Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ

 

 

Και μένει πίσω στην στεριά η οικογένεια με τους φόβους της που δεν τους φανερώνει πουθενά μα τους κλείνει μέσα στις καρδιές των μελών της.  Ιδιαίτερα όμως η μάνα και η γυναίκα που μένουν πάλι μόνες και ξαναπεριμένενουν να γυρίσει ο αγαπημένος τους. Και τότε η σκέψη, η ψυχή τους η αγάπη τους τον συνοδεύουν -έστω και αν έκρυψαν το πόσο πονάει ο χωρισμός - και εύχονται να είναι πάντα καλά και να έχει καλές θάλασσες. Και καθώς τον βλέπουν να φεύγει για να μπαρκάρει ξέρουν ότι η καρδιά τους και η ψυχή τους θα είναι πάντα μαζί του και θα ταξιδεύουν και αυτές μαζί του και σ’ αυτό του ταξίδι. Καλές θάλασσες παιδί μου… Καλές θάλασσες άνδρα μου.!!! Η Παναγιά μαζί σου.

 

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ

 

Γράφει ο Χαράλαμπος Γενειάδης

Τι σου είναι και αυτό το ναυτικό επάγγελμα, δύσκολο, αλλόκοτο και ώρες ώρες απάνθρωπο.

Σε κάνει μονόχνοτο και δύστροπο, σχεδόν μισάνθρωπο…

Μπαρκάρεις, ανεβαίνεις την σκάλα και αφήνεις τον κόσμο πίσω σου. Γραπώνεσαι από τα ρέλια και ανηφορίζεις τον κανγκουεί με σφιγμένα χείλια και κλειστή καρδιά. Με το που φτάνεις στο κατάστρωμα τους έχεις αφήσει όλους, σπίτι, οικογένεια, φίλους, βαθιά μέσα στην καρδιά σου… τόσο βαθιά που είναι σχεδόν ξεθωριασμένοι.

Όλα πια μοιάζουν ξεθωριασμένα. Μέσα στην σκουριά που έχουν τα σαπορτα και οι σωληνογραμμές πλανιάρεις το βλέμμα σου και με την σκέψη σου κοροϊδεύεις τον εαυτό σου λέγοντας… θα τα φτιάξουμε όλα σαν καινούρια....

Στο μηχανοστάσιο τα ίδια, οι μηχανές μουγκρίζουν και εκεί που τα αυτιά σου είχαν στρώσει μέσα στο ξέμπαρκο αρχίζουν και πονάνε ξανά. Λαδιές δεξιά και αριστερά, ξεραμένα πετρέλαια που χύθηκαν, αντλίες που ξερνάνε από τα σιλ, ιμπελερ που φαγώθηκαν τα μαουθ ρινκ και κομπλερ που έχουν πάρει και στραβογυρνάνε. Η ίδια σκέψη ξανά περνάει από το κεφάλι σου μαζί με μια άγρια, σχεδων πρωτόγονη χαρά που κάνει τα μάτια σου να αστράφτουν…… Έχουμε δουλειές να κάνουμε!!!                                                                                                                                             

 Είναι ίδια ιστορία που όλοι οι ναυτικοί πάντα παπαγαλίζουμε, τα χάλια που άφησαν οι προηγούμενοι και αυτά που φτιάξαμε εμείς…. Είμαστε και εμείς λίγο παπατζήδες βλέπεις!

Και ο κύκλος ξαναρχίζει ακριβώς από το σημείο που είχε κλείσει, σαν αρχαία τραγωδία….

Αλάτι, ήλιος, βροχές, διαδοχικές αλλαγές ώρας κάθε 3-4 μέρες, αλλαγές εποχής ακόμα και κάθε μήνα…. Αλλαγές που τρώνε τα σίδερα και μαζί τα κόκκαλα και τα σωθικά σου.

Έχει όμως και αυτό την ομορφιά του. Μπορεί να σε τρώει ζωντανό αλλά τουλάχιστον μαθαίνεις πραγματικά τι σημαίνει αυτή η φράση. Δεν παραπονιέσαι, θυμώνεις και βρίζεις, σε ενοχλούν όλοι και όλα αλλά ποτέ … ποτέ δεν παραπονιέσαι.

Όταν έρχεται η ώρα και γυρνάς στο σπίτι σου, ανακαλύπτεις ότι ο χρόνος που πέρασε τους άλλαξε όλους, το ίδιο ανακαλύπτουν και οι άλλοι για εσένα….   

Βγαίνεις έξω και βαριέσαι τις συζητήσεις, μιλάνε για πράγματα που αφενός δεν είσαι ενήμερος και αφελώς, ναι αφελώς, τα θεωρείς σαχλά και ασήμαντα.     Όταν πας να μιλήσεις δεν σε καταλαβαίνει κανένας, γίνονται οι δίκες σου κουβέντες σαχλές και ασήμαντες. 

Απομονώνεσαι, κρατάς απόσταση, στο καράβι μετά από μήνες είχες βαρεθεί να βλέπεις κάθε μέρα τα ίδια πρόσωπα, μαζί στην δουλειά, μαζί στον καφέ, μαζί στο φαί…… δεν ήθελες ούτε να τους ακούς ούτε να τους βλέπεις…

Τώρα είσαι έξω μαζί με χιλιάδες κόσμου και είσαι πάλι μόνος.  Ο κόσμος σε κουράζει και σε τρομάζει.    

Κάποιοι βλακωδώς θεωρούν ότι σαν ναυτικός βγάζεις εύκολα χρήματα ζώντας διαρκώς ρομάντζα στα λιμάνια της αμαρτίας…… Πόσο βαθιά νυχτωμένος είσαι φίλε μου….. ή πόσο σινεφίλ……

Οι δικοί σου αγωνίζονται να σε ξαναγνωρίσουν, τον ίδιο αγώνα κάνεις και εσύ, εκατέρωθεν υποχωρήσεις και κατανόηση.

Τα παιδιά σιγά σιγά αρχίζουν να ξανασυνηθίζουν την θωριά του πάτερα τους ώσπου μια μέρα κτυπάει το τηλέφωνο και η βαλίτσα αρχίζει και πάλι να γεμίζει……. Ε Αμάν, όλο στα καράβια θα πηγαίνεις και θα δουλεύεις; Και ποιος θα παίζει εδώ μαζί μου; Άντε βρες μια εξήγηση, μια λογική εξήγηση που να μπορεί να το καταλάβει ένα 6χρονο παιδί…. Μάταιος κόπος, λίγα παιδικά κλάματα και πολλά κρυφά δικά σου.

Ξαναχαιρετάς την γυναίκα σου, εκεί ποια τα δάκρυα έχουν στερέψει, σα βρεγμένο πανί η ψυχή που στράγγισε…

Αεροδρόμια, αεροπλάνα βαλίτσες και να' σαι πάλι στη Λάντζα και κοιτάς ψηλά τον κανγκουει που σε περιμένει…. Δεν βαριέσαι, με τους ανθρώπους δεν πολυκάνω…. καλύτερα με τα σίδερα...

Και έτσι ξαναγαντζώνεσαι από τα ρέλια και ανεβαίνεις μια σκάλα που σίγουρα δεν οδηγεί στο Θεό αλλά σε μια παράλληλη πραγματικότητα.

Έτσι είναι οι κύκλοι φίλε μου, ατέρμονοι!

Πηγή :

Facebook/ Χαραλαμπος Γενειαδης

https://www.facebook.com/1317823639/posts/10225578435270549/?d=n