Γιώργος Καπόπουλος : Ακυβέρνητη πολιτεία η ΕΕ

Ακυβέρνητη πολιτεία η ΕΕ

Tο ένα σοκ διαδέχεται το άλλο στην ΕΕ και την αναδεικνύει συνολικά ως ακυβέρνητη πολιτεία που νομιμοποιεί ερωτηματικά όχι πλέον για την ικανότητα προσαρμογής της αλλά και για την ίδια την επιβίωσή της και μάλιστα σε ορίζοντα διετίας, όπως γράφει αρθρογράφος των «Financial Times» στις 22.12. Το Προσφυγικό, αντί να προκαλέσει συσπείρωση και να διαμορφώσει μια συνολική αλληλεγγύη, όπως επεχείρησε αρχικά το Βερολίνο, απειλεί με θρυμματισμό και ακύρωση τη Συμφωνία Σένγκεν.

Η αποδοκιμασία της δημοσιονομικής λιτότητας σε όλες τις εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις αλλά και ο κίνδυνος εγκλωβισμού της Ευρωζώνης σε σπιράλ αποπληθωρισμού, παρά την ποσοτική επέκταση της ΕΚΤ και την αναγγελία της παράτασής της και της διεύρυνσής της από τον Ντράγκι, δεν φαίνεται να επηρεάζει τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής του Βερολίνου, που δεν είναι άλλος από την αποφυγή αμοιβαιοποίησης του κινδύνου. Τελευταίο δείγμα γραφής τής παραπάνω προσέγγισης το σθεναρό «όχι» της Γερμανίας στο σχέδιο για κοινή εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων στην Ευρωζώνη, στο οποίο είχαν συμφωνήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και μια πλειοψηφία κρατών-μελών.

Η ανυπαρξία της Ευρώπης φάνηκε αυτές τις μέρες και στη διένεξη για την ενεργειακή σχέση της ΕΕ με τη Ρωσία και στην παράταση των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στη Μόσχα για την Ουκρανία. Είναι γνωστό ότι η Γερμανία και η Γαλλία θέλουν να απεγκλωβιστούν από το αδιέξοδο στο οποίο τις έσπρωξε η παρέμβαση των ΗΠΑ στην Ουκρανία πριν από δύο χρόνια. Ομως το Βερολίνο με την ανοχή του Παρισιού αντί να συσπειρώσει μια υπάρχουσα πλειοψηφία χωρών-μελών που δεν θέλει παγίωση μιας νέας ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης, προτίμησε να συνάψει σε διμερές επίπεδο συμφωνία με τη Μόσχα για την κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού φυσικού αερίου Northstream 2 στη Βαλτική, την ώρα που η Ιταλία, η Ελλάδα και οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης εκβιάζονται να μην ξανανοίξουν το θέμα της κατασκευής του Southstream!

Πριν από λίγα χρόνια ο εγκλωβισμός της Βρετανίας στο δημοψήφισμα από τον Κάμερον θα ήταν ακόμη μια αδυναμία του Λονδίνου να συντονιστεί με τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Σήμερα, ενώ ο ένοικος της Ντάουνινγκ Στριτ αναζητεί αγωνιωδώς στις διαβουλεύσεις του με τις Βρυξέλλες τη φόρμουλα που θα του επιτρέψει να ταχθεί υπέρ της παραμονής της χώρας του στην ΕΕ και να κερδίσει το δημοψήφισμα, υπάρχει η βαριά σκιά της δέσμευσης της Λεπέν στη Γαλλία για δημοψήφισμα με το ίδιο ερώτημα, σε περίπτωση εκλογής της στην προεδρία το 2017. Ουδείς σήμερα μπορεί με βεβαιότητα να αποκλείσει την αλληλοτροφοδότηση του γαλλικού και του βρετανικού ευρωσκεπτικισμού σε μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων.

Η έξοδος από την Ευρωζώνη ως σύνθημα συσπείρωσης έχει φανεί και στην Ιταλία, όπου διαμορφώνεται ένα ετερόκλητο μέτωπο από τη Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι, τη Λέγκα του Βορρά του Σαλβίνι και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο με την υποστήριξη μιας ισχυρής μειοψηφικής μερίδας της Confindustria, του ιταλικού ΣΕΒ δηλαδή.

Η Φινλανδία συμπυκνώνει από μόνη της τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: αλαζονική και αδιάλλακτη προς τον Νότο ως νεόπλουτος του Βορρά μέχρι πριν από δύο χρόνια, και βυθισμένη σήμερα σε μια ύφεση χωρίς ορατή προοπτική εξόδου, βλέπει την υποστήριξη της παραμονής της στην Ευρωζώνη να καταρρέει δημοσκοπικά στο ποσοστό του 54%.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64307731

Τάκης Κατσιμάρδος : Μια λέξη για τη χρονιά

Μια λέξη για τη χρονιά που πέρασε

 

Η τρομοκρατία, μάλλον, είναι ο όρος που χαρακτηρίζει το 2015. Τουλάχιστον αυτό προκύπτει από τους κάθε είδους ετήσιους απολογισμούς. Λέξη της χρονιάς επομένως, μαζί με άλλες συναφείς και τα συμπαρομαρτούντα. Από τους τζιχαντιστές έως το ISIS και τα επακόλουθα. Πέραν του κλασικού περιεχόμενου της, προβάλλει επιπλέον σαν η πιο κατάλληλη και μεταφορικώς. Μπορεί η χώρα μας να μη βίωσε άμεσα τη βαρβαρότητα τρομοκρατών. Hταν θύμα, όμως, μιας πρωτοφανούς τρομοκρατίας με τη διασταλτική σημασία της. Προτεσταντικού τύπου, για να μείνουμε στον χώρο της θρησκειολογίας.

Για να μην ξεχνάμε, λοιπόν, η χρονιά άρχισε με την τρομοκρατία της δραχμής εν όψει της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Με τα φοβερά και τρομερά προαναγγελθέντα τότε. Μετά την επικράτησή του στις κάλπες, συνεχίστηκε με το μαρτύριο της σταγόνας, σε συνδυασμό με όλα τα προηγούμενα. Κορυφώθηκε με τη γερμανική επιχείρηση Grexit και σφραγίστηκε με το θερινό «πραξικόπημα», που οδήγησε στην εκβιαστική επιβολή της τρέχουσας συμφωνίας. Ανεξαρτήτως από τη στάση, τα λάθη και τις αδυναμίες της κυβέρνησης, η βιομηχανία της τρομοκρατίας εισήλθε σε νέο στάδιο μετά το ιουλιανό δημοψήφισμα και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Προϊόντα της, άλλωστε, διακινούνται ακόμη, ενώ αναμένονται κι άλλα στις «αγορές».

Πέραν της ευρωπαϊκής τρομοκρατίας, μέρες δόξας γνώρισε και η εγχώρια. Δεν έχει νόημα ν΄ ανατρέξει κάποιος σε δηλώσεις, θέσεις και πρακτικές των αλλεπάλληλων καταστροφών, που υποτίθεται απειλούσαν την Ελλάδα, και προμηνούσε μια νέα κυβέρνηση χωρίς Σαμαρά και Βενιζέλο. Αυτά τα ελάχιστα αναφέρονται επειδή είναι σημαντικό για να κατανοήσουμε το στίγμα της χρονιάς που φεύγει, να θυμηθούμε όσα λέγονταν και γράφονταν, καθώς τελείωνε το 2014 και άρχιζε το 2015.

Σ' ένα ευρύτερο επίπεδο να θυμηθούμε ότι αρκετοί παραλλήλιζαν το έτος με το 1915. Oταν απλωνόταν ο πιο μεγάλος πόλεμος που είχε γνωρίσει ως τότε η ανθρωπότητα. Aλλοι πρόβλεπαν άλλες «αποκαλύψεις». Διαψεύστηκαν οι μεγάλες «προφητείες».

Oπως διαψεύστηκαν και οι ημεδαποί μικρο-προφήτες. Oσοι προεξοφλούσαν, τότε και στη διάρκεια της χρονιάς, ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ισοδυναμεί με την «Ελλάδα στα βράχια». Χρεοκοπημένη, εξαθλιωμένη και χωρίς ευρώ.

Αυτό που συνέβη απλώς είναι ότι έκλεισε οριστικά, πλέον, ο τεσσαρακονταετής κύκλος της Μεταπολίτευσης, με την ανάδειξη νέων πρωταγωνιστών και δυνάμεων. Βεβαίως, το πρόσημο της νέας χρονιάς, πέραν επιθυμιών, ευχών ή και ιδεοληψιών βρίσκεται υπό διαμόρφωση και εξαρτάται από ελληνικούς και ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.

Το ανησυχητικό είναι ότι το ριζωμένο παλιό σύστημα μοιάζει να κινείται και να λειτουργεί ακόμη στον αστερισμό ενός αντιπολιτευτικού τζιχαντισμού. Σε μια εικονική πραγματικότητα...

