Για ένα ελπιδοφόρο μέλλον

 

Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον,

μακριά από την κομματοκρατία που μας απομυζά

 Τα έτοιμα σχήματα έχουν πια τελειώσει. 

Τούτο το καλοκαίρι, ας επιχειρήσουμε να φανταστούμε, 
ο καθένας με τις γνώσεις του, 
το καινούργιο τοπίο κι ας σταθμίσουμε τις δυνάμεις μας

Οι περίοδοι κρίσης είναι περίοδοι μεγάλης ελευθερίας. Ο κόσμος αποδιαρθρώνεται, οι κοινωνίες αποσυντίθενται, οι αξίες καταρρέουν. Το μέλλον παύει να είναι η προέκταση των προηγούμενων τάσεων. Η εξέλιξη των πραγμάτων είναι συγκεχυμένη, η πορεία της Ιστορίας μετέωρη, λέει ο Αντρέ Γκορζ  κι έχει δίκιο. Ισως γι’ αυτό το φετινό καλοκαίρι είναι τόσο διαφορετικό. Οι περισσότεροι, μετέωροι σαν την Ιστορία κι αυτοί, φεύγουν με την έγνοια της ανάμνησης παραμάσχαλα. Εχουν πειστεί ότι τον φετινό χειμώνα η καλοκαιρινή ανάμνηση θα φράξει τον δρόμο στο ιδρωκοπημένο από την αγωνία σώμα. Σώμα ψυχής με δεκανίκια, ίσως, αλλά ναι, σώμα ψυχής κι ανάμνηση μαζί. Δύσκολο να κατανοήσουμε τη σημερινή εικόνα του κόσμου, τόσο έξω από την κανονικότητα των τελευταίων 60 ετών. Κάθε αναμνησιολογία, λοιπόν, γίνεται φιλόξενο λίκνο.


Παλεύω κι εγώ με τα ίδια μέσα, αν και στο τέλος επιλέγω το αβέβαιο μέλλον. Την πρόκληση που μπορεί να με τελειώσει, αλλά μπορεί και να με αναζωογονήσει. Οχι να με κάνει καλύτερη. Την καραμέλα ότι η κρίση θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους δεν την θέλω. Κινείται στα όρια του… μεταφυσικού. Ομως, παρά τη γενναιοδωρία μου απέναντι στο μέλλον, επιστρέφω συχνά στο παρελθόν. Κολλάω σε λέξεις, σε έννοιες. Με ιντριγκάρει η ανάλυσή τους, οι επιδράσεις στους στη ζωή. Ο Ιμμάνουελ Βαλερστάιν  μιλάει για την αναπτυξιοκρατία. Μου θυμίζει γερμανική λέξη – σιδηρόδρομο, άρα είμαι σε καλό δρόμο. Η περίοδος της αναπτυξιοκρατίας, 1945-1970, ήταν η εποχή του θριάμβου των ιστορικών αντισυστημικών κινημάτων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανέλαβαν την εξουσία παντού, γράφει ο Βαλερστάιν. Η μεγαλύτερή τους επαγγελία ήταν το αναπτυξιακοκρατικό όραμα. Οταν αυτό διαψεύστηκε, η υποστήριξη των οπαδών εξαφανίστηκε.

Αυτά τα κινήματα, κομμουνιστικά, σοσιαλδημοκρατικά, εθνικοαπελευθερωτικά, σχεδόν παντού έχασαν την εξουσία. Η παγκοσμιοποίηση που ακολούθησε, 1970-2000, έφερε απογοήτευση. Αυτή η παρακμή της παλιάς αριστεράς, γράφει ο Βαλερστάιν, δεν βοηθάει στην ομαλή λειτουργία της καπιταλιστικής κοσμοοικονομίας. Γιατί όμως; Ενώ τα κινήματα ήταν αντισυστημικά ως προς τους στόχους τους, δεν έπαυαν να έχουν πειθαρχημένες δομές, που ήλεγχαν τις αυθόρμητες παρορμήσεις των οπαδών τους. Κινητοποιούνταν για συγκεκριμένα ζητήματα, από την άλλη όμως ακινητοποιούσαν τους οπαδούς τους σε ξεπερασμένες πολιτικές. Προφανώς γι’ αυτό κατέρρευσαν, χωρίς μέσα από τα συντρίμμια τους να αναδυθεί καινούργια, μη συστημική πολιτική ιδέα. Οι τάξεις που τα στήριξαν σπάζουν καθημερινά το χαλινάρι και γίνονται επικίνδυνες. Είναι εμφανής η αίσθηση της αναρχίας στον 21ο αιώνα (όπως και της ελευθερίας στην οποία αναφέρεται ο Αντρέ Γκορζ), τη στιγμή, μάλιστα, που η καπιταλιστική κοσμοοικονομία γίνεται ευάλωτη σε απρόσμενα ρεύματα, ορμητικά και καταστροφικά.

