Ειρήνης Αγαπηδάκη : Να σου πω κάτι Αλέξη

Να σου πω κάτι Αλέξη.

Το μήνυμα της Ειρήνης Αγαπηδάκη στον Τσίπρα που δεν τόλμησε να γράψει ούτε πολιτικός

Nα  σου πω κάτι Αλέξη, για «τα παιδιά που είχαν την ευγενική φιλοδοξία να μείνουν και να σπουδάσουν εδώ», όπως είπες σήμερα.

Το να μείνεις και να σπουδάσεις εδώ, δεν είναι «ευγενική φιλοδοξία», αλλά η μόνη διαθέσιμη επιλογή για πολλούς από μας.

Φοιτήσαμε σε ένα πανεπιστήμιο που απέχει πολύ από το να εκπληρώνει τους σκοπούς του δουλεύοντας παράλληλα -αυτό είναι κάτι, που δε θα καταλάβεις ποτέ και δεν έχω τέτοια απαίτηση.

Συνεχίσαμε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα (πάλι επειδή δεν είχαμε επιλογή) που σε κάποια αντικείμενα είναι ανταγωνιστικές των ξένων πανεπιστημίων και κάποιοι αποφασίσαμε να κάνουμε και διδακτορικές σπουδές. Αν είχες την παραμικρή επαφή με αυτό που λέγεται «μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές», για να μην πω για όλα τα υπόλοιπα, δε θα μπορούσες να εκστομίσεις την παρακάτω ουρανομήκη ανοησία (το “ευγενική φιλοδοξία” δεν ήταν ανοησία, ήταν σταλινικού τύπου χλευασμός):

«Τα παιδιά αυτά, που κάνουν διδακτορικά, έκαναν μέχρι τώρα δωρεάν μαθήματα για να αποκτήσουν διδακτική πείρα. Εμείς λοιπόν, από φέτος αποφασίσουμε να τους δίνουμε και ένα αντιμίσθιο».

Κάτι σαν χαρτζιλίκι δηλαδή.

Πρώτον, αυτή η διδασκαλία, δεν αναγνωρίζεται ως διδακτική πείρα, διότι δεν αποτελεί αυτό που λέμε “αυτοδύναμη διδασκαλία”. Η διδακτική πείρα, έρχεται,μετά το διδακτορικό και αμείβεται με διαφορετικό τρόπο.

Δεύτερον, το «χαρτζιλίκι» να το δώσεις στον Φλαμπουράρη να πιεί κανένα φραπέ. Δε θέλουν χαρτζιλίκι οι υποψήφιοι διδάκτορες, άλλα χρειάζονται, τα οποία δε μπορείς καν να αντιληφθείς: πρώτο και καλύτερο το να έχουν πρόσβαση σε διεθνή περιοδικά και βιβλιογραφικές βάσεις.

Ξέρεις Αλέξη μου, που ανάθεμα αν διάβασες ποτέ μια ώρα στη ζωή σου ως φοιτητής, χωρίς πρόσβαση στη διεθνή βιβλιογραφία, είναι αδύνατο να κάνεις διδακτορικό. Αλλά τι σου λέω τώρα, ε; Που να τα ξέρεις εσύ αυτά;

Επίσης μιας και σε καίει το ζήτημα «Διδακτορικές σπουδές», τα πέρασε και η σύζυγός σου πρόσφατα και ίσως να έχεις ευαισθησία στο θέμα, τα περισσότερα διδακτορικά στον ανεπτυγμένο κόσμο, γίνονται με χρηματοδότηση, ειδικά όσα, αφορούν εμπορεύσιμες ιδέες ή μπορούν να βελτιώσουν το παρεχόμενο επίπεδο υπηρεσιών όπως πχ στην υγεία.

Και με τον όρο «χρηματοδότηση», δεν εννοώ «χαρτζιλίκι», αλλά σταθερή χρηματοδότηση, για να μπορεί ο διδακτορικός φοιτητής να κάνει σοβαρή δουλειά. Αυτά τα λεφτά, επειδή δεν τα δίνεις από την τσέπη σου, πρέπει να δίδονται ύστερα από αξιολόγηση με σαφή και αυστηρά κριτήρια – όχι όπως δίδονται τα δάνεια από την Αττικής, αλλά κανονικά, με α-ξι-ο-λό-γη-ση και κρι-τή-ρια. Τι να σου λέω τώρα… Μήπως για να μην πονοκεφαλιάζεις, να μας άφηνες να τραβήξουμε ιδιωτική χρηματοδότηση;