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=64307734

Θεοφάνης Γραικιώτης : Όλα για μια …. καναδέζα

Όλα για μια …. καναδέζα

Γράφει ο Θεοφάνης Γραικιώτης

Φώτα
Πολλά φώτα
Αριστερά και δεξιά του δρόμου.
Και κόσμος που περπατούσε,
που χάζευε,
που χαμογελούσε
που κρατούσε κουτιά με δώρα
που κρατούσε μπαλόνια,
Αυτά τα μεγάλα μπαλόνια
Τα πρωτοχρονιάτικα
Αυτά που γράφανε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Και οι πάγκοι
Ω αυτοί οι πάγκοι
Δένανε με το πρωτοχρονιάτικο τοπίο.
Τρέλαιναν τον κάθε μπόμπιρα
Εδώ το κουρδιστό γατάκι
στριφογυρίζει να πιάσει την μπάλλα.
Εδώ το αρκουδάκι να παίζει μουσική
Εδώ το τραινάκι
Στην ίδια πορεία πάνω στις ράγες
Εκεί στριφογύριζε
Εκεί στριφογύριζαν και τα μάτια των μπόμπιρων
Τι κι αν έκανε κρύο
Τι κι αν σταγόνες βροχής σε συντρόφευαν
Για σένα ήταν ανύπαρκτα
Υπαρκτός μόνο ο μικρός παράδεισος του πάγκου
Υπαρκτός μόνο ο μικρόκοσμος των παιγνιδιών…

Κολλημένος εκεί
Που να ξεκολλήσεις
Και ας σε τράβαγε η μητέρα απ το μανίκι
Ξεκολλάς εσύ;;; Δεν ξεκολλάς
-Πάμε παιδί μου;;;;;
Η φωνή της
Γλυκιά. Ικετευτική
-Μια στιγμή
Η απάντησή σου
Κρατούσες αντίσταση με τα πόδια
Αλλά και το χέρι σου έσπρωχνε το χέρι της
-Πάμε παιδί μου και κάνει κρύο.
Το τελευταίο που σε ενδιέφερε
Το βλέμμα σου, είχε τη λάμψη της πρωτοχρονιάς
Γιόρταζες ολόκληρος

-Μια στιγμή Μια στιγμή
Ω αυτή η στιγμή που με το βλέμμα σου
όλα τα παιγνίδια τα αγκάλιαζες
Υπέρτατη ευτυχία πρωτοχρονιάτικη
-ΑΥΤΟ
Ήταν η επιλογή σου
Ήξερες. Χατίρι δεν θα σου χάλαγε η μητέρα
-ΑΥΤΟ μητέρα.
Ήταν ένα αυτοκινητάκι
Όχι κούρσα. Όχι φορτηγό
Ένα αυτοκινητάκι τζιπ, αλλά όχι τζιπ ακριβώς.
Η επιλογή μου,
Η μητέρα τα' αγόρασε.
Το πάρκαρα στην αγκαλιά μου
την όμορφη εκείνη πρωτοχρονιά
Και το βράδυ μαζί κοιμηθήκαμε
Εγώ και το τζίπ, που δεν ήταν τζιπ
αλλά κάτι σαν τζιπ

Χρόνια αργότερα στην στρατιωτική μου θητεία
έμαθα ότι ήταν αυτοκίνητο στρατιωτικό τριών τετάρτων όπως το λέγαμε στο στρατό ή αλλιώς ΚΑΝΑΔΕΖΑ
Μπόμπιρας λοιπόν κατόρθωσα το ακατόρθωτο
Όχι μόνο να μπάσω στο παιδικό μου δωμάτιο μια Καναδέζα
αλλά και το κυριότερο να κοιμηθώ μαζί της
Για το παιδικό μου αυτό ολίσθημα
η μητέρα δεν έφερε ......καμιά αντίρρηση........

facebook/Theofanis Graikiotis

Καλή Πρωτοχρονιά

Νίκου Αμμανίτη : Μια φορά και έναν καιρό...

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ & ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

μέσα στον χρόνο

Μια φορά και έναν καιρό...

Tου Νίκου Αμμανίτη

Φτάσανε πάλι τα Χριστούγεννα και μπουμπουλωμένος μπροστά στη θερμάστρα αλογόνου, αφήνω τη θύμησή μου να περιπλανηθεί σε κάποια άλλα ευτυχισμένα χρόνια, τότε που ήμουνα «κάποιος» και δεν καταλάβαινα τι πά' να πει η λέξη «μοναξιά».

