ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Δύο μέτωπα...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Δύο μέτωπα...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Ο κόσμος που υποφέρει από τα άγρια οικονομικά μέτρα που μας επιβάλλει η δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν χωρίζεται αναλόγως ιδεολογικών πεποιθήσεων. Όλοι υποφέρουν το ίδιο και μάταια αναζητούν λύση. Διέξοδος δεν μπορεί να υπάρξει από τα χρεοκοπημένα κόμματα που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στη Βουλή.

Αυτό το σύστημα έχει σαπίσει, και όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτε αλλά και βλάπτει το έθνος. Είναι επιτακτική ανάγκη πατριώτες από όλες τις πλευρές να τα παραμερίσουν και να σχηματισθούν το ταχύτερον δύο μεγάλα αντιμνημονιακά μέτωπα, από δεξιά και από αριστερά. Η Ελλάδα πρέπει να εισέλθει στη διαδικασία του αντιμνημονιακού μετασχηματισμού και να αποτινάξει τις ευρωπαϊκές αυταπάτες. Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει εθνική υποδούλωση, αποικιοκρατία, φτώχεια, ανεργία και εξαθλίωση. Η Βρετανία έδωσε το παράδειγμα της εθνικής αξιοπρέπειας. Ο μύθος ότι θα καταστραφούμε εάν βγούμε από το ευρωγερμανικό γκέτο πρέπει να καταρρεύσει.

Ας πάρουμε πρώτα την περίπτωση του χώρου της Δεξιάς. Ένα δεξιό αντιμνημονιακό μέτωπο έχει μεγάλα περιθώρια επιτυχίας. Ο ιδεολογικός αυτός χώρος ανέκαθεν εξέφραζε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας. Η Νέα Δημοκρατία έχει πάψει να αποτελεί ελπίδα για τον κόσμο στον οποίο παραδοσιακά απευθύνεται. Δεν πείθει. Ψηφίζεται «εξ ανάγκης» και απέδειξε ότι είναι δέσμια των ευρωπαϊκών αποικιακών συμφερόντων. Οι οπαδοί ζητούν κάτι τελείως διαφορετικό. Πολλοί δεξιοί στην απελπισία τους εψήφισαν στις τελευταίες εκλογές τον Τσίπρα και μετανόησαν πικρά. Υπάρχει, βέβαια, η Εθνική Ενότητα των Καρατζαφέρη – Μπαλτάκου. Πρόκειται, όμως, για μικρό σχήμα. Ο δεξιός κόσμος επιθυμεί έναν νέο, ισχυρό φορέα, με καθαρή ιδεολογική «φυσιογνωμία», που θα είναι αποφασισμένος για επαναστατική γραμμή εκτός γερμανοευρωπαϊκής ένωσης και θα δώσει λύση και στο καρκίνωμα μεταναστών – προσφύγων. Ένα τέτοιο μεγάλο μέτωπο θα διαθέτει τέσσερα πλεονεκτήματα: α) Θα διαλύσει τη Νέα Δημοκρατία, που έχει φθαρεί ανεπανόρθωτα. β) Θα δώσει την αίσθηση νέας εθνικής πνοής. γ) Θα αποσπάσει το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, που στράφηκαν στα άκρα από απελπισία και οργή. δ) Θα προσελκύσει ψηφοφόρους από το Κέντρο αλλά και τους αναποφάσιστους. Και, φυσικά, θα πρέπει να αναδειχθεί ένας νέος ηγέτης, άφθαρτος, που να μπορεί να εμπνεύσει τις μάζες.

Πάμε τώρα στον χώρο της Αριστεράς. Εδώ τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, επειδή πολλοί είναι εκείνοι που διακατέχονται από ηγεμονική νοοτροπία και δεν θέλουν να διδαχθούν από την Ιστορία. Κατ’ αρχήν, ο Τσίπρας έγινε ο νεκροθάφτης της Αριστεράς και το τυχοδιωκτικό συνονθύλευμα ανερμάτιστων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει αυτός ο χώρος) εδραίωσε στον λαό την πεποίθηση ότι «Αριστερά» σημαίνει πολιτική απατεωνία. Οι έντιμοι ιδεολόγοι, όπως η Κωνσταντοπούλου, ο Λαφαζάνης και άλλοι, διεχώρισαν αμέσως τη θέση τους και δεν υπέκυψαν στις πιέσεις. Όμως, δεν κατορθώνουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους.

Χειρότερη και ακατανόητη είναι η στάση του ΚΚΕ. Αρκείται σε μια σωστή μεν συνθηματολογία, αλλά ακολουθεί πεισματικά έναν μοναχικό δρόμο, που δεν έχει τη δυνατότητα να ξεσηκώσει τις μάζες. Δεν δίνει καμία ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ πολιτική, πρόγραμμα, τακτική και δεν πείθει ότι αποτελεί την εναλλακτική λύση. Το φαινόμενο βεβαίως της συρρίκνωσης διεθνώς των κομμουνιστικών κομμάτων χρήζει ξεχωριστής ανάλυσης. Το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, πάντως, δεν θέλησε να προβληματισθεί για το τι φταίει που τα ποσοστά του βρίσκονται κάτω ακόμα και από εκείνα του ΠΑΣΟΚ. Δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι βιώνουμε νέα γερμανική κατοχή και δεν παραδειγματίζεται από το τι έπραξαν σε τέτοιες καταστάσεις τα ξένα κομμουνιστικά κόμματα αλλά και το ίδιο το ΚΚΕ. Μιλάμε για την πολιτική των Λαϊκών Μετώπων. Μερικά μόνο παραδείγματα θα δώσουμε.

Τα κομμουνιστικά κόμματα εγνώριζαν πάντα ότι μόνα τους δεν μπορούσαν να αλλάξουν καταστάσεις. Είχαν, όμως, την ικανότητα να συσπειρώνουν γύρω τους δυνάμεις του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου, στη βάση της ισοτιμίας. Στην Ελλάδα αυτό έγινε με το ΕΑΜ στην Κατοχή. Οι περισσότεροι μέχρι σήμερα πιστεύουν ότι εμπνευστής των Λαϊκών Μετώπων ήταν ο Δημητρώφ. Είναι λάθος! Αυτός που συνέλαβε το σχήμα του Μετώπου ήταν ο τσεχοσλοβάκος κομμουνιστής Ευγένιος Φριντ (ο «σύντροφος Κλεμάν», όπως ήταν το συνθηματικό του όνομα), βιολόγος το επάγγελμα, άριστος επαναστάτης, ηγετική φυσιογνωμία της Κομιντέρν. Από το 1931 ως την κήρυξη του πολέμου έπαιξε μυστικό αλλά αποφασιστικό ρόλο στη δράση του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Αυτός εφηύρε το σύνθημα: «Λαϊκό Μέτωπο για την ειρήνη, το ψωμί, την ελευθερία». Και το σύνθημα αυτό το έριξε στις μάζες ο Μορίς Τορέζ. Ακούγοντάς το, ο βετεράνος Μαρσέλ Κασέν, διευθυντής της «ΟΥΜΑΝΙΤΕ», ανεφώνησε: «Παράξενο, μα την αλήθεια, που ένας ξένος το βρήκε αυτό…».

Το καλοκαίρι του 1935, με την ευκαιρία του 7ου Συνεδρίου της Διεθνούς, ο Δημητρώφ υιοθέτησε το σύνθημα των Λαϊκών Μετώπων για όλη την Ευρώπη. Ο φασισμός είχε αποβεί ο κύριος εχθρός και για να τον πολεμήσουν έπρεπε να χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα. Για ποιον λόγο, λοιπόν, να μην υπάρξει συνεργασία με τα αστικά κόμματα; Αυτήν την απλή σκέψη είναι ανίκανο το ΚΚΕ να την ενστερνισθεί σήμερα, που ο φασισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξουθενώνει τους λαούς. Και δεν μιλάμε τώρα για αστικά κόμματα αλλά για προοδευτικούς ανθρώπους, που τους ενώνει το αντιμνημονιακό πάθος. Στις εκλογές του 1936 στη Γαλλία το Λαϊκό Μέτωπο θριάμβευσε και οι κομμουνιστές κέρδισαν στη Βουλή 72 έδρες. Στη Γαλλία μπήκε τότε το μεγάλο ερώτημα: Το ΚΚ θα συμμετείχε στην κυβέρνηση του σοσιαλιστή Λεόν Μπλουμ; Ο Φριντ το συνιστούσε και ο Τορέζ το επρότεινε. Οι δισταγμοί πολλών μελών του ΓΚΚ παραμερίσθηκαν όταν σκέφθηκαν ότι οι ιταλοί και οι γερμανοί κομμουνιστές ηττήθηκαν ακριβώς διότι απομονώθηκαν.

