Και οι θεσμοί «στον αέρα»!

Και οι θεσμοί «στον αέρα»!

Το μπάχαλο μέσα στο οποίο ζούμε είναι απερίγραπτο. Δεν έχουμε χάσει μόνο την μπάλα, αλλά και το γήπεδο και τις κερκίδες και οσονούπω και τους παίκτες. Σε καμία περίοδο της Ιστορίας του το ελληνικό κράτος και ο δημόσιος βίος δεν παρουσίαζαν αυτή την εικόνα της ολοκληρωτικής διάλυσης.

Ακόμη και στις πιο μαύρες και αιματοβαμμένες στιγμές μας, μία αίσθηση λειτουργίας των θεσμών, ιεραρχίας, ευθιξίας έμενε ζωντανή, για να φωτίζει τον δρόμο προς την έξοδο από τα σκοτάδια. Στον αντίποδα, σήμερα παρακολουθούμε αποσβολωμένοι ένα τεράστιο τσίρκο με κλόουν όλων των λογιών, μόνο που οι ακροβάτες που σχοινοβατούν χωρίς δίχτυ είμαστε δυστυχώς εμείς και η ζωή μας.

Στοιχεία όπως η λίστα με τους καταθέτες στην Ελβετία, που θα μπορούσαν όχι μόνο να αποφέρουν πολλά δισεκατομμύρια ευρώ αλλά κυρίως να αποκαταστήσουν ένα αίσθημα δικαίου στους χειμαζόμενους Ελληνες, μένουν αναξιοποίητα. Στο μεσοδιάστημα, η ύπαρξή τους αναζητείται μεταξύ υπουργών και υπηρεσιακών παραγόντων, εξαφανίζονται, για να εμφανιστούν στη συνέχεια και… δεν ιδρώνει το αυτί κανενός που ο πολίτης επιβεβαιώνει την καχυποψία του ότι πρόκειται περί συγκάλυψης.

Αλλα στοιχεία που υπό κανονικές συνθήκες τα γνωρίζουν άνθρωποι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, καθώς προκύπτουν μέσα από νομίμως προστατευόμενη μυστική διαδικασία, γίνονται…πρωτοσέλιδα! Προτού στεγνώσει η μελάνη του… υπολογιστή της γραμματέως, έχουν κρεμαστεί στα περίπτερα και στο Διαδίκτυο. Και με αυτά δεν ιδρώνει το αυτί κανενός κι ας επιβεβαιώνει ο πολίτης την άποψή του ότι τα συστήματα ελέγχου και οι ανακριτικές διαδικασίες συνδέονται ευθέως και αμέσως με την… τέταρτη εξουσία, την οποία και τροφοδοτούν άγνωστο γιατί και με ποιο, αν υπάρχει, αντάλλαγμα.

Τα αποτελέσματα μας είναι και γνωστά και αυτοκαταστροφικά. Γενικευμένη δυσπιστία, απαξίωση, ανάθεμα. Το πλαίσιο υπάρχει και είναι επαρκές. Θα αρκούσε να κάνει ο καθένας τη δουλειά του χωρίς να είναι σε… απευθείας μετάδοση, δηλαδή «στον αέρα».

Ελα όμως που το σαράκι αυτό της δημοσιότητας είναι άπαιχτο. Κι έλα που μία εικοσαετία και βάλε στον τόπο μας έχει αναχθεί και σε βασικό προαπαιτούμενο καριέρας. «Σε είδα στην τηλεόραση» σου λέει ο άλλος. Δεν σου λέει γιατί και πώς, για το τι έκανες, τι είπες. Φτάνει που σε είδε, από μόνο του αυτό συνιστά έργο, επιβεβαίωση, επιτυχία.

Θύμα αυτής της επικυριαρχίας του πολιτισμού της εικόνας και της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας είναι κατά κύριο λόγο η λειτουργία των θεσμών και των εξουσιών του πολιτεύματός μας - της Δικαιοσύνης και της δημοσιογραφίας περιλαμβανομένων. Οσο το φαίνεσθαι θα επικρατεί του είναι, έτσι θα πηγαίνουν τα πράγματα. Κατά κρημνών.

Αν οι δικαστές, οι εισαγγελείς και οι υπηρεσιακοί παράγοντες των ελεγκτικών μηχανισμών θέλουν  να διαλευκάνουν τις υποθέσεις και να ανταποκριθούν στον θεσμικό τους ρόλο, γνωρίζουν τον τρόπο. Και για τους δημοσιογράφους, ή τουλάχιστον όσους από αυτούς δουλεύουν χωρίς… τήβεννο, στοιχειώδης τήρηση της δεοντολογίας δείχνει τον δρόμο. Εκτός αν επιθυμούν να ανέβουν στην έδρα.

Αν όλοι οι παραπάνω έκαναν όσα μπορούν και όσα πρέπει να κάνουν, οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες που επιχειρούν να ελέγξουν τον δημόσιο βίο ή αμάρτησαν κατά τη διαδρομή τους σε αυτόν δεν θα είχαν οδό διαφυγής. Οσο όμως εξακολουθούν να φλερτάρουν με την αλλαγή ρόλων τόσο το χειρότερο και για τους ίδιους και για τη δημοκρατία.

Γιώργος Στράτος

http://www.dimokratianews.gr/content/10270/οι-θεσμοί-«στον-αέρα»