Με την παλάμη σκουπίζω τα νοτισμένα μάτια μου, καθώς θυμάμαι τέτοιες μέρες που ο ταχυδρόμος έφερνε ένα μάτσο καλόγουστες κάρτες με χιονισμένα τοπία και με τις κλασικές ευχές «Merry Christmas and happy new year». Τις τοποθετούσαμε πάνω στον μπουφέ, πλάι στις πιατέλες με τα καλούδια, και στις ανθοστήλες με τα κρυστάλλινα βάζα επάνω τους, τα γεμάτα κλαδιά έλατου και κατακόκκινα αλεξανδρινά, μέσα σε έναν καταρράκτη χρυσές γιρλάντες.

Ούτε κάρτες ούτε ευχές υπάρχουνε φέτος να απαλύνουν την κατάθλιψη των γηρατειών. Μόνο λογαριασμούς άφησε ο ταχυδρόμος, όπου οι φάκελοι με τις μωβ σφραγίδες ζητούσαν τη μάνα και τον πατέρα μου. Ποσά που ήταν ίδια βαμπίρ, που διψούσαν για ανθρώπινο αίμα.

Έχοντας ρίξει μαύρο στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, που η θύμησή του πληγώνει, η σκέψη μου περιπλανήθηκε σε παλιές εποχές, στα χρόνια των γονιών μου. Θυμάμαι πόσο απλή ήταν τότε η ζωή και πόσο απλοί ήσαν οι άνθρωποι. Φτώχεια υπήρχε πάντοτε, αλλά την είχαμε συνηθίσει και την υφιστάμεθα αγόγγυστα προσδοκώντας το καλύτερο. Και τις μεγάλες γιορτές -Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο- τις γιορτάζαμε κατανυκτικά, σύμφωνα με τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα του και τόπου μας. Οι παππούδες μας περνούσαν τα εορταστικά «προεόρτια» με νηστεία και προσευχή, κατσαδιάζοντας τους νεότερους, τους αμαρτωλούς, που «δεν σέβονται πια τίποτα».

Αλλά συγκρίνοντας τη ζωή εκείνη με τη σημερινή, νιώθουμε πως έχουμε εξευρωπαϊστεί και εκμοντερνιστεί υπερμέτρως. Αντιγράψαμε από τους ξένους και κυρίως από τους Αμερικανούς τα δικά τους εορταστικά έθιμα. Όμορφο είναι βέβαια που στολίζουμε τα πάντα. Σπίτια, δρόμους, δένδρα, μαγαζιά, και ό,τι βρίσκεται μπροστά μας, με ένα πλήθος μικροσκοπικά λαμπιόνια, που δημιουργούν μια φαντασμαγορική, μια ονειρική ατμόσφαιρα. Φέραμε σπίτι μας το χριστουγεννιάτικο δέντρο, του φορτώσαμε γυαλιστερά στολίδια και εκατοντάδες φωτάκια ψείρες, που αναβοσβήνουν μεταφέροντάς μας στον κόσμο των παραμυθιών. Παρ' όλα ταύτα, στη μνήμη παρέμεινε ζωντανή η καθημερινότητα των χρόνων των γονιών μας και ας μην υπήρχε τότε παρόμοια γκλαμουριά. Τότε οι γυναίκες επαγγέλονταν τα οικιακά και ανασκουμπώνονταν να ετοιμάσουνε το σπίτι για τα Χριστούγεννα.

Πολυμελείς ήσαν τότε οι οικογένειες και κάθε σπιτικό είχε μπόλικες γυναίκες να… φάνε κι οι κότες. Συγκατοικούσαν νύφες, πεθερές και ανύπανδρες θείες, που είχαν πιάσει θέση στο «ράφι». Μηχανικά μέσα, όπως ηλεκτρικές σκούπες, κουζίνες, πλυντήρια, ψυγεία και άλλα ηλεκτρικά σκεύη δεν υπήρχαν, ή υπήρχαν μοναχά σε σπίτια παραλήδων. Έτσι όλες οι δουλειές περνούσαν από τα γυναικεία χέρια.

