχα λύσει όλο τον υπολογιστή, είχα μαζέψει χαρτιά, μόντεμ, τα πάντα και έψαχνα πού να τα κρύψω. Έπαιρνα τους άλλους που ήμασταν μαζί στο σύστημα. Ο ένας είχε εξαφανισθεί, ο άλλος στο σπίτι του έντρομος... Αγωνία άνευ προηγουμένου. Ώσπου χτυπάει ξανά το τηλέφωνο: "Ακυρο! Μπήκε ένας Αλβανός στην πολυκατοικία. Οι αστυνόμοι τον έπιασαν κι έφυγαν... ". Μια μέρα ολόκληρη μου πήρε να μοντάρω ξανά τον υπολογιστή. Ασε τις ημέρες ζωής που έχασα από το άγχος!».

■ «Για την πλάκα, βρε παιδί μου...»

«Προς τι όλα αυτά; Χρήματα δεν κερδίζεις, η δόξα είναι εφήμερη. Γιατί το διακινδυνεύεις;», την ρωτάω. Χαμογελάει... «Για ένα γαλόνι ακόμη». «Δηλαδή;». «Για να πεις στον άλλο χάκερ "έχω account εκεί. Εσύ έχεις;". Για πλάκα, βρε παιδί μου, για τον χαβαλέ...». «Ως πότε;». «Δεν ξέρω, είμαι ήδη στα όρια... Πόσα συστήματα θα χακέψεις; θα βαρεθείς. Η πρόκληση ξεφτίζει. Ξέρεις, έχω τόσα resources που θα μπορούσα να μείνω δικτυωμένη ως το τέλος της ζωής μου χωρίς να ψάξω για άλλα Σαν να ξέμεινα όμως από διάθεση. Δυο χρόνια πριν, θα σου έλεγα ότι θα μείνω on line για πάντα. Τώρα δεν ξέρω. Τώρα έχουν μπει μάζες κόσμου στο σύστημα. Άσχετοι που θέλουν μονάχα να τους δώσεις προσβάσεις χωρίς να κοπιάσουν, να ψάξουν. Άνθρωποι που ψάχνουν τον παράδεισο τους στα κυκλώματα. Θα βρουν ό,τι φθάνει το δικό τους το μυαλό, τίποτε περισσότερο. Θα παραιτηθούν, μα θα έλθουν άλλοι σαν εκείνους, ψευτοχάκερ, με ξένες πλάτες».

«Γιατί συνεχίζεις λοιπόν;». «Για μια ελπίδα. Ίσως με τη μάζα μυηθούν και κάποιοι πιτσιρίκοι πιο μαγκιόροι, που όλο και θα σκαλίζουν τα πλήκτρα. Μερακλήδες, σαν εμάς. Δεν έχει σημασία ποιοι θα είναι, τι εθνικότητας ή τι ηλικίας - η τρέλα παίζει ρόλο. Όταν πρωτομπήκα στο δίκτυο, θυμάμαι, γνώρισα έναν βραζιλιάνο χάκερ. Ήταν εκείνος που αργότερα χάκεψε την Αριάδνη και έκανε τον Βασίλη Γεωργίου να τρέχει και να μη φθάνει... Ήταν αστέρι, ήξερε τα πάντα. Γίναμε φίλοι, μαζί στο δίκτυο συνέχεια... Τέσσερα χρόνια μετά, σκέφθηκα να πάω στη Βραζιλία να τον γνωρίσω. "Ξέρεις", απάντησε, "ίσως έχεις πρόβλημα, γιατί δεν οδηγώ αυτοκίνητο... ". "Καλά, πολλοί άνθρωποι δεν οδηγούν". "Δεν κατάλαβες... Δεν μπορώ να βγάλω δίπλωμα. Είμαι 14 χρονών"!».

