φωτ. Νίκος Νικολάου
ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ
ΚΑΙ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ
Οι
δεκαετίες…
Του ΝΙΚΟΥ ΑΜΜΑΝΙΤΗ
Πόσο γρήγορα περνά ο
καιρός, αλήθεια. Αν κοιτάξουμε προς τα πίσω και δούμε τις δεκαετίες του ‘70 και
του ’80, που για εμάς ήταν «χτες», θα βρεθούνε οι πικρόχολοι φίλοι να πούνε:
«Ωχ, πάλι την αρχαία ελληνική ιστορία μας άρχισε…».
Όμως 40 ή και 50 χρόνια
πριν δεν είναι αρχαία ελληνική ιστορία. Συν τοις άλλοις, πρέπει να δείχνουμε
και κάποιον σεβασμό, διότι ακριβώς αυτές οι δεκαετίες του ’70 και του ‘80 ήσαν
κάτι σαν τον «Χρυσούν Αιώνα» της σύγχρονης Ελλάδας, αφού εμείς οι Έλληνες
γινήκαμε άνθρωποι. Ουσιαστικά, από υποανάπτυκτοι, που ήμασταν να μας κλαίνε, βρεθήκαμε
με τις σπιταρόνες μας στις ολοκαίνουργιες πολυκατοικίες με τα μοντέρνα ρετιρέ.
Η αντιπαροχή, που επεβλήθη
με νόμο, έδωσε τεράστια ώθηση στην οικοδομή και σε ξεχασμένες γειτονιές, που
κανένας δεν θυμόταν την ύπαρξή τους, άρχισαν να ξεφυτρώνουν θηριώδεις
πολυκατοικίες. Έτσι, χάρη στην «Αγία αντιπαροχή», έδωσε ο μικροαστός το
τσαρδάκι του και πλέον κατοικούσε σε παλάτι. Απέκτησε μάλιστα και θυρωρό, για
να του δίνει εντολές.
Αλλά και στον καλλιτεχνικό
τομέα όχι μόνο δεν υστερούσαμε σε τίποτα, αλλά σε όλα είχαμε πρωτιές. Η
ελληνική μουσική του Χατζηδάκι και του Θεοδωράκη παιζόταν σε ολόκληρο τον
κόσμο, κερδίσαμε δύο διεθνή βραβεία Νόμπελ για την ποίηση -η μοναδική χώρα στον
κόσμο-, ενώ τα βραβεία που κατακτούσαν οι ελληνικές ταινίες στα κινηματογραφικά
φεστιβάλ της αλλοδαπής είχαν καταντήσει ψωμοτύρι για τις ειδήσεις.
Την Ελλάδα επέλεγαν οι
παραγωγοί για να γυρίσουν ταινίες, η οποία έγινε αυτομάτως χώρα διεθνούς
προβολής. Πολύ γρήγορα οι ξένοι μεγάλοι καλλιτέχνες εγκλιμάτισαν τα χούγια τους
και τα ουζάκια τους στα παραλιακά κουτουκάκια συναγωνίζονταν τους
ντερμπεντέρηδες. Η «Θεά» της ιταλικής μεγάλης οθόνης, Σοφία Λόρεν, τραγούδησε
σε σπαστά ελληνικά το τραγούδι του Γιάννη Φερμάνογλου «Τι είναι αυτό που το
λένε αγάπη».
Ποιος θα μπορούσε να
πιστέψει τότε ότι δύο-τρία χρόνια πριν μπει το ‘70 οι Αθηναίοι θα έβλεπαν για
πρώτη φορά στη ζωή τους τηλεόραση, χάρη στους βασιλικούς γάμους, τους οποίους
κάλυψε τηλεοπτικά η RAI, ενώ όταν οι τελετές τελείωσαν η Ελλάδα αγόρασε τον τεχνικό
εξοπλισμό που έφεραν οι Ιταλοί.
Η κλειστή εθνική οδός με
τα σημερινά μέτρα δεν υπήρχε ούτε ως έννοια. Στη Χαλκίδα πήγαινες μέσω Θηβών,
έναν πολύ επικίνδυνο δρόμο, γεμάτο σκαμπανεβάσματα, που ήταν σοφό να τον
αποφύγεις, και η διαδρομή με αυτοκίνητο διαρκούσε τουλάχιστον δύο ώρες. Όταν
έγινε η εθνική οδός, το πρώτο τμήμα της (Αθήνα – Χαλκίδα) περιόρισε στη μία ώρα
τη διαδρομή, γεγονός που πανηγυρίσαμε. Έτσι η Χαλκίδα απέκτησε πρώτη τον τίτλο
της πόλης για μια σύντομη εκδρομή. Και είχε πολύ εύγευστα μεζεδάκια η Χαλκίδα.
Ιδίως στα θαλασσινά της ήταν αχτύπητη.
Τις δεκαετίες του ‘70 και
του ‘80 αποκτήσαμε τα πρώτα μας αυτοκίνητα, ένα όνειρο που άρχισε να
υλοποιείται. Ψάχναμε στις μικρές αγγελίες και στις μάνδρες, βάζαμε μπόλικο νερό
στο κρασί μας, αλλά στο τέλος το βρίσκαμε και το παίρναμε. Μεταχειρισμένα στην
αρχή, κάτι Opel και κάτι Taunus, που τα τιμόνια και τα φρένα τους ήταν να τα
κλαις.
Μπήκαν στην οικογένεια, τα
πλύναμε, τα σενιάραμε και ήμασταν πολύ υπερήφανοι για το σαραβαλάκι μας, που το
είχαμε στα πώς και πώς. Αργότερα μπορέσαμε κι αγοράσαμε το καινούργιο, το
τσίλικο, αλλά και δεύτερο και τρίτο… Οι ρίζες των αυτοκινήτων που κυκλοφορούνε
σήμερα ανάγονται σε εκείνες τις δεκαετίες, που μπορούσαν να αποκτηθούν όλα
σχετικά εύκολα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου