Η Πυθία προμηνύει από τους Δελφούς την έλευση του Θεανθρώπου

Η Πυθία προμηνύει από τους Δελφούς  την έλευση του Θεανθρώπου

Για να μιλήσει κανείς γύρω απ' τους χρησμούς του μαντείου των Δελφών, που πραγματικά ρύθμιζαν την αρχαία εποχή τις τύχες των λαών, απαιτούνται πολλές αράδες. Όμως η αλήθεια είναι ότι πολλοί χρησμοί έμειναν ξακουστοί για το σκοτεινό ή διφορούμενο νόημα τους γεγονός που πολλές φορές δημιουργούσε ερωτηματικά και απορίες.Όπως εκείνος το   "ηξεις αφήξεις....." που αλλάζει το νόημα του, ανάλογα με τον τονισμό ή το πού θα θέσεις το κόμμα. 

Δείτε ακόμα και εκείνο τον χρησμό που που είχε δοθεί στον Κροίσο, όταν θα πολεμούσε με τον Κύρο."Αλυν ποταμόν διαβάς, μεγάλην ορχήν καταλήσει" Δηλαδή , αν ο Κροίσος διάβαινε τον ποταμό Άλυ, θα κατέστρεφε ένα μεγάλο κράτος.Το κράτος όμως που καταστράφηκε τελικά ήταν το δικό του, η Λυδία, κι όχι το κράτος του Κύρου, όπως ο Κροίσος πίστευε θεωρώντας ότι ο χρησμός του έλεγε πως θα νικούσε. Το μαντείο φυσικά, δεν είχε πει ψέματα, άλλο αν ο Απόλλωνας, σαν λοξίας που ήταν, ανάλογα λοξή ήταν και η απάντηση στο ερώτημα του Κροίσου.

Είχε δοθεί όμως και ένας άλλος χρησμός, πάλι στον Κροίσο.

Ο Κροίσος είχε δύο παιδιά. Το ένα από αυτά ήταν κωφάλαλο. Για το άρρωστο λοιπόν παιδί του είχε ζητήσει χρησμό απ' το μαντείο των Δελφών . Αν δηλαδή θα γίνει ποτέ καλά το άρρωστο παιδί. Και η Πυθία είπε :" Βασιλιά των Λυδών, τι μου ζητάς αν θ' ακούσεις τη φωνή του παιδιού σου ; Καλύτερα αυτό να μη γίνει ποτέ. Σε δυστυχισμένη ημέρα θα πρωτομιλήσει το παιδί σου !" Πράγματι σε κυνήγι, από απροσεξία, σκοτώθηκε ο υγιής γιος του, και την ίδια στιγμή , μίλησε ο κωφάλαλος.

Στην αρχή οι χρησμοί δίνονταν μια φορά το χρόνο, στις 7 του μήνα Βησίου, την Άνοιξη , ημέρα των γενεθλίων του Απόλλωνα.

Αργότερα χρησμοί δίνονταν μια φορά το μήνα, αλλά σύνολο 9 φορές το χρόνο, γιατί το μαντείο δεν έδινε χρησμούς τους τρεις μήνες που ο Απόλλωνας για καθαρμό του, πήγαινε στις υπερβόρειες χώρες.

Οι Δελφοί ήταν πόλη-κράτος με δημοκρατικό πολίτευμα. Το κυρίαρχο σώμα ήταν η λεγόμενη "Αγορά" ( Εκκλησία του Δήμου ) που εξέλεγε 40 βουλευτές.Οι 30, ανά 15, ασκούσαν την εξουσία για 6 μήνες κι ' ονομάζονταν πρόβουλοι. Οι υπόλοιποι 10 ήταν 8 πρυτάνεις και 2 γραμματείς.Οι Δελφιώτες συμμετείχαν στη διοίκηση του ιερού κι απ' αυτούς εκλέγονταν οι ιερείς και η Πυθία.