Το λεξιλόγιο του καλού χάκερ

Πώς θα σας φαινόταν η φράση «Πήγε ο lamer να κάνει freaking και τον έσκασε το σύστημα...». Αν την βρίσκετε δύσληπτη ως ακατανόητη, μάθετε πως πρόκειται νια διάλεκτο... χακιστική, που καθόλου δεν αποκλείεται να συναντήσετε σε κάποια γωνία του Ιντερνετ. Οι πειρατές των συστημάτων έχουν κάνει τις σχετικές επεμβάσεις στη Νέα Ελληνική, ούτως ώστε να προσαρμοσθεί στις ηλεκτρονικές τους ανάγκες. Ενδεικτικά παραθέτουμε εδώ κάποιες από τις προσφιλείς λέξεις και εκφράσεις τους. Περισσότερες θα βρείτε στα πιο απρόσιτα σημεία του δικτύου... Ίσως και μέσα στον προσωπικό σας κωδικό!

Freaking: μέθοδος των χάκερ για την ελαχιστοποίηση των εξόδων εργασίας. Εκείνοι επικοινωνούν τηλεφωνικώς με δίκτυα του εξωτερικού και κάποια ανύποπτα στελέχη εταιρειών αναρωτιούνται γιατί φούσκωσε ο λογαριασμό τους στον ΟΤΕ. Παλιά, το freaking ήταν τόσο εύκολο που όσοι επιδίδονταν σε αυτό εθεωρούντο τρίτης κατηγορίας χάκερ. Τώρα πλέον ο ΟΤΕ παίρνει τα μέτρα του, οι εταιρείες επίσης και οι freakers δε νιώθουν πολύ καλά στην υγεία τους...

Blue box: άκρως αποδοτική τεχνική για χάκιν τηλεφωνικών κέντρων και χαμηλούς λογαριασμούς.

Lamer: Η λέξη που κάνει κάθε χάκερ έξαλλο. Πρόκειται για την πιο υποτιμητική ηλεκτρονική βρισιά. Lamer είναι ο δειλός, ο άσχετος, που δεν έχει κότσια για χάκιν.

Core dump: Διαδικασία που απεχθάνονται οι υπεύθυνοι του UNIX. Με τη βοήθεια της ένας ικανός χάκερ κάνει το λειτουργικό σύστημα να «κρεμάσει» (βλ. παρακάτω).

Κρέμασε (το UNIX): Σημαίνει πως το λειτουργικό σύστημα έπνευσε τα λοίσθια, είναι πλέον εκτός λειτουργίας και πως κάπου ένας υπεύθυνος συστήματος βρίσκεται σε κατάσταση πανικού!

Stepping stopes: Τα σκαλοπάτια προς την επιτυχία! Τα διαδοχικά βήματα που πρέπει να ακολουθήσει ο χάκερ για την τελική κυριαρχία επί του συστήματος. Αν κάνει λάθος, η έξωση του είναι θέμα δευτερολέπτων.

Trace: Toαπευκταίον! Ο εντοπισμός τηλεφώνου μέσω ΟΤΕ. Πρόκειται για τον εφιάλτη κάθε χάκερ που σέβεται τον εαυτό του, καθώς ισοδυναμεί με σύλληψη «στα πράσα».

Πίτα (ενίοτε και πιταρισμένο): Καμία σχέση με βρώσιμα. Συνήθως συναντάται στη φράση «το link είναι πίτα» και σημαίνει πως το δίκτυο υπερφορτώθηκε. Ο χάκερ καλείται να δείξει υπομονή και να ξεκινήσει την εκπόρθηση του συστήματος από την αρχή.

Drop packets: Όταν πλέον το δίκτυο φθάσει σε κατάσταση... πίτας, απορρίπτει τις πληροφορίες που του αποστέλλονται. Καθ' ότι αυτές διακινούνται σε «πακέτα», προκύπτει ο όρος drop packets, ήτοι απορριφθέντα πακέτα.

Έσκασε (το σύστημα): Κεραυνός εν αιθρία! Κατά τη διάρκεια του χάκιν, το σύστημα παρουσιάζει αλλόκοτη συμπεριφορά και εν ριπή οφθαλμού σταματά να λειτουργεί. Έχει συμβεί και στους καλύτερους των χάκερ...

ΤΟ ΒΗΜΑ της 19^ης Μαΐου 1996