Τέλος εποχής για τους... κυβερνοΠΑΣΟΚ

Απο την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με ολίγη ΝΔ και ολίγο ΛΑΟΣ, στην κυβέρνηση της ΝΔ με τη συνδρομή ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ

Κορμός η Νέα Δημοκρατία, τέλος εποχής για τους... κυβερνοΠΑΣΟΚ

 

Η προηγούμενη κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας. Η σημερινή είναι κυβέρνηση ΝΔ με συμμετοχή ΠΑΣΟΚ. Τόσο διακριτική μάλιστα, που θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. 

Για παράδειγμα, ποιος ξέρει πλην των οικείων του και του επαγγελματικού του περιβάλλοντος τον κ. Τσαυτάρη Αθανάσιο, που έγινε υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης; Ίσως και στο ΠΑΣΟΚ να μην είχαν πάρει είδηση ότι ο καλός επιστήμονας, με μεταπτυχιακά στις ΗΠΑ, ήταν 6ος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος. Έτσι, από τους κατ' επάγγελμα υπουργούς ή υπουργήσιμους Πάγκαλο, Διαμαντοπούλου, Λοβέρδο, Χρυσοχοΐδη, Σηφουνάκη, Μαγκριώτη, Ρέππα, Πρωτόπαπα, Χυτήρη, Σκανδαλίδη, Παπουτσή κ.ά. φτάσαμε στην πενιχρή συμμετοχή-εκπροσώπηση του ΠΑΣΟΚ από τους κ. Ράπανο, Τσαυτάρη, Λιβιεράτο, Κούρκουλα και Βερνίκο. Ποιος ξέρει; Μπορεί να είναι καλύτερα έτσι. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι ο κόσμος δεν ήθελε να ξαναδεί σε υπουργικούς θώκους τους ίδιους που βλέπει εδώ και πολλά χρόνια, και είναι ακριβώς αυτοί που τον οδήγησαν στο σημερινό χάλι. Οι οποίοι επιπλέον έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι τώρα (μετά τις καταστροφές που προκάλεσαν με τη... σοφή και επαρκή καθοδήγηση του ΓΑΠ) έχουν τις λύσεις για να διορθώσουν, να αλλάξουν τα πράγματα! Είναι προφανές ότι υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων (αρκετά ευμεγέθης) που δεν αντιλαμβάνεται την έννοια της έκφρασης «τέλος εποχής» ούτε διανοείται ότι μπορεί η ζωή και οι εξελίξεις να τους προσπέρασαν. Από την άποψη αυτή έχει δίκιο ο Β. Βενιζέλος που δεν ήθελε συμμετοχή γνωστών ονομάτων και πρωτοκλασάτων στην κυβέρνηση: Μπορεί άλλα να μην τα πιάνει (ή να μην τα δέχεται) ο ευφυής Ευάγγελος, αλλά το μήνυμα του κόσμου ότι σιχάθηκε το κυβερνο/εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ το έπιασε μια χαρά. Έτσι, περάσαμε στην (εύλογη) εκδοχή «στηρίζουμε, αλλά δεν συμμετέχουμε».

Με 4 μέλη (Ρουπακιώτης, Μανιτάκης, Σκοπούλη, Παπαθεοδώρου) σε σύνολο 31 μελών εκπροσωπείται η ΔΗΜΑΡ: Καθόλου άσχημα, ενώ αποφεύγει κι αυτή να εκτεθεί ευθέως με συμμετοχή βουλευτών της ή σημαντικών στελεχών της στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Ίσως, μάλιστα, να αποβεί υπέρ της μια σταθερή στάση κατά της συμμετοχής σκληρών δεξιών στην κυβέρνηση (όταν και αν θελήσει ο κ. Σαμαράς να... εξευμενίσει βουλευτές τύπου Βορίδη και Γεωργιάδη, που έμειναν έξω) και σε περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο θα νομιμοποιείται ως αριστερό κόμμα να αποχωρήσει από το κυβερνητικό σχήμα. Πολύ νωρίς, θα πει κανείς, για τέτοιες σκέψεις, αλλά καλύτερα είναι να τις κάνουμε εγκαίρως παρά να πέφτουμε από τα σύννεφα. Προς το παρόν, μια χαρά το πάει ο έμπειρος Φ. Κουβέλης. Το πράγμα θα αρχίσει να χαλάει όταν η κυβέρνηση κληθεί να λάβει και να εφαρμόσει τα πρώτα εκ του Μνημονίου (που είναι πια νόμος του κράτους) πηγάζοντα μέτρα, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα είναι στην άλλη άκρη από τις αρχές και τις δεσμεύσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς. Εκτός αν καταφέρει αυτή η κυβέρνηση να πάρει μια «αναστολή εκτέλεσης ποινής» από τους δανειστές εταίρους, στο διάστημα της οποίας θα πάρει ποικίλες άλλες βοήθειες.

Έτσι, έχουμε μια κυβέρνηση 38 μελών (μικρότερη από αρκετές προηγούμενες), από τα οποία τα 29 ανήκουν στη ΝΔ, που αναλαμβάνει το βάρος της διακυβέρνησης, με τη σύμφωνη γνώμη των δύο άλλων κομμάτων, που στηρίζουν και μετέχουν στα όρια του συμβολικού. Βεβαίως, το ότι εκτός κυβέρνησης είναι η οικογένεια Μητσοτάκη, η ομάδα της πρόσφατης ακροδεξιάς διεύρυνσης, στελέχη με καλή πρόσβαση στα ΜΜΕ (Ά. Σπηλιωτόπουλος, Μ. Βαρβιτσιώτης), στελέχη με μακρά ιστορία στον συντηρητικό χώρο (Β. Πολύδωρας, Ν. Κακλαμάνης) ίσως δημιουργήσει προβλήματα εσωτερικών ισορροπιών στον Αντ. Σαμαρά. Πάντως, τόσο η κρισιμότητα των συνθηκών που αντιμετωπίζει η χώρα όσο και η ακραία στάση του Αντ. Σαμαρά απέναντι σε όσους διαφωνούν με τις επιλογές του (πολύ περισσότερο τώρα που έγινε πρωθυπουργός) μάλλον προετοιμάζουν για υπόγεια ρεύματα και αντιδράσεις παρά για ευθείες ιδεολογικές και άλλες συγκρούσεις. Όσο για το ΠΑΣΟΚ, ε, αυτό έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Αν ο Β. Βενιζέλος θέλει να φτιάξει ένα άλλο κόμμα, απενοχοποιημένο και ανανεωμένο, θα πρέπει πρώτα να απαλλαγεί από τους επικεφαλής των κομματικών στρατών που διοικούν το κόμμα (του) εδώ και χρόνια. Οι διαδικασίες θα πάρουν χρόνο, αλλά θα έχουν πολύ ενδιαφέρον!  

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=77681&colid=29&dt=2012-06-24%200:0:0