Απριλιάτικο φεγγάρι
Τι είναι αυτό; Τι φλόγες; Τι φούντωμα; Πήραν τα πεύκα φωτιά; Χτυπάτε καμπάνα, πυροβολήστε να 'ρθούν οι πυροσβέστες Αυτά κατασκεύαζε, προχθές τη νύχτα, η σελήνη, πελώρια, ολοπόρφυρη, φαντασμαγορική, σαν να είχε δραπετεύσει από σκηνογραφία θεαματικού έργου. Άμα ψήλωσε όμως στον ορίζοντα, τότε η νύχτα κάθισε στο αχανές της αρμόνιο και με την άφθαστη γλύκα παρθενικής κατανυκτικότητας, άρχισε να εκτελεί ένα υψηλό ορατόριο. Ασημοφτέρουγα πουλιά, πιο ελαφρά κι’ από την ελαφρότερη πνοή άνεμου, άυλα τρυγόνια της μελωδίας, τα θελκτικά της ακόρντα πετούν κοπάδι και χύνονται πάνω από βουνά και πέλαγα και νησιά και δάση και ολόστρωτους κάμπους και όλα γίνονται μουσική, παραμύθια και όνειρα...
Που βρισκόμαστε, παρακαλώ; Τι έγινε ο γνωστός μας κόσμος - εννοώ, τέλος πάντων, αυτός ο κόσμος της φυσικής των τριών διαστάσεων, ή και των τεσσάρων αν προτιμάτε - της ύλης και των νόμων του Νεύτωνα; 'Ωραίο αυτό, να σας πω, στην πιο «δική μας» γωνιά της γης, να μη μπορούμε να προσανατολιστούμε πια και να χρειάζεται να «πάρουμε θεωρία», σαν τους καπετάνιους, πού χάνονται με τη θαλασσόδαρτη νάβα τους, στα πλάτη του ωκεανού. Αυτός ο κόσμος πού απλώνεται γύρω μας δεν, ζυγίζει ούτε όσο η αναπνοή ενός μωρού. Δεν είναι ύλη· είναι στροφές μελωδίας. Είναι σαν νοσταλγική θύμηση άλλου κόσμου, οπού το παν είναι πνεύμα μιας, άλλης Δημιουργίας, που ζωντανεύει τώρα μπροστά μας, μ' όλη τη μουσική αοριστία των περασμένων. Που είχαμε δει έναν κόσμο με τέτοια παραμυθένια βουνά σαν από φως, που έχει πήξει;... Που είχαμε δει αυτά τα νησιά, πού είναι σαν νεφέλες από ασημένιους ατμούς; Πότε είχαμε διασχίσει τέτοια δάση, πού τα δέντρα έχουν χάσει τον όγκο τους και είναι ιδέες δέντρων, σκιές σχεδιασμένες πάνω, σε χιονισμένη έκταση; Είχαμε ζήση ποτέ— μα εδώ κι αιώνες πολλούς.— σ’ έναν τέτοιο κόσμο ή τον είχαμε ονειρευθεί μονάχα κάποτε;
Η μελωδία, του Απριλιάτικου Φεγγαριού παίρνει και τη μικρή μας συντροφιά για θέμα της. Αυτό τα μελιχρό φως, πού είναι σαν να καταθλίβεται από τη χώρα των μακάριων, λούζει γλυκά το μέτωπο μορφών αγαπημένων αστράφτει στα μαλλιά, ατά χείλη, ατά φιλντισένια δόντια: Πάνω στα σχέδια των καθημερινών προσώπων τους σαν να ζωγραφίζει άλλα, πιο ελαφρά, πιο πνευματικά, αιώνια, πού σαν να υπήρξαν πριν να υπάρξουμε. Και. για μια στιγμή, νομίζετε πώς στα βάθη τα πιο βαθειά των περασμένων, είχατε κάπου αλλού απαντηθεί μ' αυτές τις αγαπημένες σας μορφές, πως ο δεσμός σας μαζί τους είναι πιο παλιός από τον κόσμο της ημέρας, σύγχρονος μ' αυτό τον κόσμο της φεγγαρονυχτιάς, τον άυλο, και τον παραμυθένιο.
Κι ο πιο αφιλοσόφητος αυτά τα βράδια καλείται να κάμει μεταφυσική. Τι άλλο θέλετε να γίνει, φίλοι μου, όταν το φεγγάρι κατασκευάζει ένα σύμπαν από καθαρό πνεύμα; Κ' ύστερα, γιατί δεν έρχονται να μας εξηγήσουν οι άνθρωποι τις Θετικής επιστήμης πώς και γιατί συμβαίνει να πετούμε τη ζωή μας σαν παλιοκούρελο άμα πρόκειται γι' αγαπημένα πρόσωπα; Η φευγαλέα, η εφήμερη γνωριμία εδώ κάτω, αρκεί να εξήγηση την εκπληκτική δύναμη της αγάπης και τους ηρωισμούς της ;
Στις γνωριμίες της στιγμής -γνωριμία της στιγμής είναι και η πιο παλιά στη βραχύτατη αυτή ζωή- μπορεί να είναι κάνεις έτοιμος να τα προσφέρει όλα; Η φεγγαρονυχτιά φαίνεται πολύ λογικότερη, όταν μάς ψιθυρίζει πώς όλοι οι δεσμοί έχουν τις ρίζες τους στ' απώτατα βάθη των περασμένων, σε κάποιαν άλλη απώτερη ζωή. Και φέρνει και τα ντοκουμέντα, της. Γεμίζει, το δάσος από πνεύματα παλαιότατα, μυριάδες προγονικών ίσκιων, να μαρτυρήσουν γι' αυτή. Δεν είναι Φαντασία. Τους ίσκιους αυτούς τους βλέπουν ακόμη και τα σκυλιά των γύρω περιβολιών, πού κάθε τόσο ρίχνονται καταπάνω τους και τους γαβγίζουν επίμονα. Όταν ορμά και γεμίζει την ερημιά με τα γαβγίσματα της, νοιώθω κάποιο χέρι να φουχτώνει το δικό μου και κάποια φωνούλα να με ρωτά σε χαμηλό τόνο;
— Μα τι είναι; Τι βλέπουν πού γαβγίζουν έτσι;
— Τίποτα... Γαβγίζουν το απριλιάτικο φεγγάρι, γιατί στους αργυρούς ατμώδεις πέπλους του υπάρχουν πνεύματα, πού τα φοβούνται.
ΣΠΥΡΟΣ ΜΕΛΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου