Λουδοβίκος των Ανωγείων : Ένας ατελείωτος νυμφώνας

ΜΕ ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ

Ένας ατελείωτος νυμφώνας

Γράφει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων

Πολλές φορές τη δεκαετία του '90 πήγα με το μαντολίνο μου και τραγούδησα στο Ψυχιατρείο Χανίων, καλεσμένος από τον φίλο μου τον Αντώνη τον Λιοδάκη, έναν ακούραστο ευρηματικό ψυχίατρο. Γνωρίστηκα με πολλούς ασθενείς και μίλησα μαζί τους.

Ακούστε τέσσερις μικρές ιστορίες από αυτή μου την εμπειρία.

Ρώτησα τον Γιώργο, χημικό μηχανικό, έναν ψηλό ξερακιανό άντρα γύρω στα 40: «Γιώργη, τι είναι έρωτας και τι είναι αγάπη;». «Ο έρωτας είναι μια πυρκαγιά που καίει τα πάντα και αγάπη αυτό που θα μείνει από την πυρκαγιά - αν μείνει βέβαια».

Αργότερα τον συνάντησα στο Ηράκλειο. «Περίμενε -μου λέει- να σου φέρω ένα δώρο». Πήγε στο σπίτι και μου έφερε ένα μεγάλο κάρβουνο και μου είπε: «Δεν είναι ωραίο;».

Ρώτησα την Έλσα (στην επανένταξη), μια γυναίκα γύρω στα πενήντα: «Έλσα, τι είναι θάλασσα;». Έκανε ένα θαυμαστικό «Ωωω!!!», βάζοντας τις παλάμες στο στόμα της, και μετά είπε: «Η θάλασσα είναι ένας ατέλειωτος νυμφώνας που ερωτεύονται τα ψάρια και τα κοχύλια».

Ο Μανώλης ήταν ένας άλλος ευαίσθητος άνθρωπος. Ασχολιόταν με τον κήπο και έγραφε ποιήματα. Κάποια στιγμή άρχισε να γράφει γράμματα κρυφά από όλους και να τα ταχυδρομεί στην ηθοποιό Γεωργία Βασιλειάδου - αυτό ήταν το μυστικό του. Όμως ένας νοσοκόμος, κάνοντας πλάκα, αποκάλυψε το μυστικό του Μανώλη κι εκείνος έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη.

Ο γιατρός έδιωξε τον νοσοκόμο για την αντιθεραπευτική πράξη του. Έπειτα από πολύ καιρό, ο γιατρός κατάφερε να επαναφέρει τον Μανώλη στην πρώτη του κατάσταση και μια μέρα τον ρώτησε: «Μανώλη, θέλω να ξέρω για μένα, σαν φίλος σου, γιατί έγραφες γράμματα στη Βασιλειάδου;». «Γιατρέ, αυτό δεν καταλαβαίνεις; Είναι η μόνη γυναίκα που κάνει την ασχήμια ομορφιά».

Κάποτεμε κάλεσαν στο Δρομοκαΐτειο, για να τραγουδήσω στους ασθενείς. Εκεί γνώρισα τον Δημήτρη, έναν καλλιεργημένο ευαίσθητο άνθρωπο. Ήξερα ήδη ποιήματα του από την Κρήτη, που μου είχε δείξει ο γιατρός, ο Αντώνης.

Λίγο πριν φύγω, του ζήτησα να γράψει ένα τραγούδι για έναν «εφηβικό έρωτα». «Θα προσπαθήσω» μου είπε με πολλή συστολή. Όταν ξαναπήγα έπειτα από καιρό, είχε έτοιμο το τραγούδι:

«Η κόρη με τα μάτια τα θλιμμένα»

Την ξέρετε την κόρη την καλή,

που κάθε μέρα στο παζάρι πάει,

κοτσίδα έχει πλεγμένο το μαλλί

και σαν πριγκιποπούλα περπατάει;

Στα χέρια της πανέρι γιασεμιά,

που μοιάζουν μπρος στην ομορφιά της

μαραμένα

κι είναι του κόσμου η αγάπη μια,

η κόρη με τα μάτια τα θλιμμένα.

Θα βρω φιλί να 'χει χαρά,

μακριά από τον στεναγμό θα βρω λιμάνι

στης φαντασίας μου τα δυνατά φτερά

θα βγάλω την πριγκίπισσα σεργιάνι.

ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ

Συγγραφέας, Μεταφραστής, Συντελεστής, Καλλιτέχνης  

 «Το όνομά μου είναι Γιώργης Δραμουντάνης. Το Λουδοβίκος των Ανωγείων το ακούω σαν διεύθυνση». Μ’ αυτά τα λόγια συστήνεται στους αναγνώστες ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, το δεύτερο από τα έξι παιδιά της οικογένειας της Λουλουδιάς και του Βασίλη Δραμουντάνη.

Προικισμένος καλλιτέχνης αναδείχθηκε από πολύ νωρίς σε μεγάλο ερμηνευτή, μεταφέροντας την μελαγχολική ομορφιά των μοιρολογιών, χωρίς προσποίηση, χωρίς υπερβολή, μ’ ένα μαντολίνο για συνοδεία.

Συνεργάστηκε με μεγάλους δημιουργούς όπως ο Μάνος Χατζηδάκις και ο Νίκος Γκάτσος. Απέδειξε τις ικανότητές του και στην σύνθεση, γράφοντας τραγούδια όχι μόνο για την δική του φωνή, αλλά και για συναδέλφους του όπως: Διονύση Σαββόπουλο, Αργύρη Μπακιρτζή, Νένα Βενετσάνου, Νίκο Παπάζογλου, Σωκράτη Μάλαμα, Μελίνα Κανά, Αλκίνοο Ιωαννίδη και άλλους. Δισκογραφία του: Μοιρολόγια (ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ, 1985), Ο έρωτας στην Κρήτη είναι μελαγχολικός (ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ, 1988), Το μεϊντάνι (ΜΥΛΟΣ-ΣΕΙΡΙΟΣ, 1993), Πύλη της άμμου (ΜΥΛΟΣ, 1997), Το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι (LYRA, 1999), Άνοιξα μανταρίνι και σε θυμήθηκα (LYRA, 2001


ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ / ΙΑΝΟΣ