Ελληνοαλβανικές
σχέσεις και ελληνική εθνική μειονότητα στην Αλβανία
Του
ΓΙΩΡΓΟΥ
ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Αρχιτέκτονα
– Συγγραφέα,
Μέλους
της Συντονιστικής Επιτροπής
του
Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης
των
Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα
e-mail: g.papagian3@yahoo.gr
Με αφορμή τη δολοφονία του
Κωνσταντίνου Κατσίφα στο χωριό Βουλιαράτι της Βορείου Ηπείρου από επίλεκτες
δυνάμεις της Αλβανικής Αστυνομίας, να υπενθυμίσουμε εν τάχει κάποιες από τις
εκκρεμότητες ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αλβανία, το βορειοηπειρωτικό ζήτημα
και τις ελληνοαλβανικές σχέσεις.
Για τους μη γνώστες
επισημαίνω εξαρχής ότι η ελληνική εθνική μειονότητα της Αλβανίας είναι
χαρακτηρισμένη ως τέτοια και στο Αλβανικό Σύνταγμα και διεθνώς.
Η εθνολογική αλλοίωση
πληθυσμού είναι μια πάγια τακτική κατάκτησης ή δραστικού περιορισμού εθνοτήτων
με ρίζες στην Ιστορία και εφαρμόστηκε με ιδιαίτερη έμφαση την περίοδο της
οθωμανικής αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια. Η τακτική αυτή εφαρμόζεται ακόμα και
σήμερα απέναντι σε εθνικές μειονότητες, όπως η διεθνώς αναγνωρισμένη ελληνική
εθνική μειονότητα της Αλβανίας, όταν το αλβανικό κράτος αγνοεί, καταπιέζει και
προσπαθεί να εξαφανίσει τους Έλληνες.
Το καθεστώς Χότζα
ακολούθησε μια πολιτική συρρίκνωσης της ελληνικής μειονότητας, αναγνωρίζοντας
ως ελληνικά μόνο 99 χωριά, καθώς άφησε απ’ έξω τις μεγάλες πόλεις αλλά και
στρατηγικής σημασίας περιοχές, όπως η Χειμάρρα, δημιουργώντας έτσι τη
μειονοτική ζώνη η οποία ισχύει ακόμα και σήμερα.
Η πολιτική της αλβανικής
ηγεσίας εναντίον της μειονότητας είναι διαρκής και συνεχόμενη, άσχετα με ποιο
κόμμα είναι στην εξουσία.
Η τρομοκράτηση του
ελληνικού στοιχείου ιδιαίτερα στα συμπαγή ελληνικά χωριά της Βορείου Ηπείρου
είναι διαρκής, με τον διωγμό όσων πρωτοστατούν για τα δικαιώματα των
Βορειοηπειρωτών, όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές. Η δολοφονία του
Κωνσταντίνου Κατσίφα μόνο μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να γίνει κατανοητή.
Την επομένη της δολοφονίας
είδαμε πανό σε αγώνα της ποδοσφαιρικής ομάδας των Τσάμηδων, που αναφερόταν
υβριστικά και χυδαία στον εκτελεσθέντα Κωνσταντίνο Κατσίφα.
1.
Ποιοι είναι αυτοί οι Τσάμηδες, ποια είναι η «Τσαμουριά»;
Η έξαρση του λεγόμενου,
κατά τους Αλβανούς, «τσαμικού ζητήματος» άρχισε να γίνεται εμφανής μετά την
πτώση του καθεστώτος των Εμβέρ Χότζα – Ραμίζ Αλία. Σταδιακά η επιρροή τους επεκτάθηκε
και φτάσαμε στη δημιουργία Δήμου Τσαμουριάς (!), με έδρα την Κονίσπολη, που
βρίσκεται δίπλα από τα σύνορα με τη Θεσπρωτία, ενισχύοντας έτσι τις αλυτρωτικές
τους βλέψεις…
Να θυμίσουμε την ιστορία
τους: Στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-13), όταν ο Ελληνικός Στρατός έμπαινε
στην Ήπειρο, πολεμούσαν στο πλευρό των Τούρκων. Μετά την οριοθέτηση των
ελληνοαλβανικών συνόρων το 1913 παρέμειναν εντός ελληνικού εδάφους.
Το 1923, μετά την υπογραφή
της Συνθήκης της Λωζάννης για την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών, οι
μουσουλμάνοι Τσάμηδες δεν θεωρήθηκαν ανταλλάξιμοι και παρέμειναν στη Θεσπρωτία.
