Εξαφάνιση της Ζαμπουλάκη Μαρίας 16 ετών

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα, 27 Δεκεμβρίου 2013

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ AMBER ALERT

ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΖΑΜΠΟΥΛΑΚΗ ΜΑΡΙΑΣ, 16 ΕΤΩΝ

Στις 25/12/2013, στις 22:30 εξαφανίστηκε από την περιοχή Ίσθμια Κορίνθου, η Μαρία Ζαμπουλάκη, 16 ετών. Να σημειωθεί ότι η μόνιμη κατοικία της οικογένειας είναι στο Ζεφύρι Αττικής.

Η Μαρία έχει καστανά μαλλιά, καστανά μάτια, ύψος 1,70 μ. και βάρος 52 κιλά. Όταν εξαφανίστηκε φορούσε ροζ αθλητική φόρμα, μπεζ ζακέτα και μπορντώ αθλητικά παπούτσια.

Λόγω του ότι η ανήλικη βρίσκεται ήδη σχεδόν δύο 24ωρα μακριά από την οικογένειά της, οι δικοί της άνθρωποι ανησυχούν ιδιαίτερα και ελπίζουν με τη βοήθεια όλων μας να βρεθεί σύντομα και να επιστρέψει κοντά τους.

Οποιοσδήποτε έχει κάποια πληροφορία, παρακαλούμε να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον Οργανισμό μας «Το Χαμόγελο του Παιδιού» όλο το εικοσιτετράωρο (24 ώρες), στην Ευρωπαϊκή Γραμμή για τα Εξαφανισμένα Παιδιά 116.000 καθώς και σε όλα τα Αστυνομικά Τμήματα της χώρας.

Στέργιου Μανουρά : Η κατασκευή της έννοιας του Ξένου στον Πλάτωνα

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο Πλάτων ερευνά τη φιλοσοφική διάσταση της ταυτότητας με ένα διαφορετικό τρόπο. Εκείνος, για πρώτη φορά, δίνει στην ανθρωπότητα μια συνεκτική πρόταση για τη φιλοσοφική διάσταση της ετερότητας, κυρίαρχη μορφή της οποίας είναι ο Ξένος. Ο Πλάτων στέκεται κριτικά απέναντι στο δημοκρατικό παράδειγμα που αποδείχθηκε αναποτελεσματικό και προβληματικό. Οι προσπάθειες που καταβλήθηκαν στο έργο αυτό αποβλέπουν στο να αναδείξουν τον απόλυτα δημοκρατικό ορίζοντα (ακόμα και αν ακούγεται παράξενο) της πλατωνικής σκέψης, που δομήθηκε και αναδύθηκε σε ένα περιβάλλον πολυετούς εδραίωσης του δημοκρατικού προτύπου. Αυτό δημιουργεί ένα εννοιολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται αναμφισβήτητα ο πλατωνικός προβληματισμός και, δεύτερον, έναν εκπληκτικό τρόπο με τον οποίο ο Πλάτων, αν και αντίθετος σε θεμελιώδη επιχειρήματα των σοφιστών και του κυρίαρχου παιδαγωγικού πρότυπου της αθηναϊκής δημοκρατίας, ενσωματώνει και αναδεικνύει τις καλύτερες παραδόσεις και τα πιο σημαντικά επιχειρήματα του δημοκρατικού διαλόγου, έτσι ώστε να καταλήξει σε καθολικά συμπεράσματα, μολονότι ασκεί κριτική στην κυρίαρχη δημοκρατική λογική. Από την άλλη πλευρά, υπερφαλαγγίζει πρότυπα του ανθρώπινου στοχασμού, ανησυχίες, απόψεις και στερεότυπα που εμποδίζουν τον ανθρώπινο νου στην προσπάθειά του να κατακτήσει μια νέα διάσταση της σκέψης και να ανακαλύψει την πραγματική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης.

	Διαβάστε τη διατριβή (Online)
	Κατεβάστε τη διατριβή σε μορφή PDF (3.7 MB)  (Η υπηρεσία είναι διαθέσιμη μετά από δωρεάν εγγραφή)
	Online παραγγελία της διατριβής (σε έντυπη ή ψηφιακή μορφή) (Η υπηρεσία είναι διαθέσιμη μετά από δωρεάν εγγραφή)

Stergios Manouras/facebook

Το κρατικό χρέος ήταν και παραμένει το πιο προσοδοφόρο για τις τράπεζες

Του Γιάννη Αγγέλη

Με τη… βοήθεια της ΕΚΤ οι τράπεζες αυξάνουν αντί να μειώνουν την εξάρτησή τους από το κρατικό χρέος παρά τις εξαγγελίες Eurogroup και Κομισιόν για την ανάγκη απογαλακτισμού του τραπεζικού από το κρατικό χρέος.