Τρίτον, ίσως θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι, αυτή τη στιγμή, είναι τέτοιο το πλαίσιο των Διδακτορικών Σπουδών στη χώρα που διοικείς, που, υπάρχουν μεταπτυχιακά τα οποία δεν κάνουν ούτε για σεμινάριο, όπως υπάρχουν και διδακτορικά τα οποία επιχειρούν να ξανα-ανακαλύψουν τον τροχό. Το ίδιο δίπλωμα MSc και PhD παίρνει και αυτός που δουλεύει σκληρά και προσφέρει νέα γνώση και αυτός που δε μπορεί ούτε μασημένη τροφή να χωνέψει. Με άλλα λόγια Αλέξη μου, το πόσο σοβαρή δουλειά είναι ένα διδακτορικό, εξαρτάται κυρίως, από την καλή θέληση του υποψήφιου διδάκτορα και την τύχη να έχεις σοβαρό Επιβλέποντα Καθηγητή.

Και επειδή σε νοιάζει το περίφημο «άνοιγμα» του Πανεπιστημίου στην κοινωνία και η σύνδεσή του με την επιχειρηματικότητα, να σου πω ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μεγάλη λαχτάρα να δουν να αλλάζουν τα πράγματα γύρω τους και όχι στην αίθουσα ενός εργαστηρίου.

Αυτοί που λες οι άνθρωποι Αλέξη μου, παίζει και να την έχουν βγάλει με οριακές για την υγεία τους ώρες ύπνου και μάλιστα, επί σειρά ετών, μόνο και μόνο για να δουν την ερευνητική τους δουλειά να λειτουργεί σε συνθήκες πραγματικής ζωής  και να βελτιώνει τη ζωή των άλλων. Αυτούς τους ανθρώπους θα έπρεπε να σκεφτείς πως θα κινητοποιήσεις, θα ενισχύσεις, θα χρησιμοποιήσεις, για να δώσεις πρόσθετη αξία σε αυτό που παράγεται στο πανεπιστήμιο και να κάνεις την περίφημη σύνδεση με την κοινωνία.

Κι επειδή τα έφερε έτσι η τύχη να δικαιούμαι να συμπεριλάβω κι εγώ τον εαυτό μου ανάμεσα σε αυτούς, σου λέω πως, αυτά που είπες πάλι σήμερα, δεν αποτελούν προσβολή απλά για τα αυτιά μου, αλλά για κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα όλα αυτά τα χρόνια, που κάνω κάτι το οποίο δεν πρόκειται να καταλάβεις ποτέ: δουλεύω και λύνω προβλήματα.

Η διαφορά μας ξέρεις ποια είναι;

Εσύ βγάζεις έρπη όταν αναγκάζεσαι να δουλέψεις

Εγώ βγάζω έρπη, κάθε φορά που μου χαλάς τη δουλειά.

PS. Η αλήθεια είναι, ότι αν μας αφήσουν να κάνουμε στοιχειωδώς τη δουλειά μας, αν μπορούμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι, πολλοί από μας, θα επιλέξουμε να μείνουμε εδώ.

Γιατί, μας καίει Αλέξη να δούμε την πατρίδα μας καλύτερη.

Με σχολείο (κι όχι σχολειό- το σχολειό σου και μια λίρα και του μπογιατζή ο κόπανος Αλέξη) και πανεπιστήμιο, καλύτερα από αυτά που μας ανάγκασες εσύ και οι όμοιοί σου (είστε πολλοί, είστε παντού και κάνατε ζημιά πριν γίνετε κυβέρνηση) να φάμε στη μάπα τόσα χρόνια.

http://mononews.gr/na-sou-po-kati-alexi-minima-tis-irinis-agapidaki-ston-tsipra-pou-sigklonizi/78197

Τι φταίει, όταν το παιδί φοβάται να πάει στο σχολείο

Τι φταίει, όταν το παιδί φοβάται να πάει στο σχολείο

Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλοί γονείς καθημερινά

Η σχολική φοβία ορίζεται ως ένας ανεξήγητος και παράλογος φόβος του παιδιού να πάει στο σχολείο. Μπορεί να εκδηλωθεί σε οποιαδήποτε ηλικία, κυρίως όμως συμβαίνει κατά την είσοδο στο σχολείο και σε περιόδους σχολικής αλλαγής.

Τα αίτια ποικίλλουν. Μπορεί οι σχολικές συνθήκες να είναι δύσκολες και να προκαλούν στρες (π.χ. ένας ιδιαίτερα απαιτητικός δάσκαλος), μπορεί το παιδί ή ο έφηβος να παρουσιάζει νοητική υστέρηση ή μαθησιακές δυσκολίες, που δημιουργούν αρνητικά αισθήματα απέναντι στο σχολείο, μπορεί να είναι αποτέλεσμα του άγχους αποχωρισμού του παιδιού από τους γονείς του ή να ακολουθεί κάποιο απρόσμενο ή τραυματικό γεγονός (π.χ. ασθένεια, θάνατος, μετακόμιση, αλλαγή σχολείου). Ειδικότερα στους εφήβους, μπορεί η αφορμή, για να εκδηλωθεί σχολική άρνηση, να δοθεί μετά από μια δικαιολογημένη απουσία (π.χ. λόγω ασθένειας), οπότε ο έφηβος χάνει μια σειρά μαθημάτων και στη συνέχεια έχει δυσκολίες παρακολούθησης. Πρόκειται συνήθως για εφήβους που είναι καλοί μαθητές και δεν θέλουν να χαλάσουν την εικόνα τους με μια κακή βαθμολογία.

Τα παιδιά που εκδηλώνουν σχολική φοβία ή σχολική άρνηση περιγράφονται ως υπερπροστατευμένα ή εξαρτημένα από τους γονείς τους. Ωστόσο, ειδικά στην εφηβεία, μπορεί η σχολική άρνηση να είναι ένα πρώιμο σύμπτωμα ψυχωτικής διαταραχής, ή να υποκρύπτει καταθλιπτική διαταραχή.

Η 1η περίοδος συμπίπτει με την έναρξη της σχολικής ζωής (Α’ Δημοτικού), η 2η αντιστοιχεί με την έναρξη των διεργασιών της προεφηβείας, περίπου στη μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο και η 3η προσδιορίζεται στη μέση φάση της εφηβείας (Α’ Λυκείου). Το παιδί λέει ότι φοβάται να πάει στο σχολείο, αλλά δεν ξέρει γιατί. Συχνότερα, δίνει λογικοφανείς εξηγήσεις, όπως σωματικά ενοχλήματα, την άσχημη συμπεριφορά ενός δασκάλου απέναντί του, ότι τα άλλα παιδιά το κοροϊδεύουν κ.λπ. Ξυπνά άσχημα το πρωί, με την ιδέα ότι θα πρέπει να πάει στο σχολείο, αρνείται να φάει πρωινό, γιατί νιώθει ναυτία και τάση για έμετο, είναι χλωμό και τρέμει. Αυτές οι σκηνές επηρεάζουν όλη την οικογένεια και οι γονείς εκδηλώνουν ανησυχία, θυμό, ασκούν πίεση αλλά στο τέλος υποχωρούν μπροστά στην πλήρη άρνηση του παιδιού να πάει στο σχολείο. Τα συμπτώματα επιδεινώνονται όταν πλησιάζει η ώρα του σχολείου και υποχωρούν τα σαββατοκύριακα και τις αργίες ή ακόμη και μετά τη συγκατάθεση του γονιού να μείνει το παιδί στο σπίτι. Ακόμα και αν καταφέρει να πάει στο σχολείο, φαίνεται αξιολύπητο, φοβισμένο και ζητά να γυρίσει στο σπίτι.

Οφείλουμε τα τονίσουμε ότι η σχολική φοβία και η σχολική άρνηση είναι σοβαρές και επείγουσες καταστάσεις, που χρειάζονται άμεση παρέμβαση. Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς, για να βοηθήσουν τα παιδιά τους:

• Να δείξουν υπομονή, κατανόηση και ενδιαφέρον για την κατάσταση του παιδιού και να προσπαθήσουν να καταλάβουν τα αίτια που το παιδί αρνείται να πάει στο σχολείο.

• Να βοηθήσουν και να ενθαρρύνουν το παιδί να ενταχθεί στην ομάδα της τάξης, με τη συμμετοχή και την υποστήριξη των εκπαιδευτικών.

• Να επιτρέψουν στο παιδί τη σταδιακή επιστροφή στο σχολείο (π.χ. να πηγαίνει για κάποιες ώρες, οι οποίες σταδιακά θα αυξάνονται).

