Είναι εντυπωσιακή αλλά εξηγήσιμη η γενική μεταστροφή που παρατηρείται στους Έλληνες πολίτες υπέρ της προοπτικής διεκδίκησης όσων απέσπασαν από την Ελλάδα οι Ναζί...
Η άθλια αντιευρωπαϊκή συμπεριφορά της κυβέρνησης Μέρκελ έχει προκαλέσει τεράστια δυσαρέσκεια όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού η πολιτική μυωπία της γερμανικής κυβέρνησης, πλέον «βγάζει μάτια». Οι ευρωπαϊκοί λαοί ναι μεν δεν έχουν την παραμικρή δυσκολία να αποδεχτούν την πραγματικότητα που υπαγορεύει η γεωγραφία και οι κανόνες της ισχύος (σε απόλυτα μεγέθη), όχι όμως και να αισθανθούν ένα τέταρτο «Ράιχ» το οποίο αυτή τη φορά θα είναι οικονομικό.
Η Γερμανία της Μέρκελ ΔΕΝ θα έχει την θριαμβευτική πορεία στον κόσμο που γεννιέται κι αυτό διότι η ανάγνωση της κατάστασης είναι εξόχως προβληματική. Όσα της ανέφεραν κορυφαίοι Ευρωπαίοι πολιτικοί ότι για τα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι όντως μεγάλη και ισχυρή, χωρίς όμως την υπόλοιπη Ευρώπη είναι απλώς μια δύναμη της σειράς όταν η σύγκριση θα γίνει με δυνάμεις της περιοχής Ασίας-Ειρηνικού, αποτελούν απόσταγμα πολιτικής σοφίας και μελέτης της Ιστορίας αιώνων.
Σε αυτό το πλαίσιο η απαράδεκτη κυρία Μέρκελ που χρεώνεται προσωπικά τον «δηλητηριασμό» της γερμανικής κοινωνίας χωρίς να ομολογεί την αλήθεια ότι η γερμανική ανάπτυξη στηρίχτηκε στις πλάτες του Νότου που αγόραζαν τα γερμανικά προϊόντα, κινδυνεύει πλέον να τινάξει την Ευρωπαϊκή Ένωση στον αέρα. Αυτό είναι στην κυριολεξία εγκληματικό.
Όσον αφορά όμως την Ελλάδα, αποκαλύπτει την ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ μιας πολιτικής τάξης, ή για την ακρίβεια μιας τάξης πολιτικών, οι οποίοι στήριξαν την άνοδο και την παραμονή τους σε θέσεις εξουσίας στην ασφάλεια και την προβολή που τους εξασφάλιζε η Ενωμένη Ευρώπη και τα συχνά ταξίδια στις Βρυξέλλες. Ήταν οι ίδιοι όμως που δεν αντιλήφθηκαν ότι η συντήρηση των παλαιών συνηθειών αποτελούσε συνταγή καταστροφής: Όποιος πίεζε προεκλογικά κατόρθωνε αργά ή γρήγορα να αποσπάσει οικονομικά οφέλη. Ο κάθε υπουργός «τσιμπούσε» επιδοματάκια για τους υπαλλήλους του υπουργείου του. Γι’ αυτό φθάσαμε στην Ελλάδα κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι να αμείβονται με 1.000 ευρώ και άλλοι με... 3.000-7.000 για να προσγειωθούμε πλέον απότομα.
Επειδή όμως το Βερολίνο είναι συνυπεύθυνο για την κατάσταση αφού επωφελήθηκε δεόντως συμμορφούμενο απόλυτα προς τον αρρωστημένο τρόπο λειτουργίας του ελληνικού Δημοσίου, αντί να τραβήξει εγκαίρως το αυτί – ως όφειλε – των ελληνικών κυβερνήσεων ως ο άτυπος ηγέτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν θα πρέπει πλέον ουδείς να ολιγωρήσει. Η δυσαρέσκεια που εκφράστηκε από τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου δεν πρέπει να εξαντληθεί σε ορισμένα δημοσιεύματα, ούτε και να υποχωρήσουμε σε κάποιες κινήσεις συνδρομής στις οποίες πιθανότατα θα προβεί η Γερμανία, αφού αποκλείεται να μην αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι επιπτώσεις δεν θα τους αφήσουν αλώβητους.
Ήρθε η ώρα η Ελλάδα να προσφύγει σε όλα τα δικαιοδοτικά όργανα ανά τον κόσμο και να διεκδικήσει όλα όσα αποσπάστηκαν από το αιμοσταγές καθεστώς των Ναζί κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Αφού οι φίλοι μας οι Γερμανοί επέλεξαν να ξεχάσουν οριστικά το πολύ πρόσφατο και νωπό ακόμα παρελθόν τους και να συμπεριφερθούν ως τιμητές των πάντων, απλώς μας βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε το λάθος που κάναμε όταν για λόγους σεβασμού της εταιρικής σχέσης στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι ελληνικές κυβερνήσεις επέλεγαν να μη δυσαρεστήσουν τον ισχυρό εταίρο και να διαταράξουν τη συνοχή της Ένωσης, αλλά και να στηρίξουμε όλο το οικοδόμημα της εξωτερικής μας πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πλέον όμως, αφού επιθυμούν άπαντες το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών και μια νέα αρχή, οφείλουμε να προχωρήσουμε και να μην κάνουμε πίσω.