Ακόμα και στην Ελλάδα, όπου το κρατικό χρέος έχει μετατραπεί σε «ευρω-κρατικό» κατά 90% (διακρατικά δάνεια συν δάνεια από EFSF και ΔΝΤ) πλέον μετά τα δύο μνημόνια και το PSI, οι τράπεζες εξακολουθούν να εξαρτούν την βασική τους δουλειά από την απόδοση του κρατικού χρέους… Όχι βέβαια των ομολόγων που έχουν πάψει να κυκλοφορούν, αλλά των εντόκων γραμματίων τα οποία εκδίδονται σε τρίμηνη και εξάμηνη διάρκεια κάθε μήνα.

Φέτος το ποσό των εντόκων «περιορίσθηκε» στα 40 δισ. ευρώ με επιτόκια τα οποία σε μέσο όρο συναγωνίζονται και από τα τέλη του 2013 σαφώς ξεπερνούν εκείνα των προθεσμιακών καταθέσεων αντίστοιχης ή και μεγαλύτερης διάρκειας.

Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσαν πρόσφατα οι FT με βάση τους ισολογισμούς της ΕΚΤ, οι ευρωπαϊκές τράπεζες τον τελευταίο χρόνο έχουν αυξήσει από 1% έως και 40% την παρουσία των κρατικών τίτλων στα χαρτοφυλάκιά τους αντί σύμφωνα με την προτροπή της ΕΚΤ να την μειώσουν. Η ρευστότητα που έχουν απασχολήσει στους τίτλους αυτούς σαφώς έχει αφαιρεθεί από την χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα… Και όλο αυτό το φαινόμενο εξελίσσεται σε μία περίοδο όπου το κεντρικό ζήτημα γα την Ευρωζώνη είναι ο απογαλακτισμός του τραπεζικού από το κρατικό χρέος, σαν κεντρικής σημασίας θέμα για να αποτραπεί ένας νέος κύκλος κρίσης χρέους που από τον ένα τομέα θα μπορούσε να περάσει και να διαλύσει τον άλλον.

Το κίνητρο βέβαια αυτής της προσέγγισης από πλευράς τραπεζών είναι προφανές. Οι κρατικοί τίτλοι αφενός δεν προϋποθέτουν ανάλογης κλίμακας κεφάλαια για προβλέψεις στους ισολογισμούς των τραπεζών (παρά το χρεοστάσιο τεσσάρων χωρών της Ευρωζώνης) και αφετέρου αποτελούν τα αποδεκτά από την ΕΚΤ «χαρτιά» εγγύησης για την παροχή ρευστότητας σε μηδενικό σχεδόν κόστος !

Με άλλα λόγια οι τράπεζες χωρίς κανένα… κόπο απολαμβάνουν την διαφορά του κρατικού επιτοκίου από εκείνο της ΕΚΤ απορροφώντας στα χαρτοφυλάκιά τους assets τα οποία δεν τις υποχρεώνουν σε προβλέψεις…

Μέχρι εδώ καλά.

Φαίνεται όμως ότι αυτό αλλάζει ή τουλάχιστον θα περιορισθεί δραστικά.

Στον επόμενο κύκλο των stress test των 130 ευρω-τραπεζών μαζί και των τεσσάρων ελληνικών που θα γίνει το 2014… ωριμάζει η σκέψη αυτό να περιορισθεί. Δηλαδή για πρώτη φορά να συνυπολογισθεί στον προσδιορισμό των κεφαλαίων που θα χρειασθεί κάθε ελεγχόμενη τράπεζα και το ποσοστό κινδύνου που ενσωματώνεται στους κρατικούς τίτλους που κατέχει.

Οι δηλώσεις των μελών του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ, παρότι δε το έχουν επιβεβαιώσει, δείχνουν ότι το ζήτημα έχει συζητηθεί σε βάθος και αναζητείται μία φόρμουλα που δεν θα φέρει τα πάνω κάτω στα stress test του 2014. Ένα από τα ερωτηματικά βέβαια που θα πρέπει να απαντηθούν στην περίπτωση αυτή είναι το ποιοι τίτλοι θα ενσωματωθούν στην τιμολόγηση αυτή. Εδώ το πεδίο για τις ελληνικές τράπεζες είναι μάλλον καλύτερο από τις άλλες ευρωτράπεζες καθώς η …ευρω-κρατικοποίηση του δημόσιου χρέους έχει περιορίσει δραστικά την παρουσία ομολόγων στα χαρτοφυλάκιά τους. Οσο για τα έντοκα γραμμάτια δεν φαίνεται ότι θα ενταχθούν στην τιμολόγηση κινδύνου ή ακόμα και αν ενταχθούν τα ποσοστά θα είναι ελάχιστα.

Αντίθετα οι ευρωπαϊκές τράπεζες της Ιταλίας, της Ισπανίας ή και της Γαλλίας με την Γερμανία, θα πρέπει να πληρώσουν ακριβά τη… νύφη, καθώς όχι μόνο είχαν συσσωρεύσει μεγάλους όγκους κρατικών τίτλων αλλά και τους αύξησαν τον τελευταίο χρόνο σε ποσοστά που αγγίζουν σε ορισμένες περιπτώσεις και το 35% - 40% όπως π.χ. η Ισπανία ή η Ιταλία.

Πηγή:www.capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Τι συνέβη στο Αιγαίο και γιατί τρόμαξαν οι Τούρκοι Χειριστές των F-4 από το “LOCK” ;

Το Γενικό Επιτελείο της Τουρκίας σε μια ανακοίνωση για την υπερπτήση των μαχητικών τους από Ελληνικά νησιά προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα !

Το Γενικό Επιτελείο μη μπορώντας να ομολογήσει ότι τα τα μαχητικά τους προχώρησαν σε Υπερπτήση της νήσου Ανθρωποφάγοι όταν καταδιωκόμενα από τα Ελληνικά Μιράζ 2000-5 δεν συνέχισαν την πορεία τους κατά μήκος εντός του FIR αλλά τρομοκρατημένοι απο το “LOCK” των Ελληνικών Μαχητικών βγαίνοντας από το FIR πέταξαν πάνω από το νησί στα 2.600 πόδια !

Καθ” όλη την διάρκεια της πτήσεως των εντός του FIR Αθηνών τα Ελληνικά Μιράζ είχαν πάρει την ουρά των F-4 ενώ το άλλο ζεύγος των F-16 προσπαθούσε να αποσπαστεί από το κυνηγητό των Ελληνικών Μαχητικών !

Οι νεαροί Τούρκοι χειριστές των F-4 ανέφεραν στη βάση τους ότι αναγκάστηκαν να διακόψουν την πτήση τους γιατί κλειδώθηκαν απο τις Α/Α συστοιχίες Patriot όταν χτύπησε (alert στο πιλοτήριο)
Δεν είναι δυνατόν οι ελληνικές συστοιχίες των Patriot από την απόσταση που είναι να εγκλωβίσουν τους στόχους έστω και για ελάχιστα λεπτά ,αν και τo Ραντάρ AN/MPQ-65 Radar Set Ραντάρ έρευνας , εγκλωβισμού στόχων και καθοδήγησης βλήματος η μέγιστη Εμβέλεια του ειναι τα 170χλμ..μπορούνε να “δούνε τον στόχο “, αλλά δεν είναι δυνατόν το radar εγκλωβισμού να εγκλωβίσει τους στόχους από τέτοια απόσταση !

Τελικά το Γενικό επιτελείο της Τουρκίας υιοθέτησε τον ισχυρισμό των Χειριστών των F-4 αδυνατώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα…και δεν είναι η πρώτη φορά !

πηγή: veteranos.gr
http://arouraios.gr/2013/12/ti-synevei-sto-aigaio/

Η Ελλάδα δεν έχει να φοβάται τίποτα από την Τουρκία

 

Η Ελλάδα δεν έχει να φοβάται τίποτα από την Τουρκία

 

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι στην Τουρκία, στην Αθήνα κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα. Η Ελλάδα ζει μονίμως με έναν αδιέξοδο φόβο για το τι θα κάνουν οι Τούρκοι. Έχουν ανάπτυξη στην Τουρκία, φοβόμαστε ότι θα μας «σαρώσουν». Βουλιάζει η Τουρκία, τρέμουμε μήπως υπάρξει κανένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο. Αν όσοι χειρίζονται χρόνια τώρα την εξωτερική πολιτικής της Ελλάδας πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό πάει μπροστά η χώρα ας συνεχίσουν έτσι.

Τέσσερα – πέντε χρόνια τώρα στη γειτονική χώρα επικρατεί επενδυτικός οργασμός, ο ρυθμός ανάπτυξης είχε φτάσει και στο 8%, οι αμυντικές δαπάνες αυξήθηκαν, ο Σουλτάνος Ταγίπ κάνει ότι γουστάρει στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Την ίδια στιγμή, όμως, όλοι οι αναλυτές εκτιμούν ότι το τουρκικό θαύμα στην οικονομία δεν είναι παρά μια φούσκα που θα σκάσει με πάταγο.

Διότι η έκρηξη κάθε οικονομίας πρέπει να βασίζεται στην προσέλκυση κεφαλαίων από το εξωτερικό και στην εσωτερική κατανάλωση. Τίποτε από αυτά δεν έχουμε δει. Αντίθετα τα στοιχεία λένε ότι περίπου 24 εκατ. Τούρκοι, το 1/3 της χώρας δηλαδή είναι φτωχοί ή άποροι. Επίσης, πάνω από 6,3 εκατ. πολίτες λαμβάνουν βοήθεια. Βεβαίως υπάρχουν θετικά στοιχεία όπως ότι ο προϋπολογισμός που διατίθεται για την κοινωνική πρόνοια αυξήθηκε σε 19,5 εκατομμύρια λίρες το 2012 από 1,3 εκατομμύρια λίρες το 2002. Επίσης, το ποσοστό της φτώχειας μειώθηκε σε 18,08 % το 2009, από 26,96% το 2002. Όσοι ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα ανήλθαν σε 0,01% το 2005.