Να απευθυνθούν σε ειδικούς ψυχικής υγείας, όταν βλέπουν η δυσκολία του παιδιού παρατείνεται. Μπορεί τόσο το παιδί όσο και οι γονείς να χρειάζονται κάποιας μορφής ψυχοθεραπεία ή ακόμα και φαρμακοθεραπεία, σε σοβαρές περιπτώσεις.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ

ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ

Από την προσωπική ιστοσελίδα φίλου, Κυβερνήτη αεροσκαφών

Τελειώνει ο Σεπτέμβριος και ξεκίνησε το Ελληνικό σχολείο στην Ντόχα. Είναι εκπληκτικό το πόσο αυξήθηκε ο αριθμός των μαθητών. Και είναι εκπληκτικό το πόσοι νέοι Έλληνες μετανάστες ήρθαν να δουλέψουν εδώ. Κυρίως επιστήμονες μηχανικοί, τεχνικοί αλλά και δεκάδες άλλες ειδικότητες, από πιλότους στην Qatar Airways μέχρι φυσιοθεραπευτές. Και συνέχεια καταφθάνουν νέοι…

Δεν χρειάζεται να γράψω εδώ τις σκέψεις μου για την αθλιότητα της Ελληνικής κοινωνίας και την απύθμενη αλητεία των ταγών της, που εξανάγκασε τα νέα ή ικανά μέλη της στον εξανδραποδισμό και τους γηραιότερους στον από πείνα θάνατο. Η κατάσταση επιδεινώνεται μέρα με την μέρα και βλέπω την τελική έκρηξη να έρχεται. Απλά, σαν “παλιός” πια στην δεύτερη μετανάστευση της ζωής μου (5 χρόνια ήδη στην Ντόχα), θέλω να συγχαρώ όσους άνοιξαν τα φτερά τους να ξεφύγουν από την εξαθλίωση για το θάρρος και την αποφασιστικότητά τους, να καλωσορίσω όσους από αυτούς έρχονται στο φιλόξενο Κατάρ και να τους πω ότι, πέρα από κάποιες δυσκολίες στην προσαρμογή, η ζωή θα τους ανταμείψει. Ο τολμών νικά, πάντοτε.

Με αυτές τις σκέψεις, αφιερώνω σε όλους εμάς, παλιούς και νέους μετανάστες που με τόσο πόνο αποχαιρετάμε κάθε χρόνο στο τέλος των σύντομων διακοπών την πανέμορφη Πατρίδα μας και τις οικογένειές μας, τους στίχους από ένα πανέμορφο Ελληνικό τραγούδι, όπως τους πρωτοτραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, πριν το απαγορεύσει η δικτατορία και το κάνει ευρέως γνωστό με άλλους στίχους η Βίκυ Μοσχολιού. Έτσι, για να θυμόμαστε το γιατί φεύγουμε. Γιατί, αν μείνουμε πίσω, όπως λένε οι υπέροχοι στίχοι του Άκη Πάνου, “…δεν θα έρχονται για εμάς τα καλοκαίρια, θα είναι η ζωή πολύ βαριά…”

Τον έρωτα φαρμάκωσ' η μιζέρια,
κομμάτιασε η φτώχεια την καρδιά
δεν ήρθανε για μας τα καλοκαίρια
και έγιν' η ζωή τόσο βαρειά.
Θα κλείσω τα μάτια θ’ απλώσω τα χέρια,
μακριά από τη φτώχεια, μακριά απ' τη μιζέρια,
θα πάρω τη στράτα κι εγώ, τη μεγάλη,
θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει.
Πού να βρεθεί ντροπή να με κρατήσει
στη λάσπη και στην ξύλινη σκεπή,
τη φτώχεια που μας έχει γονατίσει,
τη νιώθω μεγαλύτερη ντροπή.
Θα κλείσω τα μάτια θ’ απλώσω τα χέρια,
μακριά από τη φτώχεια, μακριά απ' τη μιζέρια,
θα πάρω τη στράτα κι εγώ, τη μεγάλη,
θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει.

Facebook/ Pavlos Papadimitropoulos

Το δημοψήφισμα για το σύνταγμα του 1968

Το δημοψήφισμα για το σύνταγμα του 1968

Σαν σήμερα στις 29 Σεπτεμβρίου του 1968 έγινε το περιβόητο πρώτο δημοψήφισμα της Απριλιανής χούντας για την ψήφιση του νέου Συντάγματος της χώρας..