Τα Χριστούγεννα, που ήταν θρησκευτική και οικογενειακή εορτή, τα σπίτια ήσαν ανοιχτά και θα πλάκωνε ολόκληρο το σόι για τραπέζωμα. Έπρεπε να κρεμαστούν οι βαριές βελούδινες κουρτίνες, να γυαλιστούνε με «Μπράσο» τα ασημικά, για να λαμποκοπάνε μέσα στο σκρίνιο, όπως και τα χάλκινα, οι κατσαρόλες και τα ταψιά, που παρατεταγμένα στα ράφια της κουζίνας μόλις τα έφεραν απ' τον γανωματή που τα επικασσιτέρωσε και είναι έτοιμα για το μαγείρεμα του πατροπαράδοτου γουρουνιού ή της γεμιστής γαλοπούλας στο κλασικό «μασίνι» με τα ξυλοκάρβουνα. Έπρεπε επίσης να αγοράσουν νέφτι και παρκετίνη «Lambo» για να γυαλίσουν το παρκέ του σαλονιού και μετά να πετσοκόψουν μια μάλλινη τριμμένη φανέλα του παππού ώστε να φτιάξουν πατάκια για να μην αφήνουν πατημασιές στο φρεσκαρισμένο πάτωμα… Να μεριμνήσουν για ανθρακίτη για τη σόμπα τη «σαλαμάνδρα» που θα ανάψουν και να κρεμάσουνε στους τοίχους του σαλονιού τα «σιζαντεδάκια» -τα μικρά εκείνα ανατολίτικα χαλάκια- που θα μονώσουνε από το κρύο τα παγωμένα τα ντουβάρια. Πηγαινοερχότανε στον φούρνο η Μυρσίνη, το δουλικό, κουβαλώντας τις μεγάλες μαύρες λαμαρίνες του φούρναρη με τα ψημένα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες, που θα σχημάτιζαν ολόκληρα βουνά μέσα στις πορσελάνινες πιατέλες. Έπρεπε να είναι όλα μπόλικα επειδή θα στείλουν σε γείτονες και φίλους που έχουν πένθος και ούτε γιορτάζουν ούτε γλυκά θα φτιάξουνε φέτος.

Μοσχομύριζαν τα σπίτια από το βούτυρο των κουραμπιέδων και από το μέλι και την κανέλα των μελομακάρονων. Και από τα ανθοδοχεία οι ντάλιες και τα χρυσάνθεμα συνεισέφεραν τη δική τους ξεχωριστή ευωδιά. Δώρα δεν ανταλλάσανε μεταξύ τους οι άνθρωποι τα Χριστούγεννα. Τα δώρα, οι λεγόμενοι μποναμάδες, χαρίζονταν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ίσως η μίμηση ενός φράγκικου εθίμου, ίσως η βιασύνη των εμπόρων να γεμίσει νωρίτερα ο μπεζαχτάς, ίσως ακόμα η επιθυμία μερικών να δειχτούνε «βέροι Ευρωπαίοι» αφαίρεσαν το προνόμιο του ταπεινού μας Άη Βασίλη, να κατεβεί από τις καμινάδες για να μοιράσει μποναμάδες και να σκορπίσει τη χαρά. Προτίμησαν τα δώρα του Pere Noel με την κατακόκκινη φάτσα από τα σναπς που μπεκρουλιάζει. Μαρτυρία έχουμε από την καλή μας την Αρλέτα, που με την κιθάρα της μας εξομολογήθηκε τραγουδιστά: «Προχτές αργά στο μπαρ το ναυάγιο / βρέθηκα να τα πίνω μ' έναν άγιο…».

Και ο άγιος αυτός που τα κουτσόπινε δεν μπορεί παρά να ήταν ο Pere Noel, που μας κουβαλήθηκε από τον απώτατο Βορρά με το έλκηθρο και τους… τάρανδους!

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"

Πώς στήθηκε η κυβέρνηση Μητσοτάκη - Φλωράκη το «βρώμικο '89»!

Πώς στήθηκε η κυβέρνηση Μητσοτάκη - Φλωράκη το «βρώμικο '89»!

Προξενητές ήταν ο Κων. Λούλης και ο Θεόδωρος Αναγνωστόπουλος

Τίποτε δεν μένει μυστικό. Έρχεται κάποια στιγμή που κάποιοι από τους πρωταγωνιστές ανοίγουν το στόμα τους, και καλά κάνουν, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για πολιτικές ίντριγκες και κολεγιές που για τον απλό πολίτη θεωρούνται αδιανόητες. Όπως εκείνη η παρά φύσιν συγκυβέρνηση της Δεξιάς με τους... κομμουνιστές το 1989, που έχει μείνει στην Ιστορία ως το «βρώμικο '89». Μητσοτάκης - Φλωράκης εις κοίτη μίαν... Και από τότε το ΚΚΕ δεν είδε άσπρη μέρα...