Το υπουργείο ανέφερε ότι μια σοβαρή βελτίωση είχε συμβεί στη ζωή των ανθρώπων που ζουν με λιγότερο από 4,3 δολάρια την ημέρα. Αυτοί οι δαπάνες μόνο 4,3 δολάρια την ημέρα ήταν 30,30% το 2002, ενώ το ποσοστό αυτό ήταν 2,79% το 2011.

Το ποσοστό των ατόμων που ζουν σε 2,15 δολάρια την ημέρα μειώθηκε 0,14% το 2011 από 3,04% το 2002. Παρ’ όλα αυτά το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών είναι μεγάλο. Η Κωνσταντινούπολη μπορεί να σφύζει από ζωή και πλούτο και να μοιάζει με μια δυτική μεγαλούπολη αλλά το μεγαλύτερο μέρος της χώρας βιώνει καταστάσεις του… 19^ου αιώνα.

Το Ερντογάν τον κατηγορούν ότι έχει στηρίξει το θαύμα του σε έναν κατασκευαστικό οργασμό δίνοντας δουλειές σε συγγενείς και φίλους κι ότι η διαπλοκή και η διαφθορά έχουν χτυπήσει «κόκκινο». Ήταν, λοιπόν, θέμα χρόνου να σκάσουν τα σκάνδαλα, με τη βοήθεια φυσικά του εξωτερικού παράγοντα. Δηλαδή των Αμερικανών οι οποίοι δεν διατηρούν πλέον τις καλύτερες σχέσεις με τον Τ. Ερντογάν. Παρήλθαν οι εποχές όπου ο Σουλτάνος Ταγίπ έμπαινε στο Λευκό Οίκο λες και ήταν στο σπίτι του.

Οι εξελίξεις στη Συρία, η κόντρα Τουρκίας – Ισραήλ και η αλλαγή των γεωστρατηγικών επιλογών των ΗΠΑ, μετά την προσέγγιση με το Ιράν, αλλάζουν τα δεδομένα. Φαίνεται ότι η Ουάσιγκτον δεν επιθυμεί πλέον έναν Ερντογάν ο οποίος τελευταία έμοιαζε να είναι ανεξέλεγκτος, κατ’ ουσία ένας μικρό δικτακτορίσκος. Ιδιαίτερα μετά από αυτά που συνέβησαν στην πλατεία Ταξίμ.

Γι’ αυτό και άρχισαν να βγαίνουν στο φως οι περιπτώσεις διαφθοράς, με τη βοήθεια και της… CIA.

Είναι θέμα χρόνου, λένε ορισμένοι να καταρρεύσει η κυβέρνηση Ερντογάν υπό το βάρος των σκανδάλων και της διαφθοράς. Μια κατάρρευση που πιθανότατα θα επιταχύνει και το σπάσιμο της οικονομικής φούσκας.

Έχει η Ελλάδα να φοβάται τίποτε; Πρέπει να περιμένει αύξηση της έντασης στο Αιγαίο προκειμένου να ξεφύγει ο Ερντογάν από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται; Πιθανότατα. Ένα θερμό επεισόδιο θα μπορούσε να συσπειρώσει τους Τούρκους, από την άλλη, ωστόσο, θα τους απομόνωνε σε διεθνές επίπεδο. Καλώς η κακώς η Ελλάδα είναι χώρα της ΕΕ και μια επιθετική ενέργεια της Άγκυρας θα σημάνει πρόκληση σε βάρος και της Ευρώπης.

Η Αθήνα πρέπει να παρακολουθεί τις εξελίξεις με προσοχή, οφείλει να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και τις μονομερείς ενέργειες που θα θελήσει να κάνει η Άγκυρα. Δεν πρέπει, όμως, να ζει με το φόβο μιας Τουρκίας που κάποτε μπορεί να «ξεφύγει».

Η Ελλάδα έχει ως βασικό όπλο την ανακήρυξη της ΑΟΖ, μια ευρωπαϊκή υπόθεση που κανείς δεν μπορεί να της στερήσει, αντίθετα πρέπει να την στηρίξουν όλοι. Έχει μαζί της το διεθνές δίκαιο αλλά αν χρειαστεί, ακόμη και στην κρίση που περνά, μπορεί να υπερασπιστεί τα σύνορά της.

http://www.antinews.gr/2013/12/26/240049/

ΛΟΓΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Ζένια Λασιθίου ... αν μπορούσατε να κοιτάξετε στην φωτεινή, ίδια με φάτνη χριστουγεννιάτικου δέντρου, καμαρούλα, θα αντικρίζατε αγκαλιασμένους εκείνη την βαρυχείμωνη, χριστουγεννιάτικη νύχτα δίπλα στην ξυλόσομπα τον 107χρονο Μπροκομανώλη και την εκατοχρονίτισσα κυρά του Έλενα. Σαν πολύτιμο φυλαχτό κρατούσαμε αυτή την εικόνα για να τους ευχηθούμε σήμερα, ανήμερα της γιορτής του κυρ Μανώλη, να τα χιλιάσουν ... μα ο άτιμος ο χρόνος μας πρόλαβε ... αγκαλιασμένοι φύγανε κι οι δυο τους πριν δυο μήνες, αγκαλια στην ζωή, αγκαλιά και στον θάνατο ... Ευχή μας να βιώσει όλος ο κόσμος τα χρόνια τους και κυρίως την αγάπη που έθρεφαν μέχρι τέλους ο ένας για τον άλλο ...

