ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ : Στάση πληρωμών

Στάση πληρωμών

Του ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

πρώην βουλευτή,

πρ. ευρωβουλευτή και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Τα γερμανοκρατούμενα αφεντικά μας μιας κατ’ όνομα Ευρωπαϊκής Ένωσης, που τα υπακούει τυφλά, είναι τόσο ακόρεστα, τόσο αδίστακτα και συνεχώς όλο και πιο απαιτητικά, ώστε αποκλείουν ουσιαστικά κάθε δυνατότητα οικονομικής ανάκαμψης του τόπου μας.

Έχουμε να κάνουμε στην πραγματικότητα, όπως και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, με μια συμμορία του τοκογλυφικού κεφαλαίου. Η διαχείριση της κρίσης αποτελεί ματαιοπονία και είναι ατελέσφορη. Διότι προϋποθέτει την αποτελεσματική αντιμετώπιση –και δεν συνιστά αυτό αντίφαση– της κρίσης της διαχείρισης, πράγμα ανέφικτο.

«Είναι πρωτοφανής η επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι ηγεσίες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον των ίδιων των λαών τους. Ανελέητες, αδίστακτες, δεν ορρωδούν προ ουδενός, λες και οι ηγέτες (και όλο το σκυλολόι τους) δεν έχουν πια συναισθήματα, δεν συμπονούν, δεν ταράσσονται. Τόση απανθρωπιά είναι σπάνια στην Ιστορία, ακόμη και στους πιο αιμοδιψείς, τους πιο βάρβαρους τυράννους». Το εισαγωγικό αυτό απόσπασμα το παρέθεσα και την προηγούμενη Κυριακή, καθότι άξιο αλησμόνητης μνείας. Οφείλεται στη σπάνια γραφίδα του εξαίρετου Γιώργου Σταματόπουλου στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της προπερασμένης Πέμπτης.

Το… ειρηνικό, αλλά πανίσχυρο (και αόρατο για πολλούς) ολμοβόλο του ευρώ μάς θερίζει ακατάπαυστα μέχρι πλήρους εξαφανίσεως. Δεν το αντιλαμβάνονται, όμως, εκείνοι που θα έπρεπε να το αντιληφθούν εγκαίρως. Εννοώ τις εξουσιομανείς, ανίκανες και αεροβατούσες πολιτικές μας ηγεσίες. Ηγεσίες για κλάματα. Όπως ο γερμανόδουλος Σημίτης, ο ανεγκέφαλος Γιωργάκης, ο υποβρυχίως υποστηρίζων τα προπληρωθέντα και γέρνοντα υποβρύχια, Βενιζέλος, ο «ουδείς αναμάρτητος» και ανήκων στην περιπατητική σχολή υμνητής εν Αθήναις της Μέρκελ, Σαμαράς, και ο εγκάθετος της Ζήμενς υιός Μητσοτάκη, όπως και η αδελφή του, άλλωστε. Ο σημιτικός Στ. Θεοδωράκης, η φαιδρεπίφαιδρη Φώφη και ο γελωτοποιός του έθνους Λεβέντης δεν μετράνε. Πρόκειται για μαριονέτες της δεκάρας.

Ο μόνος που αποτελεί εξαίρεση και μάλιστα τιμητικότατη είναι ο Κώστας Καραμανλής. Ο οποίος υπήρξε ο πρώτος –και μοναδικός μέχρι στιγμής– έλληνας πρωθυπουργός μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ΠΟΥ ΥΠΕΡΕΒΗ ΤΗΝ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ. Το έχω εξηγήσει επαρκώς και με συγκεκριμένες λεπτομέρειες (π.χ. βέτο κατά των παραχαρακτών της Ιστορίας, Σκοπιανών, στα μούτρα του παρόντος τότε υιού Μπους) σε δύο επίκαιρα όταν γράφτηκαν άρθρα μου.

Άφησα τελευταίο τον νυν πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Τον θεωρώ λόγω συγκυρίας κατ’ εξοχήν υπεύθυνο. Η μονομανία του να μην εγκαταλείψει ποτέ την εξουσία, βγάζει μάτι. Οι πλείστοι των συμβούλων του είναι κάκιστοι και χαμερπείς κόλακες. Τους ελάχιστους σοβαρούς, νουνεχείς και οξυδερκείς φίλους του, που του προσφέρουν ανιδιοτελώς χρήσιμες και αποτελεσματικές ιδέες, τους εμπαίζει, λέγοντας στον καθένα τους «έχεις δίκιο»!