Θυμάμαι τον πατέρα μου Αντ. Γραικιώτη που ήταν δικαστής και τον είχαν διορίσει δικαστικό αντιπρόσωπο σε ένα τμήμα των Αθηνών να μας περιγράφει τι συνέβηκε στο τμήμα του.

Η ψηφοφορία ξεκίνησε στο  τμήμα αυτό σύμφωνα με όλες τις τυπικές διαδικασίες κάτι που δεν πολυάρεσε στον εποπτεύοντα στρατιωτικό. Η κάλπη ανοίχτηκε και στην συνέχεια κλείστηκε κανονικά και η ψηφοφορία άρχισε.

Ο πατέρας μου αδέκαστος δικαστής, που δεν χαμπάριαζε από απειλές και φοβίες. ξεκίνησε την διαδικασία δίνοντας σε κάθε ψηφοφόρο όλα τα ψηφοδέλτια μαζί αντί να πηγαίνει ο πολίτης να τα παίρνει και να στοχοποιείται.

Κάποια στιγμή έγινε και μια προσπάθεια υποκλοπής φακέλου που όμως δεν είχε καμιά επιτυχία. Αφού λοιπόν διαπιστώθηκε ότι με την διαδικασία που ακολουθείτο δεν ήταν δυνατό να ελεγχθεί το αποτέλεσμα ξεκίνησαν οι χουντικοί παράγοντες άλλα τεχνάσματα. Του είπαν ότι θα μπορούσε να κάνει διακοπή για φαγητό που θα του έφερναν. Ο πατέρας μου το αρνήθηκε.

Μετά από λίγο μπαίνει στο τμήμα του ένας αστυνομικός και του ανακοινώνει ότι ειδοποιήθηκαν πως στο συγκεκριμένο εκλογικό τμήμα είχε τοποθετηθεί βόμβα και ότι θα έπρεπε να απομακρυνθεί για λόγους ασφαλείας από την αίθουσα προκειμένου συνεργείο να εξασφαλίσει το ότι δεν υπάρχει κίνδυνος και να συνεχιστεί η ψηφοφορία. Ο πατέρας μου τους απάντησε ότι το συνεργείο είναι ευπρόσδεκτο μόνο που δεν σκόπευε να απομακρυνθεί από την κάλπη.

Λίγο πριν την λήξη της ψηφοφορίας του είπαν ότι τον έβλεπαν κουρασμένο και προσφέρθηκαν να τον αντικαταστήσουν με αναπληρωτή κάτι που φυσικά ο πατέρας μου δεν το δέχτηκε.

Κάπως έτσι καρκινοβατώντας πήγαινε η ψηφοφορία μέχρι που τέλειωσε η διαδικασία, βγήκαν τα αποτελέσματα και ένα περίτρανο ΟΧΙ έκανε την εμφάνισή του. Ψάχνοντας ο πατέρας μου την επόμενη μέρα στον ΤΥΠΟ να δει δημοσιευμένο το αποτέλεσμα του τμήματος του δεν το βρήκε πουθενά.

κ.γ.

Το Δημοψήφισμα του 1968 υπήρξε το πρώτο από τα δημοψηφίσματα που διενέργησε η Χούντα των Συνταγματαρχών. Προκηρύχθηκε στις 2 Αυγούστου 1968 (ΦΕΚ Α΄ 170) και διεξήχθη την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους. Το εκλογικό σώμα κλήθηκε να εγκρίνει με «Ναι» ή «Όχι» σχέδιο συντάγματος το οποίο είχε νωρίτερα δημοσιοποιηθεί. Δικαίωμα ψήφου δεν είχαν οι πολιτικοί κρατούμενοι οι οποίοι είχαν συλληφθεί και εκτοπιστεί από τον Απρίλιο του 1967. Κυρίαρχη στη διαφημιστική εκστρατεία της χούντας ήταν η λέξη «ΝΑΙ», η οποία προωθήθηκε από όλα τα μέσα της εποχής, όπως αφίσες, έντυπο υλικό, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και εφημερίδες.

Τα αποτελέσματα:

 Το «Ναι» στο χουντικό δημοψήφισμα, το «Οχι» στην κηδεία Γ. Παπανδρέου

Το «Ναι» στο χουντικό δημοψήφισμα, το «Όχι» στην κηδεία Γ. Παπανδρέου

Γράφει ο Στέφανος Ρωμαίος

Άμεση δημοκρατία, που θα τη ζήλευαν και στην κατειλημμένη Σορβόννη... υποσχόταν η χούντα. Με συνεχείς ανακοινώσεις παρακινούσε τους πολίτες να εκφράσουν τη γνώμη τους για κάθε άρθρο του Συντάγματος με «επιστολικά δελτάρια» (όπως αυτό επάνω) που δημοσιεύονταν καθημερινά στις εφημερίδες. Ο Παττακός επαίρετο ότι είχαν σταλεί 5.000.000 «θετικές» απαντήσεις, ενώ 5.500.000 ψήφισαν στις κάλπες. 