"Τι είναι η αγάπη;

Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.

Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.

Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.

Μα στην αγάπη είναι ένας.

Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.

Δεν ξεχωρίζουν.

Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.

ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ..."

(Νίκος Καζαντζάκης)

 ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Θα σας κάνω μια ιστορία γυρίζοντας τον χρόνο πίσω στα 1979 έτσι στη μνήμη αυτών των ανθρώπων που τυχαία τους συνάντησα τότε.

Ανέβαινα στο οροπέδιο του Λασιθίου με μια φιλική μου οικογένεια από την Γερμανία, την οικογένεια Rueb και τον αδελφό μου. Στην διαδρομή η μικρή Καρολίνα κουράστηκε και είπαμε να κάνουμε μια στάση να ξεκουραστούμε. Σταματήσαμε στο καφενείο της Έλενας Μπρόκου και παραγγείλαμε ελληνικούς καφέδες και λεμονάδες για την Καρολίνα και τον αδελφό μου.

Η κα Έλενα και ο σύζυγός της μας έφεραν μαζί με τους καφέδες μια πιατέλα με φρούτα καθώς και ξηρούς καρπούς χωρίς να τα παραγγείλουμε. Ο Καρλ γύρισε και μου είπε : «Μα τι κάνουν Κώστα, εμείς δεν τα παραγγείλαμε αυτά». Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι αυτά συμβαίνουν σε κάποια μικρά μη τουριστικά χωριά της Κρήτης και του είπα να μην ανησυχεί αφού άλλωστε είχα την πρόθεση να πληρώσω εγώ τον λογαριασμό.

Λίγο πριν φύγουμε για να συνεχίσουμε την πορεία μας ζήτησα από την κα Έλενα τον λογαριασμό. Μου είπε ένα ποσό  που ούτε και εγώ δεν πίστευα  στα αυτιά μου. Ήταν δεν ήταν 2,ή 2,5 δραχμές. Όταν έβγαλα να τις τα δώσω ο Καρλ έκπληκτος μου είπε. «Μα δεν είναι δυνατό για όλα αυτά να πληρώσουμε 2,5 δραχμές» και έβγαλε ένα δεκάρικο για να της το δώσει. Η κυρά Έλενα  που μέχρι τότε χαμογελούσε συνοφρυώθηκε και γυρίζοντας σε μένα μου είπε. «Πες στον κύριο ότι με προσβάλλει». Όταν προσπάθησα να της εξηγήσω ότι όλα αυτά που μας έφερε του φάνηκαν πολλά και αισθάνθηκε αμήχανα μου απάντησε. «Πες στον κύριο ότι ετσά είμαστε εμείς στην Κρήτη. Πέρασε ξένος, ήλθε και κάθισε στο μαγαζί μου και να μην τον φιλέψουμε; Άντε καλό δρόμο νάχετε» .

Καθώς φεύγαμε με ένα  έκπληκτο Καρλ και την εξίσου έκπληκτη Ρενάτε η κα Έλενα μας κουνούσε το χέρι της σε αποχαιρετισμό.

Σε όλη την διαδρομή ο Καρλ και η Ρενάτε δεν συζητούσαν τίποτε άλλο παρά την συμπεριφορά της Έλενας και τους συζύγου της.

Όταν γυρίσαμε σπίτι και συνέχιζαν να το συζητούν τους είπα ότι αυτό ήταν απλά ένα δείγμα της κρητικής φιλοξενίας και του κρητικού φιλότιμου.

Δεν τους ξανασυνάντησα από τότε αλλά χάρηκα, διαβάζοντας το παραπάνω κειμενάκι, στην αρχή της ανάρτησης αυτής, ότι ο Μανώλης και η Έλενα Μπρόκου έφυγαν αγκαλιασμένοι και πλήρεις  ημερών.

Ας είναι ελαφρό το χώμα της κρητικής γης που τους σκέπασε. Θα τους θυμάμαι πάντα με ιδιαίτερη αγάπη. 

Κωνσταντίνος Γραικιώτης.

ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ : ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΑΣ ΤΑ ΩΣΑΝΝΑ!!!

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΑΣ ΤΑ ΩΣΑΝΝΑ!!!

Της  ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Γρήγορα όμως ήρθαν και καλύτερες μέρες. Έτσι είναι η ζωή!

Όταν ο πόνος σε συντροφεύει στο τραπέζι, η χαρά, κρυφοκοιτάει απ΄το ανοιχτό σου παραθύρι!