Κι αν αντικαθιστούσαμε τη λέξη κινήματα με τη λέξη κόμματα; Στενότερος και πιο πεζός όρος μήπως; Στον ελληνικό Τύπο συχνά σκοντάφτουμε σε άρθρα για την κομματοκρατία. Γιανναράς, Κοντογιώργης και άλλοι ενδεχομένως, οι οποίοι περιγράφουν πώς η αναπτυξιοκρατία της πρώτης εποχής, σε συνδυασμό με εποχικούς παράγοντες, οδήγησαν στην αυστηρή κομματοκρατία. Η Σιμόν Βέιλ , μια πανεπιστημιακός των αρχών του αιώνα που πέθανε σε ηλικία μόλις 34 χρόνων, έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Για την Κατάργηση των Κομμάτων» (μετάφραση Σωτήρης Γουνελάς, εκδόσεις Αρμός). «Οπου υπάρχουν κόμματα σε μια χώρα», γράφει η Σιμόν Βέιλ, «αργά ή γρήγορα προκύπτει μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων, ώστε είναι αδύνατο να παρέμβουμε αποτελεσματικά στα δημόσια δρώμενα χωρίς να είμαστε ενταγμένοι σε κάποιο κόμμα. Αυτοί όμως που νοιάζονται για το δημόσιο αγαθό αναγκάζονται να στραφούν αλλού. Αλλιώς δεν μένει παρά να περάσουν από την κομματική διαδικασία και ν’ αντέξουν ένα θεσπέσιο μηχανισμό, όπου κανείς δεν διακρίνει το αγαθό, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια»… Τούτο το καλοκαίρι, ας σκεφτούμε πόσο έχουμε συμβάλει στη δημιουργία αυτού του νοσηρού κλίματος που ξεκινάει από την αναπτυξιοκρατία και καταλήγει στην κομματοκρατία, εν μέσω μιας καπιταλιστικής κοσμοοικονομίας. Οι ευθύνες των κομμάτων, αλλά και αυτές των ατόμων είναι μεγάλες, τόσο μεγάλες όσο και οι ουτοπίες του παρελθόντος. Γύρω υπερισχύει η κακοφωνία παρελθόντος και παρόντος. Κι εμείς αρκούμαστε σε ψιθύρους αγωνίας, τη στιγμή που οφείλουμε να γίνουμε οι Μάρκο Πόλο του μέλλοντος.

Προσωπα( Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της Κυριακής 24/7/2011)

Της Pιτσας Mασουρα

http://ritsmas.wordpress.com/2011/07/24/με-το-βλέμμα-σταμμένο-στο-μέλλον-μακρι/

Το μικρό σπίτι στ’ ακρογιάλι

 

Το ιστορικό ζαχαροπλαστείο Αιάκειον στην παραλία

Το μικρό σπίτι στ’ ακρογιάλι

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Η είδηση έκανε τον γύρο της Ελλάδας, όχι όμως του κόσμου. Ο Σύλλογος Οικιστών της παραλίας Λεχαινών κατεδάφισε ένα παραθαλάσσιο σπίτι που είχε χτίσει στις αρχές του 20ού αιώνα η οικογένεια Καρκαβίτσα. Το κτίριο ήταν σε κακή κατάσταση, καθώς ένας τοίχος του είχε καταρρεύσει και η μισή στέγη ήταν βουλιαγμένη. Οι οικιστές υποστηρίζουν ότι το σπίτι αυτό ήταν εστία μόλυνσης, ενώ κάποιοι δήλωσαν ότι αν γνώριζαν ότι το σπίτι αυτό ήταν του Καρκαβίτσα, δεν θα το γκρέμιζαν.

Μια ταπεινή ισόγεια κατοικία των 60 τ. μ., πνιγμένη στις πικροδάφνες, ένα με την άμμο, σε ένα οικόπεδο 200 τ. μ. Εκεί ο Ανδρέας Καρκαβίτσας περνούσε τα καλοκαίρια του, εκεί φιλοξενούσε τον Γρηγόριο Ξενόπουλο, εκεί τον επισκέπτονταν οι λόγιοι της περιοχής. Πώς όμως μετριέται η ιστορική, η πολιτιστική αξία ενός ακινήτου; Ανάλογα με τη βαρύτητα του ονόματος, με την ποιότητα της κατασκευής και την αρχιτεκτονική αξία του κτίσματος; Tι συμβαίνει αν η πρώτη ή η τελευταία κατοικία ενός λογοτέχνη ήταν σε μια απρόσωπη πολυκατοικία; Παρά τον αγώνα των συγγενών και των φίλων, κανένας υπουργός Πολιτισμού δεν έστερξε να διασωθεί το ενοικιαζόμενο ισόγειο διαμέρισμα του Γιώργου Ιωάννου στα Εξάρχεια, που επί πολλά χρόνια είχε μείνει όπως ακριβώς εκείνος το άφησε: με τη μυρωδιά των μπαχαρικών στα γυάλινα βαζάκια, σημάδι της προσφυγικής φιλοξενίας και νοικοκυροσύνης.

Πολλοί φορείς των Λεχαινών διαμαρτυρήθηκαν έντονα –και οι δικός τους λόγος μετράει πιο πολύ από τον μακρινό δημοσιογραφικό μας σχολιασμό. Στα τηλεοπτικά πλάνα βλέπουμε μόνο ένα ίσιωμα, ένα τίποτα. Πιο πολύ από την ίδια την κατεδάφιση, θα έπρεπε ίσως να μας προβληματίσει το γεγονός ότι πολλοί δεν ξέραμε την ύπαρξη αυτού του σπιτιού, ότι ο ασθενής έπρεπε πρώτα να πεθάνει για να μάθουμε ότι κάποτε ζούσε.