Στην ιταλική επίθεση κατά
της Ελλάδος τρία από τα 14 αλβανικά τάγματα που συνέπραξαν με τον εχθρό ήταν
στελεχωμένα από Τσάμηδες και κατά τη διάρκεια της Κατοχής συνεργάσθηκαν με τους
ιταλούς φασίστες, διαπράττοντας κτηνώδη εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων, με
οργανωτή την Αλβανική Εθνική Επιτροπή.
Όταν έφυγαν οι Ιταλοί
συνεργάστηκαν στενά με τους Γερμανούς, συνεχίζοντας τα εγκλήματά τους. Φόρεσαν
γερμανικές στολές, περιβραχιόνιο με τον αγκυλωτό σταυρό και προέβαιναν σε
δολοφονίες, σφαγές, βιασμούς κοριτσιών, εμπρησμούς κατοικιών και αρπαγή
ελληνικών περιουσιών. Εκτέλεσαν τον μανιάτη νομάρχη Γεώργιο Βασιλάκο και 49
προκρίτους της Παραμυθιάς στις 29-9-1943. Όταν έφυγαν, στις 21-9-1944, οι
Γερμανοί, οι δωσίλογοι Τσάμηδες έφυγαν μόνοι τους ή εκδιώχθηκαν στην Αλβανία
από τον ΕΔΕΣ του στρατηγού Ναπολέοντα Ζέρβα.
Το 1945 άρχισαν στο Ειδικό
Δικαστήριο Δωσίλογων Ιωαννίνων οι δίκες και εκδόθηκαν 1.700 αποφάσεις:
Καταδικάστηκαν 1.930 Τσάμηδες, ερήμην, εις θάνατον, ως εγκληματίες πολέμου και
συνεργάτες των κατακτητών.
Αντί να ποιούνται την
νήσσαν, διεκδικούν…
2.
Γοητεία και παραισθήσεις του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού και επεκτατισμού
Η Αλβανία δεν διεκδικεί
επεκτάσεις μόνο προς τη FYROM (Τέτοβο) και το Κοσσυφοπέδιο (Κόσσοβο). Μία φράση
του Σαλί Μπερίσα, πρώην πρωθυπουργού της Αλβανίας (28/11/2012), τα λέει όλα:
«Τα αλβανικά εδάφη εκτείνονται από την Πρέβεζα μέχρι το Πρέσεβο, από τα Σκόπια
μέχρι την Ποντγκόριτσα» (από κοντά και ο σημερινός Έντι Ράμα)…
3.
Η ακύρωση της Συμφωνίας με την Ελλάδα για τα Θαλάσσια Σύνορα
«…Οι Τούρκοι δεν θα
αφήσουν τους Αλβανούς να κάνουν τη σωστή οριοθέτηση με την Ελλάδα. Οι Αλβανοί
είχαν δεχθεί, το 2009, να οριοθετήσουν τα θαλάσσια σύνορά τους με την Ελλάδα
βάσει της μέσης γραμμής και έδωσαν πλήρη επήρεια στα μικρά νησιά μας βόρεια της
Κέρκυρας, γεγονός που αποτελεί ανάθεμα για την Τουρκία, μιας και δημιουργεί ένα
κακό προηγούμενο γι’ αυτήν… Έτσι θα ασκήσουν όλη την επιρροή τους προς αλβανική
μεριά, για να μην ισχύσει…» (από άρθρο μου στο «ΠΑΡΟΝ» στις 7/6/2014).
Όσοι θεωρούν ότι οι
ελληνοαλβανικές σχέσεις είναι θέμα παραχωρήσεων, όσοι έχουν τη λογική του
win-win, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Ευτυχώς, αυτός που μας απειλούσε ότι μετά τη
«λύση» που έδωσε στο Σκοπιανό, εντός του θέρους θα έλυνε και τις
ελληνοαλβανικές σχέσεις, παραιτήθηκε από υπουργός. Πήραμε μια ανάσα…
Δικαίωμα
ανάρτησης σημαίας
Ο πρώην υπουργός Παιδείας της χώρας
μας αγνοεί (!) ότι στην Αλβανία υπάρχει
ελληνική εθνική μειονότητα, αναγνωρισμένη τόσο από το Αλβανικό Σύνταγμα όσο και
διεθνώς. Το δικαίωμα ανάρτησης της ελληνικής σημαίας προστατεύεται από την
αλβανική νομοθεσία.