Ξημέρωναν Χριστούγεννα! Τι θα μπορούσε να με κρατήσει μακριά της τέτοια μέρα!

Πού είπε ότι θα πάει με τον αντρούλη της για ρεβεγιόν;

Τον άντρα της! Πόσο τον μισούσα αυτόν τον άντρα! Οι μόνες στιγμές που ένιωθα παρηγοριά, ήταν, όταν τον κατηγορούσε.

Ύμνος χερουβείμ τα λόγια της!!! Άνοιγα τότε διάπλατα τα τύμπανά μου, να περάσει μέσα η θαλπωρή των ήχων της, να γειάνει την καρδιά μου.

Απόψε όμως, ήταν μεγάλη νύχτα και το μίσος δεν είχε προσκληθεί στο δείπνο της αγάπης!

Α, ναι στον ‘’Ανεμόμυλο’’ θα πάει. Τι ανέλπιστη τύχη Θεέ μου! Ο ιδιοκτήτης του κέντρου, είχε από παλιά σε μένα, ανεκπλήρωτη οφειλή ευγνωμοσύνης!

Έβαλα στα πόδια μου τα έλκηθρα , με τον φτερωτό έρωτα μπροστά μου να τα σέρνει και άρχισα να κατρακυλώ στην ‘’κατηφόρα’’ που με σήκωνε ψηλά!

Τι θα μπορούσα τούτη τη νύχτα να ζητήσω; Ό,τι πιο σημαντικό! Ένα ασήμαντo τραπέζι. Ο άνθρωπος, σαν με είδε στα γόνατα πεσμένο, μου χτύπησε ευλαβικά την πλάτη και μου είπε:

Για σένα Άγγελε, όλο το μαγαζί δικό σου.

Έτρεξα στο σπίτι. Ξημέρωνε η δεκαετία του 70, πού να βρεθεί στη τσέπη μου το κινητό! Τηλεφώνησα στον Μάνο, να ακυρώσει όλες τις προσκλήσεις του, να πάρει και άλλα δυο άτομα μαζί του και δέκα η ώρα, βρισκόμασταν εκεί.

Ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στον πλανήτη! Έσκυβα και φιλούσα το τραπέζι, δάγκωνα το πιάτο, χτυπούσα παλαμάκια για την ευτυχισμένη έκπληξη που θα της χάριζα.

Τροχάδην το γκαρσόν..

-’’ορίστε κύριε, τι θέλετε;’’

Χαμόγελο και η ντιζέζ με τη φούξια τουαλέτα, που νόμιζε η έρμη, ότι αυτήν χειροκροτούσα, όταν…

Όταν ξαφνικά την είδα. Ήταν η πιο όμορφη γυναίκα, γης και ουρανού, αφού ο προβολέας των ματιών σου, φωτίζει μόνον εκείνον που αγαπάς!!!

Κάποια στιγμή, με κοίταξε και κείνη.

Ο μαγνήτης της καρδιάς, ποτέ του δεν λαθεύει!

Εμένα κοίταξε, από τα χίλια κεφάλια που ήταν μέσα. Ναι, εμένα, σαν να είχε δώσει το κάρμα ραντεβού για μας!

Φεγγοβόλησε με μιας! Τα χείλη πυρπολήθηκαν στη φλόγα της αγάπης! Λαμπάδιασα και γω, έτσι καθώς ήμουν έτοιμος να τη ζητήσω στο χορό του Ησαϊα!

Πλησίαζε η ώρα! Δώδεκα παρά πέντε ακριβώς, σηκώθηκα. Έτρεξα σε μια γωνιά, και φόρεσα τα ρούχα που είχα στη σακούλα. Ένα παλιό σακάκι , μια τραγιάσκα, τα μαύρα μου γυαλιά και κράτησα στο χέρι το καλαθάκι με τα κόκκινα τριαντάφυλλα.

Στο κέντρο τώρα, είχαν ανάψει τα κεριά.

Πλησίασα το τραπέζι τους και στάθηκα πίσω απ΄την καρέκλα της Χριστίνας.

-Ένα λουλουδάκι στις κυρίες! Καλά Χριστούγεννα παιδιά!

Της έβαλα το τριαντάφυλλο στο χέρι, ενώ της το έσφιγγα με θέρμη μέσα στην παλάμη μου. Απότομα το τράβηξε με θιγμένη απορία. Της έδωσα μια σκουντιά, ενώ ταυτόχρονα, καθώς έσκυβα να πάρω το φιλοδώρημά μου, της ψιθύρισα,

‘’σ΄αγαπάω, χρόνια σου πολλά’’

Αναρρίγησε σύγκορμη η Χριστίνα! Μέσα απ΄τα βάθεια του ‘’είναι’’ της, μια φλέβα ευτυχίας ανάβρυσε με μιας, σαν συντριβάνι, που πότισε με δέος της αγάπης μας τα Ωσαννά!!!