 

Μετά την κατεδάφιση (mndoaros.blogspot.com)

Ισως σε κάποια αρχιτεκτονική σχολή να έδιναν θέμα για άσκηση στους φοιτητές το ισοπεδωμένο οικόπεδο, ζητώντας τους να προτείνουν μια ήπια παρέμβαση που θα θύμιζε στους επισκέπτες ότι εδώ έζησε ένας μεγάλος λογοτέχνης. Τι θα ταίριαζε στην Ελλάδα του σήμερα; Πάντως, όχι μια μαρμάρινη ή ορειχάλκινη προτομή που θα την οξείδωνε η θαλασσινή υγρασία ούτε μια αναμνηστική πλακέτα. Ισως ένα θαλασσόξυλο, ένα χωμάτινο μονοπάτι και, στην πιο απαισιόδοξη εκδοχή, μια επιγραφή «Πωλείται».

Το 1998 εγκαινιάστηκε μια διεθνής εκστρατεία, με τη συμμετοχή μεγάλων ονομάτων του βρετανικού θεάτρου, με σκοπό να διασωθεί η ερειπωμένη εξοχική έπαυλη του Τσέχοφ στα περίχωρα της Γιάλτας. Εκεί είχαν γραφτεί ο «Βυσσινόκηπος», οι «Τρεις αδελφές», η «Κυρία με το σκυλάκι», εκεί είχαν φιλοξενηθεί ο Τολστόι και ο Γκόρκι. Πολλά χρήματα συγκεντρώθηκαν και, τελικά, η περίφημη «Λευκή Ντάτσα» σώθηκε. Ποιος όμως να νοιαστεί για ένα ερείπιο στην παραλία του Αγίου Παντελεήμονα Λεχαινών;

Oλη η Ελλάδα είναι σπαρμένη με σπίτια όπου γεννήθηκαν ή έζησαν σπουδαίοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών και πολλά από αυτά κινδυνεύουν να έχουν την ίδια τύχη με το καλοκαιρινό σπιτάκι στα Λεχαινά. Ομως, οι λογοτεχνικές γεωγραφικές περιηγήσεις δεν θεωρούνται παραγωγικές. «Eμείς προχωράμε για να δείξουμε ότι η Ελλάδα κινείται στην τροχιά της βιώσιμης ανάπτυξης», λέει ο κ. πρωθυπουργός (14.7). Ενα ετοιμόρροπο σπιτάκι, ίσα βάρκα ίσα νερά, δεν είναι αξιοποιήσιμη δημόσια περιουσία, δεν μπορεί να προσελκύσει το ενδιαφέρον ξένων επενδυτών. Who is Karkavitsas;

Πραγματική δημόσια, λαϊκή περιουσία είναι το έργο που άφησε πίσω του ο Καρκαβίτσας. Μια περιουσία δίχως περίφραξη, που την ορίζουν γιαλοί και ακρογιάλια, το «αντρειωμένο» γιούσουρι και σκονισμένες πικροδάφνες.

Πηγή:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_24/07/2011_450131

http://www.tziantzi.gr/2011/07/blog-post_24.html

Οι φωτογραφίες προέρχονται από την ιστοσελίδα
του Μάκη Νοδάρου (mnodaros.blogspot.com)

Tο Mπουτάν προωθεί «δείκτη ευτυχίας» στα Ηνωμένα Εθνη

Την ανθρώπινη… ευτυχία θέλει να εισαγάγει στην ημερήσια διάταξη του ΟΗΕ το μικρό βασίλειο του Μπουτάν. Την εβδομάδα που πέρασε, η Γενική Συνέλευση του διεθνούς οργανισμού έλαβε μία μη δεσμευτική απόφαση να συμπεριλάβει τον «δείκτη ευτυχίας» ανάμεσα σε αυτούς που υποδεικνύουν την ανάπτυξη κάθε κράτους.

Ο πρέσβης του Μπουτάν στον ΟΗΕ, κ. Λατού Ουανγκτσούνκ, ανέφερε σε δημοσιογράφους του BBC ότι επόμενο βήμα της προσπάθειάς του είναι να βοηθήσει τα μέλη του ΟΗΕ να κατανοήσουν καλύτερα την έννοια της ευτυχίας, τουλάχιστον όπως την εννοούν οι ορεσίβιοι κάτοικοι του βασιλείου, που δεν έχουν στις τράπεζες ή στο πορτοφόλι τους πολλά χρήματα, δεν διαθέτουν πολλά υλικά αγαθά, μπορεί η ζωή τους να είναι δύσκολη, αλλά η ευτυχία είναι δεύτερη φύση τους και απόλυτη προτεραιότητα των ηγετών τους.

Τέσσερις πυλώνες

Το μικρό ορεινό βασίλειο, που βρίσκεται στα Ιμαλάια, χωμένο ανάμεσα σε Ινδία και Κίνα, είναι η χώρα που ανακάλυψε την ευτυχία ως δείκτη ανάπτυξης που δείχνει την κατάσταση καλύτερα από ότι το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν. Ο όρος «ακαθάριστη εγχώρια ευτυχία» επινοήθηκε το 1972 από τον πρώην βασιλιά του Μπουτάν Τζινγκμέ, ο οποίος εισήγαγε τη χώρα του στη σύγχρονη εποχή. Με τη φράση αυτή θέλησε να καταδείξει τη δέσμευσή του στη δημιουργία μιας οικονομίας που θα συνάδει με τις βουδιστικές αξίες του λαού του. Οι τέσσερις πυλώνες μιας τέτοιας οικονομίας πρέπει να είναι η αειφόρος ανάπτυξη, η διατήρηση και προώθηση των πολιτισμικών αξιών, η διατήρηση του περιβάλλοντος και η χρηστή διοίκηση.

Ο πρέσβης του Μπουτάν εξηγεί ότι αυτό που προτείνει στους συναδέλφους του είναι μια διαφορετική προσέγγιση, που ενδεχομένως θα ωφελούσε τα κράτη–μέλη και τους λαούς τους. Μέσα στον ΟΗΕ, λέει ο Βρετανός δημοσιογράφος στον διπλωμάτη του Μπουτάν, τα κράτη έχουν διαφορές, έχθρες και αντιπαλότητες. Μήπως η ευτυχία του ενός είναι δυστυχία για τον άλλο;

Οχι, εξηγεί ο κ. Ουανγκτσούνκ, οι πόλεμοι και οι διαφωνίες δεν εκφράζουν ευτυχία ή δυστυχία. Είναι απλώς «γεγονότα» που προκαλούνται από τον υπερεγωισμό και τα συμφέροντα των ηγετών.

Βέβαια, ο έμπειρος διπλωμάτης παραδέχεται ότι το όραμά του είναι πιθανώς ουτοπικό, αλλά προσθέτει ότι όποιος δεν έχει όραμα, τελικά δεν έχει κάποιο κίνητρο για να προχωρήσει, προσθέτοντας ότι ακόμα και οι ευνοημένοι διπλωμάτες που εκπροσωπούν τις χώρες τους στον ΟΗΕ δεν έχουν ιδιαίτερα υψηλό δείκτη ευτυχίας. «Τους λέω δουλεύετε πολύ, πρέπει να κοιμάστε περισσότερο και να περνάτε πολύ χρόνο με τις οικογένειές σας», τόνισε.

Πηγή:

http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_12_23/07/2011_450274

Λίγα λόγια για το Μπουτάν

Το Μπουτάν είναι ένα κράτος με 700.000 κατοίκους στην Ασία. Για να καταλάβουμε καλύτερα το που, βρίσκεται βόρεια συνορεύει με την Κίνα και νότια με την Ινδία. 

 Μέχρι το 1970 το Μπουτάν έμενε πρόθυμα εκτός «πολιτισμένου» κόσμου. Εκείνη τη χρονιά ασφαλτοστρώθηκε ο πρώτος δρόμος. Το 1983 κατασκευάστηκε το μοναδικό αεροδρόμιο της χώρας. Η τηλεόραση έφτασε το 1999, το Ιντερνετ και η κινητή τηλεφωνία το 2003. Παρά την τεχνολογική της οπισθοδρόμηση, αυτή η όχι τόσο μικροσκοπική χώρα (στην έκταση της Ελβετίας, σφηνωμένη ανάμεσα σε δύο γίγαντες, την Ινδία και την Κίνα) φαίνεται πως έχει μερικούς από τους πιο ευτυχισμένους πολίτες στον πλανήτη. Σε έρευνα βρετανικού πανεπιστημίου για τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο το Μπουτάν καταλαμβάνει την όγδοη θέση ανάμεσα σε 178 χώρες και την πρώτη στην Ασία.

Πηγή: Διαδίκτυο

Θα γίνει η Αθήνα Νέα Υόρκη; Με WiFi στο μετρό και στάσεις λεωφορείων, ναι!

 

Είχαμε καιρό να ακούσουμε καλά νέα και τα ακούσαμε διά στόματος κου Ραγκούση, νέου Υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων. Σύμφωνα με όσα είπε..κατά την διάρκεια συνάντησής του με τις διοικήσεις του ΟΑΣΑ και Αττικό Μετρό σήμερα το πρωί, έχει ήδη συνταχθεί η μελέτη ώστε να υπάρχει δωρεάν WiFi σε όλους τους σταθμούς Μετρό, κεντρικές στάσεις λεωφορείων και τους σταθμούς του ΟΣΕ. Το πρόγραμμα είναι χαμηλού κόστους και συντήρησης και αναμένεται να αρχίσει η υλοποίησή του τον Σεπτέμβριο και να ολοκληρωθεί σε λίγους μήνες.

Πιλοτικά θα αρχίσει η εγκατάσταση στον σταθμό Μετρό Πανεπιστήμιο, αλλά και τις στάσεις των λεωφορείων εκεί. Στόχος, σύμφωνα με τον κύριο Ραγκούση είναι να υπάρχει δωρεάν πρόσβαση WiFi προκειμένου να ενημερώνεται το επιβατικό κοινό, αλλά και να υπάρχει άμεση ενημέρωση σε περίπτωση έκτακτου γεγονότος. Σταδιακά θα ανακοινώνονται και οι υπόλοιποι σταθμοί και στάσεις που θα υπάρχει δωρεάν πρόσβαση WiFi, ενώ δυνατή θα είναι η πρόσβαση στο internet, σταδιακά, σε όλο το μήκος των συρμών με εγκαταστάσεις εξοπλισμού στις σύραγγες.

Θυμίζουμε την λειτουργία των ασύρματων δικτύων στην Πλατεία Συντάγματος, Θησείου και Κοτζιά αλλά και το γεγονός ότι λειτουργεί από την Forthnet, WiFi σε όλες τις αποβάθρες του σταθμού Μετρό Συντάγματος. Θυμίζουμε όμως επίσης πως το WiFi εδώ και πάρα πολλά χρόνια θεωρείται κοινωνικό αγαθό στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πόλεις, όπως το Παρίσι. Εμείς ευτυχώς παρακολουθούμε με χαρά τέτοιες κινήσεις όπως και την πρωτοβουλία των ΚΤΕΛ να προσφέρουν χρήση WiFi καθ’ όλη τη διαδρομή Αθήνα Θεσσαλονίκη στα λεωφορεία.

Πηγή:
http://techit.gr/

THIS IS GREECE - ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΓΕΜΑΤΟ ΕΛΛΑΔΑ

Χρόνους μας ταξιδεύει, δεν βουλιάξαμε

χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε

Κατακλυσμούς ποτέ δεν λογαριάσαμε,

μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα 

παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα

Οδυσσέας Ελύτης

GREEKS ARE HARDWORKING

GREEKS ARE PERSISTENT

GREEKS ARE FIGHTERS

AND THEY ARE WINNERS

Οχι, δεν μας ζουν οι Γερμανοί!

Ενας ακόμη μύθος κατέρρευσε πριν από λίγες ημέρες, όταν γνωστοποίησε στοιχεία το Διεθνές Χρηματοοικονομικό Ινστιτούτο (IIF), το οποίο συμπεριλαμβάνει τις 400 μεγαλύτερες τράπεζες (και ασφαλιστικές εταιρείες) του κόσμου. Ο μύθος αφορά το ελληνικό δημόσιο χρέος και τα υποτιθέμενα τεράστια δάνεια που έχει πάρει η Ελλάδα από ιδιωτικές ξένες τράπεζες. Παραμύθι!

Παρόλο που η λίστα που δημοσιεύθηκε δεν είναι πλήρης γιατί αφορά μόνο εκείνες τις τράπεζες που δέχθηκαν ήδη να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, ενώ άλλες ιδιωτικές τράπεζες δεν έχουν ακόμη αποφασίσει τι θα κάνουν, οι αριθμοί είναι καταλυτικοί. Το ίδιο και τα πολιτικά συμπεράσματα. Οχι, δεν μας ζουν οι ξένες ιδιωτικές τράπεζες! Σε καμία απολύτως περίπτωση. Ιδίως δε οι γερμανικές, ούτε κατά διάνοια. Οι ελληνικές τράπεζες είναι αυτές που κατέχουν πολύ περισσότερα ελληνικά κρατικά ομόλογα από τους ξένους τραπεζικούς γίγαντες.

Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Στη λίστα που δημοσίευσε το IIF περιλαμβάνονται ελληνικές και ξένες τράπεζες που κατέχουν αξίας πάνω από 78 δισεκατομμύρια ευρώ ελληνικά κρατικά ομόλογα.

Εξι ελληνικά τραπεζικά ιδρύματα (Εθνική, Eurobank, Πειραιώς, Αγροτική, Alpha Bank και Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο) κατέχουν ομόλογα αξίας σχεδόν 55 δισ. ευρώ και 15 ξένοι τραπεζικοί κολοσσοί κατέχουν ομόλογα αξίας μικρότερης από 24 δισ. ευρώ! Ούτε καν τα μισά των ελληνικών τραπεζών!

Οι έξι προαναφερθείσες ελληνικές τράπεζες κατέχουν τις έξι πρώτες θέσεις της λίστας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο μεγαλύτερος ξένος πιστωτής του ελληνικού κράτους, η γαλλική τράπεζα BNP Paribas (5,23 δισ.), υπολείπεται της τελευταίας ελληνικής, που είναι το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (5,31 δισ.). Ούτε σύγκριση φυσικά με την Εθνική (18,8 δισ.), τη Eurobank (8,8 δισ.), την Πειραιώς (8,2 δισ.) ή την Αγροτική (7,85 δισ.).

Οσο για τις τέσσερις πρώτες γερμανικές τράπεζες που εμφανίζονται σε αυτήν τη λίστα που δημοσίευσε η ισπανική εφημερίδα "Ελ Παΐς", όλες μαζί δεν φτάνουν σε αξία ελληνικών ομολόγων ούτε το... Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο! Επειδή μάλιστα τα στοιχεία αυτά είναι μερικών μηνών, τα ποσά αυτά σήμερα είναι ακόμη μικρότερα για τις γερμανικές τράπεζες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο γερμανικός κολοσσός της Ντόιτσεμπανκ, που στην παραπάνω λίστα εμφανίζεται με 1,8 δισ., στα τέλη Ιουνίου κατείχε ελληνικά ομόλογα αξίας μόνο 1,15 δισ. ευρώ, όπως ανακοίνωσε προχθές η ίδια η τράπεζα αυτή.

Οσοι νομίζουν ότι οι γερμανικές τράπεζες αγοράζουν αφειδώς κρατικά ομόλογα των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση ώστε μέσω αυτού του τρόπου να διευκολύνουν την πολιτική επιρροή του Βερολίνου, είναι πολύ γελασμένοι, όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία.

Η Ντόιτσεμπανκ για παράδειγμα είχε ιταλικά κρατικά ομόλογα αξίας άνω των 8 δισεκατομμυρίων ευρώ στα τέλη του 2010. Μόλις όμως άρχισε να φαίνεται ότι και η Ιταλία έχει οικονομικά προβλήματα, τα ξεφορτώθηκε αμέσως, με αποτέλεσμα στο τέλος Ιουνίου να έχει στην κατοχή της ιταλικά ομόλογα αξίας μικρότερης του 1 δισ. ευρώ!

Και μια και μιλάμε για τη μεγαλύτερη ιδιωτική γερμανική τράπεζα, ας αναφέρουμε ότι η Ντόιτσεμπανκ είχε στα τέλη Ιουνίου κρατικά ομόλογα της Πορτογαλίας αξίας μόλις... 0,15 δισ. ευρώ, της Ιρλανδίας 0,3 δισ. και της Ισπανίας 1 δισ. ευρώ. Συνολικά δηλαδή ούτε 3,5 δισ. ευρώ δεν έχει δώσει η Ντόιτσεμπανκ και στις 5 χώρες μαζί που αθροιστικά έχουν δημόσιο χρέος που ξεπερνάει τα 3,5 τρισεκατομμύρια ευρώ - δεν τους έχει δανείσει δηλαδή ούτε το ένα τοις... χιλίοις! Δεν τα γράφουμε αυτά για να μειώσουμε τη σημασία του δημόσιου χρέους της Ελλάδας και των άλλων χωρών που είναι υπερχρεωμένες και ανήκουν στην Ευρωζώνη. Ούτε θέλουμε να μειώσουμε τον ρόλο του γερμανικού τραπεζικού συστήματος στην Ευρώπη.

Θέλουμε απλώς να φωτίσουμε τα πραγματικά μεγέθη και να διαλύσουμε ορισμένους μύθους που εσκεμμένα κυκλοφορούν από τους Γερμανούς και άκριτα επαναλαμβάνονται από άλλους.

Κόλπο

Πιο "κουρεμένοι" οι Ελληνες!

Η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ είχε απόλυτο δίκιο όταν επέμενε ότι πρέπει να πληρώσουν και οι ιδιωτικές τράπεζες ένα τμήμα του κόστους της ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Επί της αρχής είχε δίκιο και σωστά έκανε που επέμενε και επέβαλε την άποψή της. Βλέποντας όμως τα στοιχεία διαπιστώνουμε ότι δεν ήταν καθόλου ανιδιοτελής στην επιμονή της, γιατί οι ιδιωτικές τράπεζες που θα πλήρωναν θα ήταν ουσιαστικά... μη γερμανικές και πάνω απ' όλα ελληνικές! Οι γερμανικές τράπεζες έχουν ήδη ξεφορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα! Οταν το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο θα χάσει... πέντε φορές περισσότερα από όσα ο θηριώδης κολοσσός της Ντόιτσεμπανκ, αντιλαμβανόμαστε το κόλπο της καγκελαρίου...

Πηγή:
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63259113

ΓΕΥΣΗ ΑΠΟ ΚΡΗΤΗ

 

 

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΜΑΛΙΑ

Δεν υπάρχει κανένας πλέον που να ακούει για τα Μάλια και να μην σκέφτεται τις ορδές των νεαρών τουριστών που κάνουν κυριολεκτικά κατάληψη στα μπαράκια του κεντρικού παραλιακού δρόμου, προκαλώντας αναστάτωση, επεισόδια και φασαρία. 

Τα Μάλια, ή τουλάχιστον αυτό που πουλάει πλέον στα δελτία ειδήσεων και τα «διαφημιστικά»  φυλλάδια των τουριστικών πρακτόρων, είναι ότι αποτελεί  τον  κατεξοχήν προορισμός για νέους τουρίστες, που μπορούν να "τη βγάλουν" όλη μέρα στην παραλία, να κυκλοφορούν με τις «γουρούνες» τρέχοντας ατιμώρητα -και όποιον πάρει ο χάρος-  και το βράδυ να ξεφαντώσουν  κυκλοφορόντας με ένα ποτό στο χέρι,  σε κατάσταση παραληρήματος, ατιμωρησίας και πολλές φορές με αδαμιαία περιβολή (!!!) κάνοντας  το όποιο κέφι τους.  Αυτή είναι δυστυχώς εικόνα που βγαίνει προς τα έξω. 

Νομίζω όμως ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο αδικούμε σοβαρά τα Μάλια και τον αγώνα των σωστών επιχειρηματιών που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε ένα περιβάλλον, ως επί το πλείστον,  χαμηλών προδιαγραφών τουρισμού. Τα σφάλματα που έγιναν στο παρελθόν είναι πολλά και οι δυνατότητες διαμόρφωσης ενός άλλου αναπτυξιακού κλίματος δύσκολες χωρίς την ουσιαστική θέληση των δημοτικών αρχόντων, της αστυνομίας και του συνόλου των επιχειρηματιών.