Αγνοεί ότι επί χρόνια στους
αναγνωρισμένους (από το κομμουνιστικό καθεστώς) μειονοτικούς δήμους η ελληνική σημαία αναρτάται ακόμη και
σε δημόσια κτήρια. Ακόμη όμως και αν τα αγνοεί όλα αυτά, ο κ. Φίλης θεωρεί ότι
σε οποιαδήποτε χώρα μπορεί να απαγορεύεται σε πολίτες να αναρτούν σημαίες άλλης
χώρας;
Νότια
Αλβανία – Βόρειος 'Ήπειρος
Όταν πολιτεύεσαι με ιδεοληψίες
δεν μπορεί παρά να καταθέτεις ιδεοληπτικές ασυναρτησίες. Ο όρος «Βόρειος Ήπειρος»
είναι απόλυτα δόκιμος γεωγραφικός
προσδιορισμός, αποδεκτός στις δύο πλευρές των συνόρων μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες.
Κανένα αλυτρωτικό στοιχείο
δεν περιέχει. Το βορειοηπειρωτικό ζήτημα είναι υπαρκτό, δεν έχει κλείσει με
καμία διεθνή ή διμερή συμφωνία. Μέχρι το 1945 και την τελευταία φορά που το
ζήτημα της Βορείου Ηπείρου τέθηκε σε διεθνές συνέδριο (Παρίσι), η ορολογία αυτή
γινόταν αποδεκτή επισήμως από όλες τις πλευρές.
Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, όπως
υπενθυμίζουν τα βορειοηπειρωτικά σωματεία, τον Ιούνιο του 1945 είχε δηλώσει πως
αν η πλειοψηφία το απεφάσιζε, θα υποστήριζε τη «στρατιωτική κατάληψη της
Βορείου Ηπείρου» - και όχι της Νότιας Αλβανίας. Η ιδεοληψία της παραδοσιακής Αριστεράς σε αυτό το θέμα είναι αδιανόητη. Θα
αναφερθώ σε μια προσωπική εμπειρία:
Το 1989, την εποχή που
φαινόταν ότι πλησίαζε το τέλος του καθεστώτος Εμβέρ Χότζα (και πριν έλθει ο Ραμίζ Αλία), σε
σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής της ΕΑΡ (Ελληνική Αριστερά), της οποίας ήμουν μέλος, μιλώντας εκ μέρους έξι μελών της ΚΕ, κατέθεσα κείμενο συμπαράστασης
στους δοκιμαζόμενους Βορειοηπειρώτες.
Μόλις αναφέρθηκα σε
«Βόρειο Ήπειρο», πέραν της έκδηλης αμηχανίας του συνόλου των παρόντων, έντρομοι
οι Σωτήρης Βαλντέν και Θανάσης Γεωργακόπουλος σηκώθηκαν και έλεγαν «Νότιος
Αλβανία» (!) - και οι δύο τους.
Ουδεμία έκπληξη προκαλεί
το γεγονός ότι στη συνέχεια μεταπήδησαν -τότε- από την «ανανεωτική» Αριστερά
στα πρωτοξαδέλφια τους, στον σημιτικό «εκσυγχρονισμό». Καμία έκπληξη για τα
περί Νοτίου Αλβανίας λοιπόν από τον συνεχιστή τους, σήμερα, Νίκο Φίλη.
Σύγκριση
με άλλες μειονότητες
Για άλλη μία φορά η
σύγκριση ανάμεσα στην ελληνική εθνική μειονότητα και τις θρησκευτικές μειονότητες
της χώρας μας έρχεται να αναδείξει την
παντελή άγνοια για την εθνική ελληνική μειονότητα στην Αλβανία, κατά
πλειονότητα στα εδάφη της Βορείου Ηπείρου. Να το γράψουμε άλλη μία φορά, μήπως
γίνει κατανοητό:
Ελληνική εθνική
μειονότητα, όχι θρησκευτική, βάσει διεθνών και διμερών συμφωνιών και όχι βάσει
απόψεων.
Όταν αγνοείς ή σνομπάρεις
κάτι που δεν γουστάρεις, δεν είναι πάντα σώφρον να ομιλείς. Κάποιες φορές,
μάλιστα, καλύτερα να βγάζεις τον σκασμό.
Για περισσότερα δες:
– Γιώργου
Παπαγιαννόπουλου: «Το Βορειο-Ηπειρωτικό ζήτημα και οι ελληνοαλβανικές σχέσεις»
στο συλλογικό έργο: «Η ελληνική Ουτοπία» (Εναλλακτικές Εκδόσεις – Εκδόσεις
Αιγαίον, 1993).
– Βαγγέλη Νάτσιου –
Γιώργου Παπαγιαννόπουλου: Εισήγηση για το ίδιο θέμα στο 5ο Παγκόσμιο
Πανηπειρωτικό Συνέδριο (Πρέβεζα, 1993).
Από δημοσίευση δύο
άρθρων του στις 4 και 11 Νοεμβρίου στην εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου