ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗΣ : Πώς έχασα το σκυλί μου

Πώς έχασα το σκυλί μου

Όλα ξεκίνησαν όταν η κόρη του γράφοντος ζήτησε να φιλοξενήσει την Κίρκη για το Σαββατοκύριακο.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗ 

Πριν από μερικές εβδομάδες έχασα το σκυλί μου. Περίμενα έως τώρα για να το ανακοινώσω δημοσίως, γιατί είχα την ελπίδα ότι ο δράστης θα το επέστρεφε οικειοθελώς. Μπα... Το θύμα έχει ερωτευτεί τον θύτη του και οι δυο τους περνάνε ζάχαρη, αδιαφορώντας για τα αισθήματα του παλιού αφεντικού. Αυτό, νομίζω, είναι που λένε «το κυνικό σύνδρομο της Στοκχόλμης»...

Όταν βεβαιώθηκε ότι πρόκειται για ένα ισορροπημένο και βολικό σκυλί, η κόρη μου έκανε την πρώτη αναγνωριστική κρούση: «Να την πάρουμε για ένα Σαββατοκύριακο στο σπίτι της μαμάς;». Το Σαββατοκύριακο πήρε ολιγοήμερη παράταση και η παράταση παρατάθηκε περαιτέρω, ώσπου το πήρα απόφαση και μετακόμισα ολόκληρη την προίκα της Κίρκης στο νέο της καταφύγιο.

Ήταν μια εξέλιξη που την περίμενα. Τα παιδιά στην ηλικία των 9 αγαπούν ακόμα τους μπαμπάδες τους (τα 15 να φοβάστε...) και δεν διστάζουν να κόψουν οποιοδήποτε κομμάτι από την πατρική φιγούρα για λογαριασμό τους. Ή, τουλάχιστον, έτσι λένε οι ψυχαναλυτές...

Από την άλλη, το κυνήγι της δουλειάς με κρατάει τώρα μακριά από το σπίτι πολύ περισσότερες ώρες. Η Κίρκη είναι υπομονετική, αλλά το βλέπω στην ταραχή της όταν επιστρέφω, μετά 10 ώρες απουσίας. Λαχταράει την ανθρώπινη συντροφιά -έστω και κάποιου άλλου. Έπειτα είναι και η άριστη σχέση που έχω με τη μαμά της κόρης μου. Οι βόλτες που πάμε συχνά όλοι μαζί, σκυλιά, παιδιά και ενήλικοι, οι ανταλλαγές επισκέψεων...

Η απόφαση δεν ήταν δύσκολη. Νομίζω ότι ήταν μια επιλογή που ευνοεί όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Η Κίρκη κρατάει τα καλά και των δύο κόσμων. Η Μαρίνα μεγαλώνει με τη συντροφιά ενός σκυλιού -κάτι που πάντοτε επιθυμούσα- κι εγώ έχω αναλάβει το ρόλο του επιμελητή/ συνοδού βόλτας/ προμηθευτή, τις επισκέψεις στον κτηνίατρο, την τροφοδοσία και τα έξοδα. Η κόρη μου την αμοιβαία απόλαυση. Ξέρω, θα διαφωνήσετε, αλλά μου φαίνεται αρκετά δίκαιο. Γιατί είπαμε: αγαπάμε τα σκυλιά σαν παιδιά μας. Αλλά τα παιδιά μας τα αγαπάμε σαν τον εαυτό μας.

«Κ» της Καθημερινής