ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΣΤΑ ΚΑΡΥΔΙΑ
Δεν είχαν όλοι καρυδιές κάποτε στα χωριά, αλλά πάντως υπήρχαν και κάποιοι που είχαν μια η περισσότερες, είτε γιατί τις είχαν φυτέψει οι ίδιοι είτε γιατί τις πήραν κληρονομιά από τους γονείς τους ή τα πεθερικά τους.
Αυτοί λοιπόν κάθε χρόνο, μια μέρα στα τέλη του Σεπτέμβρη με αρχές Οκτώβρη, που ήταν αφιερωμένη στο μάζεμα των καρυδιών, πηγαίνανε στον τόπο που βρίσκονταν ειδικά για αυτό το σκοπό.
Μαζί τους έπαιρναν και ένα ή δύο καλάθια, τα ανάλογα σακιά και οποσδήποτε δύο τρεις ντέμπλες σε διάφορα μεγέθη.
Τα νεαρά παιδιά βέβαια σκαρφάλωναν εύκολα σαν αίλουροι επάνω στο δένδρο, αλλά πάντα υπήρχε ο κίνδυνος πτώσης.
Μεγάλος επίσης ήταν και είναι πάντα ο κίνδυνος να σπάσει κάποιο κλαρί, επειδή τα κλαδιά της καρυδιάς πραγματικά σπάνε πολύ εύκολα.
Πέραν αυτού είναι ιδιαίτερα λείος και μαγληνός ο κορμός και οι κλάδοι, και για αυτό όσοι ανεβαίνουν γλιστρούν πολύ εύκολα.
Έτσι όποιος τύχαινε να ανέβει στην καρυδιά, έπρεπε να χρησιμοποιήσει σκάλα για να ανέβει, και να σταθεί πολύ προσεκτικά σε ένα σίγουρο σημείο, από όπου να χτυπά τα καρύδια με την ντεμπλα και να τα ρίχνει κάτω.
Όμως πολλοί για ασφάλεια έριχναν από κάτω όσα έφτανε η μεγάλη ντεμπλα, που μπορεί να ήταν έως πέντε με έξη μέτρα!
Φρόντιζαν βέβαια και κάποιοι να κλαδεύουν τα ψηλά κλαδιά ούτως ώστε να φτάνουν τα καρύδια με την ντέμπλα.
Πολλές φορές έκοβαν μερικά καλάμια ξερά από τα ρυάκια σαν πρόχειρη λύση, και με αυτά έριχναν τα καρύδια.
Τα καρύδια είναι δροσερά μεν αλλά μεστωμένα. Είναι επάνω στο δένδρο από ένα έως τρία ή τέσσερα μαζί, και φυσικά με το φλούδι τους.
Έλεγαν πως όταν αρχίσει να σκάει το φλούδι τα καρύδια είναι έτοιμα για μάζεμα.
Τα καρύδια με το ράβδισμα έπεφταν στο έδαφος, και από εκεί τα μάζευαν και γέμιζαν τα καλάθια και μετά τα άδειαζαν στα σακιά.
Δύο μισά σακιά αν γέμιζαν έλεγαν πως είχαν μαζέψει ένα μιγομάκι, τα φόρτωναν στο γαϊδούρι και τα πήγαιναν στο σπίτι
Δεν τα καθάριζαν όλα αμέσως στο σπίτι, παρά μόνο όσα είχαν μισανοιγμένο ή σκασμένο το φλούδι, ή το είχε μαράνει ο ήλιος. Όσα όμως ήταν δύσκολα με παχύ φλούδι, τα άπλωναν σε ένα ταρατσάκι και τα έλιαζαν μια δυο μέρες να μαλακώσει το φλούδι, και μετά τα καθάριζαν με ένα μαχαιράκι.
Τα καθαρισμένα τα έλιαζαν στον ήλιο για δέκα περίπου μέρες να στεγνώσουν καλά, και μετά τα μάζευαν και τα αποθήκευαν σε κάποιο πιθαράκι, ή τα κρεμούσαν από τα μεσοδόκια σε σακούλια για να μην τα φτάνουν τα ποντίκια!
Τα φλούδια καμία φορά τα έβραζαν με νερό και έλουζαν τα μαλλιά τους για να είναι σκούρα, όπως έκαναν και με το κυπαρίσσι, η τα έχωναν στο χώμα για να γίνουν εκλεκτή κοπριά, αντίστοιχη με το καστανόχωμα.
Τα καρύδια ήταν ιδανικά για τα κεράσματα τον χειμώνα. Κέρναγαν τους φαμπρικάρηδες ρακή και καρύδια καθώς και τους επισκέπτες του σπιτιού, αλλά τα καρύδια ήταν και ιδανικά για μαντζούνι μαζί με μέλι!
Το μαντζούνι ήταν το δυναμωτικό της εποχής για τα καχεκτικά και άρρωστα παιδιά, ιδιαίτερα βέβαια αγαπητό!
Ευλογημένος ο καρπός της καρυδιάς, που μοιάζει με ανθρώπινο εγκέφαλο, και ποτέ δεν έλειπε και από την εκκλησία. Στον κάθε γάμο, ο παπάς ταΐζει τους νεόνυμφους μέλι με καρύδια, σύμβολο χαράς και ευτυχίας!
Διασκευή από κείμενο του Γιώργου Χουστουλάκη
Φωτογραφίες Γεώργιος Χουστουλάκης
Facebook/ ΚΡΗΤΗ ΜΑΣ ΛΕΒΕΝΤΟΓΕΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου