Στη δασκάλα μας με αγάπη

΄Στη δασκάλα μας με αγάπη

Το παρακάτω κείμενο τo έγραψε ένας αγαπητός μου φίλος για την δασκάλα του που συνταξιοδοτήθηκε αυτές τις μέρες. Σε μια ηλικία ωριμότητας ο φίλος μου θέλησε με αυτό τον τρόπο να τιμήσει την δασκάλα που η δουλειά της έβαλε γερά  θεμέλια στην ζωή του και την ζωή άλλων παιδιών που πέρασαν από τα χέρια της. Στο πρόσωπο λοιπόν αυτής της εκπαιδευτικού ας τιμήσουμε και εμείς όλους εκείνους τους δασκάλους και καθηγητές που άφησαν στέρεα το στίγμα τους πάνω στην ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας. Σίγουρα στη διάρκεια της μαθητικής μας ζωής έχουν να θυμόμαστε κάποιους τέτοιους προσφιλείς μας Δασκάλους  και Καθηγητές με Δ και Κ κεφαλαία που είχαμε την θεία τύχη να τους συναπαντήσουμε.

Στην καθηγήτρια μας με πολύ αγάπη και θαυμασμό .

Γράφει ο Αντώνης Παπαχρυσάνθου

Αυτή τη φορά θα ήθελα να γράψω και να εκθέσω τις απόψεις μου λόγω του γεγονότος της συνταξιοδότησης της Αγαπημένη μας Δασκάλας -Καθηγήτριας Αντωνία Συσκάκη. Να τις επενδύσω με τη χροιά του συναισθήματος, ίσως της υπερβολής και του παραδείγματος που πηγάζει από γεγονότα που έχω βιώσει.

Το κείμενο θα μπορούσε να έχει τίτλο :

«Δάσκαλος - μαθητής - Σχέση μαγείας - Δούναι και λαβείν - Αισθήματα - Επιρροές ζωής».

Θα πατήσω πάνω σε αυτές τις ενδείξεις και επιτρέψτε μου να τις αναπτύξω σήμερα με κάποια άλλη γραφή. Λοιπόν.

Στη ζωή μας υφαίνουμε πολλούς δεσμούς. Ένας όμως ξεχωριστός δεσμός είναι αυτός που σφυρηλατείται μεταξύ δασκάλου και μαθητή. Στο μυαλό μας πάντα έχουμε τα λόγια που είπε ο Μ. Αλέξανδρος αναφερόμενος στον Αριστοτέλη: «Στους γονείς μου οφείλω το ζην, αλλά στον δάσκαλό μου το ευ ζην».

Βεβαίως αναφερόμαστε σε δασκάλους δοτικούς, αληθινούς παιδαγωγούς, που θέλουν να δώσουν, να προσφέρουν, να διδάξουν, να καθοδηγήσουν, να διαπλάσουν. Από αυτούς τους εκπαιδευτικούς το παιδί σίγουρα θα πάρει, θα μάθει, θα καθοδηγηθεί. Υπάρχουν μαθητές που στην καλύτερη περίπτωση δεν έχουν να θυμηθούν τίποτε από τους διδασκάλους τους και στην χειρότερη νιώθουν αποστροφή για ό,τι έχει σχέση με το σχολείο. Στην περίπτωση αυτή έχει συντελεσθεί πολύ κακό.

Υπάρχουν όμως και άλλοι που έχουν την τύχη να συναντήσουν έναν έστω ξεχωριστό δάσκαλο, ο οποίος σφράγισε την μετέπειτα ζωή τους με τον πλέον θετικό τρόπο.

Η γράφων έχει να θυμηθεί μια θαυμάσια δασκάλα ονόματι Αντωνία Συσκάκη. Με τον υπέροχο τρόπο της έγινε η αιτία να διορθώσω αρκετά πράγματα στον χαρακτήρα μου στην σκέψη μου στον τρόπο ζωής μου και πλείστα πράγματα της πορείας μου μέχρι τώρα. Ήταν δίκαιη.

Η κουλτούρα της, η φινέτσα της διεύρυναν το πνεύμα μου.

Πάνω απ' όλα όμως, αυτός ο φωτεινός άνθρωπος με γέμισε φως, αγωνιστικότητα, πείσμα, υπομονή και πίστη.

Είμαι τυχερός γιατί έχω γευτεί το νέκταρ της μοναδικής σχέσης δασκάλου - μαθητή.

Οι δάσκαλοι είναι ευλογημένοι γιατί αντλούν νιάτα και αισιοδοξία από τους μαθητές τους. Τους προσφέρουν γνώσεις, και εισπράττουν δροσιά.

Αγαπημένη μου Αντωνία , Τόσο για τη μαθητική όσο και για την κοινωνική μόρφωση που μας έδωσες καθώς και για τις στιγμές συγκίνησης και υπερηφάνειας που χάρισες στους γονείς μας, η λέξη «ευχαριστώ» είναι λίγη να εκφράσει το μέγεθος της ευγνωμοσύνης μας. Αγαπημένη μου Αντωνία, σε κάθε «τοίχο, εμπόδιο » που θα συναντάς , να θυμάσαι ότι δεκάδες παιδιά προσεύχονται για σένα οπότε να παίρνεις φόρα, να τον δρασκελίζεις όπως έκανες μέχρι τώρα.

Στα συρτάρια σου είμαι σίγουρος ότι θα έχεις έναν θησαυρό από αφιερώσεις, γράμματα, εκθέσεις, ποιήματα και στον τοίχο ένα μεγάλο κάδρο με αναμνήσεις και φωτογραφίες και ισάριθμες αφιερώσεις από κάθε γενιά μαθητών που δίδαξες.

Τελικά όσα χρόνια και αν περάσουν η ευλογημένη σχέση καθηγήτριας- μαθήτριας  - μαθητή δεν ξεπερνιέται ποτέ. Αρκεί να έχει δομηθεί γερά... Τότε δεν υπάρχει φόβος να φθαρεί στο πέρασμα των χρόνων...

Στους ανθρώπους που μας έχουν κάνει ανώτερους πνευματικά οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη.

Βέβαια.... Για να συμβεί αυτό, πρέπει ως δάσκαλος να έχεις αγαπήσει άνευ όρων, να έχεις δουλέψει χωρίς ρολόι, να έχεις στηρίξει με όλες σου τις δυνάμεις και να έχεις ομορφύνει τις σχολικές ημέρες με ένα σωρό δραστηριότητες που θα προσφέρουν ενδιαφέρον στον μαθητή και θα τον κάνουν να θέλει να έρχεται με χαρά στο σχολείο διευρύνοντας τους ορίζοντές του.

Τι έλεγε ο μεγάλος Ερρίκος Πεσταλότσι; «Αν η εκπαίδευση στερήσει το χαμόγελο από το παιδί, τότε δεν αξίζει τίποτε».

Το ότι συνάντησες πολλές δυσκολίες και αντιξοότητες στο δρόμο σου το ξέρουμε. Αγωνίστηκες όμως να μείνει πάνω στο σωστό μονοπάτι που είχες επιλέξει συνειδητά και να μην κάνεις εκπτώσεις στις αρχές σου.

Στην ξεχωριστή αυτήν Δασκάλα - Καθηγήτρια οφείλω πολλά. Και εδώ να τονίσω ότι το παιδί, είτε είναι στο Δημοτικό, είτε στο Γυμνάσιο, είτε στο Λύκειο, θέλει έναν σωστό δάσκαλο κοντά του. Έναν άνθρωπο που θα σκύβει και πάνω από την ψυχή του, όχι μόνον πάνω από το μυαλό του.

Εύχομαι σε όλα τα παιδιά να βρουν αυτά τα φωτεινά αστέρια που θα οδηγήσουν τα βήματά τους σε ανώτερους πνευματικούς γαλαξίες. Τα δικά μου αστέρια θα φωτίζουν για πάντα το στρατί μου και γι' αυτό θα τα ευγνωμονώ αιώνια.

Με βαθιά εκτίμηση, σεβασμό, πολύ πολύ αγάπη και ευγνωμοσύνη

Αντώνης - Αθηνά - Μανώλης - Δημήτρης.

Facebook/Papachrisanthou Antonis