<Απόσπασμα ανέκδοτου βιβλίου μου>

Και για σας, Λατρεμένοι φίλοι,

του Λογοτεχνικού μας Σαλονιού,

στο κάθε ΕΝΑΝ σας ξεχωριστά

Καλά ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

και Χρόνια μας πολλά!!!

Μάριον Μίντση/FACEBOOK

ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ!! (ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ : ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ)

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ    

Ζητείται ελπίς

Όταν μπήκε στο καφενείο, κείνο το απόγευμα, ήτανε νωρίς ακόμα. Κάθισε σ' ένα τραπέζι, πίσω από το μεγάλο τζάμι που έβλεπε στη λεωφόρο. Παράγγειλε καφέ.

Σε άλλα τραπέζια, παίζανε χαρτιά ή συζητούσανε.

Ήρθε ο καφές. Άναψε τσιγάρο, ήπιε δυο γουλιές, κι άνοιξε την απογευματινή εφημερίδα.

Καινούριες μάχες είχαν αρχίσει στην Ινδοκίνα. «Αι απώλειαι εκατέρωθεν υπήρξαν βαρύταται», έλεγε το τηλεγράφημα.

Ένα ακόμα ιαπωνικό αλιευτικό που γύρισε με ραδιενέργεια.

«Η σκιά του νέου παγκοσμίου πολέμου απλούται εις τον κόσμον μας», ήταν ο τίτλος μιας άλλης είδησης.

Ύστερα διάβασε άλλα πράγματα: το έλλειμμα του προϋπολογισμού, προαγωγές εκπαιδευτικών, μια απαγωγή, ένα βιασμό, τρεις αυτοκτονίες. Oι δυο, για οικονομικούς λόγους. Δυο νέοι, 30 και 32 χρονώ. O πρώτος άνοιξε το γκάζι, ο δεύτερος χτυπήθηκε με πιστόλι.

Αλλού είδε κριτική για ένα ρεσιτάλ πιάνου, έπειτα κάτι για τη μόδα, τέλος την «Κοσμική Κίνηση»: «Κοκταίηλ προχθές παρά τω κυρίω και τη κυρία Μ. Τ. Χάρμα ευμορφιάς και κομψότητος η κυρία Β.Χ. με φόρεμα κομψότατο εμπριμέ και τοκ πολύ σικ. Ελεγκάντικη εμφάνισις η δεσποινίς O. Ν.».

Άναψε κι άλλο τσιγάρο. Έριξε μια ματιά στις «Μικρές Αγγελίες»:

ΠΩΛΕΙΤΑΙ νεόδμητος μονοκατοικία, κατασκευή αρίστη, εκ 4 δωματίων, χολ, κουζίνας, λουτρού πλήρους, W.C.

ΕΝOΙΚΙΑΖΕΤΑΙ εις σοβαρόν κύριον δωμάτιον εις β΄ όροφον, ευάερον, ευήλιον…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ πιάνο προς αγοράν…

Σκέψεις γυρίζανε στο νου του.

Από τότε που τέλειωσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, η σκιά του τρίτου δεν είχε πάψει να βαραίνει πάνω στον κόσμο μας. Και στο μεταξύ, το αίμα χυνότανε, στην Κορέα χτες, στην Ινδοκίνα σήμερα, αύριο…

Πέρασε το χέρι του στα μαλλιά του. Σκούπισε τον ιδρώτα στο μέτωπό του· είχε ιδρώσει, κι όμως δεν έκανε ζέστη.

O πόλεμος, η βόμβα υδρογόνου, οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, η «Κοσμική Κίνησις»… Το πανόραμα της ζωής!

Δεν είχε αλλάξει διόλου προς το καλύτερο η ζωή μας ύστερ' από τον πόλεμο. Όλα είναι τα ίδια σαν και πριν. Κι όμως είχε ελπίσει κι αυτός, όπως είχαν ελπίσει εκατομμύρια άνθρωποι σ' όλη τη γη, πως ύστερ' από τον πόλεμο, ύστερ' από τόσο αίμα που χύθηκε, κάτι θ' άλλαζε. Πως θα 'ρχόταν η ειρήνη, πως ο εφιάλτης του πολέμου δε θα ίσκιωνε πια τη γη μας, πως δε θα γίνονταν τώρα αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, πως…

Σουρούπωνε. Μερικά φώτα είχαν ανάψει κιόλας στα μαγαζιά αντίκρυ. Στο καφενείο δεν είχανε ανάψει ακόμα τα φώτα. Του άρεσε έτσι το ημίφως.

Σκέφτηκε τη σύγχυση που επικρατεί στον κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στον τομέα των ιδεών, σύγχυση στον κοινωνικό τομέα, σύγχυση…

Δεν έφταιγε η εφημερίδα που έκανε τώρα αυτές τις σκέψεις. Τα σκεφτότανε όλα αυτά τον τελευταίο καιρό, πότε με λιγότερη, πότε με περισσότερη ένταση. Σκεφτότανε το σκοτεινό πρόσωπο της ζωής. Την ειρήνη, τη βαθιά τούτη λαχτάρα, που κρέμεται από μια κλωστή. Σκεφτότανε τη φτώχεια, την αθλιότητα. Σκεφτότανε το φόβο που έχει μπει στις καρδιές.