Μέχρι σήμερα υπήρξα επιεικής απέναντί του, όπως και πολλοί άλλοι που ασκούν το δημοσιογραφικό λειτούργημα με υπευθυνότητα. Η κριτική μου για πράξεις και παραλείψεις του, ιδίως για απαράδεκτους υπουργούς με χείριστο τον Νίκο Φίλη που έχει δίπλα του, δεν υπερκέρασε τα εσκαμμένα. Κακώς εκ μέρους μου. Όμως, η ανοχή μου έχει όρια. Διότι θεωρώ τον εαυτό μου αριστερό και η αριστεροσύνη του Τσίπρα είναι κάλπικη. Το λέει αυτό κάποιος, η αφεντιά μου δηλαδή, που διετέλεσε αετόπουλο της ΕΠΟΝ, χάρις στον Κώστα Μαραγκουδάκη που ζει και βασιλεύει και έχει γίνει πλέον ακόμα και γραμματόσημο.

Με αυτά τα δεδομένα και αυτού του φυράματος πολιτικούς πρωταγωνιστές ποιος θα ενσαρκώσει και θα επιβάλει τη στάση πληρωμών; Φρονώ μόνο ο Κώστας Καραμανλής με το αδιαμφισβήτητο κύρος του και τη βοήθεια του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος επιμένει στο αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και τις προκληθείσες από τους προγόνους των σημερινών Γερμανών καταστροφές της πατρίδας μας σε έμψυχο και άψυχο υλικό, επιμένοντας σε αδρές και έντοκες αποζημιώσεις.

Το «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» αποτελεί ακλόνητο επιχείρημα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η διά της Μέρκελ πτωχευμένη σημερινή Γερμανία –βλέπε: τα ιλιγγιώδη χρέη της Deutsche Bank, που αγγίζουν, αν δεν υπερβαίνουν, το τρισεκατομμύριο ευρώ– απαιτεί αδίστακτα και ακόρεστα την οικονομική ισοπέδωση της χώρας μας, προκειμένου να μπαλώσει τμήμα έστω των ζημιών που εκείνη προκάλεσε στην (κακώς) επανενωθείσα Γερμανία.

Ακούω και διαβάζω τον κίνδυνο «ανοιχτής χρεοκοπίας» της χώρας μας και δυσκολεύομαι να συγκρατήσω τα γέλια μου. Μακάρι, σκέπτομαι, να μας οδηγήσουν έξω από τη σφηκοφωλιά τους. Μόνο έτσι θα ξανακερδίσουμε την πατρίδα μας. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Θα επανέλθουμε στη δραχμή μας, τη νέα δραχμή που θα ισούται με ένα ευρώ, και θα συνάψουμε καινούργιες και επωφελείς για τον τόπο μας συμμαχίες. Έναν ευλογημένο γεωστρατηγικά και κλιματολογικά τόπο. Ο ισχυρισμός μου δεν αποτελεί ουτοπία. Αρκεί να δουλέψουμε μεθοδικά και με τους κατάλληλους στον κάθε τομέα ανθρώπους. Διαθέτουμε, άλλωστε, πλούσιες πηγές αερίου και πετρελαίου σε εύκολα προσβάσιμους υποθαλάσσιους χώρους, για την εξόρυξη των οποίων θα φροντίσουν ουδέτερες επιχειρήσεις, καλά αμειβόμενες, που διαθέτουν αρμόζοντες και ταχύτατους μηχανισμούς.

Οι Έλληνες διανύουν περιόδους χειμερίας νάρκης. Μόλις τις ξεπεράσουν, όμως, ανασκουμπώνονται και κάνουν θαύματα. Τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Και με επιδόσεις μάλιστα απίστευτων διανοητικών και ψυχικών εξάρσεων.

Υφίσταται ακόμα και το ενδεχόμενο του Brexit. Γεγονός που, εάν επισυμβεί, θα οδηγήσει διά δημοψηφισμάτων σε αρκετές χώρες, στην άμεση ή τη βραχυχρόνια διάλυση της απεχθέστατης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένωσης γραβατωμένων ταρτούφων που καμώνονται τους… σοφούς.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