Αποκαλυπτικός για το παρασκήνιο εκείνης της συμφωνίας, που τους άφησε όλους άναυδους, ακόμη και τους οπαδούς της ΝΔ και του ΚΚΕ, είναι ο Κωνσταντίνος Λούλης, της γνωστής οικογένειας αλευροβιομηχάνων. Μέσα από το βιβλίο του με τίτλο «Η επιβίωση της Ελλάδας - Μέσα από διαδοχικά θαύματα» έρχεται για πρώτη φορά στο φως το 1989, το πώς στήθηκε η παρά φύσιν κυβέρνηση ΝΔ - ΚΚΕ και ποιου ιδέα ήταν. Και δεν... έφταιγαν τα ντολμαδάκια της Μαρίκας που έφαγαν ο Φλωράκης και ο Κύρκος, τους οποίους είχε καλέσει ο Μητσοτάκης στο σπίτι του στη Γλυφάδα, όπως γράφτηκε. Το τραπέζι ήταν για να πανηγυρίσουν τη συμφωνία.

Ο κ. Λούλης γράφει συγκεκριμένα:

«Πιστεύω ότι, στα μέτρα των δυνατοτήτων μου, έχω επιτελέσει το καθήκον μου απέναντι στην πατρίδα, με τη θητεία μου στη διοίκηση του Αγίου Όρους, αλλά κυρίως με τη συμβολή μου το 1990 στη δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Οι λίγες ώρες που μεσολάβησαν από την πρότασή μου, την υιοθέτησή της από τον αρχηγό της ΝΔ, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, την ολονύχτια συζήτηση που είχαμε και τις διαπραγματεύσεις στο γραφείο του Χαρίλαου Φλωράκη στον Περισσό, μαζί με τον Θεόδωρο Αναγνωστόπουλο και κανέναν άλλο, μέχρι την τελική συμφωνία παραμένουν ανεξίτηλες στις αναμνήσεις μου.

Η συμμετοχή μου στο γεφύρωμα ενός 50χρονου εθνικά τραγικού χάσματος μου έδωσε την αίσθηση της ωριμότητας στη ζωή μου, την ικανοποίηση της προσφοράς στην πατρίδα μου και την πεποίθηση πως δραπέτευσα από τα πλαίσια του κομματικού διχασμού, διατηρώντας πάντα αμετάβλητα τα προσωπικά μου ''πιστεύω''.

Την επόμενη ημέρα της ορκωμοσίας της κυβέρνησης συνεργασίας αισθάνθηκα την ανάγκη να βρεθώ στις πλαγιές του Γράμμου, για να τιμήσω, μαζί με έναν ιερέα, τη μνήμη των νεκρών του Εμφυλίου.

Εκείνες τις ώρες βίωσα μια συναισθηματική φόρτιση από τις μεγαλύτερες της ζωής μου.

Από τότε νιώθω τη συνείδησή μου απαλλαγμένη από διχόνοιες του παρελθόντος, που σκίαζαν και επηρέαζαν τις εκτιμήσεις μου».

Να σημειώσουμε ότι ο κ. Κων. Λούλης τη διετία 1989 - 1991 (κυβέρνηση ΝΔ - ΚΚΕ) διετέλεσε διοικητής του Αγίου Όρους, το 1990 έγινε εκδότης, αγοράζοντας την αρχαιότερη ημερήσια εφημερίδα της επαρχίας, τη «Θεσσαλία», και το 1992 - 1994 ήταν μέλος του ΔΣ της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Να σημειώσουμε ότι, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, πρωτοστάτησε στην υπεράσπιση του ηγουμένου Εφραίμ. 

paron.gr

Τα μέτρα που  επιβλήθηκαν για την οικονομική "τιμωρια" των Ρωσων διελυσαν τελικά την οικονομία των Φινλανδων. Έτσι οι Φιλανδοι αποφάσισαν να επιβαλλουν στους εαυτούς τους ....Μνημόνιο! Προσέξτε όμως...Μνημόνιο μεν...αλλά κανενας Φιλανδος με εισοδημα κατω απο 800 ευρώ τον μήνα και με επιδοτηση του Κρατους ! Η ΕΕ των πολλαπλών ταχυτήτων αποτελει πλέον μια πραγματικότητα...και  βεβαια μην νομιζετε οτι οι Γερμανοι θα ειναι στο απυρόβλητο για πολυ χρονο ακομα...

Αντώνης Τριφύλλης : Η Φινλανδία και το βασικό εισόδημα

 

Μια νέα πορεία για την Ευρώπη;

‘’I looked up to the Parthenon. It is old, damaged and under repair. Yet I hope it will stand for further millennia. Europe, too, is old, damaged and under repair. I hope Greece will prosper inside a stable eurozone. Yes, it is still mostly hope.’’