Στη φωτογραφία  την ώρα που ψηφίζει ο Παττακός

Ο χουντικός γύψος προφυλάσσει την Ελλάδα του 1968 από τους εξεγερσιακούς ανέμους που φυσούν στην Ευρώπη, η δικτατορία όμως πρωτοπορεί παγκοσμίως (στην προπαγάνδα) συγκεντρώνοντας, υποτίθεται, τις γνώμες των πολιτών για το σύνταγμα που ετοίμασε. Το ανατρεπτικό «Εάν...» δεν έφθασε βέβαια ως την Ελλάδα- και η σφαγή του Μεξικού για τα καθ΄ ημάς δεν ήταν παρά ανταρσία αναρχοκομμουνιστών που συνετρίβη.

«Όλοι μαζί, εμπρός εις τον ωραίον αγώνα αναγεννήσεως της Ελλάδος, τον οποίον ήρχισεν η Επανάστασις της 21ης Απριλίου», αυτές είναι οι τελευταίες λέξεις του «διαγγέλματος» του Παπαδόπουλου, μετά το «δημοψήφισμα» για το χουντικό Σύνταγμα, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1968. Για να συμπληρώσει η «α.ε., ο αντιβασιλεύς», αντιστράτηγος Ζωιτάκης: «Ζήτω η αθάνατος Ελλάς»!..

Γιατί να μην πανηγυρίζουν; Οι Έλληνες δεν είχαν «αποθεραπευτεί» από την «αρρώστια της πολιτικής» και «γυψωμένοι» από τη χούντα «έβλεπαν» μόνο το ψηφοδέλτιο με το «Ναι» πριν πάνε στην κάλπη... Στο 92,2% το ποσοστό του «Ναι»! Επρόκειτο για δημοψήφισμα με στρατιωτικό νόμο και στρατευμένους επόπτες, υπό την εποπτεία αξιωματικών με στολή εκστρατείας. Τα ψηφοδέλτια με το «Όχι» είχαν τοποθετηθεί σε αρκετή απόσταση από τα αντίστοιχα του «Ναι», ώστε να μη «διαφεύγει την καταγραφή» όποιος τολμούσε να τα «πλησιάσει». Πάνω από ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι απείχαν, παρά τις εξοντωτικές ποινές που προβλέπονταν για την αποχή και οι οποίες εφαρμόστηκαν σε πολλούς.

 Γεώργιος Παπαδόπουλος

Η Κυριακή της 29ης Σεπτεμβρίου του 1968 θα μείνει στην Ιστορία ως μία από τις φαρσοκωμωδίες της χούντας, με τις οποίες επεχείρησε να πείσει τους Έλληνες και κυρίως τις εναντίον της ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις- και ήταν πάρα πολλές- ότι η δικτατορία θα ήταν «παρένθεση» και σύντομα θα αποκαθίστατο η Δημοκρατία με βάση το νέο «Σύνταγμα».

Στο πλαίσιο της άμβλυνσης των διεθνών αντιδράσεων και επίδειξης ομαλότητας, ο Παπαδόπουλος αμνήστευσε τους κινηματίες του Δεκεμβρίου του 1967 (βασιλικό πραξικόπημα) και όσους είχαν εμπλακεί στην υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ». Για τους ίδιους λόγους αφέθηκε ελεύθερος ο Ανδρέας Παπανδρέου , στον οποίο χορηγήθηκε και διαβατήριο και αναχώρησε για το εξωτερικό.

Έβαλαν και οι Αμερικανοί το «δακτυλάκι» τους: η ψήφιση «δημοκρατικού Συντάγματος» θα δικαιολογούσε και θα εκάλυπτε την απροσχημάτιστη υποστήριξη στη χούντα. Αρχές Δεκεμβρίου του 1967, ο αμερικανός πρεσβευτής Φίλιπς Τάλμποτ κάλεσε στην πρεσβεία τον Χ. Μητρέλια, ο οποίος ήταν πρόεδρος της Επιτροπής για τη σύνταξη του Συντάγματος. Του ζήτησε να τελειώνει ως τις 13 Δεκεμβρίου, οπότε θα άρχιζαν οι συνεδριάσεις του ΝΑΤΟ και η αναγγελία περάτωσης της σύνταξης μέχρι τότε θα ήταν «εθνικώς ανεκτίμητη».