Όχι ότι τα Μάλια δεν έχουν την δυνατότητα να αντιστρέψουν το κλίμα. Άλλωστε και η προσπάθεια του χειμώνα των «Σαρπιδονίστας» να ομορφύνουν  τα Μάλια έδειξε ότι αν υπάρχει διάθεση, μεράκι και θέληση μπορεί να γίνουν πολλά. Και αξίζουν πράγματι θερμά συγχαρητήρια σε όλους γιατί φέτος τα Μάλια είναι πολύ πιο όμορφα από κάθε άλλη φορά.

Ας μην λοιπόν περιοριστούμε στην προβαλλόμενη «κακή» εικόνα γιατί  υπάρχει και μια  άλλη εικόνα, που δεν προβάλλεται ιδιαίτερα και θα πρέπει δυστυχώς  να την ανακαλύψει ο επισκέπτης μόνος του. Να περιπλανηθεί στα γραφικά σοκάκια, και την μέρα αλλά και το βράδυ,  να δει τις μικρές γραφικές εκκλησίες, να δει τις γιαγιάδες να "βεγγερίζουν" έξω από την πόρτα των σπιτιών τους και να ανακαλύψει τις όμορφες ταβερνούλες με πραγματικά παραδοσιακό χρώμα και άψογη εξυπηρέτηση. 

Και αν βρεθεί, την ώρα της δύσης του ήλιου, στην παραλία του Αλμυρόλακου κοντά στο γραφικό νησάκι με το ξωκλήσι του Αφέντη Χριστού, να απολαύσει τα χρώματα ενός πανέμορφου ηλιοβασιλέματος. 

Γιατί αυτά είναι τα πραγματικά Μάλια και όχι αυτά που θέλουν να μας σερβίρουν οι κάθε λογής τουριστικοί πράκτορες.

 Κων. Γραικιώτης

Δεν του... συγχώρησαν οι Αμερικανοί το άνοιγμα προς Ρωσία

Δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία ο τέως πρωθυπουργός ότι «πλήρωσε» το ά­νοιγμα του προς Ρωσία και τις πολλές συναντήσεις του με τον Πούτιν (χωρίς την... άδεια των Αμερικανών).

 Δεν υ­πάρχει άλλος ευρωπαίος ηγέτης που να έχει συναντηθεί τόσες φορές με τον ρώσο ηγέτη. Η Ουάσινγκτον δεν του το συγχώρησε ποτέ... Και αυτό το διαπιστώνει κανείς έτσι και ξεφυλλίσει τα έγγραφα του Wikileaks, που είναι πο­λύ αποκαλυπτικά για τις αντιδράσεις των ΗΠΑ στις επιλογές τού τότε έλληνα πρωθυπουργού όπου σε ένα απ' αυτά καταγράφεται ότι φόβιζαν τις ΗΠΑ οι σχέσεις του Καραμανλή με τον Πούτιν και ότι «παίζει με τη φωτιά», ανέφερε σε απόρρητο σημείωμά της η αμερικανικη πρεσβεία.

Τα αντίποινα του Μπους για το βέ­το στο Βουκουρέστι, με το πάγωμα της κατάργησης της βίζας, οι αμερικανικές πιέσεις για να κάνει πίσω και να μην α­γοράσει τα 450 ρωσικά τανκς (ΒΜΡ), όπως είχε αποφασίσει το ΚΥΣΕΑ, ο πόλεμος για τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, που τελικά με τον Πα­πανδρέου ματαίωσαν την κατασκευή του.

 Αποτέλεσμα όλων αυτών των επι­λογών ήταν να μην προσκληθεί ποτέ στην Ουάσινγκτον!

Ακόμα και τα βίαια γεγονότα και οι φωτιές στην Αθήνα και σ' όλη την Ελ­λάδα, με αφορμή τη δολοφονία του Α­λέξη Γρηγορόπουλου, δεν ήταν ξεκομμένα από αυτήν την αντιμετώπιση του Καραμανλή από την πέραν του Α­τλαντικού πλευρά. Όπως και εκείνες οι υποκλοπές...

Ένα άλλο που διαπιστώνει κανείς από το Wikileaks είναι ότι ενώ σχεδόν όλοι οι υπουργοί της ΝΔ έκαναν περατζάδες από την αμερικανική πρεσβεία και έδι­ναν αναφορά, τέτοιες καταγραφές για συναντήσεις του Καραμανλή δεν βρί­σκεις... Αντίθετα, της Ντόρας πάρα πολλές... Και με πολλούςδ ύμνους...

Όλα αυτά από το Wikileaks, όπως μάθαμε, τα μαζεύει ο Καραμανλής... Για την ιστορία;

"Το Παρόν"

17.7.2011

Χρεοκοπία, αλλά «ήπια»

Θα αποδειχθεί άραγε η "περιορισμένη χρεοκοπία", την οποία έσπευσε ήδη να αναγγείλει για την Ελλάδα ο αμερικανικός οίκος αξιολόγησης Fitch, τόσο "ήπια" για τη χώρα μας όσο ελπίζουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες βάσει των αποφάσεων της έκτακτης Συνόδου Κορυφής τους την Πέμπτη; Το ευχόμαστε, αλλά φυσικά πρέπει να το διαπιστώσουμε στην πράξη. "Είναι μερικές χρεοκοπίες καλύτερες από άλλες; Η Ευρώπη σίγουρα ελπίζει πως ναι", έγραφαν προχθές στην αρχή της πρωτοσέλιδης ανάλυσής τους για το θέμα οι "Τάιμς της Νέας Υόρκης" στην παγκόσμια έκδοσή τους, με ελαφρά δόση σαρκασμού. Η ελπίδα είναι ότι η "επιλεκτική χρεοκοπία" της Ελλάδας ακόμη και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, γράφει η αμερικανική εφημερίδα, "θα αποδειχθεί χειρίσιμη με μερικές κοινές εγγυήσεις".

