Ξέρει η αστυνομία που μένω;

 

Ξέρει η αστυνομία που μένω;

 

Του Χρήστου Χωμενίδη

 

Πριν από λίγα χρόνια τρεις τύποι μπούκαραν στο σπίτι της παιδικής μου φίλης. Νωρίς το πρωί, η κόρη και ο γιός της είχαν μόλις φύγει για το σχολείο, ο άντρας της ξυριζόταν, η κοπέλα που βοηθούσε στις δουλειές έβαζε πλυντήριο. Τους ακινητοποίησαν, τους έδεσαν, τους απείλησαν με καλάσνικοφ για να τους φανερώσουν πού έκρυβαν τους "θησαυρούς". Το περιστατικό (με έπιασε σύγκρυο καθώς μού το ιστορούσε) είχε την ομαλότερη δυνατή έκβαση. Οι εισβολείς άρπαξαν τα οικογενειακά κοσμήματα και τα λίγα μετρητά και απεχώρησαν δίχως να χύσουν σταγόνα αίμα. Η αστυνομία, που έφτασε αργότερα, δεν παρέλειψε να τονίσει στους ληστευθέντες πόσο τυχεροί στάθηκαν. "Εκείνο που δεν θα ξεχάσω όσο ζω" μού έλεγε η φίλη μου "ήταν η μυρωδιά τους. Έζεχναν σαν κουνάβια σε οίστρο! Σού ερχόταν εμετός και μόνο που σε πλησίαζαν! Καταπίνουν, έμαθα, χάπια που προκαλούν υπερέκκριση ορμονών και αίρουν και την ύστατη αναστολή. Αποκτηνώνονται χημικά!"

Υπάρχουν δύο χονδρικά κατηγορίες μπουκαδόρων.

Οι κοινοί διαρρήκτες, που παραφυλάνε πότε οι νοικοκύρηδες θα λείψουν και αν -παρ’ελπίδα- κάποιος επιστρέψει και τους τσακώσει επί το έργον, τρέπονται σε φυγή. Αρχαία φάρα, τούς έχει περιγράψει γλαφυρότατα ο Ηλίας Πετρόπουλος στο "Εγχειρίδιο του Καλού Κλέφτη". Τρέχουν με τη λεία τους στους κλεπταποδόχους, οι οποίοι είναι και οι αληθινά ωφελημένοι αφού αγοράζουν στο ένα δέκατο της τιμής, ξεμοντάρουν τα κοσμήματα, λιώνουν το χρυσάφι, πουλάνε χύμα τις πολύτιμες πέτρες. Η αστυνομία δεν πολυασχολείται με τις διαρρήξεις - τις θεωρεί ελάσσονα εγκλήματα – δεν αδειάζει – συμβαίνουν χιλιάδες κάθε χρόνο μόνο στο λεκανοπέδιο. Εξαρθρώνεται αραιά και που καμιά συμμορία, τα κλοπιμαία προφανώς δεν βρίσκονται ποτέ.

Η δεύτερη κατηγορία είναι οι στυγνοί, οι εν δυνάμει φονιάδες. Σαν κι εκείνους που έπνιξαν τις προάλλες τη μωρομάνα στα Γλυκά Νερά. Και τους άλλους που σκότωσαν το 2018 τον Αλέξανδρο Σταματιάδη. Οι δολοφόνοι του Σταματιάδη συνελήφθησαν, δικάστηκαν, έφαγαν ισόβια. Και θανατική ποινή να προβλεπόταν και να τους είχε επιβληθεί, και να τούς είχαν στήσει στα έξι μέτρα, πολύ μικρή δικαίωση για την οικογένειά του. Σάμπως θα επέστρεφε έτσι ο άνθρωπός της στη ζωή;

Κάθε ειδεχθές έγκλημα σηκώνει σάλο στην κοινωνία. Οργισμένες φωνές απαιτούν την αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα, την επαναφορά των εκτελέσεων. Εάν κάποιος δημεγέρτης μπορούσε να προκαλέσει δημοψήφισμα με αυτό το ερώτημα, η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών θα ενέκρινε -στοιχηματίζω- τον τουφεκισμό ή την κρεμάλα. Θα έφερνε κάτι τέτοιο ουσιαστικό αποτέλεσμα; Πολύ αμφιβάλλω. Οι εν ψυχρώ ανθρωποκτόνοι προσδοκούν, έχουν πείσει τους εαυτούς τους, ότι θα παραμείνουν εσαεί ασύλληπτοι και ατιμώρητοι.

"Όταν τουλάχιστον λέμε ισόβια να εννοούμε ισόβια!" Σωστό. Μακάρι δε οι ελληνικές φυλακές να λειτουργούσαν πράγματι ως σωφρονιστήρια και όχι σαν σχολές μετεκπαίδευσης εγκληματιών. Όσοι έχουν διηγηθεί τι συμβαίνει πίσω από τα κάγκελα έχουν μεταφέρει ανατριχιαστικές καταστάσεις. Ο χορός του τζόγου, των ναρκωτικών, των βιασμών καλά κρατεί. Ο σατανιστής Ασημάκης Κατσούλας κατηγορήθηκε ότι -έγκλειστος ων στο Μαλανδρίνο- κακοποιούσε σεξουαλικά, από τηλεφώνου, κοριτσάκια. Η σύνδεση των ποινικών με τους τρομοκράτες πραγματοποιήθηκε μέσα στις φυλακές...