Martin Wolf (Financial Times)

Και ενώ ο κ. Τσίπρας επιθυμεί έξοδο του ΔΝΤ από το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, ώστε να λυθούν τα χέρια της Κυβέρνησης για να εφαρμόσει ηπιότερα μέτρα και νέα δικά της , η Γερμανία επιθυμεί κατηγορηματικά την παραμονή του, γιατί δεν έχει εμπιστοσύνη στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στην Ελληνική Κυβέρνηση- στο πολιτικό σύστημα γενικότερα- ως προς την δυνατότητα και την βούληση εφαρμογής μεταρρυθμίσεων..

Ενώ η Επιτροπή δείχνει να εμπιστεύεται τον Τσίπρα και την βούληση της Κυβέρνησης.  Ενώ το ΔΝΤ δεν εμπιστεύεται ούτε την Κυβέρνηση ούτε την Ευρωζώνη σε σχέση με τις προθέσεις της για την Ελλάδα…

Και ενώ ο Μάρτιν Γουλφ διαπιστώνει, ότι η εμπιστοσύνη της Ελληνικής κοινωνίας προς την Κυβέρνησή της δεν έχει αποκατασταθεί και με λυρικούς τόνους εκφράζει την ευχή του για παραμονή της Ελλάδας μακροπρόθεσμα στην Ευρωζώνη. Xωρίς να αποκλείει παντελώς την ¨Έξοδο, την ώρα που ο κ. Στουρνάρας είναι αισιόδοξος σε σχέση με την επιστροφή κεφαλαίων στις καταθέσεις από τα στρώματα…

Και ενώ οι επενδυτές από την μια καταγράφουν μια καθαρή αποφασιστικότητα του ΤΑΙΠΕΔ για γρήγορη εφαρμογή του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων, την ώρα κόμμα και πλήθος Υπουργών εκφράζουν την αντίθεσή τους σε αυτές. Και ενώ έξι χρόνια μετά την Ευρωπαϊκό διάσωση ζούμε όλοι σήμερα μια κατάσταση που μόνο ως ‘’κουβάρι’’ μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε…

Η Φινλανδία κηρύσσει την επανάσταση. Για να διασωθεί από την κρίση που βιώνει τα τελευταία χρόνια. Χωρίς προγράμματα διάσωσης έξωθεν.

Η σκανδιναβική χώρα μετά από 15 χρόνια ανάπτυξης και κατάταξης στην κατηγορία δανειοληπτών 3A, εδώ και τρία χρόνια κατολισθαίνει στην ύφεση και την ανεργία. Βασικοί λόγοι της εξέλιξης είναι η κατάρρευση της εθνικής βιομηχανίας NOKIA και τα μέτρα της Ε.Ε. κατά της Ρωσίας, που πλήττουν τις εξαγωγές της.. Η νέα κυβέρνηση που εξελέγη πρόσφατα είπε καθαρά στον φινλανδικό λαό ότι σκοπεύει να πάρει μέτρα λιτότητας για να μειώσει τα ελλείμματα και να εφαρμόσει μια νέα οικονομία αλληλεγγύης και ανάπτυξης.

Τα πρώτα μέτρα στηρίχτηκαν κατά κύριο λόγο στην λιτότητα του Κράτος. Τώρα, ετοιμάζεται να φέρει στην Βουλή μια σειρά νομοσχεδίων με στόχο την εφαρμογή του ‘’βασικού εισοδήματος’’(basic income). Ποια είναι η φιλοσοφία του μέτρου, θα προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε εν συντομία, ώστε να γίνει κατανοητή η επαναστατική διαφοροποίηση που θα προκαλέσει στην φινλανδική οικονομία και κοινωνία.

Το ‘’βασικό εισόδημα’’  δεν είναι το ‘’ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα’’ που εφαρμόζεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ούτε κάτι νέο τουλάχιστον στα χαρτιά. Ούτε μια προσέγγιση που αφορά την δεξιά ή την αριστερά μια και εκπρόσωποι όλων των ιδεολογιών το ενστερνίζονται με ραγδαίους ρυθμούς .

Οι Φιλανδοί λοιπόν, ίσως είναι οι πρώτοι που θα προχωρήσουν στην εφαρμογή του στην Ευρώπη. Ποια είναι  τa χαρακτηριστικά του φιλανδικού μοντέλου και οι λόγοι που το επιβάλλουν;

Δυο είναι πυλώνες, στους οποίους θα στηριχτεί η πρόταση που θα έλθει στην Βουλή για επεξεργασία το 2016 και θα εφαρμοστούν το 2017, αν περάσουν από το κοινοβούλιο.