Στον καθρέφτη, δίπλα του, είδε το πρόσωπό του. Ένα πολύ συνηθισμένο πρόσωπο. Τίποτα δε μαρτυρούσε την ταραχή που είχε μέσα του.

Είχε πολεμήσει κι αυτός στον τελευταίο πόλεμο. Και είχε ελπίσει. Μα τώρα ήτανε πια χωρίς ελπίδα. Ναι, δε φοβότανε να το ομολογήσει στον εαυτό του πως ήτανε χωρίς ελπίδα.

Μια σειρά από διαψεύσεις ελπίδων ήταν η ζωή του. Είχε ελπίσει τότε… Είχε ελπίσει ύστερα…

Κάποτε, πριν από χρόνια, είχε ελπίσει στον κομμουνισμό. Μα είχε διαψευσθεί κι εκεί. Τώρα δεν είχε ελπίδα σε καμιά ιδεολογία!

Ζήτησε ένα ποτήρι νερό ακόμα. Αυτή η διάψευση από τις λογής λογής ιδεολογίες ήτανε βέβαια γενικό φαινόμενο. Και παραπάνω από τη διάψευση, η κούραση, η αδιαφορία, που οι πιο πολλοί, η μεγάλη πλειοψηφία νιώθει μπροστά στις διάφορες ιδεολογίες.

Κοίταζε τα τρόλεϊ που περνάγανε ολοένα στη λεωφόρο, το πλήθος… Μπροστά του, η εφημερίδα ανοιχτή. Όλα αυτά που είχε δει και πρωτύτερα: η σκιά του καινούριου πολέμου, η Ινδοκίνα, οι δυο αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, η «Κοσμική Κίνησις»…

– Τσιγάρα! ένας πλανόδιος μπήκε.

Πήρε ένα πακέτο.

Στις έξι σελίδες της εφημερίδας: η ζωή. Κι αυτός ήτανε τώρα ένας άνθρωπος που δεν έχει ελπίδα.

Θυμήθηκε, πριν από χρόνια, ήτανε παιδί ακόμα, είχε αρρωστήσει βαριά μια θεία του, ξαδέρφη της μητέρας του. Την είχανε σπίτι τους. Ήρθε ο γιατρός· βγαίνοντας από το δωμάτιο της άρρωστης, είπε με επίσημο ύφος:

– Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!

Έτσι κι αυτός τώρα, είχε φτάσει στο σημείο να λέει:

– Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!

Του φάνηκε φοβερό που ήτανε χωρίς ελπίδα. Είχε την αίσθηση πως οι άλλοι στο καφενείο τον κοιτάζανε κι άλλοι από το δρόμο σκέφτονταν και ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αυτός εκεί δεν έχει ελπίδα!» Σαν να ήταν έγκλημα αυτό. Σαν να είχε ένα σημάδι πάνω του που το μαρτυρούσε. Σαν να ήτανε γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους.

Σκέφτηκε τα διηγήματα που είχε γράψει, δίνοντας έτσι μια διέξοδο στην αγωνία του. Άγγιζε θέματα του καιρού μας: τον πόλεμο, την κοινωνική δυστυχία… Ωστόσο, δεν το αποφάσιζε να τα εκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε την ετικέτα που θα του δίνανε σίγουρα οι μεν και οι δε. Όχι, έπρεπε να τα βγάλει. Στο διάολο η ετικέτα! Αυτός ήταν ένας άνθρωπος, τίποτε άλλο. Oύτε αριστερός ούτε δεξιός. Ένας άνθρωπος που είχε ελπίσει άλλοτε, και τώρα δεν έχει ελπίδα, και που νιώθει χρέος του να το πει αυτό. Βέβαια, άλλοι θα 'χουν ελπίδα, σκέφτηκε. Δεν μπορεί παρά να 'χουν.

Ξανάριξε μια ματιά στην εφημερίδα: η Ινδοκίνα, η «Κοσμική Κίνησις», το ρεσιτάλ πιάνου, οι δυο αυτοκτονίες για οικονομικούς λογους, οι «Μικρές Αγγελίες»…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζιπ εν καλή καταστάσει…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικός…

Έβγαλε την ατζέντα του, έκοψε ένα φύλλο κι έγραψε με το μολύβι του:

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς

Ύστερα πρόσθεσε το όνομά του και τη διεύθυνσή του. Φώναξε το γκαρσόνι. Ήθελε να πληρώσει, να πάει κατευθείαν στην εφημερίδα, να δώσει την αγγελία του, να παρακαλέσει, να επιμείνει να μπει οπωσδήποτε στο αυριανό φύλλο.

Α. Σαμαράκης,
http://ebooks.edu.gr/