Η παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ στις ελληνικές τράπεζες και η διασφάλιση της κεφαλαιακής τους επάρκειας συνιστούν τη βασικότερη βραχυπρόθεσμη πτυχή των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής. Εξασφαλίζουν για την ώρα τις καταθέσεις των Ελλήνων. Χωρίς λεφτά από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι αδύνατον να επιβιώσει.

Η στρατηγική ανάπτυξης και επενδύσεων που αποφάσισαν για την Ελλάδα οι ηγέτες της Ευρωζώνης είναι βέβαια μέχρι στιγμής ασαφής και απροσδιόριστη, αλλά αποτελεί σίγουρα την πιο ελπιδοφόρα απόφαση. Μόνο η οικονομική ανάπτυξη μπορεί να βελτιώσει ουσιωδώς την κατάσταση της χώρας και να την οδηγήσει προς τα εμπρός. Ολα τα υπόλοιπα είναι διαχείριση του χρέους. Απαραίτητη μεν, αλλά τίποτε περισσότερο από διαχείριση της μιζέριας. Στην τελική απόφαση είναι αλήθεια ότι εξαλείφθηκε η αναφορά σε "ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ" που υπήρχε στο σχέδιο απόφασης, αλλά μόνο στην πράξη θα διαπιστώσουμε τι είδους ανάπτυξη εννοούν οι Ευρωπαίοι.

Η επιμήκυνση των δανείων, συνδυαζόμενη μάλιστα με τη μείωση επιτοκίων, σίγουρα συνιστά ανακούφιση για το παρόν, αφού μειώνει αισθητά τα τοκοχρεολύσια. Υποθηκεύει, όμως, το μέλλον της Ελλάδας για δεκαετίες. Παρατείνει για τριάντα-σαράντα χρόνια το καθεστώς της "δημοσιονομικής κατοχής", για το οποίο είχε κάνει λόγο στο Υπουργικό Συμβούλιο ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Επιπλέον, καθόλου μα καθόλου βέβαιο δεν είναι ότι η Ελλάδα μπορεί να αποπληρώνει και αυτά τα μειωμένα τοκοχρεολύσια, αν συνεχιστεί αυτή η εφιαλτική πολιτική λιτότητας που στραγγαλίζει κάθε δημιουργική οικονομική δραστηριότητα και βυθίζει εκατομμύρια Ελληνες σε απόγνωση.

Νέο Μνημόνιο λιτότητας θα επιπέσει επί των κεφαλών των Ελλήνων τον Οκτώβριο, συνοδεύοντας το νέο δάνειο από την ΕΕ και τους λοιπούς, επιμένουν οι πληροφορίες από τη Γερμανία και τη Γαλλία. Η εμφανής προσπάθεια υπεκφυγής του πρωθυπουργού και υπουργών από σχετικές ερωτήσεις υποδηλώνουν έμμεσα την αλήθεια των γερμανογαλλικών ισχυρισμών. Προφανώς ξέρουν και δεν το ομολογούν.

Υπέκυψε η κυβέρνηση Παπανδρέου και στο θέμα της παροχής δημόσιας περιουσίας ως εγγύησης για το νέο δάνειο. "Οπου απαιτείται θα γίνουν διευθετήσεις εμπράγματων εγγυήσεων για να καλύψουν τον κίνδυνο που προκύπτει για κράτη-μέλη της Ευρωζώνης από τις εγγυήσεις τους στον προσωρινό μηχανισμό στήριξης (EFSF)", αναφέρει ρητά το σημείο 9 της απόφασης της Συνόδου Κορυφής.

Απομόνωσαν την Ελλάδα και πάλι οι ηγέτες της Ευρωζώνης. Την ξεχώρισαν ακόμη και από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία που έχουν τεθεί υπό καθεστώς Μνημονίου και τη χρησιμοποιούν, μόνη αυτή, ως πειραματόζωο για να μελετήσουν τις αντιδράσεις της χώρας μας στο νέο πακέτο "μέτρων σωτηρίας". Το λένε ευθέως: "Θέλουμε να κάνουμε καθαρό ότι η Ελλάδα απαιτεί μια εξαιρετική και μοναδική λύση"!

Είναι υποτιμητικός ο τρόπος διαχωρισμού, όπως τον κάνουν στο κείμενο της απόφασης της Συνόδου Κορυφής: "Ολες οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης επαναβεβαιώνουν επισήμως την άκαμπτη αποφασιστικότητά τους να τιμήσουν πλήρως τις δικές τους κυρίαρχες υπογραφές και όλες τις δεσμεύσεις τους για βιώσιμες δημοσιονομικές συνθήκες και δομικές μεταρρυθμίσεις", υπογραμμίζουν. Ολοι, δηλαδή, τιμούν την υπογραφή τους, πλην της ελληνικής κυβέρνησης.

Πηγή:

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63245326