Θα κάνουμε τώρα μια αναφορά για τους τελευταίους χρόνους πρό Χριστού. Και τούτο για να σταθούμε σε μερικούς χρησμούς του μαντείου που είχαν δοθεί τότε, που όμως  πραγματικά προφήτευαν την έλευση του Θεανθρώπου. Μπορούμε μάλιστα να πούμε ότι αυτοί οι χρησμοί, σημάδεψαν βαθειά την ιστορική πορεία των Δελφών, γιατί έπαιξαν σημαντικό ρόλο, στην προετοιμασία του ανθρώπου, να δεχθεί τον Υιό του Αληθινού Θεού.

Κατά την εποχή του Κικέρωνα, 106-48 π.Χ. διαδίδεται ο πρώτος χρησμός του Δελφικού μαντείου, για την έλευση του Χριστού, όπως σημειώνει και ο Ρωμαίος ιστορικός Σουετόνιος, αλλά και δύο σύγχρονοι δικοί μας συγγραφείς και μελετητές αρχαίων συγγραφέων, ο Δημήτριος Μαγκριώτης στο βιβλίο του "Ο Χριστός και η σύγχρονος σκέψις " και ο αείμνηστος Μητροπολίτης Κερκύρας Μεθόδιος, στο βιβλίο του "Ο βίος του Ιησού Χριστού κατά τα ευαγγέλια".

Έλεγε, λοιπόν , ο πρώτος αυτός χρησμός :  

" Αυτάρ επεί Ρώμη και Αιγύπτου βασιλεύει εις εν ιθύνουσα, τότε δη βασιλεία μεγίστη, αθανάτου βασιλείος, επί ανθρώποισι φανείται. Ηξη δι' αγνός άναξ πάσης γης σκήπτρα κρατήσεων, εις αιώνας πάντας επειγομένοις χρόνοις "

Δηλαδή, "όταν στη Ρώμη και Αίγυπτο κυδαιμονεύσει ένας, τότε θα φανεί η μεγίστη βασιλεία του αγνού και αθανάτου βασιλέως, που θα κρατήσει τα σκήπτρα όλης της γης, εις τους αιώνας των αιώνων "

Τότε, όπως μας λέει κι ο Στοβαίος, που ναι μεν έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ. όμως είναι ο μόνος λόγιος που μελέτησε τα έργα όλων των αρχαίων μας συγγραφέων, τότε λοιπόν , κι ο ίδιος ο Κικέρωνας προβληματίστηκε και θέλησε να ρωτήσει το μαντείο, σε ποιόν άραγε άνθρωπο και σε ποιο χρόνο αναφέρεται χρησμός. Και το Μαντείο, απάντησε:

" Αλλ' οπόταν αστήρ πανείκαλλος η ελίοιο λαμπρός απ' ουρανόθεν προφανεί ενί ήμισυ μέσοις, και τότε δη κρύφιος ήδη λόγος υψίστοις σαρκοφόρων θνητοίσιν ομοιϊον, αλλά συν αυτώ αυξήσει το κράτος της Ρώμης κλινών τε Λαττίνων".

Δηλαδή, "αλλά όταν αστέρι παρόμοιο με το λαμπρό ήλιο φανεί στον Ουρανό μέρα μεσημέρι, και τότε λοιπόν θα έλθει κρυφά ο λόγος του υψίστου, που θα φέρει  σάρκα όμοια με τους θνητούς, αλλά μαζί μ' αυτόν θα αυξηθεί το κράτος της Ρώμης, των ενδόξων Λατίνων".