Την απομόνωση επιλέγει στις μέρες μας το ΚΚΕ. Δεν προβληματίζεται από το γεγονός ότι το Γαλλικό ΚΚ, από 30.000 μέλη που είχε το 1935, με το Λαϊκό Μέτωπο αύξησε τα μέλη του σε 300.000! Στην Ισπανία η περίφημη Πασιονάρια έγραφε στις αναμνήσεις της: «Μερικοί ρεπουμπλικάνοι ηγέτες, διατηρώντας παράλογες θέσεις, αντιτάσσονταν ακόμα στην ενοποίηση των δημοκρατικών δυνάμεων. Συνέχιζαν τη βυζαντινολογία. Ο καθένας πίστευε ότι είχε δίκιο. Κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο για την κατάντια της Δημοκρατίας. Κανείς δεν εξέταζε τα δικά του λάθη. Κανείς δεν το θεωρούσε χρέος του ότι έπρεπε να ξανακερδηθεί η Δημοκρατία με τον αγώνα ενάντια στις δυνάμεις που κρατούσαν την εξουσία…». Τελικά, τον Οκτώβρη του 1935, όταν η κυβερνητική κρίση έφτασε στο κατακόρυφό της, υλοποιήθηκε λαϊκό αντιφασιστικό μπλοκ, με συμφωνία κομμουνιστών και σοσιαλιστών. Η Πασιονάρια σημείωνε στο βιβλίο της: «Ύστερα από επίπονες διαπραγματεύσεις, που καθυστερούσαν από τον συντηρητισμό μερικών δημοκρατικών ηγετών, φθάσαμε στα μέσα του Γενάρη του 1936 στην επεξεργασία και υπογραφή μιας συμφωνίας για ενότητα δράσης των μικροαστικών δημοκρατικών κομμάτων με το σοσιαλιστικό και το κομμουνιστικό κόμμα. Το Λαϊκό Μέτωπο είχε γεννηθεί. Εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες περνούσαν στο δημοκρατικό στρατόπεδο…». Κι έτσι οι εκλογές του Φλεβάρη του 1936 έδωσαν μεγάλη εκλογική νίκη στο Λαϊκό Μέτωπο κι έστειλαν στο Κοινοβούλιο μια πλειοψηφία βουλευτών της Αριστεράς.

Μεταπολεμικά, στην Ελλάδα το ΚΚΕ επέμενε στη διατήρηση του ΕΑΜ ως πολιτικού συνασπισμού κομμάτων ακριβώς διότι γνώριζε τη σημασία των συμμαχιών. Με το ίδιο σκεπτικό έγινε το 1951 η ΕΔΑ. Ζαχαριάδης, Κολιγιάννης, Φλωράκης ήσαν πάντοτε υπέρ ευρυτάτων συνεργασιών. Ο σημερινός γραμματέας Δημ. Κουτσούμπας τηρεί ακριβώς αντίθετη γραμμή. Γιατί; Η τακτική του ικανοποιεί πλήρως τις Βρυξέλλες. Διότι τους «εταίρους» δεν τους ενδιαφέρει τι λέει το ΚΚΕ αλλά τι κάνει στην πράξη. Και αυτά που κάνει δεν ενοχλούν την ξενοκρατία. Εάν όμως το ΚΚΕ συνέβαλε στη δημιουργία μετώπου, με Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου, άλλες προσωπικότητες, καθηγητές, οικονομολόγους κ.λπ., και έδιναν την προεδρία του μετώπου όχι σε κομμουνιστή αλλά σε προσωπικότητα κύρους, όπως π.χ. τον καθηγητή Γ. Κασιμάτη ή τον κ. Γ. Κοντογιώργη, το σκηνικό θα άλλαζε τελείως (μην ξεχνάμε ότι στην ΠΕΕΑ πρόεδρος ήταν ο Σβώλος και όχι ο Σιάντος). Με συγκεκριμένο πρόγραμμα εξόδου από το γκέτο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η πλειοψηφία του λαού θα ξεσηκωνόταν. Γιατί το «επαναστατικό» ΚΚΕ αρνείται την επανάσταση;

ΤΟ ΠΑΡΟΝ