Η πρόληψη έχει αναμφισβήτητα πολύ μεγαλύτερη σημασία από τον κολασμό.

"Ξέρει η αστυνομία πού μένω;" ρώτησα πρόσφατα, έναν αξιωματικό της ΕΛΑΣ, φίλο φίλου. "Γιατί; Σεσημασμένος είσαι για να σε παρακολουθούμε;" "Με παρεξήγησες" τού είπα. "Θα ήθελα να ξέρετε πού μένω και με ποιούς. Να σάς αισθάνομαι σαν μάτι αποτρεπτικό των απειλών..."

Από την εποχή του Εμφυλίου, μάλλον και νωρίτερα, πάρα πολλοί Έλληνες δεν ένοιωθαν την αστυνομία στο πλευρό τους αλλά απέναντί τους. Ο "μπάτσος", επικουρούμενος από τον χαφιέ της γειτονιάς, αποτελούσε τον βραχίονα μιας αυταρχικής εξουσίας. Θα συγκέντρωνε πληροφορίες για το πρόσωπό σου. Θα σε έστελνε στο τμήμα "διά υπόθεσίν σου". Θα μαρτυρούσε στο δικαστήριο ότι δρας ή έστω σκέπτεσαι αντεθνικώς ή ρέπεις προς τον τεντυμποϊσμό.

Πενήντα σχεδόν χρόνια ύστερα από τη Μεταπολίτευση, η ρετσινιά έχει βεβαίως ξεθωριάσει. Παραμένει ωστόσο. Κι όταν δεν θεωρούνται οι αστυνομικοί φόβητρα, αντιμετωπίζονται σαν ολιγωρούντες δημόσιοι υπάλληλοι, που εμφανίζονται συνήθως καθυστερημένα στον τόπο του εγκλήματος και σε καλούν ως παθόντα να καταθέσεις μήνυση κατά αγνώστων. Είναι άδικο καθώς διαθέτουμε ένα από τα αποτελεσματικότερα διεθνώς τμήματα ανθρωποκτονιών. Οι εγγυητές της ασφαλούς καθημερινότητας μάς λείπουν.

Έχω δει τους αστυνομικούς να καταπνίγουν διαδηλώσεις. Να φρουρούν "υψηλά πρόσωπα". Να διεκπεραιώνουν γραφειοκρατικές εργασίες. Δεν τούς έχω δει όμως σχεδόν ποτέ να περιπολούν στη γειτονιά.

Ο -κατά τα βρεττανικά πρότυπα- αστυφύλακας που κόβει κίνηση κάτω από το σπίτι σου, έξω από το σχολείο του παιδιού σου, από το σούπερ μάρκετ, έχει να φανεί στην Ελλάδα από τον καιρό τού "Ηλία του 16ου". Και ας τον έχουν εξαγγείλει ως καινοτομία αρκετές κυβερνήσεις.

Αυτοί οι αστυφύλακες, δυό-δυό κατά προτίμηση, πεζοί ή μηχανοκίνητοι, υπεύθυνοι για μερικά οικοδομικά τετράγωνα, τα ίδια πάντα, θα μπορούσαν να κάνουν -πιστεύω- τη διαφορά. Θα γνώριζαν τούς περίοικους με τα ονόματά τους, θα εντόπιζαν εγκαίρως ύποπτες κινήσεις, παράξενες φάτσες. Θα μάς κατασκόπευαν; Θα μάς φακέλωναν; Η δημοκρατική μας πολιτεία μάς προστατεύει. Εν πάση περιπτώσει, οι κάμερες καταγράφουν κάθε σχεδόν κίνησή μας σε δημόσιο χώρο. Μα δεν μπορούν οι κάμερες να επέμβουν την κρίσιμη στιγμή.

Σε άλλες χώρες όταν τα περιστατικά βίας παροξύνθηκαν, οι κάτοικοι των "καλών" προαστίων ανέθεσαν τη φρούρησή τους σε ιδιωτικές εταιρείες. Περιοχές ολόκληρες μαντρώθηκαν. Για να σού επιτραπεί η είσοδος περνούσες εφεξής από φυλάκιο, διαπιστωνόταν εάν ήσουν προσκεκλημένος.

Το ίδιο θα συμβεί αργά ή γρήγορα και στην Ελλάδα. Οι πλούσιοι θα πληρώνουν για τη φύλαξή τους. Και οι φτωχοί; Ξέχασα, οι φτωχοί δεν κινδυνεύουν από το οργανωμένο έγκλημα...

 

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας 

https://www.capital.gr/xristos-xomenidis/3546021/xerei-i-astunomia-pou-meno