Ύστερα από όλα αυτά, όπως πολύ καθαρά μας τα λέει και ο Ρωμαίος ιστορικός Σουετόνιος, κι αφού μερικοί τέτοιοι χρησμοί που δόθηκαν π.Χ., είχαν αναστατώσει τον τότε κόσμο, κυρίως δε τους Έλληνες και τους Ρωμαίους , τρέξανε πάλι στο μαντείο των Δελφών, και η Πυθία έδωσε τον καταπληκτικό τούτο χρησμό :

" Οψέ ποτέ τις επί την πολυσχιδή ταύτην ελάστε γην, και δίχα σφάλματος, γεννήσεται σαρξ ακαμάτοις θεότητος όροις, ανιάτων παθών λύσει φθοράν. Και τούτον φθόνος γενήσεται εξ απίστου λαού και εις ύψος κρεμασθήσεται ως θανάτου κακούργος !"

άλλα λόγια δηλαδή :

" Έπειτα από λίγα χρόνια, θα έλθει κάποιος σ' αυτή την πολυδιηρημένη σε διάφορες φυλές και γλώσσες γή, και χωρίς να φθαρεί παρθενία, θα γεννηθεί άνθρωπος ο οποίος θα λυτρώσει τους ανθρώπους απ' τη φθορά που τους προξενούν τα αθεράπευτα πάθη. Και αυτόν όμως, θα τον φθονήσει άπιστος λαός και θα τον κρεμάσουν ψηλά σαν κακούργο και άξιο θανάτου !"

Όσοι άκουσαν τότε αυτό το χρησμό, έμειναν άναυδοι και ρώτησαν την Πυθία, "Πόθεν ο χρησμός ;"   Και η Πυθία απάντησε :

" Εις με βιάζεται ουράνιος, ος εστί φως τριλαμπές!"

Δηλαδή, " ένας ουράνιος", είπε η Πυθία, "με αναγκάζει να δώσω αυτό το χρησμό, ο οποίος είναι φως με τρείς λάμψεις !"

Είναι αλήθεια καταπληκτικό , να παρουσιάζει με τούτο το χρησμό του το μαντείο των Δελφών, την τρισυπόστατη κιόλας θεότητα, πριν ακόμα έλθει ο Χριστός στον κόσμο.

Είναι πράγματι ν' αναρρωτιέται κανείς :

Είναι δυνατό να είπε η Πυθία τέτοια πράγματα ; Τέτοιες προφητείες για την έλευση του Θεανθρώπου;

Και γιατί όχι ; Έχουμε άπειρες περιπτώσεις που οι Σίβυλλες, οι Πυθίες, οι μάντεις και οι προφήτες , εβιάζονταν προς τούτο απ' τον αληθινό Θεό. Πόσα άλλωστε δια των προφητών του ο αληθινός Θεός δεν διαβίβασε στους ανθρώπους ;

Ο ιστορικός Σουίδας, 63 π.Χ. ως 14 μ.Χ., ο Νικηφόρος ο Κάλλιστος, αλλά και ο φιλόσοφος συγγραφές Ευσέβιος, μας λένε :

Ο Αυτοκράτορας Αύγουστος, πήγε στους Δελφούς και ρώτησε το μαντείο, ποιος θα βασιλεύσει μετά απ' αυτόν. Η Πυθία σ' αυτή την ερώτηση σιωπούσε και ο αυτοκράτορας ρώτησε την Πυθία :

" Διατί σιγά το μαντείον;"

Και τότε η Πυθία είπε σε έντονο και κοφτό τόνο, όπως σημειώνει ο ιστορικός :

" Παίς εβραίος κέλεταί με, θεοίς μακάρεσιν ανάσσων. Τάδε δόμο ελλειπείν και εις αΐδην οικέσθαι. Άπελθε, λοιπόν, σιγών εκ βωμών ημετεραίων"

Δηλαδή, " παιδί εβραιόπουλο με διατάσσει. Αυτό που θα βασιλεύσει των μακαρίων θεών. Να εγκαταλείψω, μου λέει , ετούτο το δωμάτιο, το σπίτι, το χώρο, κι αμέσως να πάω να κατοικήσω στον Άδη, να εξαφανιστώ. Φύγε, λοιπόν, και σύ απ' το βωμό μας αυτό, χωρίς να βγάλεις τσιμουδιά."