Ο Μητρέλιας, όπως και άλλοι, πίστευε, αφελώς, ότι με την ψήφιση του Συντάγματος οι χουντικοί θα μεταβίβαζαν την εξουσία στους πολιτικούς. Όταν κλήθηκε και από τη βασιλομήτορα Φρειδερίκη να την ενημερώσει, υποστήριξε ότι τη διακυβέρνηση της χώρας έπρεπε να αναλάβει πολιτικός και πρόσθεσε ότι δύο μόνο βλέπει ικανούς για αυτό τον ρόλο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Σπύρο Μαρκεζίνη . Η συνέχεια από αφήγηση του ίδιου του Μητρέλια, όπως την παραθέτει ο Σπ.Μαρκεζίνης (Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία).

Η βασιλομήτωρ Φρειδερίκη

 

«...Ο πρώτος όμως εξ αυτών επιστρέφων θα ήτο δυνατόν να προκαλέσει αντιδράσεις μιας μερίδος της Αριστεράς. Κατέληξα λοιπόν ότι δεν μένει άλλος παρά ο Μαρκεζίνης.“Ναι, μου απάντησε, αλλά ο Μαρκεζίνης έχει πολλές ιδέες”.“Και αυτό είναι κακό;”, αντέταξα... “Προτιμάτε ανθρώπους να σύρονται, αντί αυτοί να κατευθύνουν;”. “Είδατε όμως τι μας έκανε ο Μαρκεζίνης, τον Τσιριμώκο αυτός μας τον έριξε”.“Ναι, απάντησα, αλλά σκεφθήκατε ότι επροτείνατε ως Πρωθυπουργόν πρόσωπον με μακράν παράδοσιν συνεργασίας με την άκραν Αριστεράν;” Η βασιλομήτωρ απάντησε: “Ξεύρετε όμως ότι μόνον έτσι μπορούσαμε να κτυπήσωμεν τον Γ.Παπανδρέου, πάσσαλος, πασσάλω...”. «Τότε ποίον πολιτικόν βλέπετε Σείς;”».

Ιδού η απάντηση της σατανικής βασιλομήτορος:

«Τι τα θέλετε... Εγώ θα ήθελα να πάρω τους πολιτικούς και να τους βάλω σε μια μαούνα και να τους ρίξω εις το Φάληρο»!

Η «επιθυμία» του αμερικανού πρεσβευτή να ολοκληρωθεί η σύνταξη του Συντάγματος στις 13 Δεκεμβρίου του 1967 δεν πραγματοποιήθηκε: την ημέρα εκείνη (συμπτωματικά;) ξέσπασε το περίφημο «βασιλικό πραξικόπημα» και η χούντα κυνηγούσε τον Κωνσταντίνο «από χωρίο εις χωρίον». Ο νεαρός βασιλιάς, που θα «πληρώσει» την ανατροπή του Παπανδρέου και τα Ιουλιανά, θα διαφύγει στο εξωτερικό και θα χάσει για πάντα τον θρόνο του.

Έτσι, η ψήφιση του «Συντάγματος» θα μετατεθεί για τον επόμενο χρόνο. Το τελικό κείμενο διαμορφώθηκε από τους χουντικούς, οι οποίοι πέρασαν τη δική τους «φιλοσοφία περί Δημοκρατίας». Τρία σημεία είναι χαρακτηριστικά:

* Ο Στρατός καθορίζεται ως τέταρτη, ανεξάρτητη εξουσία, που δεν ελέγχεται από την εκλεγμένη κυβέρνηση.

* Ιδρύεται Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο θα αποφασίζει αμετάκλητα ποιοι πολίτες ή κόμματα μπορούν να μετάσχουν στις εκλογές, με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, και θα μπορεί να αποφασίζει τη διάλυση κομμάτων και να κηρύσσει έκπτωτους τους βουλευτές. Τα μέλη του θα διορίζονται από τη χούντα εφ΄ όρου ζωής.

* Ιδρύεται το Συμβούλιο του Έθνους, στο οποίο θα μετέχουν, υπό την προεδρία του βασιλιά, ο πρωθυπουργός, ο πρόεδρος της Βουλής, οι αρχηγοί των δύο ισχυροτέρων κομμάτων, εφόσον κάποιος δεν είναι πρωθυπουργός, ο πρόεδρος του Συνταγματικού Δικαστηρίου και ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων!

Για «τα μάτια του έξωθεν κόσμου» η χούντα επιχείρησε να εμφανίσει «ανοικτή και δημοκρατική» τη συζήτηση παρακινώντας, με συνεχείς ανακοινώσεις, τους πολίτες να εκφράσουν τη γνώμη τους για κάθε άρθρο του Συντάγματος με «επιστολικά δελτάρια», που δημοσιεύονταν καθημερινά στις εφημερίδες: είχαν το κείμενο του άρθρου και μερικές γραμμές κενές από κάτω για να γράφει ο καθένας τη γνώμη του και να τα ταχυδρομεί. Άμεση δημοκρατία που θα τη ζήλευαν και στην κατειλημμένη Σορβόννη... Ο Παττακός επαίρετο ότι είχαν σταλεί 5.000.000 «θετικές» απαντήσεις- 5.500.000 ψήφισαν στις κάλπες!

 Βαν ντερ Στουλ

Ποια ήταν η πραγματικότητα; Ποια η αλήθεια; Έχει καταχωριστεί στα πρακτικά του Συμβουλίου της Ευρώπης. Είναι η έκθεση καταπέλτης του Βαν ντερ Στουλ (Ιανουάριος 1969). Μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

* Ο δόκτωρ Μίλερ (αντιπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου), ο οποίος προσκλήθηκε να παρακολουθήσει το δημοψήφισμα έκανε το εξής σχόλιο: «Ο λαός υπέστη εκβιασμούς για να ψηφίσει το “Ναι”... Αλλά πιστεύω ότι το κακό είχε γίνει από πριν και οφείλεται στο γεγονός ότι δεν επιτράπηκε οργανωμένη αντιπολίτευση στο δημοψήφισμα».

* Δεν έγινε επιτρεπτή η δημοσίευση δυσμενών σχολίων για το σχέδιο Συντάγματος. Καταβλήθηκε κάθε δυνατή προσπάθεια για την απομόνωση των πολιτικών αρχηγών από τον λαό. Μερικοί από αυτούς ήταν φυλακισμένοι, εκτοπισμένοι ή σε κατ΄ οίκον περιορισμό. (Οι Γ. Παπανδρέου και Π.Κανελλόπουλος αφέθησαν ελεύθεροι πέντε ημέρες πριν από το δημοψήφισμα με την απειλή του Παπαδόπουλου ότι «εάν συνεχίσουν τας εσφαλμένας τους ενεργείας» θα προβεί «εις τον εκ νέου περιορισμόν τους»!).

* Σε ορισμένες περιπτώσεις η προσπάθεια δημοσίευσης δυσμενών σχολίων τιμωρήθηκε με εκτόπιση. Η κατάπνιξη κάθε αντίθεσης έφτασε σε τέτοιο σημείο, που μια Αμερικανίδα περιηγήτρια καταδιώχθηκε ως την αμερικανική πρεσβεία επειδή στο αυτοκίνητό της είχε αναγράψει τη λέξη «Όχι». Φαίνεται πως το «Όχι» αυτό υπήρξε το μοναδικό που έκανε την εμφάνισή του στην Αθήνα.

Το μεγάλο «Όχι» θα βροντοφωνήσει ο Λαός μετά ένα μήνα και τέσσερις μέρες, στις 3 Νοεμβρίου του 1968, στην κηδεία του «Γέρου της Δημοκρατίας». Με το ιστορικό αυτό γεγονός κλείνει και η έκθεση του Βαν ντερ Στουλ:

Η κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου

Στις 3 Νοεμβρίου του 1968,στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου, η οποία έδωσε αφορμή για την πρώτη μαζική λαϊκή διαδήλωση κατά της δικτατορίας, το σύνθημα που κυριάρχησε ήταν «Όχι»· μια αργοπορημένη διαμαρτυρία κατά του δημοψηφίσματος. Αδιαφορώντας για τον στρατιωτικό νόμο, ένα τεράστιο πλήθος Ελλήνων ανέκραζε: «Πού είναι το ΟΧΙ μας;», «Μπερδέψατε τα Νούμερα», «Θέλουμε Ελευθερία», «Κάτω η Τυραννία», «Είσαι ο Πρωθυπουργός».

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=235986