• Όλοι Φιλανδοί θα εισπράττουν ένα μηνιαίο ποσό που οι πρώτοι υπολογισμοί το ανεβάζουν σε 800 Ε. Το ποσό θα δίδεται σε όλους ανεξαιρέτως αφορολόγητο και ανεξάρτητα από το εισόδημα. Με αυτόν τον τρόπο ισχυρίζονται ότι α) δεν θα υπάρχουν πλέον πολίτες που θα ζουν ανασφαλείς και ενδεχομένως ανέστιοι. β) Οι άνεργοι που ανέρχονται σε πάνω από 10% θα βρουν ευκολότερα εργασία μια και θα μπορούν να υπολογίζουν στο άνοιγμα περισσότερων θέσεων εργασίας. Μια και οι Επιχειρήσεις θα μπορούν να προσφέρουν χαμηλότερους και ανταγωνιστικούς μισθούς.

• Παράλληλα,  θα μειωθούν σημαντικά οι κοινωνικές παροχές που σήμερα επιβαρύνουν ασφυκτικά το Κράτος και το έλλειμμα. Το ποιες παροχές και από ποιους θα κοπούν, θα αποφασιστεί στον κοινοβουλευτικό διάλογο το προσεχές έτος.

Συνολικά η οικονομία θα προσαρμοστεί στην πραγματική της δυνατότητα, που στην σημερινή περίοδο είναι σε ύφεση, χωρίς να υπάρχουν στρώματα σε αποκλεισμό ή σε πλήρη ένδεια. Είναι αυτή η ιδέα κοινωνικής αλληλεγγύης που ανεβάζει τα ποσοστά των υποστηρικτών σε ποσοστά της τάξεως του 70%. Και αν εφαρμοστεί με επιτυχία δεν θα χρειαστεί να μπαινοβγαίνουν χώρες στην ΟΝΕ, μια και η εσωτερική υποτίμηση θα έχει απλές και καθαρές αρχές σε σχέση με αυτές  που επιβάλλουν οι δανειστές τελευταίας ευκαιρίας (ΔΝΤ και Ε.Ε.). Για χώρες όπως η Φιλανδία η παραμονή της στο Ευρώ δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και εθνική ανάγκη. Και ο λόγος είναι η τραυματική της γειτνίαση με την Ρωσία. Είναι ο ίδιος λόγος που οδήγησε την Ελλάδα εντός Ε.Ε. και εντός ΟΝΕ.

Παράλληλα η Ελβετία θα φέρει την ιδέα σε δημοψήφισμα για το 2016. Ενώ στις πόλεις της Ουτρέχτης και του Μάαστριχτ στην Ολλανδία θα αρχίσει ένα πιλοτικό πρόγραμμα από τις αρχές του έτους για περιορισμένο αριθμό δημοτών. Ενώ ηΒραζιλία και η Ινδία έχουν ήδη εφαρμόσει μοντέλα παρεμφερή και οι Ποδέμος στην Ισπανία έχουν εγγράψει την ιδέα στο πρόγραμμά τους.

Σε όλες αυτές τις χώρες παρατηρείται μια οριζόντια διακομματική αποδοχή και απόρριψη. Αριστεροί και δεξιοί και κεντρώοι, φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες ενσκήπτουν στο μοντέλο, που παλαιότερα είχε προτείνει ο νεοφιλελεύθερος Μίλτων Φρίντμαν και η αριστερή   ATTACK.

Μήπως είναι καιρός να σκεφτούν και οι πολιτικοί μας σχηματισμοί αντί να επαφίενται στις ευχές του Μάρτιν Γουλφ να εξετάσουν το ενδεχόμενο στον γόρδιο δεσμό της επιθυμίας για παραμονή στο Ευρώ και της συνεχώς επιδεινούμενηςοικονομίας να ενώσουν τις δυνάμεις τους για μια παρόμοια πορεία της χώρας? Μήπως αντί να παλεύουν με προαπαιτούμενα και διαμάχες με τους δανειστές, να προσπαθούν να ξεμπλέξουν την χώρα από το κουβάρι που λέγαμε, να κάνουν και μια προσπάθεια τουλάχιστον να σκεφτούν;

http://www.globalview.gr/2015/12/28/αντώνης-τριφύλλης-η-φινλανδία-και-το-β/