Ύστερα απ' αυτό αυτοκράτορας Αύγουστος, έστησε στο Καπιτώλιο της Ρώμης βωμό " εν ω υπέγραψε Ρωμαϊκής γράμμασιν " όπως μας λέει ο ιστορικός Σουίδας:

" Ο Βωμός ούτος εστίν του πρωτογόνου θεού "

Αυτά γύρω απ' τους καταπληκτικούς αυτούς χρησμούς του μαντείου των Δελφών που είχαν δωθεί π.Χ. και προφήτευαν την έλευση του Θεανθρώπου.

Μετά πάμε στο γνωστό χρησμό του μαντείου τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια, που είχε δωθεί στον απεσταλμένο απ' τον αυτοκράτορα Ιουλιανό τον Παραβάτη, φίλο του γιατρό Ορειβάσιο, γιατί ήθελε ο Ιουλιανός να επαναφέρει την ειδωλολατρεία :

" Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλό, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουαα. Απεσβετο το λάλον ύδωρ !"

Το χρησμό αυτό ο Νίκος Καζαντζάκης τον μεταφράζει ως εξής :

" Πέστε στο βασιλιά πως γκρεμίστηκαν οι πλουμιστές αυλές, πως χάθηκε, δεν έχει πια εδώ ο Φοίβος καλύβα, ούτε προφητική δάφνη, μήτε πηγή που να λαλεί. Το μιλητό πια νερό βουβάθηκε !"

Ο δε ποιητής μας Νιρβάνας, ερμηνεύει ποιητικά το χρησμό :

Δεν έχει δάφνη μάντισσα

και σπίτι πια ο Θεός,

μέσα στη μαύρη ερημιά

μονολογάει η Πυθία,

στις Φαιδριάδες άγριες

πέφτει χλωμό το φώς,

και δάκρυα χύνει,

δάκρυα βουβά η Κασταλία.

Οι Δελφοί, μέσα στο πέρασμα των καιρών, και μετά την εξάπλωση του Χριστιανισμού , εγκαταλείφθηκαν. Τα νερά απ' τις πλαγιές του Παρνασσού, για αιώνες, σκεπάζουνε τον ιερό χώρο, με πέτρες και με χώματα που φέρνανε με τις κατεβασιές τους, κι έτσι εκεί πλέον, ήρθε εποχή που να μην φαίνεται τίποτα.

Αργότερα, γύρω στον 7ο αιώνα μ.Χ., χτίστηκε πάνω στον ιερό αυτό χώρο, το μικρό χωριό Καστρί, από κατοίκους ντόπιους, γηγενείς, που στα χρόνια της Φραγκοκρατίας 1200-1460 μ.Χ. ανήκε στο φέουδο των Σαλώνων ( Αμφισσα).

Στα 1832 στην εποχή του Καποδίστρια ξεκίνησαν οι ανασκαφές στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών χωρίς να πάρουν όμως μεγάλη έκταση εξ αιτίας της ύπαρξης του χωριού Καστρί. Το 1892 όμως ξεκίνησαν κανονικές ανασκαφές από την Γαλλική Αρχαιολογική Εταιρεία αφού μετά από ένα καταστροφικό σεισμό ισοπεδώθηκε εντελώς το χωριό και μεταφέρθηκε στη θέση που είναι σήμερα η πόλη των Δελφών.

Έτσι ξανάρχονται στο φως οι Δελφοί για να διαποτίζουν τους επισκέπτες τους με το Δελφικό Πνεύμα.

 Απόσπασμα - διασκευή από άρθρο του Ε. Χριστόπουλου με τίτλο : 

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ-ΧΡΗΣΜΟΙ-ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ

που δημοσιεύτηκε στο Δελτιο 1/1994 της ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΔΕΛΦΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