Στο σημείο αυτό, παραπέμπουμε – χωρίς σχόλια – στην εξαιρετική αρθρογραφία του διαπρεπούς συναδέλφου, Σταύρου Λυγερού (εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ), και συγκεκριμένα σε ένα άρθρο με τίτλο «Ολιγωρία ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ», το οποίο δημοσιεύθηκε στον ιστοχώρο της αξιόλογης εφημερίδας (www.kathimerini.gr) που αναφέρεται ακριβώς στο θέμα που εξετάζουμε σήμερα:
Ολιγωρία ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ
Tου Σταύρου Λυγερού
Η πληρωμή του κατοχικού δανείου και οι γερμανικές αποζημιώσεις επανήλθαν στην επικαιρότητα με αφορμή απάντηση του υπουργού Δικαιοσύνης σε σχετική κοινοβουλευτική ερώτηση. Οι διεκδικήσεις έπρεπε να προωθούνται ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις των ελληνογερμανικών σχέσεων. Είναι εγκληματικό λάθος οι ελληνικές κυβερνήσεις να τις βάζουν στο ράφι και να τις κατεβάζουν όποτε προκύπτουν τριβές με το Βερολίνο.
Για το νομικό έρεισμα των ελληνικών διεκδικήσεων ζητήσαμε την άποψη του προέδρου της Ελληνικής Εταιρείας Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων, καθηγητή Στέλιου Περράκη. Σχετικά με το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο (1942-43) μας είπε: «Αποτελεί αυτοτελές πρόβλημα από τις αποζημιώσεις. Εφόσον η Γερμανία αρνείται να επιστρέψει το δάνειο που συνομολογήθηκε με ειδική συμφωνία, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να προσφύγει σε διεθνή δικαιοδοτική διαδικασία. Η εν λόγω διεκδίκηση έχει ισχυρή νομική βάση».
Σχετικά με τις αποζημιώσεις μας είπε: «Μετά την ενοποίηση της Γερμανίας και την υπογραφή Συνθήκης (διευθέτησης) Ειρήνης (2+4), όπως προέβλεπε η Συνθήκη του Λονδίνου του 1953 για τον διακανονισμό των επανορθώσεων, η Ελλάδα όφειλε για λόγους ηθικής/πολιτικής/νομικής τάξης να διεκδικήσει αποζημιώσεις για τα θύματα των εγκλημάτων πολέμου και κατά της ανθρωπότητας, που τέλεσαν οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Η ρηματική διακοίνωση του 1995, όμως, δεν είχε συνέχεια.
Η απάντηση στη γερμανική άρνηση έπρεπε να είναι η προσφυγή σε διεθνή δικαιοδοτικά όργανα για να αναγνωριστεί η διεθνής ευθύνη της Γερμανίας και η υποχρέωση καταβολής επανορθώσεων. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν έγινε. Για τις “επανορθώσεις” κινητοποιήθηκαν πολίτες. Ο δικηγόρος Γιάννης Σταμούλης έθεσε το ζήτημα ενώπιον εθνικών και διεθνών δικαστηρίων για λογαριασμό των θυμάτων του Διστόμου, των Καλαβρύτων, κλπ. (3.000 περίπου αγωγές). Η διελκυστίνδα με το γερμανικό Δημόσιο κατέληξε στην περίφημη απόφαση 11/2000 του Αρείου Πάγου, που δικαίωνε τους προσφεύγοντες.
Η απόφαση αυτή, η οποία δεν επιβεβαιώθηκε από την 6/2002 απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου, δεν εκτελέστηκε ποτέ, λόγω άρνησης της ελληνικής κυβέρνησης. Έπειτα από προσφυγή του Σταμούλη, το Εφετείο Φλωρεντίας, υλοποιώντας την απόφαση ελληνικού δικαστηρίου για το Δίστομο, διέταξε την κατάσχεση ακινήτου γερμανικών συμφερόντων. Η Γερμανία προσέφυγε κατά της Ιταλίας στο Διεθνές Δικαστήριο, εγκαλώντας την ότι τα δικαστήριά της δεν σέβονταν την ετεροδικία.
Λόγοι έννομου συμφέροντος και ηθικής τάξης επιβάλλουν την παρέμβαση της Ελλάδας στην εν εξελίξει διαδικασία». Η Γερμανία εξαίρεσε την Ελλάδα από την πληρωμή αποζημιώσεων, επειδή τη διευκόλυνε η ολιγωρία των ελληνικών κυβερνήσεων. Έχει επικαλεσθεί ακόμα και τα κοινοτικά κονδύλια που εισέπραξε η Ελλάδα! Τα κοινοτικά κονδύλια, όμως, είναι άσχετα με τις αποζημιώσεις. Γι’ αυτό τα παίρνει π.χ. και η Πορτογαλία, που δεν υπέστη γερμανική κατοχή.
Δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν έχει παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις της, η παρούσα κυβέρνηση οφείλει να τις προωθήσει νομικά αμέσως. Διαφορετικά, θα έχει διαπράξει διά παραλείψεως έγκλημα, που ισοδυναμεί με απώλεια πολλών δεκάδων δισ. ευρώ.
Πηγή:
http://www.defencepoint.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1427:2010-12-08-19-07-03&catid=28:foeign-affairs-greece&Itemid=55
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου